Z przyjemnością na koniec dnia zaglądam do tomiku poezji Agnieszka Krizel, "Miraże luster". Wiersze Autorki oplotły mnie pajęczyną słów, z ktorej nie mam najmniejszej ochoty się wyplątywać.
Ostatnio "chodzi" za mną, a może budzi się we mnie (?),poganka z poetyckiego tryptyku zamieszczonego w zbiorku.
Dość modne i powszechne jest dziś podkreślanie, że w kobietach drzemie gen starych mocy, pogańskiej wrażliwości i więzi z naturą. Od kiedy mieszkam na wsi, dotykam rękami ziemi, chodzę boso po trawie, wyciszam się, obserwując kołyszące się na wietrze korony drzew, przekaz ten jest mi szczególnie bliski. Dlatego tak łatwo mi utożsamić się z "*** poganką" Agnieszki Krizel, poczuć ją wręcz namacalnie.
Kiedy czytam, a raczej odtwarzam z pamięci fragmenty wierszy, towarzyszą mi ambiwalentne emocje - duma z bycia kobietą, radość bliskości z naturą, energia i siła, z drugiej zaś strony przygnębia smutek i żal, bo świat, otaczający moją "pogańską" enklawę, narzuca normy, zakazy, ograniczenia, odziera z wolności. I za każdym razem, gdy opuszczam moją sielską przestrzeń, zmierzając do miasta, płacze we mnie pogańska dusza, zmuszona spędzić jakiś czas (zawsze zbyt długi) w murach więzienia cywilizacji.
Zachęcam wszystkich do zapoznania się z zawartością tomiku. Każdy wiersz to impuls do pogłębionej refleksji o życiu, świecie, sobie. Każdy utwór pobudzą naszą wrażliwość do eksplorowania ukrytych w przestrzeni zewnętrznej (świat) i wewnętrznej (ja) treści.

Z przyjemnością na koniec dnia zaglądam do tomiku poezji Agnieszka Krizel, "Miraże luster". Wiersze Autorki oplotły mnie pajęczyną słów, z ktorej nie mam najmniejszej ochoty się wyplątywać.
Ostatnio "chodzi" za mną, a może budzi się we mnie (?),poganka z poetyckiego tryptyku zamieszczonego w zbiorku.
Dość modne i powszechne jest dziś podkreślanie, że w kobietach drzemie...