Rozbójniczki. Opowieść o ważnych kobietach

W księgarniach książka jest oznaczona jako literatura piękna.
Dla mnie w żadnym razie nie nie jest to literatura piękna, po którą sięga się dla umilenia czasu, bo to książka o nas samych, o zmieniającym się świecie, o odchodzeniu do lamusa patriarchalnego terroryzmu, lektura która każe nam się zatrzymać i chwilę pomyśleć.
W swoich felietonach-opowieściach, Grażyna Plebanek nie pisze o kobietach znanych, a stawia na te mniej znane, które pomimo, iż ważne dla historii feminizmu, zniknęły z jej kart. Pisze o kobietach, które nie poddały się patriarchalnej edukacji i wychowaniu w jej duchu, które wbrew ograniczeniom narzuconym przez społeczeństwo walczyły o swoją niezależność i o wyjście z wymuszonych na nich od wieków ról matki, żon, partnerki czy też pracownicy.
Bohaterki, choć zostały wybrane przypadkowo, stanowią ciekawy zestaw postaci, od biblijnej Ewy, która za chęć zdobycia wiedzy, za ciekawość świata, została okrutnie ukarana, poprzez postacie literackie, takie jak “Grażyna”, czy królowa z bajki o “Śpiącej królewnie”, poprzez bohaterki rzeczywiste.
Moim zdaniem, to książka zdecydowanie bardziej pouczająca i dużo ciekawsza, niż “Czuła przewodniczka” Natalii de Barbaro, bo nie ma w niej miłego głaskania po główce i rozczulania się nad esencją kobiecej wrażliwości, tylko właśnie pokazanie ogromu siły, która w nas drzemie, i która często rozbudza się wraz z naszym dojrzewaniem.

W księgarniach książka jest oznaczona jako literatura piękna.
Dla mnie w żadnym razie nie nie jest to literatura piękna, po którą sięga się dla umilenia czasu, bo to książka o nas samych, o zmieniającym się świecie, o odchodzeniu do lamusa patriarchalnego terroryzmu, lektura która każe nam się zatrzymać i chwilę pomyśleć.
W swoich felietonach-opowieściach, Grażyna Plebanek...

Czytam kolejne książki Grażyny Plebanek. Jedne podobają mi się bardziej, inne mniej. „Córki rozbójniczki” zaliczam do tych pierwszych, podobnie jest i z jej kontynuacją. Autorka znów pisze o kobietach silnych, ważnych, dojrzałych, walczących o swoje prawa i świadomych tych praw.
Są tu osobiste refleksje Plebanek związane np. z imieniem Grażyna; pojawia się bardzo ciekawa interpretacja poematu Adama Mickiewicza o litewskiej księżnej. Interesujące jest przerzucenie uwagi w baśni „Księżniczka na ziarnku grochu” na starą królową.
Pisząc o kobietach dojrzałych, oddając im głos, pisarka podkreśla, że „dojrzałość ją fascynuje”. Przybliża sylwetki często mało znanych postaci: Gertrudy Bell – „pierwszej kobiety oficera w dziejach brytyjskiego wywiadu”, Janiny Konarskiej – ziemianki, autorki pamiętnika, beginki Małgorzaty Porete spalonej na stosie w 1310 roku za to, że głosiła, „że do tego, by kochać Boga, nie potrzeba pośredników”, autorki książki „Zwierciadło dusz prostych i unicestwionych, które tylko pragną i tęsknią za miłością”.
To tylko kilka z wielu ważnych kobiet, o których możemy przeczytać w najnowszej książce autorki „Dziewczyn z Portofino”. Kieruje ona uwagę czytelnika na sprawy związane z postrzeganiem kobiet, ich pozycji w świecie wciąż zdominowanym przez mężczyzn. To opowieść o lekturach książek i prac Mony Chollet, Peggy Sastre, Michelle Obamy.
Grażyna Plebanek odważnie i wprost dotyka spraw i tematów przemilczanych, marginalizowanych, nawiązuje do ruchów feministycznych, do protestów społecznych, do „szufladkowania” kobiet. Istotne i czytelne są tytuły poszczególnych rozdziałów, np. „Droga”, „Siła”, „Świadomość”, „Głos”, „Lot”- „…najważniejsze to mieć skrzydła”.
„Wysokich lotów!” – tak kończy się książka. Ważne zawołanie i wskazówka!

Czytam kolejne książki Grażyny Plebanek. Jedne podobają mi się bardziej, inne mniej. „Córki rozbójniczki” zaliczam do tych pierwszych, podobnie jest i z jej kontynuacją. Autorka znów pisze o kobietach silnych, ważnych, dojrzałych, walczących o swoje prawa i świadomych tych praw.
Są tu osobiste refleksje Plebanek związane np. z imieniem Grażyna; pojawia się bardzo ciekawa...

Grażyna Plebanek Rozbójniczki Opowieść o ważnych kobietach

Kiedy zobaczyłam "Rozbójniczki" w zapowiedzi W Wydawnictwie Osnova, najbardziej zaintrygował mnie podtytuł książki "Opowieść o ważnych kobietach". Jak wybrać spośród tylu postaci te najważniejsze? Jakimi kryteriami się kierować? I wreszcie jaki klucz wyboru zastosować? Którą dołączyć, a której zabrać miejsce? Czy w końcu Joanna d'Arc jest ważniejsza od Marii Curie-Skłodowskiej, a obok Jane Goodall można by postawić Margaret Thatcher? To tylko przykładowe znane nazwiska, które na szybko przyszły mi do głowy.

