To wciąż ten sam genialny Proust, którego poznałem w pierwszych dwóch tomach. Nudne jak cholera!

To wciąż ten sam genialny Proust, którego poznałem w pierwszych dwóch tomach. Nudne jak cholera!

Ja doskonale sobie zdaję sprawę z tego, że proza Prousta wymaga sporej dozy skupienia, samozaparcia i cierpliwości. Raz, że jest to bardzo „szczegółowa” literatura a dwa, że Proust jest niesamowicie wylewny i dygresyjny w prowadzeniu fabuły. Ale o ile w pierwszych dwóch tomach było to bardzo ciekawe i interesujące tak w tomie trzecim trochę nużyło. Jeszcze gdyby działo się coś innego niż wcześniej…

„Strona Guermantes” to po raz wtóry opis miłosnych perturbacji narratora, kiedy to zakochuje się po raz kolejny w pewnej kobiecie. Mam ten sam schemat jego podchodów i zabiegów by zbliżyć się do obiektu pożądania a wszystkie swoje perturbacje okrasza setkami wspomnień, dygresji i anegdot. Jedne ciekawsze, inne mniej. W pewnej chwili zaczęło mnie to wręcz nużyć, na próżno bowiem szukać było w fabule jakichś fajerwerków. Te zdarzały się gdy narrator zaczął opowiadać chociażby o niezawodnej służącej Franciszce czy o przyjacielu Robercie Saint – Loup. Mniej za to interesowały i intrygowały „relacje z salonów”.

Po raz kolejny chylę czoła przed kunsztem literackim Prousta. Pisze on bowiem ciągle przepięknie, ma znakomity zmysł obserwacji, jest czułym, bystrym i przenikliwym obserwatorem. Bardzo inteligentnie wplata w fabułę elementy filozofii czy polityki, chociażby w tym tomie bardzo mocno akcentował i często wracał do słynnej sprawy Dreyfusa, którą swego czasu żyła cała Francja a z nią i reszta świata (polski czytelnik lub widz może ją kojarzyć z filmu Romana Polańskiego „Oficer i szpieg”). Ale też bardzo swobodnie i pewnie porusza się po takich tematach jak sztuka, kultura czy szeroko pojmowane kwestie społeczne.

I chociaż troszkę się wynudziłem podczas lektury tego tomu to i tak nie żałuję przeczytania bo mimo wszystko to ciągle znakomita uczta literacka.

Ja doskonale sobie zdaję sprawę z tego, że proza Prousta wymaga sporej dozy skupienia, samozaparcia i cierpliwości. Raz, że jest to bardzo „szczegółowa” literatura a dwa, że Proust jest niesamowicie wylewny i dygresyjny w prowadzeniu fabuły. Ale o ile w pierwszych dwóch tomach było to bardzo ciekawe i interesujące tak w tomie trzecim trochę nużyło. Jeszcze gdyby działo się...

Trzecia część cyklu ,,W poszukiwaniu straconego czasu''.

Marcel Proust opowiada losy przeprowadzki swojej rodziny do pałacu de Guermantes.
Autor porusza w tej książce życie francuskiej arystokracji pod koniec 19 wieku, i w błyskotliwy sposób wytykając fałsz i kłamstwa na salonach.
,,Strona Guermantes'' jest napisana pięknym językiem i z charakterystycznym sznytem z którego słynie Proust, hm trudna powieść ale absolutnie warta przeczytania 💕

Trzecia część cyklu ,,W poszukiwaniu straconego czasu''.

Marcel Proust opowiada losy przeprowadzki swojej rodziny do pałacu de Guermantes.
Autor porusza w tej książce życie francuskiej arystokracji pod koniec 19 wieku, i w błyskotliwy sposób wytykając fałsz i kłamstwa na salonach.
,,Strona Guermantes'' jest napisana pięknym językiem i z charakterystycznym sznytem z którego...

