Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Wyspa" to jedna z tych powieści, które na długo pozostanie w mojej pamięci. Już z początku na myśl nasuwała mi się "Anomalia" Hervé Le Telliera, choć oczywiście różni je fabularnie wszystko, łączy natomiast inteligentny sznyt i przesłanie. Powieść Bjornsdottir zmusza do myślenia, zastanowienia a może i nawet analizy. Autorka bowiem w prosty, aczkolwiek nieoczywisty sposób pokazuje nam realny świat w obliczu zagłady, głodu, chaosu, reżimu. Islandia pogrąża się w mroku, odcięta od Europy, niemająca kontaktu z własnym rządem, pozbawiona dostaw wszelkich dóbr, w tym żywności, pozbawiona także wyjaśnień, zmierza tylko w jednym kierunku. Ciekawym zabiegiem jest tu ukazanie różnych stron konfliktu, mamy tu tymczasowe kierownictwo państwa, próbujące manipulacjami utrzymać pokój, mamy tu zwykłych obywateli, próbujących przeżyć dzięki pracy własnych rąk, mamy lekarzy stających naprzeciw swoim pacjentom, a także uchodźców, turystów, dla których nagle nie ma miejsca w kraju. Czy taka sytuacja dałaby się opanować, gdzie kończy się człowieczeństwo a zaczyna rozsądek i walka o siebie, gdzie przepada moralność, gdy trzeba zadbać o własne dzieci? O tym wszystkim jest ta książka i wszystkim głęboko ją polecam.

"Wyspa" to jedna z tych powieści, które na długo pozostanie w mojej pamięci. Już z początku na myśl nasuwała mi się "Anomalia" Hervé Le Telliera, choć oczywiście różni je fabularnie wszystko, łączy natomiast inteligentny sznyt i przesłanie. Powieść Bjornsdottir zmusza d...

Rozwiń

Zwiń

Kontynuacja "Fetoru" nie zawodzi, wciąga, co gwarantuje płynną lekturę. Choć powieść nie ustrzegła się błędów, czytałam z przyjemnością, jeśli tak mogę napisać o historii przepełnionej bólem i rozpaczą. Chętnie sięgnę zatem po kolejną część by nagromadzone tu tajemnice ujrzały światło. Polecam.

Kontynuacja "Fetoru" nie zawodzi, wciąga, co gwarantuje płynną lekturę. Choć powieść nie ustrzegła się błędów, czytałam z przyjemnością, jeśli tak mogę napisać o historii przepełnionej bólem i rozpaczą. Chętnie sięgnę zatem po kolejną część by nagromadzone tu tajemnice ujrzały św...

Rozwiń

Zwiń

To kolejna w mojej kolekcji powieść z gatunku weird i po raz kolejny się nie zawiodłam. Szczerze wyznając miłość Konradowi, podeszłam do tej pozycji nieco ostrożnie, szczególnie, że to nie moje ulubione czytelnicze podwórko. Trza jednak wychodzić ze stref komfortu i dawać nie tyle szansę nowym gatunkom, co sobie. Zaufałam i mam co chciałam. Dziwny jest ten świat - a nawet stwierdzenie, że "dziwny", nie oddaje klimatu i ducha powieści Jarka Dobrowolskiego. Mamy tu bowiem dziki zachód, rewolwerowców, kasyna, tawerny, nieokiełznane kobiety i wszędobylską przemoc, ale mamy też demoniczne konie, opancerzone psy (ten wątek podobał mi się najbardziej a w nim pościg za pociągiem), indiańskie tradycje i wierzenia oraz masę mroku. Nie sposób się nudzić, gwarantuje nie ja, co Autor. Najważniejsza i być może najjaśniejsza w koszmarze zdaje się główna postać, łowcy nagród a zarazem pisarza. Postać Clive Philipsa została bowiem tak wykreowana jak lubię, nieoczywista, tkwiąca pomiędzy dobrem a złem, twardo stąpająca po ziemi, empatyczna a jednak mogąca po trupach dotrzeć do celu, który oczywiście zdaje się niemożliwy do osiągnięcia. Przygoda z iście kinowego ekranu. Magia na każdej ze stron.

To kolejna w mojej kolekcji powieść z gatunku weird i po raz kolejny się nie zawiodłam. Szczerze wyznając miłość Konradowi, podeszłam do tej pozycji nieco ostrożnie, szczególnie, że to nie moje ulubione czytelnicze podwórko. Trza jednak wychodzić ze stref komfortu i dawać nie tyle szansę n...

