Dawno, dawno temu miałam taki czas, gdy zaczytywałam się w powieściach Marii Rodziewiczówny. Czy sięgnęłabym po nie teraz? Nie wiem... Nie sądzę... Ale po biografię, owszem. Z czego to wynika? Ciekawości? Zainteresowania? Próby ,,odidealizowania" autorki? Minęły już czasy, gdy o autorach (lektur szkolnych i nie tylko) można było mówić tylko dobrze, zamiatając pod dywan ich grzeszki, odmienność lub każdy fakt, który stanowiłby rysę na idealnym wizerunku. Biografia Rodziewiczówny to próba odtworzenia niełatwego życia poczytnej autorki, próba ustalenia, dlaczego była/żyła/zachowywała się tak, a nie inaczej...

Dawno, dawno temu miałam taki czas, gdy zaczytywałam się w powieściach Marii Rodziewiczówny. Czy sięgnęłabym po nie teraz? Nie wiem... Nie sądzę... Ale po biografię, owszem. Z czego to wynika? Ciekawości? Zainteresowania? Próby ,,odidealizowania" autorki? Minęły już czasy, gdy o autorach (lektur szkolnych i nie tylko) można było mówić tylko dobrze, zamiatając pod dywan ich...

Maria Rodziewicz - tak się podpisywała. Postać bardzo ciekawa, nietuzinkowa, bardzo poczytna autorka, ale także działaczka społeczna i właścicielka majątku, która sama nim zarządzała. Bardzo mnie ucieszyła książka, która pozwala przyjrzeć się bliżej życiu pisarki .Pani Emilia przedstawia nam Marię jako małą dziewczynkę i bardzo skrupulatnie relacjonuje wszystkie wydarzenia z życia pisarki aż do ostatnich chwil życia.Dla mnie świetna lektura.

Maria Rodziewicz - tak się podpisywała. Postać bardzo ciekawa, nietuzinkowa, bardzo poczytna autorka, ale także działaczka społeczna i właścicielka majątku, która sama nim zarządzała. Bardzo mnie ucieszyła książka, która pozwala przyjrzeć się bliżej życiu pisarki .Pani Emilia przedstawia nam Marię jako małą dziewczynkę i bardzo skrupulatnie relacjonuje wszystkie wydarzenia...

Ciekawa postać, znanej mi do tej pory z kilku książek i ich ekranizacji. Biografia Marii Rodziewicz napisana w sposób chronologiczny, dokładny, ciekawie opisana. Dużo informacji o pięknej krainie Polesie.

Ciekawa postać, znanej mi do tej pory z kilku książek i ich ekranizacji. Biografia Marii Rodziewicz napisana w sposób chronologiczny, dokładny, ciekawie opisana. Dużo informacji o pięknej krainie Polesie.

Jestem przede wszystkim pod wrażeniem wysiłku, jaki włożyła autorka w zebranie informacji o Rodziewiczównej. Naprawdę książka jest godna polecenia. Jest to pierwsza biografia Marii, którą czytałam i jestem bardzo zadowolona. Dla mnie dodatkowym plusem jest to, że jest w treści wiele nawiązań do jej książek. Podejrzewam, że dużo łatwiej czytać tę lekturę znająć niektóre pozycje Rodziewicz.

Jestem przede wszystkim pod wrażeniem wysiłku, jaki włożyła autorka w zebranie informacji o Rodziewiczównej. Naprawdę książka jest godna polecenia. Jest to pierwsza biografia Marii, którą czytałam i jestem bardzo zadowolona. Dla mnie dodatkowym plusem jest to, że jest w treści wiele nawiązań do jej książek. Podejrzewam, że dużo łatwiej czytać tę lekturę znająć niektóre...

Książka dobra, ale nie tak wspaniała, jak twierdzi większość :)
Dla mnie zdecydowanie zbyt dużo wątków pobocznych i tła społeczno-polityczno-kulturowego (osoby "'zielone" w tej tematyce sporo się jednak dowiedzą) - samego tekstu o historii Rodziewicz jest w okolicach 30% zawartości.
Wątek rzekomego homoseksualizmu pisarki zajmuje zdecydowanie zbyt duzo miejsca i nie został moim zdaniem potraktowany uczciwie. W tej kwestii można jedynie powiedzieć - nie wiemy, jak było naprawdę. Autorka biografii nie przedstawia twardych dowodów na swoją tezę - kilka domysłów i plotek. Dla przykładu: część rodziny Rodziewicz była przekonana o jej lesbijskich więziach; przytoczony jest jednak także jeden z kuzynów, który zastanawiał się, czemu ciotka nie miała dzieci, skoro tak bardzo je lubiła (czyli nie widział nic na temat jej związków z kobietami). Podkreśla się również głęboki i "twardy" katolicyzm Marii - uczęszczającej na msze, spowiadającej się, przystępujacej często do komunii. I ani słowa o tym, że taka postawa wyklucza czynny homoseksualizm. Argumentem za ma być też wspólna sypialnia Marii i jej domniemanej partnerki. Fakt, że spały w osobnych łóżkach skłania autorkę książki jedynie do zaznaczenia, że w tamtym czasie takie były zalecenia higieniczne :D
Ten wątek zdecydowanie mógłby zajmować mniej miejsca - moim zdaniem książka by na tym jedynie zyskała.
Samych danych biograficznych o Rodziewicz nie ma w książce wielu - po prostu brakuje na to źródeł - np. o jej dzieciństwie nie dowiadujemy się praktycznie nic nowego, o wczesnej młodości też niestety nie.

