Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"One for sorrow" to wznowienie książki, która ukazała się na rynku już kilka lat temu. W tamtym momencie przeszła koło mnie bez echa, nie powodując chęci przeczytania, ale po lekturze "Przewodnika po zbrodni według grzecznej dziewczynki" nabrałam ochoty na tego typu młodzieżowe kryminały, tym bardziej więc ucieszyłam się na tę premierę. Czy książka spełniła moje oczekiwania?

Mury Illumen Hall sa pełne historii i niewyjaśnonych zjawisk. Na ostatniej imprezie z jeziora nieopodal wyłowiono ciało jednej z uczennic, na której plecach znajdował się duży tatuaż przedstawiający srokę. Teraz każdy próbuje wrócić do codzienności po tych tragicznych wydarzeniach, jednak ktoś za wszelką cenę próbuje odkryć tajemnicę zgonu. Co, jeśli uznane za wypadek zdarzenie było tak naprawdę zaplanowanym zamachem?
Audrey i Ivy natrafiają na tropy dotyczące tej zagadki, a jednocześnie próbują zrozumieć, komu tak zależy na odkryciu tej tajemnicy.

Muszę przyznać, że książka wręcz przerosła moje oczekiwania. Na portalach czytelniczych trafiałam na naprawę zróżnicowane opinie na jej temat, a ja od początku wsiąknęłam w mroczny klimat murów akademii i zapragnęłam poznać jej tajemnice. Autorkom udało się stworzyć niepowtarzalny klimat w stylu "dark academia" i konsekwentnie go utrzymywać. Całość napisana jest bardzo spójnie i nie odczuwałam różnicy w stylu pisania obu kobiet. Do tego mimo powagi tematu powieść czyta się niesamowicie szybko. Kiedy już wsiąknie się w opowieść, nie można przerwać!

Warto też wspomnieć o głównych bohaterkach. Są bardzo wyraziste, dzięki czemu nie miałam problemu z rozpoznaniem, z której perspektywy pisany jest dany rozdział. Moją sympatię zdecydowanie zdobyła ambitna Ivy. Audrey, szczególnie na początku strasznie działała mi na nerwy, jako rozpuszczona amerykanka, ale rozumiem celowość jej kreacji. Dodatkowo jej przeszłość, która w pewnym momencie została nam ujawniona rzuciła mi zupełnie nowe światło na jej osobę i to, przez co musiała przechodzić.

Niestety, w tym tomie nie zostaje rozwiązana główna zagadka. Tym bardziej cieszę się, że pod ręką mam już kolejną część i liczę, że rozwieje moje wątpliwości.

Koniec końców "Stowarzyszenie srok" uważam za książkę angażującą i klimatyczną. Swoją lekkością i stylem spodoba się fanom młodzieżowych kryminałów, osadzonych w wiekowych szkołach z wyjątkową historią i morzem tajemnic.

Za egzemplarz dziękuję wydawnictwu Insignis.

"One for sorrow" to wznowienie książki, która ukazała się na rynku już kilka lat temu. W tamtym momencie przeszła koło mnie bez echa, nie powodując chęci przeczytania, ale po lekturze "Przewodnika po zbrodni według grzecznej dziewczynki" nabrałam ochoty na tego typu młodzieżowe kryminały, ...

Rozwiń

Zwiń

"Carmilla" to wznowienie klasyku, który zapoczątkował erę fascynacji wampirami. Widzieliście, że została napisana jeszcze przed "Draculą" i stanowiła inspirację dla autora tej książki? Nic więc dziwnego, że piękne wydanie w twardej oprawie, z ilustracjami i nowym tłumaczeniem tak cieszy.

Ta mroczna historia przenosi nas do pewnej posiadłości na uboczu, w której mieszka młoda dziewczyna Laura wraz z ojcem i służbą. Brak rówieśników mocno jej doskwiera, powodując uczucie samotności. Nic więc dziwnego, że kiedy przy ich zamku dochodzi do pewnego wypadku, w wyniku którego tajemnicza dziewczyna musi znaleźć miejsce, gdzie mogłaby dojść do siebie, ich posiadłość wydaje się idealnym miejscem. Wraz z nieznajomą do wioski nieopodal spływają jednak problemy i tajemnicze zgony, a Laura zaczyna zauważać coraz więcej dziwnych zachowań swojej powierniczki.

