Seweryna Szmaglewska jest autorką jednej z najbardziej znanych książek "Dymy nad Birkenau"
W latach 1942–1945 była więziona w niemieckim obozie koncentracyjnym Auschwitz-Birkenau. 18 stycznia 1945 pod Wodzisławiem Śląskim podjęła udaną próbę ucieczki z marszu śmierci.
Po II wojnie światowej zamieszkała w Łodzi, w 1946 poślubiła architekta Witolda Wiśniewskiego. Zeznawała podczas procesów norymberskich. Wieloletnia wiceprezes Rady Naczelnej ZBoWiD oraz członkini Rady Ochrony Pomników Walki i Męczeństwa.
Tym razem mamy zbiór trzydziestu opowiadań.
"Słyszałam płacz. Wszędzie go było słychać... Jedna z pielęgniarek regularnie podawała maleństwom zdobyte gdzieś mleko na pół z wodą. Gdy zabrakło mleka, dawała im wodę, po kilka łyżeczek najbardziej płaczącym. Trzeciej nocy wywieziono maleństwa. Obóz odetchnął z ulgą. Tak, było to westchnienie ulgi pełne okrucieństwa. Wojna uczy podobnych westchnień, ale nie można ich później zapomnieć".
Po tym fragmencie możecie domyślać się, że nie jest to łatwa lektura. To pełne bólu, cierpienia i wewnętrznej niemocy opowiadania. To wszystko się działo, to przeżywali ludzie, to kiedyś się działo...
Opowiadania są napisane w pewnej chronologii dzięki czemu czytając mamy wrażenie ciągłości.
Nie jest to lektura dla każdego. Trzeba do niej usiąść z odpowiednim nastawieniem, dostaniemy taki ogrom emocji, że bez odpowiedniego podejścia może być ciężko, aby je przyswoić.
Przy takich książkach zawsze rodzi się myśl aby doceniać to co mamy.

Seweryna Szmaglewska jest autorką jednej z najbardziej znanych książek "Dymy nad Birkenau"
W latach 1942–1945 była więziona w niemieckim obozie koncentracyjnym Auschwitz-Birkenau. 18 stycznia 1945 pod Wodzisławiem Śląskim podjęła udaną próbę ucieczki z marszu śmierci.
Po II wojnie światowej zamieszkała w Łodzi, w 1946 poślubiła architekta Witolda Wiśniewskiego. Zeznawała...

"Słyszałam płacz. Wszędzie go było słychać. Później dowiedziałam się, że słyszano go nawet w obozie męskim. Później też powiedziały mi kobiety, że jedna z pielęgniarek regularnie podawała maleństwom zdobyte gdzieś mleko na pół z wodą. Gdy zabrakło mleka, dawała im wodę, po kilka łyżeczek najbardziej płaczącym. Trzeciej nocy wywieziono maleństwa. Obóz odetchnął z ulgą. Tak, było to westchnienie ulgi pełne okrucieństwa. Wojna uczy podobnych westchnień. Ale nie można ich później zapomnieć."

Seweryna Szmaglewska urodziła się 11 lutego 1916 roku. W 1942 roku trafiła do obozu koncentracyjnego Auschwitz- Birkenau, skąd po trzech latach pobytu, udało jej się uciec z marszu śmierci. Po wojnie zamieszkała w Łodzi, w 1946 roku wyszła za mąż i przeprowadziła się do Warszawy. Zmarła 7 lipca 1992roku. Jedną z jej najbardziej znanych powieści jest książka "Dymy nad Birkenau", którą debiutowała już w 1945 roku.

"Tak wiele jest strachów" to zbiór 30 opowiadań zebranych w jednym tomie. Książka, która nie jest łatwą lekturą, zmusza nas do wyciszenia i refleksji. Opowiadania zostały zapisane w chronologii ich powstania. Każde z nich porusza inną tematykę, jedne dzieją się w czasie wojny, inne w późniejszym okresie. W swoich opowiadaniach Seweryna Szmaglewska ukazje strach przed tym co było, i przed tym co może nadejść. Czytając odczuwamy dramat tamtych czasów, ból, cierpienie, strach, samotność. Przysiadając do czytania zbioru opowiadań, czytelnik musi przygotować się na wiele emocji. "Tak wiele jest strachów" to książka bardzo wymagająca, czytać należy ją w skupieniu i ciszy, gdyż zmusza nas do przemyśleń i zadumy.