Książka dobra, ale nie tak wspaniała, jak twierdzi większość :)
Dla mnie zdecydowanie zbyt dużo wątków pobocznych i tła społeczno-polityczno-kulturowego (osoby "'zielone" w tej tematyce sporo się jednak dowiedzą) - samego tekstu o historii Rodziewicz jest w okolicach 30% zawartości.
Wątek rzekomego homoseksualizmu pisarki zajmuje zdecydowanie zbyt duzo miejsca i nie został...

Początek był… ciężki. Chaotyczny i pełen dygresji. Z trudem odnajdywałam tam Rodziewiczównę. Na szczęście im dalej tym lepiej tak że proszę się nie zniechęcać 😉

Początek był… ciężki. Chaotyczny i pełen dygresji. Z trudem odnajdywałam tam Rodziewiczównę. Na szczęście im dalej tym lepiej tak że proszę się nie zniechęcać 😉

Biografia świetna, choć nie bez skaz. Staranna, szczegółowa z szerokim historycznym tłem, ale nieobciążającym głównego wątku. Podstawową skazą jest na siłę robienie z autorki ikony LGBT. Staropanieństwo sto lat temu rządziło się swoimi prawami - potrzebą codziennego wsparcia przy społecznym zepchnięciu na margines życia. Prawo przed I wojną światową przypominało szariat, jeśli chodzi o prawa kobiet. Rodziewiczówna wrzucona w rolę najstrszego syna, przejmuje rodzinny majątek i spisuje się na medal, zarządzając ludźmi i ponad tysiacem hektarów. I to była rola pierwsza i najważniejsza autorki. Pisarstwo jakoś było obok, traktowane trochę jako dodatkowe źródło zarobku. Nie czytałam nic Rodziewiczównej, ale może sięgnę, zachęcona biografią.
Fajna okładka, odświeżająca wizerunek pisarki. Leśna, albo Lgbt, jak kto woli. Niestety genderowo - biologiczne analizy relacji Heleny, Jadwigi i Marii, uważam trochę za gdybanie i szukanie taniej sensacji.

Biografia świetna, choć nie bez skaz. Staranna, szczegółowa z szerokim historycznym tłem, ale nieobciążającym głównego wątku. Podstawową skazą jest na siłę robienie z autorki ikony LGBT. Staropanieństwo sto lat temu rządziło się swoimi prawami - potrzebą codziennego wsparcia przy społecznym zepchnięciu na margines życia. Prawo przed I wojną światową przypominało szariat,...

Książka opowiada o całym życiu Marii Rodziewicz. Historia osoby o niezłomnym charakterze, która bezmiernie wierzyła w to, co robi i nigdy nie rezygnowała. Postać bohaterki jest niejednoznaczna, z dzisiejszej perspektywy można patrzeć na nią nieprzychylnie (stosunek do chłopów, Żydów),ale nic nie jest w jej zachowaniu jednoznaczne. Tworzyła miejsca rozwoju polskości i edukacji w Kresach, dotowała przedsięwzięcia kościelne, działała na rzecz emancypacji kobiet. Prowadziła gospodarstwo (majątek rodzinny) i zarządzała różnymi interesami. Przedsiębiorcza i sprawcza. Dogłębna patriotka momentami o rysie nacjonalistycznym, niezachwiana katoliczka. Większość życia uwikłana w związek z dwoma kobietami, Jadwigą I Heleną, co, wraz z jej nietypowym stylem ubioru, było powodem żartów i niezrozumienia. Pisała poczytne książki, które dostarczały rozrywki kolejnym pokoleniom. Opis jej życia, myślenia, miłości do Polski i wielkiej siły jest naprawdę wart przeczytania.

