Monograficzne opracowanie dotyczy Antoniego Kolczyńskiego, powszechnie uznawanego za najlepszego przedwojennego polskiego boksera o fenomenalnym talencie i niebotycznych możliwościach, którego karierę brutalnie przerwała II wojna światowa. Wojenne przeżycia spowodowały zahamowanie jego bokserskiej klasy i po wojnie nie zdołał osiągnął przedwojennej wielkości. Boksował w latach 1934 – 1939 i 1946 – 1952. Szczyt formy osiągnął w latach 1938 – 1939 i wówczas był powszechnie uznawany za najlepszego pięściarza wagi półśredniej na świecie. W 1938 w Chicago w meczu USA – Europa, zwyciężając w wadze półśredniej Jimmy’ego O’Malleya przez ko w 1 rundzie uznany został najlepszym zawodnikiem meczu. Podobnie w 1939 r. zdobywając tytuł mistrza Europy w tej wadze uznany został najlepszym zawodnikiem Mistrzostwa oraz pięściarzem o najsilniejszym ciosie.

Autor precyzyjnie dokumentuje oraz poddaje analizie wszystkie osiągnięcia Antoniego Kolczyńskiego, jego umiejętności oraz sposób walki. Chronologicznie, rok po roku, szeroko i precyzyjnie omawia i komentuje przebieg jego zawrotnej bokserskiej kariery, w toku której w błyskawicznym tempie, z pięściarza o znaczeniu lokalnym stał się najlepszym pięściarzem na świecie. Jego pełen ekspresji stal walki poparty mocnym uderzeniem sprawił, że stal się ulubieńcem sympatyków boksu w całym kraju, a szczególnie w Warszawie.

Opracowanie zawiera skrupulatnie opracowany, dokonany z podziałem na poszczególne lata, kompletny bilans walk Kolczyńskiego, poddany przez autora gruntownej analizie, wszak nie ma jednolitych ustaleń co do liczby stoczonych przez Kolczyńskiego walk. Książka zawiera nadto, opis wojennych losów Kolczyńskiego, liczne fotografie oraz opinie pięściarskich specjalistów oceniających jego klasę i wielkość.