Pierwsza część jak dla mnie była lepsza, ale i tak czytało mi się dobrze, wciągająca

Pierwsza część jak dla mnie była lepsza, ale i tak czytało mi się dobrze, wciągająca

„”Leżeli przytuleni, nerwowo szukając siebie takich, jakimi byli jeszcze kilka lat wcześniej, a gdzieś na bezkresnym, pustynnym niebie spadła kolejna gwiazda.
Dla jednej osoby były to marzenia o lepszym życiu, a dla reszty świata tylko chwila zupełnie bez znaczenia.
Jak łza na deszczu.
Jak ziarnko piachu na pustyni.”
„Serce pustyni” to bezpośrednia kontynuacja książki Przemka Corso pod tytułem „Honor złodzieja”. Jest ona napisana prostym i lekkim językiem, dzięki temu czyta się ją szybko i z zaciekawieniem. Ciekawa i spójna fabuła, dobrze poprowadzone wątki z pierwszego tomu. Autor znacznie lepiej poradził sobie z dialogami. Czytało się ją dużo przyjemniej niż pierwszą część. Widać tutaj swobodę autora w prowadzeniu wątków i całej historii. Autor po prostu się rozkręcił i to w pozytywnym znaczeniu tego słowa. Na uwagę zasługuje fakt, że książka jest opatrzona głębokim researchem, co widać w szczegółowości różnych opisów. Znajomość Tunezji i Sahary jest tutaj bardzo dobra, co sprawia, że historia wydaje się bardziej realna. Nadal autor zachował swój styl prowadzenia narracji oraz wykorzystanie kilku perspektyw, co daje możliwość na szersze poznanie historii i motywacji bohaterów. Akcja jest dynamiczna, trzyma w napięciu do ostatnich stron. Mamy zwroty akcji i świetne zakończenie, które sprawia, że chce się poznać dalsze losy Roberta Karcza natychmiast. Zakończenie zostawia nas z małym cliffhangerem i powoduje, że nie jesteśmy pewni przyszłości naszego złodzieja pod przykrywką.
Kreacja bohaterów, tak jak w poprzedniej pozycji jest bardzo dobra, są oni bardzo realni i można razem z nimi przeżywać ich emocje. Ich charaktery widać w czynach. Każdy bohater, nawet drugoplanowy ma swoje zadanie i rolę w książce. Nie są oni pozostawieni przypadkowi. Robert Karcz to nadal postać wykreowana w niesamowity sposób. Zaskakuje, a zarazem pozostaje tym Karczem, którego znamy z pierwszej części. Na uwagę zasługuje również ukazanie relacji w książce, tych między rodzeństwem Karcz, ale również pomiędzy innymi bohaterami.
Zbierając wszystko w jedno, była to zdecydowanie dużo lepsza lektura niż „Honor złodzieja”, bawiłam się na niej wyśmienicie. Polecam wejść w świat perypetii Karcza i jego świty.

„”Leżeli przytuleni, nerwowo szukając siebie takich, jakimi byli jeszcze kilka lat wcześniej, a gdzieś na bezkresnym, pustynnym niebie spadła kolejna gwiazda.
Dla jednej osoby były to marzenia o lepszym życiu, a dla reszty świata tylko chwila zupełnie bez znaczenia.
Jak łza na deszczu.
Jak ziarnko piachu na pustyni.”
„Serce pustyni” to bezpośrednia kontynuacja książki...