Daję jedną gwiazdkę dla pisarza, który nie tylko nie wie, kiedy skończyć, ale chyba też po prostu nie potrafi skończyć cyklu opowieści i postanowił onanizować się nią bez końca, póki z tym pomysłem śmierć go nie rozłączy.
Gdyby powiedzmy autora przejechał tramwaj i następne części nie zostaną napisane, to czytanie cyklu demonicznego byłoby najbardziej wkurzającym zajęciem dla czytelnika, a wkurzenie szczytowałoby po przeczytaniu niniejszej książki, tym bardziej, że zakończenie tej akurat opowieści jest w tym tomie najgorsze, jakie tylko można sobie wyobrazić. Okazuje się ponadto, że nadmiar szkodzi nie tylko jakości, ale i logice wewnętrznej stworzonego w tym cyklu uniwersum.
Prawdziwy mężczyzna – jak mawiał klasyk - ponoć nie jest oceniany za to, jak zaczyna, ale za to, jak kończy, zwłaszcza, gdy wcale nie kończy.
Nie polecam. Dno i 89metrów mułu.

Daję jedną gwiazdkę dla pisarza, który nie tylko nie wie, kiedy skończyć, ale chyba też po prostu nie potrafi skończyć cyklu opowieści i postanowił onanizować się nią bez końca, póki z tym pomysłem śmierć go nie rozłączy.
Gdyby powiedzmy autora przejechał tramwaj i następne części nie zostaną napisane, to czytanie cyklu demonicznego byłoby najbardziej wkurzającym zajęciem...

Jestem tak głęboko rozczarowana tą kontynuacją, że nawet nie chce mi się tego komentować. Słuchanie jej sprawiało mi fizyczny ból i naprawdę niewiele brakowało, żebym rzuciła to w kąt i zapomniała o jej istnieniu. Wszystko na co bohaterowie tak długo pracowali i osiągnęły zostało zmieciona na pył, zapomniane i zastąpione rozważaniami egzystencjalnymi księcia Olive - spoko, ale to nie ten typ historii moim zdaniem i nie tego oczekiwałam. Dla tej książki w ogóle zaczęłam Cykl Demoniczny, bo nie chciałam sobie spoilerować, a mam wrażenie, że dostałam amerykańską wersję Boruto i nie wiem, czy w ogóle chcę się pakować w drugi tom, bo nie wiem, czy to zniosę emocjonalnie i psychicznie. Do tego jest to po prostu nudne i rozwleczone na maksa.

Jestem tak głęboko rozczarowana tą kontynuacją, że nawet nie chce mi się tego komentować. Słuchanie jej sprawiało mi fizyczny ból i naprawdę niewiele brakowało, żebym rzuciła to w kąt i zapomniała o jej istnieniu. Wszystko na co bohaterowie tak długo pracowali i osiągnęły zostało zmieciona na pył, zapomniane i zastąpione rozważaniami egzystencjalnymi księcia Olive - spoko,...

Jak wiecie Cykl Demoniczny zaczęłam już czytać - jestem po Malowany Człowieku. Mam jednak wrażenie, że Pustynny Książę jest zdecydowanie lepszy. Autor, mając już doświadczenie, zarówno w świecie odchłańców, jak i w pisaniu dobrych powieści, wzniósł się jeszcze wyżej.

Olive nadal przebywa w Pustynnej Włóczni. Jej matka wraz z rodzicielka Darina pozostają zaginione. Chłopak wraz z Selen dociera do jego ojca-we-krwi Ahmanna (ojca Olive). Mężczyzna jest zaniepokojony porwaniem córki oraz zniknięciem kochanki. Podejmuje kroki aby je odnaleźć. W międzyczasie Olive zostaje drugim dowódca batalionu książąt zaraz po księciu Chadanie. Czy Olive wróci do domu? Co stało się z Leeshą?
Przeczytajcie sami!

Kiedy do Olive przybywa odsiecz wzrasta tępo wydarzeń. Młodzież poznaje demony przeszłości swoich opiekunów i rodziców.

Dwupłciowa Olive przemierza drogę w poszukiwaniu siebie. Pod wpływem szkoleń zmienia się w twardego mężczyznę. Jednak co dalej? Kim chce być? Gdzie widzi siebie?