Książka opowiada o całym życiu Marii Rodziewicz. Historia osoby o niezłomnym charakterze, która bezmiernie wierzyła w to, co robi i nigdy nie rezygnowała. Postać bohaterki jest niejednoznaczna, z dzisiejszej perspektywy można patrzeć na nią nieprzychylnie (stosunek do chłopów, Żydów),ale nic nie jest w jej zachowaniu jednoznaczne. Tworzyła miejsca rozwoju polskości i...

Próba odpowiedzi na pytanie o orientację seksualną czy tożsamość płciową osób żyjących przed rewolucją seksualną, czy nawet - jak w przypadku Rodziewiczówny - w XIX wieku, jest ryzykowne. Głównie dlatego, że takie kategorie jeszcze wtedy nie istniały. Łatwo tutaj popaść w anachronizm, w pochopne, nie poparte źródłami domysły, myślenie ideologiczne. Ruch LGBT+ czy queer potrzebuje swojej historii, swoich bohaterów - łatwo tutaj popaść w naginanie historii czy biografii dla potrzeb politycznych.

Emilia Padoł podchodzi do tematu niezwykle uczciwie, udaje się jej uniknąć anachronizowania czy zbytniej ideologizacji dyskursu. Przedstawia fakty, cytuje źródła, analizuje postaci powieści, stawia wiele pytań - ale nie udziela na nie jednoznacznej odpowiedzi.

Owszem, posługuje się współczesnymi kategoriami - próbuje postawić niejednoznaczną tożsamość płciową bohaterki i jej orientacji seksualnej w świetle obecnych norm kulturowych i społecznych, sięga po ekspertyzę seksuologów. A jednak jej nie nagina - wyjaśnia, czym jest identyfikacja płciowa i unika jednoznacznej odpowiedzi co do Rodziewiczówny, gdyż tylko ona mogłaby na to pytanie odpowiedzieć.

To ważny, ale oczywiście tylko jeden z wątków tej biografii. Autorka kreśli szeroki kontekst kulturowy, który dzisiejszemu czytelnikowi jest raczej obcy: polskie ziemiaństwo między uwłaszczeniem chłopów a odzyskaniem niepodległości. Bez tego trudno zrozumieć złożoność tej postaci - katoliczki, patriotki, ale i antysemitki. Nie wybiela jej, ale i pochopnie nie ocenia. Przedstawia jej złożoną osobowość na tle rozmaitych uwarunkowań kulturowych, w które jest mimowolnie uwikłana. Rysuje ją na tle dynamicznych przemian społecznych - w świetle feminizmu, dyskursu postkolonialnego, adaptowanego do sytuacji polskich chłopów i ich uprzedmiotowienia.

To jest też moim zdaniem książka dobra literacko, czyta się ją dobrze.

Trzeba nam więcej takich książek.

Próba odpowiedzi na pytanie o orientację seksualną czy tożsamość płciową osób żyjących przed rewolucją seksualną, czy nawet - jak w przypadku Rodziewiczówny - w XIX wieku, jest ryzykowne. Głównie dlatego, że takie kategorie jeszcze wtedy nie istniały. Łatwo tutaj popaść w anachronizm, w pochopne, nie poparte źródłami domysły, myślenie ideologiczne. Ruch LGBT+ czy queer...

Świetna biografia. A jeżeli kogoś odstrasza nazwisko pisarki jako autorki babcinych szmir, niech potraktuje tę książkę jak opowieść o zupełnie nie do pojęcia kobiecie. Nie do pojęcia z punktu widzenia naszych czasów, bo okazuje się, że jej czasy z trudem, ale jednak pojmowały. Młode kobiety powinny to przeczytać. Te wszystkie autorki cipkopamiętników i modlitw do macicy. Może by zrozumiały co to znaczy poczucie własnej wartości, wolność, determinacja w podążaniu własną życiową drogą. A może by nie zrozumiały... W końcu prawie wszyscy jesteśmy potomkami pańszczyźnianych chłopów. Dziećmi i wnukami niezasłużonego awansu społecznego. Jeszcze się miotamy w rozumieniu czym jest wolność, niezależność i duma. No ale nie o tym jest ten wykład!
Czytajcie tę książkę kobiety. Tak na pięć romansów z nudnymi, przemocowymi prawnikami, jedną biografię jakiejś fajnej Polki. A nuż się spodoba?

Świetna biografia. A jeżeli kogoś odstrasza nazwisko pisarki jako autorki babcinych szmir, niech potraktuje tę książkę jak opowieść o zupełnie nie do pojęcia kobiecie. Nie do pojęcia z punktu widzenia naszych czasów, bo okazuje się, że jej czasy z trudem, ale jednak pojmowały. Młode kobiety powinny to przeczytać. Te wszystkie autorki cipkopamiętników i modlitw do macicy....