Książka może poszczycić się niezapomnianym i tajemniczym gotyckim klimatem, który stanowił jeden z lepszych jej elementów. Dodatkowo, mimo że napisana jeszcze w XIX wieku, ma bardzo przyjemny styl pisania, czego niestety nie można powiedzieć o kilku innych klasykach z tego okresu. Sama historia nie jest zbyt skomplikowana. Czytelnik może dość łatwo zorientować się, kim jest tajemnicza Carmilla, ale domyślam się, że w tamtych czasach autor wykazał się prawidziwe nowatorskim pomysłem i zaskoczył wielu. Mi brakowało jeszcze lepszego rozwinięcia całej historii i tematyki wampiryzmu. Powieść ma niecałe 200 stron i uważam że gdyby autor pokusił się o dodanie jeszcze z 50, książka tylko by na tym zyskała.

Laura jest postacią dość naiwną, ale jestem w stanie to zrozumieć, w końcu wychowywała się praktycznie sama, bez powiernic w swoim wieku. Carmilla z kolei od początku intryguje i zwodzi.

Warto wspomnienia jest też bardzo nowatorskie spojrzenie autora i tematy, które porusza. W książce mamy silnie wyczuwalne erotyczne przyciąganie między bohaterkami. Jeszcze ciekawszym jest w mojej ocenie tłumaczenie autora, który oburzonym odbiorcom tłumaczył, że wampir to istota nieludzka, wymykająca się ramom płciowym, więc taki wątek nie powinien szokować.

Koniec końców jestem bardzo szczęśliwa, mając za sobą tę lekturę. Uważam że poznawanie takich klasyków jest wartościowe i poszerzające horyzonty. Sama zaś książka ma naprawdę niepowtarzalny klimat, który mnie zachwycił.

Za egzemplarz dziękuję wydawnictwu Uroboros.

"Carmilla" to wznowienie klasyku, który zapoczątkował erę fascynacji wampirami. Widzieliście, że została napisana jeszcze przed "Draculą" i stanowiła inspirację dla autora tej książki? Nic więc dziwnego, że piękne wydanie w twardej oprawie, z ilustracjami i nowym tłumaczeniem tak cieszy.

...

Rozwiń

Zwiń

"Córki puszczy siostry ognia" to moje pierwsze spotkanie z autorką, ale mogę zaliczyć je do bardzo udanych. Udało się jej wykreować historię angażującą i niesamowicie klimatyczną, której nie powstydziliby się autorzy mający na swoim koncie o wiele więcej napisanych pozycji.

Akcja książki rozgrywa się w niewielkiej wiosce, gdzie każdy zna każdego, a która odcięta jest od zewnętrznego świata złowrogą Puszczą. Kiedy mieszkańców zaczyna nawiedzać przerażający Wilk, który pozostawia na swojej drodze ścieżkę z trupów, trzy siostry i córki przywódcy postanawiają odpowiedzieć na pytanie, kto odpowiada za przywołanie z Puszczy nieczystych sił, a jednocześnie odkrywają potencjał, który drzemie w nich samych.

Anna, Judyta i Rachela. Trzy różne charaktery, trzy różne życiowe historie i krew, która je łączy. Autorce udało się wykreować naprawdę różnorodne charaktery i to na tyle, że nie musiałam nawet czytać imienia na początku rozdziału, żeby wiedzieć, z czyjej perspektywy jest pisany, a wbrew pozorom nie jest to częsta zaleta wśród wieloperspektywowych historii. Każda z sióstr miała w sobie coś intrygującego- wszechwiedząca Rachela, ukrywająca swoją prawdziwą twarz Judyta i miłośniczka wolności Anna. Tworzyły niepowtarzalne trio.