"Słyszałam płacz. Wszędzie go było słychać. Później dowiedziałam się, że słyszano go nawet w obozie męskim. Później też powiedziały mi kobiety, że jedna z pielęgniarek regularnie podawała maleństwom zdobyte gdzieś mleko na pół z wodą. Gdy zabrakło mleka, dawała im wodę, po kilka łyżeczek najbardziej płaczącym. Trzeciej nocy wywieziono maleństwa. Obóz odetchnął z ulgą. Tak,...

Jest to dla mnie jedna z cięższych recenzji, bo mam wrażenie, że nie jest to książka do końca dla mnie, a moja strefa emocjonalna jest jeszcze za mało rozwinięta, żeby w pełni ją zrozumieć i docenić.

30 opowiadań i 30 historii masy ludzi, które momentami, bardzo rzadko, łączą się ze sobą. Elementem składającym się na wspólny wątek jest tylko wojna, a raczej pozostałości po niej w postaci wspomnień lub traumy.
Tam, gdzie druty kolczaste zmieniają się w niepewną przyszłość, a przeszłość ciągnie się za wszystkimi krok w krok, zaczynają się historie przepełnione żalem, bliznami o wiele poważniejszymi niż te na ciele ale też nadzieją!

Tytuł, jaki otrzymał ten zbiór opowiadań odbieram jako pokazanie zawartej w nim różnorodności. W końcu jest tutaj tak wiele osobowości, a każda z nich ma własną historię i właśnie, własny strach: o siebie, o przyszłość, o bliskich, o rzeczy materialne, jak również te nienamacalne. Dla przykładu:
Esesman służący ocalałym z obozu aby uchronić się przed sądem za grzechy.
Więzień zarabiający w obozie poprzez rysowanie portretów.
Kobieta porzucająca na śmierć własne dziecko i słuchająca z ukrycia jego płaczu.
Małżeństwo podróżujące z autostopowiczem.
To tylko kilka przykładów, a już na ich podstawie widać tę różnorodność. Duży jest też przedział czasowy - od czasu wojny, aż ponad 20 lat po niej.

Książkę czytałam długo ze względu na to, że przez ogrom odczuć jakie ze sobą niosła, nie byłam w stanie czytać jej jednym ciągiem. Momentami mnie przerażała, momentami nawet bawiła, a czasem... wzrok ślizgał się po kartkach, a myśli odpływały gdzieś daleko bo nie mogła przykuć mojej uwagi przez przydługie wątki obyczajowe.

Nie jest to książka dla każdego ani dla osób szukających ciężkich obozowych wrażeń o ciągłego okrucieństwa. Wrażliwe osoby na pewno docenią jej delikatność i znajdą w niej coś dla siebie. Ja muszę przyznać, że trochę porwałam się z motyką na słońce myśląc, że jest to książka dla mnie. Nie znaczy to jednak, że jest to według mnie zła książka. W żadnym wypadku!

Jest to dla mnie jedna z cięższych recenzji, bo mam wrażenie, że nie jest to książka do końca dla mnie, a moja strefa emocjonalna jest jeszcze za mało rozwinięta, żeby w pełni ją zrozumieć i docenić.

30 opowiadań i 30 historii masy ludzi, które momentami, bardzo rzadko, łączą się ze sobą. Elementem składającym się na wspólny wątek jest tylko wojna, a raczej pozostałości...

Seweryna Szmaglewska, autorka lektury szkolnej ,,Czarne Stopy" ma na swoim koncie wiele literackich dokonać. Poznajcie kolejne z nich.

,,Tak wiele jest strachów" jest tak obszerna (ma ponad 580 stron),ponieważ to zbiór opowiadań, które wcześniej ukazały się w trzech oddzielnych książkach. Mowa o ,,Chleb i nadzieja", ,,Odcienie miłości" i ,,Dwoje smutnych ludzi". Jedynie historia ,,Puste miejsce przy stole" ukazała się dodatkowo jako odrębna całość. Seweryna Szmaglewska oprócz tego, że była wybitną pisarką (zmarła w 1992 roku) jako jedyna Polka zeznawała w procesie norymberskim odnośnie zbrodniarzy wojennych. Zesłana do Auschwitz uciekła z marszu śmierci, w który pognano wszystkich więźniów w obawie przed natarciem wybawicieli.

