Dziś w roli głównej Agnieszka Krizel - poetka, szefowa bloga Nietypowe Recenzje Agi, najlepsza na świecie ambasadorka Borów Tucholskich i autorka tomiku "Mode de vie" (Styl życia) Sama o sobie mówi:
"jestem optymistką
codzienność ciągnę na sznureczku"
Bardzo podoba mi się to porównanie. Może dlatego, że w tym przypadku potrafię rozwiązać odwieczny dylemat uczniów: Co autorka miała na myśli?
Takich smaczków w tomiku jest więcej:
"słońce na niebie
a na horyzontach granic
wczorajsze manewry
świt nas zaskoczył
tuż przy rzece"
Albo:
"tęczę założyć na niebo
na szyję korale z pereł"
Jestem przekonana, że każdy z czytelników znajdzie swoje wersy w tomiku.
Bo poezja ma to do siebie, że nie przyjmuje jedynej słusznej interpretacji. I za to poetom niech będą dzięki.
Polecam.

Dziś w roli głównej Agnieszka Krizel - poetka, szefowa bloga Nietypowe Recenzje Agi, najlepsza na świecie ambasadorka Borów Tucholskich i autorka tomiku "Mode de vie" (Styl życia) Sama o sobie mówi:
"jestem optymistką
codzienność ciągnę na sznureczku"
Bardzo podoba mi się to porównanie. Może dlatego, że w tym przypadku potrafię rozwiązać odwieczny dylemat uczniów: Co...

Według niektórych, każdy bloger piszący o książkach, jest niespełnionym literatem. To zapewne przesada, ale faktem jest, że prowadzenie swojego miejsca w sieci daje dużą motywację do rozwijania umiejętności pisarskich. Trudno więc dziwić się, że część z osób piszących o literaturze, prędzej czy później wydaje swoją książkę. Na taki właśnie krok zdecydowała się Agnieszka Krizel, czyli autorka bloga Recenzje Agi.

„jak na obrazie impresjonisty
brzęczą pszczoły w sadach
spod filiżanek kwitną jabłonie
lekko przysiada ważka
w wazonach niezapominajki”
(fragment wiersza „Maj”)

„Mode-de-vie” to niewielki, acz niezwykle urzekający tomik wierszy, który powstawał przez kilka lat. Mimo to zbiorek jest bardzo spójny i opiera się na kilku zasadniczych tematach. Pierwszym z nich jest tucholska przyroda, którą poetka opisuje z charakterystycznym dla siebie wdziękiem. Sporo tu miejsca na dostrzeganie drobnych szczegółów, których nie zauważamy, pędząc przez życie. Może to właśnie ta coraz rzadsza umiejętność wnikliwej obserwacji świata oraz plastyczność zastosowanego języka przekazu, sprawiają, że część wierszy Agnieszki przypomina piękne fotografie, na których uchwycone są drobinki codzienności. Tomik wzbogacają piękne zdjęcia miejsc bliskich blogerce. Na jednym z nich widzimy zielony las, emanujący spokojem i siłą. Niestety, to miejsce wygląda już dzisiaj inaczej na skutek potężnych wichur, które nawiedziły województwo kujawsko-pomorskie w sierpniu 2017 roku. Agnieszce udało się jednak zachować w swoich wersach to, co zniknęło już na zawsze.

Nie da się ukryć, że autorka dostrzega moc słowa i bardzo dba o to, by jej czytelnicy sami odkryli jak wypowiedziane zdania potrafią burzyć lub budować nasze relacje. Najlepiej widać to m.in w wierszach „Słowa” oraz „Te”. A gdy już znamy moc wypowiedzianych myśli możemy próbować wejść w świat emocji innych. W tym miejscu muszę wspomnieć o wierszach, które najbardziej mnie zaskoczyły. Są to utwory dedykowane ważnym dla Agnieszki twórcom. W każdym z liryków skierowanych m.in. do Romy Ligockiej czy Leopolda Staffa, widać, że młoda poetka stara się mówić unikalnym językiem swoich mentorów. Zupełnie jakby chciała pokazać, że nie chce się narzucać, a jedynie doceniać twórczość tych, którzy są dla niej wzorem.