Do tego dochodzi masa innych postaci, przewijających się na kartach powieści. I muszę przyznać, że początkowo byłam bardzo pogubiona w fabule przez natłok imion, nazwisk i powiązań między postaciami, które są dość zagmatwane. W odnalezieniu się w historii pomogło mi drzewo genealogiczne z tyłu, ale co się namęczyłam to moje. Część bohaterów ma dodatkowo takie same lub bardzo podobne imiona, więc trzeba się natrudzić, żeby w pełni rozwikłać powiązania między nimi.

Najmocniejszym punktem historii jest sam klimat duszny, mroczny i bardzo tajemniczy. Rzadko kiedy mam styczność z książkami ukazującymi tak hermetyczną społeczność, ale po lekturze tej zdecydowanie mam ochotę na więcej. Do tego w książce nie zabraknie wątków siostrzeństwa, siły kobiet i magii, która wpływa na umysły. Tworzy to wyjątkową mieszankę.

Na koniec chwilę o zakończeniu. Było zaskakujące, ale czuję pewien niedosyt. Niektóre wątki pozostawiają mnie nadal z dużą ilością pytań, niektóre postacie nadal są nieoczywiste i nie do końca zrozumiałam epilog (oraz zachowanie jednej z sióstr). Być może jest to furtka do kontynuacji? Z ciekawością będę wyczekiwała informacji o niej.

Nie pozostaje mi nic innego jak gorąco polecić wam książkę Moniki. Myślę, że szczególnie spodoba się fanom mrocznej fantastyki, nieoczywistych bohaterów i uzależniającego klimatu. Czekam na więcej!

Za egzemplarz dziękuję wydawnictwu Spisek Pisarzy.

"Córki puszczy siostry ognia" to moje pierwsze spotkanie z autorką, ale mogę zaliczyć je do bardzo udanych. Udało się jej wykreować historię angażującą i niesamowicie klimatyczną, której nie powstydziliby się autorzy mający na swoim koncie o wiele więcej napisanych pozycji.

Akcja książki ...

Rozwiń

Zwiń

Kiedy tylko w oczy rzuciła mi się ta pozycja, od razu wiedziałam, że muszę po nią sięgnąć, bo feministyczna mieszanka greckich mitów to coś skrojonego pode mnie. Ostatecznie jednak nie wiem, jak ocenić tę historię, bo wśród pięknych i poruszających opowiadań znalazły się też takie, które wywołały we mnie bardziej zniesmaczenie i złość, że tak bardzo można zepsuć oryginalną historię. Więc teraz krótko o każdym z nich:

DEMETER
Był to naprawdę dobry wstęp do całości. Piękny styl i wyjątkowe spojrzenie na cierpienie Demeter-matki, która musi wykorzystywać brutalną siłę nacisku, żeby zwrócono uwagę na jej ból

ECHO
Żałowałam, że było tak krótkie, bo autorka zaczarowała mnie swoją prozą. To wyjątkowe opowiadanie, pozbawione dialogów, ale wypełnione tęsknotą

ARTEMIDA
Nieoczywiste spojrzenie na historię Artemidy, ukazanie przede wszystkim siły siostrzeństwa, życia zgodnie z naturalnymi cyklami i przyrodą. Również mnie urzekło

EURYDYKA
Tutaj poczułam prawdziwe znaczenie słowa retelling, bo to opowiadanie zupełnie odwróciło moje postrzeganie Eurydyki i uważam to za duży plus. Styl jest dość potoczny, ale koncepcja i ukazanie głównej bohaterki jako twórczyni dzieł Orfeusza kupiło mnie, podobnie jak zakończenie. Naprawdę nieoczywiste

MEDEA
W przypadku tego opowiadania każdy zwraca uwagę na zabawne dopiski producentki, a w audiobooku się nie pojawiły, czego ogromnie żałuję, bo być może inaczej spojrzałabym na tę historię :( A tak to koniec końców nie uważam jej za złą, ale mało odkrywczą w stosunku do oryginału

PAZYFAE
Były słabsze i leprze momenty. Szczególnie podobał mi się system religijny stworzony przez autorkę, który opiera się na cyklach, oddawaniu czci bogini matce, dziękowaniu duszom zabitych zwierząt. Z chęcią poczytałabym o tym więcej. Nie do końca podobały mi się opisy seksualne, były niestety często obrzydliwe. Ostatecznie jednak dobrze się bawiłam

