Antologia bardzo krótkich opowiadań rozgrywających się po trzeciej sadze świata DragonLance, Smokach letniego płomienia, pisana przez różnych autorów. Składająca się z 15 historii, niestety, nie wnosi niczego do przedstawionego ogromnego świata Krynnu, a jej jakość jest tragiczna. Tak, to prawdopodobnie najgorsza książka sagi. Przedstawiona przez tak wielu pisarzy wydaje się być rozstrojona stylem, pozbawiona własnej tożsamości i klimatu serii. Autorzy o zerowej reputacji (poza panem Knaakiem i panią Weis) wprost bezczelnie zrzynają z prozy Howarda o Conanie, dreszczyku Lovecrafta, wciskają na siłę inne konwencje jak western, głupkowatą komedię, thriller a nawet powieść o napadzie na skarb. Czyta się to po prostu źle, postacie są papierowe a opowieści tworzone są na 20 stron. Spośród nich tylko dwie nawiązują do znanych nam postaci: Lekcje ziemi rozwijają wątek Qualinesti, a Opowieści zasłyszane w karczmie mrugają do nas krótką historią Marquesty Kar-Thorn. Reszta opowiadań wydaje się zbyteczna, drażniącą i można ją, jak to się mówi, zwyczajnie "olać". Jednak nie to jest największą tragedią Smoków chaosu. Jest nią bowiem tłumaczenie pani Ewy Hiero, która nigdy tak naprawdę nie miała do czynienia z Ansalonem. Zamiany rasowe krasnoludów na karły, gnomów na skrzaty, pozostawianie angielskich słów przy polskich tłumaczeniach jak np. "Otchłań Abyss", "Kingprist Istar", "wódka dwarfów" a nawet zmiany płci z żeńskiej na męską Alhanny to tylko małe denerwujące perełki przy całokształcie książki. Nawet najwięksi miłośnicy DragonLance będą rozzłoszczeni tą lekturą. Radzę omijać szerokim łukiem, bo jako uzupełnienie nic nie wniesie do twojej wiedzy.

Antologia bardzo krótkich opowiadań rozgrywających się po trzeciej sadze świata DragonLance, Smokach letniego płomienia, pisana przez różnych autorów. Składająca się z 15 historii, niestety, nie wnosi niczego do przedstawionego ogromnego świata Krynnu, a jej jakość jest tragiczna. Tak, to prawdopodobnie najgorsza książka sagi. Przedstawiona przez tak wielu pisarzy wydaje...

Nie będę ukrywał że lubię świat Dragon Lance, ale nie w takiej postaci. Nie przemawiają do mnie opowiadania. Zresztą okres w historii Ansalonu też chyba najmniej interesujący

Nie będę ukrywał że lubię świat Dragon Lance, ale nie w takiej postaci. Nie przemawiają do mnie opowiadania. Zresztą okres w historii Ansalonu też chyba najmniej interesujący

Historie zawarte w zbiorze są dosyć mocno wymieszane - przy dwóch, trzech mogłabym się bawić naprawdę świetnie, przy kolejnych dwóch czy sześciu - ziewałabym szeroko i nie potrafiła przestać. Wszystko byłoby nawet na plus dla tytułu, gdyby nie wspaniała Ewa Hiero i jeszcze wspanialsze jej tłumaczenie. Każdy fan fantasy doskonale zna krasnoludzką gorzałkę, którą tłumaczka przyjmuje jako... wódkę dwarf. Pomijam także Kingpriesta Istar, Idrów (hmmm, czyżby Irdowie?),kenderyjczyków (eeeeee..?),karły (biedny, biedny Flint..),skrzaty, zakony Solamnijskie (Rycerz Sword oraz Huma Lance, miejcie litość). Pomijam prymitywne karły (krasnoludy żlebowe),Najwyższą Wieżę Clerist, Wzgórza Lordów Doom oraz miliard literówek, kulejącej ortografii wraz z nadawaniem wszystkiemu płci męskiej (Pan Takhisis? Naprawdę? Porthios i Alhan, serio?). Mogłabym tak jeszcze długo. Ale szkoda mi pogrążać pozycję z tak wspaniałego i bogatego uniwersum jakim jest Dragonlance.

Historie zawarte w zbiorze są dosyć mocno wymieszane - przy dwóch, trzech mogłabym się bawić naprawdę świetnie, przy kolejnych dwóch czy sześciu - ziewałabym szeroko i nie potrafiła przestać. Wszystko byłoby nawet na plus dla tytułu, gdyby nie wspaniała Ewa Hiero i jeszcze wspanialsze jej tłumaczenie. Każdy fan fantasy doskonale zna krasnoludzką gorzałkę, którą tłumaczka...

Zbiór lepszych i gorszych powieści. Po prostu średniak.

Zbiór lepszych i gorszych powieści. Po prostu średniak.