Zawarte w zbiorze opowiadania zostały uszeregowane pod względem poruszanej tematyki. Co ciekawe, jedyną tematyką była nie tylko wojna, ale też luźne relacje międzyludzkie. Jedne opowiadania były dłuższe, inne krótsze, jednak wszystkie zostawiły po sobie jakiś ślad w mojej pamięci. Były wstrząsające, jak przeżycia obozowe z obozów zagłady, ale też lata powojenne, kiedy ludzie powoli wracali do względnej normalności. To, co podkreślała autorka to także fakt, że w tej brutalnej sytuacji więźniowie zabiegali nie tylko o dobro swoje, ale też innych.

Seweryna Szmaglewska doczekała się pięknego ukontentowania swojej literackiej pracy. Przepięknie wydane ,,Tak wiele jest strachów" sprawią, że niejednemu czytelnikowi poruszy się serce, wspomni do lat młodości, może przypomni sobie czasy wojny, niepewności, w której przyszło mu żyć wbrew jego woli. Zebranych zostało tutaj kilkanaście historii, które można czytać oddzielnie i wracać do nich wtedy, kiedy najdzie nas ochota. Serdecznie polecam pochylić się nad tym pięknie stworzonym egzemplarzem, zarówno jeśli chodzi o treść, jak i o oprawę graficzną.

Seweryna Szmaglewska, autorka lektury szkolnej ,,Czarne Stopy" ma na swoim koncie wiele literackich dokonać. Poznajcie kolejne z nich.

,,Tak wiele jest strachów" jest tak obszerna (ma ponad 580 stron),ponieważ to zbiór opowiadań, które wcześniej ukazały się w trzech oddzielnych książkach. Mowa o ,,Chleb i nadzieja", ,,Odcienie miłości" i ,,Dwoje smutnych ludzi"....

"Tak wiele jest strachów” Seweryny Szmaglewskiej to wszystkie opowiadania autorki zebrane w jednym tomie. Nie jest to pospieszna lektura,te opowiadania najlepiej czyta się w skupieniu, powoli, ważąc każde słowo, gdyż autorka pisze tak, że czasami naprawdę trzeba zastanowić się nad przesłaniem.

Mimo że czasami podejmowana tematyka zdaje się być lekka to i tak w powietrzu wisi jakiś ciężar. Nagle w wesołą atmosferę wkrada się smutek lub strach. To właśnie łączy te wszystkie opowiadania- ludzkie strachy, lęki, obawy, wspomnienia. Każde z nich przedstawia inną sytuację, innych bohaterów, inny świat i przestrzeń. Raz jesteśmy w obozie, raz pod okupacją, innym razem w powojennej Warszawie, na wycieczce w lesie, w górach, nad oceanem. Opowiadania posegregowane są według tematyki i chronologii powstawania. Wszystkie napisane są w czasie teraźniejszym, także czytelnik staje się świadkiem wszystkich opowieści, przez które przemawia melancholia, smutek, czasami tragizm, bezsilność. Wiele jest tu niedopowiedzeń i powrotów do przeszłości. Nawet, gdy wydaje się, że została ona gdzieś daleko w tyle- w najmniej oczekiwanym momencie wraca. 

Dla mnie każde opowiadanie było inną emocją i innym światem- raz mniej, raz bardziej zrozumiałym. Forma opowiadań jest nieco bardziej wymagająca, bo nie ma między nimi ciągłości, wymaga nieco więcej wyobraźni by nagle przenieść się z jednej rzeczywistości do drugiej. Jest jednak w tych opowiadaniach coś elektryzującego, przyciągającego i dającego do myślenia. Po każdym z nich potrzebowałam czasu na refleksję. Często oszczędne w formie i środkach wyrazu trafiają bardziej niż niejedna metafora... 


Za książkę dziękuję wydawnictwu Prószyński i s-ka!

"Tak wiele jest strachów” Seweryny Szmaglewskiej to wszystkie opowiadania autorki zebrane w jednym tomie. Nie jest to pospieszna lektura,te opowiadania najlepiej czyta się w skupieniu, powoli, ważąc każde słowo, gdyż autorka pisze tak, że czasami naprawdę trzeba zastanowić się nad przesłaniem.

Mimo że czasami podejmowana tematyka zdaje się być lekka to i tak w powietrzu...