“Szeba” to powieść, która przenosi czytelnika w podróż przez biblijne krajobrazy, pełne niebezpieczeństw i moralnych dylematów. Autor, z wyjątkową dbałością o detale historyczne i kulturowe, kreuje opowieść o lewicie Szebie i jego wiernym słudze Obalu, którzy wyruszają w pełną przeszkód drogę do Betlejem judzkiego.
Narracja książki jest płynna i wciągająca, a język, choć archaiczny, pozostaje przystępny dla współczesnego czytelnika. Autor z sukcesem oddaje atmosferę starożytnego Bliskiego Wschodu, co czyni lekturę nie tylko przygodą, ale i podróżą edukacyjną. Postacie są wyraziście zarysowane, a ich wewnętrzne konflikty i relacje dodają głębi całej historii. Szeba, jako postać główna, jest przedstawiony jako człowiek pobożny, lecz niepozbawiony wad, co czyni go postacią bardziej ludzką i bliską czytelnikowi.
Książka to także refleksja nad sensem podróży – zarówno tej fizycznej, jak i duchowej. Podróż Szeby staje się metaforą poszukiwania sensu życia i własnej tożsamości w świecie pełnym wyzwań. Nie unikniemy trudnych tematów, takich jak wiara, lojalność czy zdrada, a opowieść, choć osadzona w odległych czasach, niesie uniwersalne przesłanie. To książka, która zmusza do myślenia i pozostaje w pamięci na długo po zakończeniu lektury.
Podsumowując, “Szeba” Andrzeja Podgórskiego to powieść godna polecenia, oferująca bogatą narrację, głęboko zarysowane postacie i przemyślane przesłanie. Jest to lektura, która zadowoli zarówno miłośników historii, jak i czytelników szukających w książkach głębszego wymiaru. Osobiście uważam też że książka powinna posiadać więcej dialogów.

“Szeba” to powieść, która przenosi czytelnika w podróż przez biblijne krajobrazy, pełne niebezpieczeństw i moralnych dylematów. Autor, z wyjątkową dbałością o detale historyczne i kulturowe, kreuje opowieść o lewicie Szebie i jego wiernym słudze Obalu, którzy wyruszają w pełną przeszkód drogę do Betlejem judzkiego.
Narracja książki jest płynna i wciągająca, a język, choć...

Co pierwsze spodobało mi się w tej książce przed przeczytaniem w ogóle nawet jednej strony to okładka. Nie da się ukryć, że nie da się przejść obojętnie obok tego cudnego osiołka. Rewelacyjnie wygląda i jest bardzo wizualnie przyciągający wzrok.

Po zaczęciu czytania spodobała mi się historia, ale przede wszystkim język, który nie był ciężki i nic nie zgrzytało czytając, a to wielki plus. Zgrzytało mi jedynie długość opisów, do Orzeszkowej daleko, ale Pan Andrzej był blisko.

Przydałoby się więcej dialogów, więcej właśnie wymiany między bohaterami, więcej po prostu rozmów.

Nie jest to cegiełka, ale swoją objętość ma sporą jak na taką książkę. Sądzę, że znajdzie swoich zwolenników, ja szczerze mam mieszane uczucia, bo z jednej strony podobała mi się, ma coś w sobie co przyciąga, ale z drugiej strony mam wrażenie, że jej czegoś jeszcze brakuje. I nie wiem czy bym sięgnęła po nią drugi raz.

Co pierwsze spodobało mi się w tej książce przed przeczytaniem w ogóle nawet jednej strony to okładka. Nie da się ukryć, że nie da się przejść obojętnie obok tego cudnego osiołka. Rewelacyjnie wygląda i jest bardzo wizualnie przyciągający wzrok.

Po zaczęciu czytania spodobała mi się historia, ale przede wszystkim język, który nie był ciężki i nic nie zgrzytało czytając, a...