Bohaterowie Pustynnego Księcia to dzieci bohaterów z Cyklu Demonicznego. Żyją w cieniu chwały rodziców i z brzemieniem ich czynów. Często mając odczucie, że nie dorównują im do pięt.

Co sądzę o książce? Myślę że jest świetna, ciężko się od niej oderwać. Jedynym mankamentem są te dziwnie brzmiące tytuły bohaterów - często trzeba patrzeć do ściągawki na końcu. Niemniej chętnie przeczytam dalsze losy tych bohaterów.

Jak wiecie Cykl Demoniczny zaczęłam już czytać - jestem po Malowany Człowieku. Mam jednak wrażenie, że Pustynny Książę jest zdecydowanie lepszy. Autor, mając już doświadczenie, zarówno w świecie odchłańców, jak i w pisaniu dobrych powieści, wzniósł się jeszcze wyżej.

Olive nadal przebywa w Pustynnej Włóczni. Jej matka wraz z rodzicielka Darina pozostają zaginione. Chłopak...

Drugi tom przyjemnej i lekkiej młodzieżówki. W moim odczuciu lepszy od poprzedniego, ze względu na zakończenie wątków związanych z typowo młodzieńczymi tematami jak całowanie, relacje z mamą etc. Jest więcej akcji i przygody - fabuła nieskomplikowana, a świat prosty. Ogółem miło się odprężyłem przed ostatnim tomem Malazanu, dostałem fajną rozrywkę, czyli w sumie to o co mi chodziło. Przed rozpoczęciem lektury Pustynnego Księcia błędnie zakładałem, że to "poważne" fantasy, ale mimo wszystko nie czuję się zawiedziony i mogę polecić zarówno młodszym czytelnikom, jak i tym dojrzalszym ale szukającym chwili relaksu przy prostej i niezobowiązującej książce. Oczywiście powyższe przy założeniu, że macie świadomość, że to jest jednak bardzo uproszczone pisanie, z raczej płaskimi bohaterami, bez dużego świata i z prostą magią, w dodatku z pewnymi nielogicznościami charakterystycznymi dla tego podgatunku fantasy ;)

Drugi tom przyjemnej i lekkiej młodzieżówki. W moim odczuciu lepszy od poprzedniego, ze względu na zakończenie wątków związanych z typowo młodzieńczymi tematami jak całowanie, relacje z mamą etc. Jest więcej akcji i przygody - fabuła nieskomplikowana, a świat prosty. Ogółem miło się odprężyłem przed ostatnim tomem Malazanu, dostałem fajną rozrywkę, czyli w sumie to o co mi...

Mamy szybko zakończony wątek, którym skończyła się cz I, Olive i jej oddział zdobywają chwałę, pozycje, cel. Dość śmieszny dla mnie był romans Olive ale Brett jak zwykle w ogóle nie umie w romanse. Życie wydaję się dosyć proste, a zabijanie demonów ważne. Tak to jest z przepowiedniami, nie wiadomo czy nie one odmieniają losu, który inaczej nie miałby szans się ziścić. Mieszkańcy Pustynnej Włóczni niby dla dobra klanu doprowadzają do wielkiej katastrofy.
Poznajemy nowych bohaterów, są to dzieci Rojera, które bardzo cierpią przez narzucone im role, dopiero walcząc mogą być sobą. Oczywiście okazują się najlepsi, w walce lub w muzyce bojowej co okazuje się przydatne przy przekraczaniu pustyni i walce z demonami.
Wszyscy spotkają się w Pustynnej Włóczni żeby wypełnić przepowiednię, jest zdecydowanie więcej walk w tej części.
Olive po prostu rzuca się w walkę, mając po prostu dużo szczęścia, towarzyszy którzy osłonią. Moim zdaniem jako postać straciła jakiś wymiar
Sprawdziłam w angielskim wydaniu, FS I i II część Pustynnego księcia podzieliła w środku rozdziału, dla mnie to nie mieści się w głowie jak można było coś takiego zrobić.

Mamy szybko zakończony wątek, którym skończyła się cz I, Olive i jej oddział zdobywają chwałę, pozycje, cel. Dość śmieszny dla mnie był romans Olive ale Brett jak zwykle w ogóle nie umie w romanse. Życie wydaję się dosyć proste, a zabijanie demonów ważne. Tak to jest z przepowiedniami, nie wiadomo czy nie one odmieniają losu, który inaczej nie miałby szans się ziścić....

