Antoni Gołubiew – mistrz pisania i snucia pasjonujących opowieści historycznych powraca. Tym razem w ostatnim tomie dziejów o Bolesławie Chrobrym, „Wnuku”, który zamyka to monumentalne dzieło. Tu wszystko się spotyka i zamyka jednocześnie. To wszystko, co zostało poruszone w opublikowanych wcześniej częściach, niektóre z postaci, jak i skutki wydarzeń, tu zostają nadmienione. I tak, jak na początku mogliśmy być uczestnikami narodzin polskiej państwowości, mogliśmy obserwować zmagania Bolesława Chrobrego związane z władzą i zasiadaniem na tronie, tak teraz jeździmy... jako ksiądz, który robi objazd po domach swoich wiernych i wypytuje ich o życie i codzienność. Jako klechę zaprasza się go do domów, prowadzi do stołu, karmi i poi i rozmawia o bolączkach i trudach owego trudnego życia. Ksiądz obserwuje, milczy, ocenia w myślach to, co widzi. Trudzi się przy każdy progu, jaki idzie mu przekraczać...
Jest sroga zima. Najgorsza pewnie w dziejach, gdy nasz koń zostaje pogoniony przez wilki. I zostajesz sam, na zatracenie, na zamarznięcie w środku pustkowia. Jak iść tymi śniegami? Gdzie szukać pomocy? - myślisz. Zima i mróz nie odpuszczają. Siedząc, człowiek traci czucie w palcach, uchodzi ciepło z ciała, stajesz się sztywny, jak kłoda. Powieki stają się ciężkie, chce się spać. Ale trzeba ratować swoją marną męską skórę. Trzeba wstać, złapać byle jaki kostur i iść... Gdzieś... Byle gdzie, ale gdzieś. Przed siebie. I nagle budzisz się w chacie u obcych, a piec bucha gorącem. Nic nie pamiętasz, nie pojmujesz co i jak i kiedy. Ale oni dają strawę, dbają o ciebie. O nic nie pytają. Czekają, aż ty zaczniesz. Aż wydobrzejesz.

A śmierć była tak blisko.

A śmierć ciągle jest. Jest obecna i czeka. Stoi w szeregu wojów, którzy ruszą na wojnę. Siedzi za stołem i czeka. Ona jest wszędzie. I choć woje umierać nie chcą, to muszą wypełniać rozkazy władcy, bo tak przysięgali. Bo tak trzeba. Trzeba, by było lepiej i by czuć, że jest się na swojej, pewnej ziemi. Trzeba dać coś dzieciom, zostawić coś żonie. Przecież przysięgali przed Królem... Ludy stają w zwartych szeregach. Bolesław Chrobry tak wiele zrobił, tak wiele się zmieniło. I choć nie zawsze uczciwie, to jednak wywalczył to, na czym mu zależało. I jemu i ludowi jego.

Czytając każdy z tomów o Bolesławie, zaczęłam wyobrażać sobie autora jako rosłego mężczyznę z ciężką koroną na głowie i berłem u boku, z bujnym zarostem i potężnym głosem, który włada – włada czytelnikami. Dosłownie, bo jego pisanie porywa tłumy. Jest niedoścignionym władcą literatury historycznej, którą pokusił się napisać oryginalnym stylem języka tamtych lat. Nie jest to jednak idealna mowa, bo nikt nie zrozumiałby treści powieści, a i źródła historyczne obejmujące tamten okres są bardzo fragmentaryczne. Jest to język nieco przez autora zmieniony i doprawiony szczyptą wyobraźni. Na początku trudność może stanowić wczytanie się w tekst, ale to kwestia stron... Jak już złapiesz rytm i sens, to miej się na baczności, bo przepadniesz.
Antoni Gołubiew stworzył monstrualną wręcz sagę literacką, którą wydawnictwo MG ubrało w piękną obwolutę na wzór szaty królewskiej.

Powieść zmusza do powolnego smakowania, degustowania i jednocześnie rozumienia. Niektóre słowa wydają się niezrozumiałe i często brak nam ich wyjaśnienia, jednak ich znaczenia domyślamy się z kontekstu zdań. Trudne? Trochę tak, ale do przejścia. Szybko przenikasz do tekstu i niemalże jednoczysz się z nim. Spajasz się z historią, a twoja wyobraźnia maluje obrazy, których się nie spodziewałeś.
Paluszki czytelnicze lizać, toast miodem wznosić.
#agaKUSIczyta

Antoni Gołubiew – mistrz pisania i snucia pasjonujących opowieści historycznych powraca. Tym razem w ostatnim tomie dziejów o Bolesławie Chrobrym, „Wnuku”, który zamyka to monumentalne dzieło. Tu wszystko się spotyka i zamyka jednocześnie. To wszystko, co zostało poruszone w opublikowanych wcześniej częściach, niektóre z postaci, jak i skutki wydarzeń, tu zostają...

Trudno jest oceniać samego Wnuka, który stanowi niejako podsumowanie całego cyklu, nota bene monumentalnego i będącego jednym z tych tytułów, które po prostu powinno się przeczytać. Wprawdzie trudno byłoby nazwać powieści Gołubiewa podręcznikami do nauki historii, wiele opisanych przez niego wydarzeń nie będzie się zgadzać z faktami, bądź też będą one wytworami fantazji autora, niemniej całość wywiera niesamowite wrażenie i zapada w pamięci. Dzieje się tak przede wszystkim z powodu rozmachu, z jakim Gołubiew nakreślił ówczesną historię, przedstawiając nie tylko postać Bolesława i jego najbliższych, lecz również licznych bohaterów z innych warstw społecznych - kmieci, kupców, wojów i duchownych, którzy początkowo nieśmiało, lecz z czasem coraz śmielej poczynali sobie na terenie polskiego państwa.