MEDUZA
Bardzo klimatyczna i budząca dreszcz grozy historia o kobiecie zepchniętej na margines i ukaranej przez bogów

EURYKLEJA, PENELOPA, KIRKE
Również mi się podobała, postać Odyseusza została tu trochę za bardzo zantagonizowana, ale poza tym styl i inne spojrzenie na niechęć Penelopy do zalotników mi odpowiadały. Uważam, że było to naprawdę świeże spojrzenie

KASANDRA
Mało odkrywcza, a dodatkowo nie polubiłam się ze stylem pisania w czasie przyszłym, bo wybijało mnie to z rytmu. Pod tą warstwą kryła się jednak poruszająca opowieść, której nie skreślam całkowicie

JOKASTA
Naczytałam się o tym opowiadaniu bardzo dużo, więc pochodziłam do niego z dystansem, ale o dziwo pierwsze dwie rapsodie były dla mnie zjadliwe, problem zaczął się przy trzeciej, bo po pierwsze byłam już strasznie znużona tą formą i powtarzalnością, a po drugie autorka poszła w dziwne rejony i pod koniec miałam wrażenie, że to nie ma fabuły. Nie spodobało mi się też urwanie każdej z historii w połowie, bo autorka pominęła w mojej opinii najciekawszą część mitu. Bardzo nietuzinkowe historie. Trzeba być przygotowanym na dość ekscentryczny klimat i dużą dawkę brutalności wulgaryzmów i surowości

IFIGENIA
No i przechodzimy do opowiadania, które całkowicie zepsuło mi odbiór całości. Nigdy nie czytałam tak tragicznie napisanej opowieści, która nie wnosi absolutnie nic. Rzadko to piszę, ale podczas czytania miałam w głowie tylko myśl "co za pseudoliteracki bełkot". Z oryginalnym mitem miało to naprawdę niewiele wspólnego, brakowało tutaj wyraźnej konstrukcji, charyzmy, a styl pisania doprowadzał mnie do szału. Te powtórzenia miały chyba brzmieć literacko, ale mnie odrzucały.
Możliwe, że czegoś nie zrozumiałam, ale z oceniam tę opowieść z poziomu zwykłej, szarej czytelniczki. Jeśliby wykreślić te opowiadanie całość jedynie by zyskała. Szkoda, że nie doczekałam się retellingu historii Ifigenii z prawdziwego zdarzenia. Jej historia miała duży potencjał

KORA
No i na koniec historia spokojna, ciepła, ale z przesłaniem. Stanowiła idealne zwieńczenie całości

Książkę oceniam ostatecznie na 4 gwiazdki, bo większość opowiadań mi się podobała, jednak zdecydowanie spodziewałam się po niej czegoś jeszcze lepszego.

Kiedy tylko w oczy rzuciła mi się ta pozycja, od razu wiedziałam, że muszę po nią sięgnąć, bo feministyczna mieszanka greckich mitów to coś skrojonego pode mnie. Ostatecznie jednak nie wiem, jak ocenić tę historię, bo wśród pięknych i poruszających opowiadań znalazły się też takie, które w...

Rozwiń

Zwiń

"Noce aż po wieczność" to drugi, a zarazem finałowy tom dylogii o warszawskich wampirach autorstwa Małgorzaty Wilk. Tym razem przenosimy się do słonecznej Florencji, dokąd bohaterowie udają się z ważną misją, od której zależą dalsze losy wampirzego świata- zaginął Nikifor, książę, który miał wielu wrogów, ale jednocześnie pełnił władzę. Aby uchronić świat przed chaosem Ruta, Feliks i Fryderyk udają się na miejsce, gdzie widziano go po raz ostatni i rozpoczynają samozwańcze śledztwo. Jednocześnie stają przed trudnymi wyborami i zagmatwanymi uczuciami, a także lękiem o przyszłość.