Grażyna Plebanek nie wyruszyła na poszukiwanie swoich bohaterek. Jak sama pisze to właśnie: "Bohaterki przyfrunęły jak opiłki do magnesu tematów, które mnie teraz pasjonują. Szukam wciśniętego pod dywan puzzla w układance społecznej - kobiecej dojrzałości. Węszę za szerszą perspektywą kobiecości. Dlatego mnie odnalazły, żeby pomóc. Każda inna, każda skądinąd. "

I kiedy dzisiejszy świat kręci się głównie wokół młodości, jak macki wyciąga ręce w kierunku kobiet, podpowiadając im, co powinny zrobić, żeby wkomponować się w wymyślone kanony piękna, jak powinny wyglądać, w co się ubierać i jak zachowywać, przykleja im łatki, chcąc zamknąć w określonych szufladkach," taka jesteś"," tego Ci nie wolno", "w ten sposób nie możesz się zachowywać", autorka wychodząc trochę naprzeciw swoim własnym oczekiwaniom, ale również oczekiwaniom innych kobiet, oddaje w ręce czytelniczek opowieść o kobietach dojrzałych. Dojrzałych nie tylko wiekiem, ale również życiową mądrością, inteligencją, odważnych, decydujących o sobie, ciekawych świata, wiernych do końca swoim ideałom, czasem gotowych nawet za nie zginąć. O postaciach fikcyjnych i realnych.

Nie znajdziemy wśród nich wielu bohaterek z pierwszych stron gazet, kobiet, o które upomniała się historia. Wręcz przeciwnie. Często są one mało znane, jak chociażby Sophie Fontanel była dziennikarka magazynu "Elle", która postanowiła przestać farbować włosy, stając się jednocześnie elementem społecznego eksperymentu.

Farbując końcówki białych włosów na czarno, wyglądała trochę jak zebra. Pojawiała się między ludźmi, obserwowała i wysłuchiwała ich reakcji, a następnie je opisywała. Negatywnych emocji, kojarzących białe włosy z niechlujnością, zaniedbaniem, a nawet porównaniem do czarownicy było sporo. Podczas gdy siwe włosy u mężczyzny uznawane były za oznakę nobliwości, męskości, stylu.

W "Rozbójniczkach" przewija się kilkanaście kobiet, bardzo różnych osobowości, charakterów, postaw. Przeszłość miesza się z teraźniejszością, wydobyte z otchłani historie, oddziałują na współczesny świat, a o poruszanych przez autorkę tematach nieustannie trzeba mówić. Bardzo przyjazna lekturze "Rozbójniczek" jest również jej forma. Felietonistyczny sznyt każdego z kolejnych rozdziałów, łączący opowieści o przeróżnych bohaterkach, współczesne problemy, z którymi nadal borykają się kobiety oraz osobiste odczucia autorki, powoduje, że książkę czyta się z naprawdę dużą przyjemnością. Nie są to opowieści jadowite ani też bombardujące mądrościami. Skłaniają raczej do refleksji nad zmianami, których potrzebę zaistnienia dostrzegamy, kierunkami, w których chciałybyśmy podążać.

Tym bardziej kobieca i siostrzana to była lektura, że po "Rozbójniczki" sięgnęłam odkładając na chwilę czytaną w międzyczasie "Dziewczynę, kobietę, inną" Bernardino Evaristo laureatki Nagrody Bookera za rok 2019. Obie polecam bardzo.

Grażyna Plebanek Rozbójniczki Opowieść o ważnych kobietach

Kiedy zobaczyłam "Rozbójniczki" w zapowiedzi W Wydawnictwie Osnova, najbardziej zaintrygował mnie podtytuł książki "Opowieść o ważnych kobietach". Jak wybrać spośród tylu postaci te najważniejsze? Jakimi kryteriami się kierować? I wreszcie jaki klucz wyboru zastosować? Którą dołączyć, a której zabrać miejsce? Czy w...

Osobiste spojrzenie autorki na feminizm. Znalazłam tam kilka inspiracji czytelniczych do uzupełnienia mojej edukacji feministycznej. Polecam.

Osobiste spojrzenie autorki na feminizm. Znalazłam tam kilka inspiracji czytelniczych do uzupełnienia mojej edukacji feministycznej. Polecam.

Ważna książka o silnych kobietach, które były na świecie od zawsze. Tylko nie zawsze o nich mówiono...

Ważna książka o silnych kobietach, które były na świecie od zawsze. Tylko nie zawsze o nich mówiono...

Trudno się nie zgodzić z autorką w wielu kwestiach. Sam przekaz jest mocny i wstrząsający. Jednak styl i nie które historie nie przemawiały do mnie. W chwilami męcząca i powtarzalna. W ogólnym rozrachunku książka jest dobra.

Trudno się nie zgodzić z autorką w wielu kwestiach. Sam przekaz jest mocny i wstrząsający. Jednak styl i nie które historie nie przemawiały do mnie. W chwilami męcząca i powtarzalna. W ogólnym rozrachunku książka jest dobra.

Książka wielowątkowa, lektura stworzyła we mnie przestrzeń na myślenie o sobie jako kobiecie, myślenie o starości. Pozwoliła na nowo odczytać teksty z literatury, dostrzec w nich zupełnie nowe konteksty, których wcześniej nie zauważyłam.

Książka wielowątkowa, lektura stworzyła we mnie przestrzeń na myślenie o sobie jako kobiecie, myślenie o starości. Pozwoliła na nowo odczytać teksty z literatury, dostrzec w nich zupełnie nowe konteksty, których wcześniej nie zauważyłam.