Czekalam na ta ksiazke, rozczarowalam sie. Wydawalo mi sie ze bohaterowie tylko walcza, powtarzajace sie sekw.encje. Jakies mialkie to. Nie nie podobala mi sie.

Czekalam na ta ksiazke, rozczarowalam sie. Wydawalo mi sie ze bohaterowie tylko walcza, powtarzajace sie sekw.encje. Jakies mialkie to. Nie nie podobala mi sie.

Szybko przypomnę, że księga pierwsza zaczyna się powoli, niemrawo i nuży. W końcu się rozkręca i po drugi tom sięga się z niecierpliwością.


Zaczynamy dokładnie w momencie zakończenia pierwszej części. Trwa atak demonów na Pustynną Włócznię i oddział nie’sharum Olive staje do walki wbrew rozkazom. Tymczasem Darin wraz z Selen są w drodze do Jardira, by zameldować mu o wydarzeniach z pierwszej części i poprosić o pomoc.

Księga II jest zdecydowanie bardziej pełna napięcia i akcji. Dostajemy o wiele więcej walk i pojawia się zaskakujący wątek miłosny. Do tego losami bohaterów mieszają przepowiednie z kości i ich różne interpretacje. Każdy myśli, że to ta jego jest właściwa. Narracja w dalszym ciągu jest prowadzona z dwóch perspektyw – Olive i Darina. Jak pisałam przy pierwszej części, dalej odnoszę wrażenie, że to Olive jest gwiazdą, a Darin przedstawia losy reszty bohaterów – biorąc pod uwagę jak był napisany Cykl Demoniczny i okładkę Pustynnego Księcia, ma to sens.

Patrząc na książkę całościowo widać, że te narzekania córki Leeshy i syna Arlena to nie tylko ich przypadłość. Dzieci Rojera mają te same problemy. Ludzie na około wręcz oczekują kopii ich rodziców, a dzieciaki są przytłoczone tymi legendami i ich pragnienia tłumione. Oczywiście się buntują, ale z różnym skutkiem. Wyruszenie za Olive pozawala im skosztować trochę wolności i się wyrwać ze świata pełnego oczekiwań i podążyć za własnymi marzeniami.

Pustynny Książę jest wstępem do Cyklu Zmroku. Nemesis, którego losy nie były jasne po wydarzeniach w Otchłani, wraca i szuka zemsty. Czekam na kolejne cześci, choć odrobinę obawiam sie, że może się powtórzyć schemat z Cyklu Demonicznego. Twórczość Petera V. Bretta dla mnie jest niesamowicie wciagająca, a styl pisania sprawia, że z przyjemnością czyta się kolejne dzieła autora.


Mój największy problem z Pustynnym Księciem to ciągle odwołania do wydarzeń z Cyklu Demonicznego, których szczegółów już nie pamiętam. Otchłań, czyli finał, wyszła końcem stycznia 2018 i w maju 2018 – odpowiedznio I i II księga. Pewne nawiązania się z czasem wyjaśniają, a pewne nie. Chyba najlepiej byłoby przeczytać wszystko ciągiem – w każdym bądź razie taki plan ma mój mąż.

Na wspomnienie zasługują też ilustracje Dominika Brońka. Niektóre z nich absolutnie zachwycają. Załączam tylko jedną, żeby nie popsuć nikomu zabawy.


Jeszcze jeden aspekt Pustynnego Księcia, gdzieś mnie tam w środku gryzie – a mianowicie okładki. Cykl Demoniczny miał obie księgi na grzbiecie tworzące bohatera. Tu dostajemy po pełnej postaci na każdej z ksiąg. Po przeczytaniu całości nabiera to sensu – pokazuje przemianę Olive, ale jakoś tak na półce nieprzyjemnie rzuca się w oczy. Ciekawe czy ten sam motyw zostanie utrzymany w kolejnych częściach. Moje wydanie jest w miękkej okładce, choć jest też dostępna wersja w twardej z inną szatą graficzną, Trzymałam się miękkiej przez wzgląd na spójność z Cyklem Demonicznym, który teraz dostępny, pierwotnie nie był wydawany w twardej oprawie przez Fabrykę Słów. A kusi kupić całość w twardej…

Szybko przypomnę, że księga pierwsza zaczyna się powoli, niemrawo i nuży. W końcu się rozkręca i po drugi tom sięga się z niecierpliwością.