"Noce aż po wieczność" uważam za świetną kontynuację, która w mojej ocenie przebiła nawet tom pierwszy. Przede wszystkim dostajemy tu jeszcze więcej Nikifora, który swoim stylem bycia i humorem wzbudza ogrom sympatii. Do tego wątek śledztwa został poprowadzony naprawdę interesująco. Trochę obawiałam się końcówki książki, bo zagadka wyjaśnia się około 100 stron przed końcem i miałam wątpliwości czy autorka pociągnie tę historię na tyle dobrze, żeby czytelnik nie poczuł znużenia. Okazało się, że powinnam pokładać więcej wiary w Gosię, bo udźwignęła to naprawdę dobrze i zanim się spostrzegłam, dotarłam do końca.

Dużym atutem tej historii jest świetny styl, dzięki któremu książkę czyta się dynamicznie i przyjemnie. Dialogi między bohaterami są przezabawne i uwielbiam nawiązania, jakie autorka wplata do rozmów między nimi (na przykład wyobrażenie fabuły tej książki jako YA z motywem szkoły dla wampirów). Te błyskotliwe uwagi są naturalną częścią całości, idealnie ją dopełniając. Do tego jestem też dużą fanką relacji Ruty i Nikifora przede wszystkim dlatego, że bohaterowie dużo ze sobą rozmawiają. Nie jest to więc uczucie z tych, które można by było wyjaśnić po dwóch stronach, gdyby postacie zamieniły ze sobą dwa zdania, ale zdrowa relacja, w której każda ze stron dzieli się swoimi obawami. Przez to cały konflikt wypada bardzo realistycznie.

Ogromnie żałuję, że to już koniec mojej przygody z tą serią. Spędziłam z nią cudowny czas i uważam oba tomy za świetną młodzieżową fantastykę, która oprócz komfortu, oferuje też dużo humoru i zdrowych relacji. Czekam na kolejne książki autorki! Czuję, że ma jeszcze dużo do pokazania.

Za egzemplarz dziękuję wydawnictwu Prószyński Young.

"Noce aż po wieczność" to drugi, a zarazem finałowy tom dylogii o warszawskich wampirach autorstwa Małgorzaty Wilk. Tym razem przenosimy się do słonecznej Florencji, dokąd bohaterowie udają się z ważną misją, od której zależą dalsze losy wampirzego świata- zaginął Nikifor, książę, który mi...

Rozwiń

Zwiń

Chloe Gong to autorka, która w ubiegłym roku szturmem podbiła moje serce książką "Nikczemna Fortuna". Przygodę z jej twórczością zaczęłam trochę od końca, ale po tak pozytywnych wrażeniach uznałam, że czas zobaczyć, jak to się wszystko zaczęło. Tym oto sposobem po prawie roku w końcu zabrałam się za "These Violent Delights"- niesamowity retelling "Romea i Julii".

Lata 20. w Szanghaju to czas niepewności, podziałów politycznych i wahających się nastrojów społecznych. Rosnący niepokój pogłębia pojawienie się potwora i tajemniczej epidemii, która powoduje pomieszanie zmysłów i w konsekwencji śmierć. Sytuacja ta jest nie na rękę gangom, które pełnią w mieście nieoficjalną władzę, a jednocześnie toczą między sobą zażarty pojedynek. W tym wszystkim mamy dwójkę głównych bohaterów, którzy, aby zapobiec dalszemu rozlewowi krwi, postanawiają odkryć, kto stoi za przerażającym potworem i chorobą. Droga do prawdy nie będzie jednak prosta, a podczas jej odkrywania na bohaterów czekać będzie wiele niebezpieczeństw oraz konieczność konfrontacji z niechcianymi uczuciami.

To była prawdziwa literacka uczta! Doceniam niesamowity klimat Szanghaju ubiegłego wieku, który autorka oddała naprawdę realistycznie. Jednocześnie umożliwiła mi zapoznanie się lepiej z tamtym okresem historii, bo są to tematy, które w europejskiej kulturze nie są poruszane zbyt często. Miasto było wówczas skrajnie podzielone, rządziły w nim przemoc i wpływy, a Anglia i Francja rozdzielały między siebie jego fragmenty, wypierając rodowitych mieszkańców i tworząc miejsca, gdzie Chińczycy nie mieli wstępu. Te aspekty polityczne w książkach autorki są zawsze bardzo mocnym i fascynującym punktem i nieodłączną częścią fabuły.