„Mode-de-vie”, pomimo uniwersalnego przekazu to bardzo kobiece spojrzenie na rzeczywistość. Przyznam, że nigdy nie pomyślałabym, że można tak celnie przedstawić głębokie, damskie emocje poprzez pryzmat szafy z ubraniami. Zanim jednak ostatni gentelman zarzuci pomysł sięgnięcia po tomik Agnieszki Krizel musi wiedzieć, że ten temat stanowi chyba najmniej istotny element omawianego zbioru. Nie da się ukryć, że poruszany w niektórych wierszach temat upływu czasu jest dla pań dużo bardziej dotkliwy niż dla mężczyzn.
Pewnie, gdyby nie grupka najbliższych przyjaciół autorki jej liryka, nigdy nie ujrzałaby światła dziennego. Na szczęście ci, którzy przeczytali skryte gdzieś na dnie szuflady wiersze szybko dostrzegli ich potencjał i nakłonili blogerkę do wydania tomiku. Do promocji przyłączyły się również znane i lubiane pisarki, które na moment zmieniły się z Agnieszką rolami, by napisać recenzje, które stanowią niejako wstęp do tego zbioru. W tym miejscu mała uwaga. Choć teksty napisane m.in. przez Annę Sakowicz, Annę Kasiuk i Tomasza Witkowskiego znajdują się przed częścią zasadniczą publikacji, to polecam wrócić do nich dopiero po przeczytaniu ostatniego wiersza, gdyż będziecie mogli porównać własne przemyślenia z tym, co napisali inni.

Dla mnie samej „Mode-de-vie” był najlepszym tomikiem poetyckim jaki przeczytałam w 2018 roku. W trakcie lektury jednego z utworów najzwyczajniej w świecie rozpłakałam się, czując, że ktoś dotknął najczulszej struny mojej duszy, którą zwykle kryję przed światem. Choć ten zbiorek nie jest na tyle oryginalny, by zostać dostrzeżonym przez wytrawnych krytyków, to jednak jest w nim coś szczególnego. Jeśli chcielibyście wejść w świat poezji, ale boicie się trudnego przekazu, to tomik Agnieszki Krizel będzie dla was idealny. Przekonacie się bowiem sami, że wierszy nie trzeba analizować. Wystarczy je po prostu czytać sercem.

(Pierwotnie tekst ukazał się na blogu pod adresem: https://inna-perspektywa.blogspot.com/2019/01/agnieszka-krizel-mode-de-vie.html)

Według niektórych, każdy bloger piszący o książkach, jest niespełnionym literatem. To zapewne przesada, ale faktem jest, że prowadzenie swojego miejsca w sieci daje dużą motywację do rozwijania umiejętności pisarskich. Trudno więc dziwić się, że część z osób piszących o literaturze, prędzej czy później wydaje swoją książkę. Na taki właśnie krok zdecydowała się Agnieszka...

Trudno jest podsumować czyjeś wywody poetyckie-każdy wysnuwa własne wnioski.Trudno jest podsumować poezję, trudniej niż prozę, gdyż im krótsza forma tym bardziej esencjonalne ujęcie treści.Jeszcze z jednego, bardziej zawodowo-osobistego powodu nie zdecyduję się oceniać wierszy stworzonych, przez Agnieszkę Krizel.Agnieszka recenzuje moje książki i czyni to profesjonalnie.Powiem więc obecnie tylko jedno...Agnieszka spisała wiersze z głębi siebie, spisała je z głębi swych marzeń, pragnień, z wnętrza codzienności bardziej lub mniej zaskakującej.Właśnie dlatego polecam Jej twórczość.Styl, język, porównania każdy może odebrać i ocenić indywidualnie.Jedno jest wszak pewne-Autorka to kobieta wrażliwa, umiejaca patrzeć na świat z wielu perspektyw, a przede wszystkim to istota PRAWDZIWA tak jak POEZJA, którą zechciała się podzielić z czytelnikami.