Cała opinia:
http://www.kacikzksiazka.pl/2022/12/bolesaw-chrobry-tom-7-wnuk-antoni.html

Trudno jest oceniać samego Wnuka, który stanowi niejako podsumowanie całego cyklu, nota bene monumentalnego i będącego jednym z tych tytułów, które po prostu powinno się przeczytać. Wprawdzie trudno byłoby nazwać powieści Gołubiewa podręcznikami do nauki historii, wiele opisanych przez niego wydarzeń nie będzie się zgadzać z faktami, bądź też będą one wytworami fantazji...

Każdy Polak powinien tę książkę przeczytać.Może fakty historyczne nie są w pełni wiarygodne,ale liczy się głównie - w całości dzieła-idea i mechanizm tworzenia państwowości.

Każdy Polak powinien tę książkę przeczytać.Może fakty historyczne nie są w pełni wiarygodne,ale liczy się głównie - w całości dzieła-idea i mechanizm tworzenia państwowości.

Cykl "Bolesław Chrobry" Gołubiewa przeczytałem ładnych parę lat temu. Ale jest to dzieło, które wywiera niezatarte wrażenie. Wartka akcja połączona z trudnym archaicznym językiem, żywe, realistyczne postaci, prawdziwe dramaty i dylematy. Cykl napisany z rozmachem i urwany w miejscu. Pamiętam swoje rozczarowanie, gdy okazało się, że fabuła nie dojdzie do czasów koronacji Bolesława, że urwie się ledwie parę lat po roku 1000.

I teraz wyobraźcie sobie to uczucie, gdy po latach trafiam na książeczkę, która może nie jest kolejnym tomem cyklu, ale jest pewnym zarysem dalszych losów bohaterów, próbą zakończenia. Jest, mówiąc nowoczesną terminologią, kolejnym elementem tego uniwersum.

Oczywiście nie pamiętałem dokładnie wszystkich wątków, do których odnosi się "Wnuk", ale mimo tego fabularnego zagubienia od razu zostałem wciągnięty w tę atmosferę, w ten "Bolesławowy" świat. Bardzo fajna niespodzianka na początek nowego roku. Polecam!

Cykl "Bolesław Chrobry" Gołubiewa przeczytałem ładnych parę lat temu. Ale jest to dzieło, które wywiera niezatarte wrażenie. Wartka akcja połączona z trudnym archaicznym językiem, żywe, realistyczne postaci, prawdziwe dramaty i dylematy. Cykl napisany z rozmachem i urwany w miejscu. Pamiętam swoje rozczarowanie, gdy okazało się, że fabuła nie dojdzie do czasów koronacji...

Obszerny cykl Bolesław Chrobry, to ukazane w przepiękny sposób początki państwa polskiego, w którym zapadają w pamięć: swojskie i urzekające opisy przyrody; postacie, realne i konkretne, zwłaszcza w swych słabościach oraz przyjmowaniu życia, często podłego i pełnego przeciwności; ukazanie nowego, potężnego Boga Kyryi Krysti - wywołującego ciekawość, niechęć a czasem strach u mieszkańców szumiącej dzikiej puszczy; śmiała wizja scalenia ludzi, którzy rozsiani na samotnych wyspach swych osad, nie wiedzą co jest za pierwotnym gąszczem, a mimo wszystko potrafią gadać pomiędzy sobą tąże mową-pogwarką; kształtowanie się szerszej niż dotychczas wspólnoty - już narodowej, która kiełkuje w obliczu zagrożenia chąsą, ryżego niemca; ofiarne wojowanie dziesiątek gnieźnieńskich i poznańskich na zasiekach za Odrą; ulitowanie się Pazura nad swoją białką; nieszczęśliwa miłość Kłąba i Latorosłki; dziki Bugaj i jego pierwotna puszczańska siła; inwokacja chuderlawego niemieckiego mnicha Brunona do Pana Boga; św. Wojciech Adalbert i jego nieustanna pogoń – a może ucieczka przed miłością Stwórcy; oraz przede wszystkim, tytułowy Ksiądz Bolko wraz z nakazem zawartym w jego imieniu - Bolej sławy; i wiele innych motywów.

Bogactwo postaci i wątków rozrzuconych w czasie i przestrzeni - wszystko dopina się w spójną, wyważoną i przemyślaną całość. Bohaterem tej powieści historycznej jest całe społeczeństwo polskie – od najmniejszego otroka, smarda, kmiecia, rybaka, kowala i koniucha; przez tarczowników, pancernych, gońców, komorników, grododzierżców, świątków i możne rody; aż po samego Księdza Bolka. Język zaproponowany przez autora - na początku trochę nieprzystępny, po kilku rozdziałach staje się mocnym atutem tej opowieści; pozwala wczuć się w klimat czasów - czyta się świetnie.

Pan Antoni Gołubiew ma tutaj coś naprawdę niezwykłego ... Naszego...

http://gosc.pl/doc/2062138.Powiesc-na-cale-zycie

Obszerny cykl Bolesław Chrobry, to ukazane w przepiękny sposób początki państwa polskiego, w którym zapadają w pamięć: swojskie i urzekające opisy przyrody; postacie, realne i konkretne, zwłaszcza w swych słabościach oraz przyjmowaniu życia, często podłego i pełnego przeciwności; ukazanie nowego, potężnego Boga Kyryi Krysti - wywołującego ciekawość, niechęć a czasem strach...