Zaczynamy dokładnie w momencie zakończenia pierwszej części. Trwa atak demonów na Pustynną Włócznię i oddział nie’sharum Olive staje do walki wbrew rozkazom. Tymczasem Darin wraz z Selen są w drodze do Jardira, by zameldować mu o...

Mam nadzieje ze kolejne tomy beda blizsze narracji cyklu demonicznego.

Mam nadzieje ze kolejne tomy beda blizsze narracji cyklu demonicznego.

Ta część jest znacznie ciekawsza od pierwszego tomu. Tu czuć klimat w jakim był napisany Cykl demoniczny.
Czekam na dalsze części.

Ta część jest znacznie ciekawsza od pierwszego tomu. Tu czuć klimat w jakim był napisany Cykl demoniczny.
Czekam na dalsze części.

Dobrze, że poczekałam aż ukażą się dwa tomy i przeczytałam po kolei, bo ta niewiedza po pierwszym tomie i czekanie na następny doprowadziły by mnie chyba do mniejszego cieszenia się tą historią.

Walki z demonami trwają. Nasi bohaterowie zmierzają ku tylko sobie znanym ścieżką. Przepowiednie w tej historii są mam wrażenie, że uciążliwe dla nich wszystkich. Kości, które decydują o Twoim losie, jak się okazuje to co czasami zapisane w kartach zapomina o pewnych szczegółach lub osobach, a wtedy historia zmienia bieg. Oczywiste staję się nie oczywiste.

Książę Olive, który w końcu zdecydował się na swoją własną ścieżkę, a przynajmniej tak uważa. Według mnie jest bardzo irytujący w tej części - za bardzo zaczął się spoufalać z ludźmi, z którymi nie powinien. Ufać tym, którym nie powinien. Znając historię jej rodziców jak i wszystkich to ta postać ma mięśnie zamiast mózgu, a fanatyzm zabijania ramię w ramię w braterstwie krwi tutaj nabrał kolosalnie nie dobrego znaczenia. Przynajmniej ja to tak odbieram.

Natomiast reszta bohaterów coraz bardziej wpasuje się w historię i to jest kolejna książka, w której wolę drugoplanowe postacie. Od urodzenia, każdy z nich miał wytyczoną ścieżkę, a dzięki demonom (tak, dobrze słyszycie) w końcu mogą iść swoją drogą. Cykl Demoniczny opierał się i zmierzał ku wolności, a Cykl Zmroku jeszcze bardziej ją uskutecznia. Widzimy niektóre sytuacje, niuanse, które mają ogromny wpływ na historię i tą, która była i ta, która toczy się na naszych oczach. Co do walk, może było jej zdecydowanie zbyt dużo, a znowu brakowało mi pewnych szczegółów podróży, które po prostu byłyby takich odetchnięciem od krwawej historii. Na koniec według mnie zbyt dużo się dzieje jest przerost tego wszystkiego. Niektóre rzeczy są potrzebne, to jednak to jak podchodzą do siebie postacie i niektóre sytuacje tak oczywiste - zakrawają o kpinę. Jest tutaj szacunek, który w ogóle się nie należy, a nie ma żadnej obrony, aby wyjaśnić swoje zachowanie. Kłóci się to po prostu z moją naturą, która musi wszystko wyjaśnić i mieć spokojną głową.

Co do reszty świat, który znamy nie jest do końca taki jak myślimy. I nie tylko ludzie potrafią uknuć intrygi i zmierzać w kierunku wymierzonego celu. Niektóre śmierci są niepotrzebne, jednak dzięki nim mamy lepsze działanie na kartach historii. Czekam, co to będzie dalej, bo nie powiem niektóre fragmenty zaskoczyły mnie bardzo i odkryły przede mną nieznane wody poprzedniego Cyklu. Polecam też audiobook - świetne wykonanie.

Dobrze, że poczekałam aż ukażą się dwa tomy i przeczytałam po kolei, bo ta niewiedza po pierwszym tomie i czekanie na następny doprowadziły by mnie chyba do mniejszego cieszenia się tą historią.

Walki z demonami trwają. Nasi bohaterowie zmierzają ku tylko sobie znanym ścieżką. Przepowiednie w tej historii są mam wrażenie, że uciążliwe dla nich wszystkich. Kości, które...