Po przeczytaniu trzeciej części jestem pod wrażeniem wykwintności językowej Prousta. Możliwe, że jest w tym wiele zasługi pracy tranlatorskiej Tadeusza Boya-Żeleńskiego. Z wielką przyjemnością czyta się wspomnienia Prousta, jego wnikliwość, umiejętność ujęcia kwitesencji z trafnością słowa i to nie byle jakiego. W pełnej krasie ukazana jest sfera arystokratycznej śmietanki towarzyskiej z konwenansami salonowej koterii. Proust w tym tomie już jako młody mężczyzna zaczyna brylować na tychże salonach. Ileż to trzeba było mieć rozeznania, wyczucia i inteligencji, aby się w tym odnaleźć i umiejętnie poruszać. Można się czasami pogubić od nadmiaru bohaterów i ich wzajemnych powiązań. Proust zaczyna mieć pierwsze poważne związki z kobietami, a w tle mocno zaznacza się sprawa Dreyfusa, która podzieliła społeczeństwo francuskie uwydatniając antysemityzm w kręgach nie tylko arystokratycznych.

Po przeczytaniu trzeciej części jestem pod wrażeniem wykwintności językowej Prousta. Możliwe, że jest w tym wiele zasługi pracy tranlatorskiej Tadeusza Boya-Żeleńskiego. Z wielką przyjemnością czyta się wspomnienia Prousta, jego wnikliwość, umiejętność ujęcia kwitesencji z trafnością słowa i to nie byle jakiego. W pełnej krasie ukazana jest sfera arystokratycznej śmietanki...

"Każdy z gości przy obiedzie, wypełniając tajemnicze nazwisko, pod jakim go jedynie znałem i pod jakim o nim marzyłem na odległość, ciałem i inteligencją w najlepszym razie równymi ciału i inteligencji wszystkich znajomych mi osób, dał mi wrażenie tej samej płaskiej pospolitości, jaką wszelkiemu rozegzaltowanemu czytelnikowi Hamleta może dać wyjazd do duńskiego portu Helsingor."

To zdanie, konkluzja, które, moim zdaniem, najlepiej podsumowuje cały tom. Tom w którym autor skupia się przede wszystkim na relacjach z przyjęć, wizyt, obiadów u francuskiej arystokracji, które były dla mnie prawdziwym wyzwaniem, podobnie jak część opisująca romans Swanna z pierwszej części cyklu. Wymęczyłem się podczas czytania niemożebnie, nie za to bowiem pokochałem słowo pisane autora. Jego wrażliwa, przepełniona treścią, osobliwymi fobiami, kontemplacja dnia powszedniego, jego miłostki, jego fascynacja sztuką wszelaką, to były elementy powieści, które mnie zachwycały. Tych jest w tym tomie jak na lekarstwo. W zamian mamy wspomniane starcia z pospolitością o różnych odcieniach i na różnych poziomach, od arystokracji po Franciszkę. Ciężko mi się po nich będzie sięgało po kolejny tom, ten był bowiem najsłabszy z tych które już przeczytałem.

"Każdy z gości przy obiedzie, wypełniając tajemnicze nazwisko, pod jakim go jedynie znałem i pod jakim o nim marzyłem na odległość, ciałem i inteligencją w najlepszym razie równymi ciału i inteligencji wszystkich znajomych mi osób, dał mi wrażenie tej samej płaskiej pospolitości, jaką wszelkiemu rozegzaltowanemu czytelnikowi Hamleta może dać wyjazd do duńskiego portu...

Kilkaset stron podwieczorku u Pani Guermantes i rozważanie nad postrzeganiem świata, a to wszystko napisane w tak piękny i nadzwyczajny sposób. Napisane po proustowsku. Strona Guermantes jest bardziej dojrzała od dwóch poprzednich części powieści i jeszcze bardziej zawiła, a to ze względu na arcy-ogromną ilość nawiązań do genealogii i historii Francji. Nie brak tu pięknych opisów, lecz uwaga autora bardziej się skupia nad Księżną i wyższą klasą społeczną, w której się obraca i której obrazowi, zarówno wyższych sfer jak i księżnej, wraz z dojrzewaniem towarzyszy rozczarowanie. Jeszcze jest śmierć, ale napisane tak, że aż chce się płakać.