Trudno jest podsumować czyjeś wywody poetyckie-każdy wysnuwa własne wnioski.Trudno jest podsumować poezję, trudniej niż prozę, gdyż im krótsza forma tym bardziej esencjonalne ujęcie treści.Jeszcze z jednego, bardziej zawodowo-osobistego powodu nie zdecyduję się oceniać wierszy stworzonych, przez Agnieszkę Krizel.Agnieszka recenzuje moje książki i czyni to...

Zawsze lubiłam poezję i zawsze czytanie tomików zajmuje mi sporo czasu. Dla mnie najpiękniejsze wiersze to te, które zatrzymują, zmuszają do refleksji, nie pozwalają ot, tak, przejść do następnego. Właśnie takie są wiersze Agnieszki. Czuję też, że są mi bardzo bliskie.
Czytając wiersze nie próbuję odpowiedzieć sobie na szkolne pytanie „co poeta chciał przez to powiedzieć ?”, bo sądzę, że powinno ono być zadawane poecie. Czytelnik może tylko opowiadać o swoich odczuciach. Może sobie wyobrażać jakim człowiekiem jest autor. Ja zobaczyłam wrażliwą osobę, która w piękny sposób opowiada o sobie, o mnie, o Tobie i wielu ludziach, którzy nie zawsze potrafią ubrać w słowa swoje myśli i odczucia. To poruszająca poezja zrozumiała dla każdego.
Chwile nostalgii zdarzają się w naszym życiu nie raz. Czasem ogarnia nas smutek, bo:
kiedyś po prostu
było
sukienkę założyło
oko podmalowało
namiętnością pachniało
kiedyś było
teraz jest
pająk zawieszony na ścianie
za oknem zmierzch
ciche tykanie zegara
W chwilach radości świat jest piękny. Czy nie jest tak, że chciałoby się wtedy:
zaglądać motylom w oczy
rozmawiać z biedronkami
cykać ze świerszczami
tańczyć na wiatru nosie
Miałam wielki problem, żeby wybrać krótkie cytaty z wierszy Agnieszki, bo w każdym jest „coś”, każdy przyciąga, z wieloma się utożsamiam. Na koniec „Przypadek” – jeden z moich ulubionych.
jak masz na imię?
Przypadek
a…
to ty…
przypadkiem wskoczyłam do lodowatej wody
przypadkiem płakałam za tobą
przypadkiem mam na imię Julia?
nie Anna
przypadkiem usunąłeś z nieba słońce
przypadkiem wynająłeś chmury by padał deszcz (…)
Każdy z nas powinien od czasu do czasu podarować sobie miłe chwile. Jeśli może Ci je zapewnić poezja, sięgnij po wiersze Agnieszki. I zrób to nie przypadkiem…
Skarlet https://dobulgarii.wordpress.com/2018/08/29/zagladac-motylom-w-oczy/

Zawsze lubiłam poezję i zawsze czytanie tomików zajmuje mi sporo czasu. Dla mnie najpiękniejsze wiersze to te, które zatrzymują, zmuszają do refleksji, nie pozwalają ot, tak, przejść do następnego. Właśnie takie są wiersze Agnieszki. Czuję też, że są mi bardzo bliskie.
Czytając wiersze nie próbuję odpowiedzieć sobie na szkolne pytanie „co poeta chciał przez to powiedzieć...

Autorka maluje obrazy ze słów. Przenosi czytelnika w bliski sobie czas i miejsca. To poezja subtelna.

Autorka maluje obrazy ze słów. Przenosi czytelnika w bliski sobie czas i miejsca. To poezja subtelna.