Do tego mamy głównych bohaterów, których dynamika spodoba się fanom relacji enemies to lovers. Ich uczucia wypadały przekonująco, a powód antypatii budził zrozumienie. Mimo wszystko nie dało się odrzucić nadziei w sercu, że w końcu wszystko skończy się dla nich dobrze, mimo niesprzyjających okoliczności. Bardzo podobały mi się ich sylwetki, szczególnie Juliette, która była konsekwentna w swoich działaniach. Po przeczytaniu "Nikczemnej Fortuny" ciężko było mi patrzeć na Rosalind, bo w tej książek działała mi na nerwy, a wcześniej bardzo ja lubiłam. Mimo wszystko cieszę się, że potem trochę zmądrzała. Postacie poboczne wzbudzają sympatię, moje serce skradł szczególnie Marshall.

Zakończenie pozostawiło mnie z szokiem wypisanym na twarzy i spowodowało, że po zamknięciu książki od razu zakupiłam kolejną część. Było idealnie wyważone i niesamowicie wciągające. Ja muszę wiedzieć, co będzie dalej!

Ani się spostrzegłam, a 560 stron minęło. Owszem, zauważam momenty, w których historię można by lekko skrócić, ale i tak zajmuje szczególnie miejsce w moim sercu. Chloe Gong po raz kolejny mnie zachwyciła. Czekam na spotkanie z nią w Warszawie.

Chloe Gong to autorka, która w ubiegłym roku szturmem podbiła moje serce książką "Nikczemna Fortuna". Przygodę z jej twórczością zaczęłam trochę od końca, ale po tak pozytywnych wrażeniach uznałam, że czas zobaczyć, jak to się wszystko zaczęło. Tym oto sposobem po prawie roku w końcu zabra...

Rozwiń

Zwiń

"Kawiarnia pod Pełnym Księżycem" to kolejna japońska książka, którą udało mi się przeczytać. Formą przypominała mi trochę, chociażby "Zanim wystygnie kawa" ze względu na ukazanie różnorodnych bohaterów, którzy dzięki pomocy rezolutnej obsługi postanawiają zmienić swoje życie. Szybko jednak okazało się, że ta pozycja przebiła wszystkie inne azjatyckie zbiory opowiadań, jakie miałam okazję czytać.

Śledzimy w niej losy pozornie niezwiązanych ze sobą ludzi, którzy stają przed trudnymi życiowymi wyborami, mają problemy, z którymi nie potrafią sobie poradzić. Na pomoc przychodzi im jednak wyjątkowa kawiarnia, prowadzona przez koty, która pojawia się w nieprzewidywalnych miejscach o nietypowym czasie. Tam, nad przepysznym i oryginalnym deserem można zasięgnąć rady i pocieszenia od rezolutnych kocich kelnerów, a także poznać tajniki astrologicznej wiedzy, która ma bezpośredni wpływ na życie bohaterów.

Uważam, że już same okoliczności powstania książki są fascynujące. Autorka miała w planach napisać powieść o astrologii, jednak zauważyła ilustrację Sakurady (która znalazła się na okładce), która zainspirowała ją do popuszczenia wodzy fantazji, z czego narodziła się ta historia. Maia nie zrezygnowała jednak całkowicie z astrologii, bo inspiracja tą dziedziną nauki znajduje się w każdym opowiadaniu. Rola gwiazd i planet w naszym życiu jest tutaj dobitnie podkreślona. Sama miałam sceptyczny stosunek do tego typu tematów, jednak dzięki tym historiom poczułam się zachęcona do zgłębienia tej tematyki.

Historie są niesamowicie ciepłe i dające nadzieję, idealne do czytania przy kubku gorącej kawy i z obowiązkowym kotem śpiącym na kolanach. Każda z nich jest w jakiś sposób wyjątkowa i dotykająca współczesnych tematów. Jednocześnie powiązania między bohaterami były naprawdę ciekawe do śledzenia i łączyły się w idealną całość.