Rozwiń

Zwiń

Trudno opiniuje się książkę, mówiącą o bólu, traumach, morderstwach i bestialstwie, szczególnie taką, która przedstawia realne zagrożenia i prawdziwe życie. I choć "Wsciekłe suki" napisane są w formie krótkich opowieści, traktowac można jej jako relacje, zwierzenia kobiet, urodzonych i mieszkających w Meksyku. Autorka poszła tu o krok dalej i stworzyła dzieło, które krzyczy wprost w nasze uszy, i domaga się pomocy, zemsty, reakcji, nie mówiąc niczego wprost a pokazując czytelnikom wszystko obrazami. Na kartach powieści Dhalii spotkacie córki narcobisnesu, bogate panny w złotych klatkach, związane rodzinnymi ukaładmi i od dziecka skazane na swój los, bez możliwości sprzeciwu, matki i żony zabite w ferworze walki o władzę, kobiety doprowadzone do ostateczności, gotowe oddać życie i je odebrać, gwałcone, katowane w imię miłości, w napadach, zabijane w komunikacji miejskiej, żyjące w wiecznym strachu, w bańce której nie można przebić.
Wstrząsający i zmuszający do przemyśleń tekst, wręcz dokument opisujący sytuacje kobiet, często jeszcze dzieci, które w XIX wieku wciąż nie mają swoich praw, a nwet jeśli je posiadają, nie są one respektowane. Warto przeczytać a nawet trzeba.

Trudno opiniuje się książkę, mówiącą o bólu, traumach, morderstwach i bestialstwie, szczególnie taką, która przedstawia realne zagrożenia i prawdziwe życie. I choć "Wsciekłe suki" napisane są w formie krótkich opowieści, traktowac można jej jako relacje, zwierzenia kobiet, urodzo...

Rozwiń

Zwiń

Och jakże mam mieszane uczucia po przeczytaniu "Daru krwi". Zastanawiam się ciągle czy napisana została w formie listu czy bardziej pamiętnika, wszystkie słowa skierowane w tekście są do męża, kochanka, stwórcy, wampira, który nie jest wymieniany z imienia. Konstancję poznajemy kiedy umierająca spotyka Drakulę, a ten obdarowuje ją swoim darem i zabiera do posiadłości jako małżonkę. Szybko, albo i niezbyt szybko, ciężko to określic bowiem na kartach powieści czas płynie ale nie jest to do końca dane odczuć czytelnikom, dziewczyna orientuje się w prawdziwej naturze swego wybawcy. Uwięziona w złotej klatce, nie posiada prawa głosu, traktowana jak niesforne dziecko czy zabawka, poddaje się jego woli aż do momentu, gdy sam postanawia przemienić kolejnych śmiertelnych a tym samym zapewnić jej, ale i sobie dodatkową rozrywkę.
Odniosłam wrażenie, że cała ta powieść to lata spędzone w objęciach tyrana, synonim tytanicznej pracy, którą ponoszą uwięzione kobiety w toksycznych związkach, uczone kiedy odejść, kiedy siedzieć cicho, kiedy ciałem załagodzić spór.
Czas i przestrzeń nie mają tu znaczenia, jest tylko relacja miłosna, wpier pomiędzy panem a Constantą, poźniej dodatkowo Magdaleną i Aleksiejem. Barwne postacie nie wspólgrają z miejscami do których się przenoszą, nie czuje się tu ani klimatu podróży, wielkich miast, nie ma tu klimatu grozy, a nawet nie odczułam tego, że Drakula faktycznie był tak niebezpieczny. Książka pisana ze strony Konstancji, opowieść widziana jej oczami w której brakuje tego czegoś, co dodaje szlifu, pociąga i wciąga. Dostajemy więc smutną historię dziewczyny pragnącej wolności i miłości. Epilog totalnie nie na miejscu, owszem mógłby coś jeszcze wnieść gdyby miał mocniejsze zakończenie. Totalnie niewykorzystany potencjał.

Och jakże mam mieszane uczucia po przeczytaniu "Daru krwi". Zastanawiam się ciągle czy napisana została w formie listu czy bardziej pamiętnika, wszystkie słowa skierowane w tekście są do męża, kochanka, stwórcy, wampira, który nie jest wymieniany z imienia. Konstancję poznajemy k...

Rozwiń

Zwiń

Mam ogromny sentyment do rodzinnych miejsc więc gdy tylko okazało się, iż kryminał Pauliny Medyńskiej toczy się w Sobótce, pod moją ukochaną Ślężą, zapragnełam go przeczytać i jak się okazało to nie był zmarnowany czas. Sama zagadka pozornie wydaje się łatwa ale nic tak nie myli jak oczywisty trop czy winowajca. Tutaj poszlaki łączą sprawy/morderstwa aby za chwilę jej znów podzielić. Książka wciąga choć nie odnalazłam w niej niczego nowego, sensacyjna historia z główna rolą stróżów prawa, zabrakło mi także bardziej rozbudowanych postaci, a mimo to zaliczam ją do udanych. Wciągnęłam się a to przecież najważniejsze.

Mam ogromny sentyment do rodzinnych miejsc więc gdy tylko okazało się, iż kryminał Pauliny Medyńskiej toczy się w Sobótce, pod moją ukochaną Ślężą, zapragnełam go przeczytać i jak się okazało to nie był zmarnowany czas. Sama zagadka pozornie wydaje się łatwa ale nic tak nie myli jak oczywi...

Rozwiń

Zwiń