Kilkaset stron podwieczorku u Pani Guermantes i rozważanie nad postrzeganiem świata, a to wszystko napisane w tak piękny i nadzwyczajny sposób. Napisane po proustowsku. Strona Guermantes jest bardziej dojrzała od dwóch poprzednich części powieści i jeszcze bardziej zawiła, a to ze względu na arcy-ogromną ilość nawiązań do genealogii i historii Francji. Nie brak tu pięknych...

Inteligencja i uroda tej powieści jest tak wdzięczna, że jedno z dwojga wystarczyłoby, aby czarować. Poza tym rzadko zdarza się, żeby tak wielka wyobraźnia mieściła się w dykcji, uzupełniając błahą treść energią akcentu, która odsłania kolosalny sukces słów.

Inteligencja i uroda tej powieści jest tak wdzięczna, że jedno z dwojga wystarczyłoby, aby czarować. Poza tym rzadko zdarza się, żeby tak wielka wyobraźnia mieściła się w dykcji, uzupełniając błahą treść energią akcentu, która odsłania kolosalny sukces słów.

Trzecia część nie zaskakuje, bo czytelnik kolejny raz bombardowany jest tą samą serią tematów, z tym że z udziałem innych bohaterów. 😉

Miłość, zazdrość i tesknota to jeden powracający zakres tematyczny, można by pomyśleć, że już solidnie wyeksploatowany. Drugi to życie towarzyskie i salonowe - okrutne, zakłamane i fałszywe. Trzeci to sprawa Dreyfusa podejmowana w dyskusjach przez bohaterów. Dominuje w tym tomie, poznajemy spojrzenie na tę sprawę niemal każdego pojawiającego się bohatera. Drobiazgowo analizowane są nastroje społeczne, w tym galopujący wówczas antysemityzm we Francji.

Z mojej perspektywy trochę to przegadane i zbyt rozwlekłe, ale w swoim czasie najpewniej był to porywający temat dla francuskich czytelników.

A co na plus? No humor! Jestem zachwycona żarcikami wplatanymi w pozornie neutralnym opisie sytuacji czy postaci.

Trzecia część nie zaskakuje, bo czytelnik kolejny raz bombardowany jest tą samą serią tematów, z tym że z udziałem innych bohaterów. 😉

Miłość, zazdrość i tesknota to jeden powracający zakres tematyczny, można by pomyśleć, że już solidnie wyeksploatowany. Drugi to życie towarzyskie i salonowe - okrutne, zakłamane i fałszywe. Trzeci to sprawa Dreyfusa podejmowana w...

Proust nigdy się nie znudzi. Czytając go, nie mam poczucia Utraconego czasu.

PS. Polecam zacząć od posłowia. Tłumaczy dlaczego warto czytać MP w nowym tłumaczeniu. Boy-Żeleński zepsuł nam Prousta, nawet wypaczył.

Proust nigdy się nie znudzi. Czytając go, nie mam poczucia Utraconego czasu.

PS. Polecam zacząć od posłowia. Tłumaczy dlaczego warto czytać MP w nowym tłumaczeniu. Boy-Żeleński zepsuł nam Prousta, nawet wypaczył.

Dobrnąłem do 3. tomu, gdy byłem chory na studiach. Obecnie zbieram „W poszukiwaniu utraconego czasu” Wydawnictwa Officyna w nowych przekładach. Do tej pory miałem problem, na które wydanie się zdecydować.

Dobrnąłem do 3. tomu, gdy byłem chory na studiach. Obecnie zbieram „W poszukiwaniu utraconego czasu” Wydawnictwa Officyna w nowych przekładach. Do tej pory miałem problem, na które wydanie się zdecydować.