Jest to jedna z tych książek, która skłania do refleksji i zostaje w nas na długo po przewróceniu ostatniej strony. Zmusza do pochylenia się nad życiem, a jednocześnie nie przyjmuje bardzo moralizatorskiego tonu. Z chęcią przeczytałabym więcej historii osadzonych w tym miejscu. Koty, pyszne desery i gwieździste noce. To przepis na komfortową książkę, która nie może rozczarować.

Za egzemplarz dziękuję wydawnictwu WAB.

"Kawiarnia pod Pełnym Księżycem" to kolejna japońska książka, którą udało mi się przeczytać. Formą przypominała mi trochę, chociażby "Zanim wystygnie kawa" ze względu na ukazanie różnorodnych bohaterów, którzy dzięki pomocy rezolutnej obsługi postanawiają zmienić swoje życie. Szybko jednak...

Rozwiń

Zwiń

To był naprawdę udany zbiór. Praktycznie wszystkie opowiadania mnie zaangażowały i zachwyciły słowiańskim klimatem. A tutaj krótka opinia o każdym z nich:

1. REM-X - Paulina Hendel

Opowiadanie z zaskakującym twistem. Bardzo podobała mi się strona, w jaką poszła ta historia

2. Sezon na nowożeńców - Aneta Jadowska

Dość średnie opowiadanie. Miało potencjał, ale zabrakło mi większego zaangażowania w śledztwo i więcej tropów, bo rozwiązanie uznałam za zbyt proste

3. Kukuk - Marta Kisiel

Marta Kisiel potrafi naprawdę świetnie bawić się piórem i zachwycać formą. To był najmocniejszy element tej historii, bo samo zakończenie pozostawiło niedosyt

4. Maliny na śniegu - Marta Krajewska

Chyba moje ulubione opowiadanie ze zbioru. Ze świetnym klimatem, wyczuwalnymi emocjami i chociaż ogólny zamysł na historię był dość prosty, zostawiło jakieś takie ciepło w moim sercu

5. Dziecina się kwili, matusieńka lili... - Agnieszka Kulbat

Ciekawe i z fajnym przesłaniem, chociaż jak dla mnie zbyt otwarte zakończenie. Ale rozumiem dlaczego autorka się na nie zdecydowała

6. Noc nas tu zastanie - Katarzyna Berenika Miszczuk

To opowiadanie miało ogromny potencjał i w gruncie rzeczy naprawdę mnie zaangażowało, ale kompletnie nie rozumiem decyzji autorki o zamieszczeniu na początku pewnej słownikowej definicji, która zepsuła cały klimat. Gdybym nie zapoznała się z nią wcześniej, cała historia wzbudziłaby więcej emocji i niepokoju, a tak od razu wiadomo jak się skończy

7. Iskra niebieska - Martyna Raduchowska

Historia była naprawdę ciekawa, ale zbyt przeciągnięta. Autorka zawarła zbyt dużo wątków jak na opowiadanie i trochę sztucznie je przedłużała

8. Wiedźmi kamień - Jagna Rolska

Autorka stworzyła naprawdę świetny klimat nadmorskiego miasteczka. Podobało mi się połączenie wierzeń słowiańskich z katolicyzmem.

9. Noc Kupały w Babiborze - Małgorzata Starosta

Niestety, to było chyba najgorsze opowiadanie z tego zbioru. Autorka zdecydowała się nawiązać w nim do postaci znanych z jej twórczości, przez co stworzyła chaotyczną historię bez struktury i zakończenia, które ewidentnie ma nas skierować do jej innych książek. Nie uważam żeby był to dobry wybór w przypadku takiego zbioru. Do tego natłok postaci sprawił, że naprawdę łatwo było się pogubić

10. Na kwiatu urok - Anna Szumacher

Lekkie i zabawne. Idealne zwieńczenie całości

To był naprawdę udany zbiór. Praktycznie wszystkie opowiadania mnie zaangażowały i zachwyciły słowiańskim klimatem. A tutaj krótka opinia o każdym z nich:

1. REM-X - Paulina Hendel

Opowiadanie z zaskakującym twistem. Bardzo podobała mi się strona, w jaką poszła ta historia

2. Sezon na n...

Rozwiń

Zwiń