Niesamowity rollercoaster emocji tak w trzech słowach można by opisać debiutancka książkę Pauliny.

Ale w żaden sposób nie oddaje to całokształtu który porusza do głębi, łamie serca by kawałek po kawałku sklejać je na nowo.

Miłość jest piękna.

Eliza i Martin mogli się o tym przekonać. Pochłonięci sobą, zakochani spełniali marzenia. Przeprowadzka do Kaula Lumpur dla tej dwójki miała być wspaniała przygodą.

I była.

Do czasu gdy miłość nie odsłoniła przed Elizą swojego kruchego oblicza.

Szczęście w ciągu ułamku sekundy ulotniło się ustępując miejsca cierpieniu przeszywającemu na wskroś, a codzienność zaczęła się rozmywać tracąc swoje kształty i kolory.

To tu zaczyna pękać serce czytelnika w tym samym momencie w którym samolot Martina znika z horyzontu nie pozostawiając po sobie śladu.

Eliza utknęła we własnej pętli czasowej.

Jak rysa na szkle ukłucie żalu i smutek pogłębiały się dniami i nocami by w końcu wolnym krokiem mogła nauczyć się czuć i być na nowo.

Wciąż zaszklone łzami oczy towarzyszyły mi przy pisaniu tej recenzji.

Autorka przeprowadziła nas przez pełen wzlotów i upadków okres żałoby dostarczając historie nasączona mnóstwem emocji.

Nie umiem znaleźć słów by opisać jak bardzo wzruszająca i poruszająca okazała się być ta książka.

Niesamowity rollercoaster emocji tak w trzech słowach można by opisać debiutancka książkę Pauliny.

Ale w żaden sposób nie oddaje to całokształtu który porusza do głębi, łamie serca by kawałek po kawałku sklejać je na nowo.

Miłość jest piękna.

Eliza i Martin mogli się o tym przekonać. Pochłonięci sobą, zakochani spełniali marzenia. Przeprowadzka do Kaula Lumpur dla tej...

Na początku recenzji lubię zadać jakieś pytanie nawiązujące do fabuły książki. Nie wiem jednak o co zapytać Was tym razem.
Może czy mieliście okazję lecieć samolotem? Albo czy byliście kiedykolwiek w Azji? O jakich podróżach marzycie? A może bardziej poważnie, czy wierzycie w połączenie dusz? Czy uważacie, że można kochać w życiu tylko raz? Czy...?

Uznałam jednak, że to wszystko brzmi zbyt infantylnie w obliczu emocji, których doświadczyłam podczas czytania "𝐃𝐨 𝐳𝐨𝐛𝐚𝐜𝐳𝐞𝐧𝐢𝐚 𝐧𝐚 𝐤𝐨ń𝐜𝐮 ś𝐰𝐢𝐚𝐭𝐚".


Autorka książki, Paulina Głuszek, od dawna ujmuje mnie swoim uśmiechem i pozytywną energią, którą dzieli się na instagramie. Z przyjemnością sięgnęłam więc po jej literacki debiut. Nie spodziewałam się, że ta drobna, szczupła i zawsze radosna kobieta tak mocno chwyci mnie za serce i emocjonalnie przeczołga!

Paulina wzruszyła mnie cytatem Phila Bosmansa na początku książki, cudownymi podziękowaniami na końcu, a przede wszystkim piękną, dojrzałą opowieścią o miłości, której nawet śmierć nie jest w stanie rozłączyć. Paulinko, dziękuję Ci za to!

Skończyłam czytać książkę, ale jeszcze długo nie mogłam przestać płakać. Ba!, wciąż intensywnie to przeżywam!

Piękna.
Wzruszająca.
Poruszająca najczulsze struny duszy.

Historia Elizy na długo pozostanie w moim sercu.
Niektórzy Autorzy lubią szczegółowe opisy przyrody, inni wnikliwą charakterystykę postaci. Paulina skupiła się na uczuciach, które grają główne skrzypce w tej powieści.

"𝐃𝐨 𝐳𝐨𝐛𝐚𝐜𝐳𝐞𝐧𝐢𝐚 𝐧𝐚 𝐤𝐨ń𝐜𝐮 ś𝐰𝐢𝐚𝐭𝐚" to historia Luizy, która w wyniku katastrofy lotniczej straciła ukochanego mężczyznę. Jej rozpacz rozdzierała moje serce, więc płakałam razem z nią. Jednocześnie cieszyłam się, że bohaterka ma silne oparcie w najbliższych. Pozazdrościłam jej pięknej, zdrowej relacji z rodzicami opartej na zaufaniu, miłości, wzajemnej trosce, ale i obopólnym szacunku.
No i Grace, ależ ja pokochałam tą pełną życia postać!

Paulina Głuszek oddala w nasze ręce opowieść o tym, że nic w życiu nie trwa wiecznie. Ani radość, ani smutek. Wszystko jest po coś, choć nie zawsze jesteśmy w stanie zrozumieć dlaczego...
__
"Oboje milczeli, bo przecież cisza w obecności ukochanej osoby czasem może brzmieć tak błogo".
****
"Nie ma wyznaczonego czasu na cierpienie i żałobę. Tak samo nie ma określonej daty na zakochanie się. To po prostu dzieje się samo".

Na początku recenzji lubię zadać jakieś pytanie nawiązujące do fabuły książki. Nie wiem jednak o co zapytać Was tym razem.
Może czy mieliście okazję lecieć samolotem? Albo czy byliście kiedykolwiek w Azji? O jakich podróżach marzycie? A może bardziej poważnie, czy wierzycie w połączenie dusz? Czy uważacie, że można kochać w życiu tylko raz? Czy...?

Uznałam jednak, że to...