Uwielbiam za wielowątkowość, za te niezliczone historie ludzi z Neapolu. To miasto czuć na każdej stronie. Postaci są zbudowane bardzo ciekawie, wielowarstwowo. Natomiast okładka tej książki jest fatalna!
Komisarz Ricciardi jest przystojnym 30-latkiem, ma loczek spadający na czoło i NIGDY nie nosi nakrycia głowy, co w latach 30. było społeczną rebelią. A tu na okłądce mamy starego pierdziela typu dziaders w cylindrze.

Uwielbiam za wielowątkowość, za te niezliczone historie ludzi z Neapolu. To miasto czuć na każdej stronie. Postaci są zbudowane bardzo ciekawie, wielowarstwowo. Natomiast okładka tej książki jest fatalna!
Komisarz Ricciardi jest przystojnym 30-latkiem, ma loczek spadający na czoło i NIGDY nie nosi nakrycia głowy, co w latach 30. było społeczną rebelią. A tu na okłądce mamy...

Trzecia część opowieści o komisarzu Ricciardim. Jako człowiek nieco dziwaczny i nieporadny, jako policjant - skuteczny do bólu. A wszystko to w sosie neapolitańsko-faszystowskim, czyli lato w Neapolu w czasach rządów Mussoliniego.
Śmierć księżnej rozpoczyna ciekawe śledztwo, w którym komisarz musi poruszać się w sferach, które mogą zaszkodzić jego karierze (arystokracja, prasa, partia faszystowska). Jeśli znajdzie mordercę, to wszystko zostanie mu zapomniane, ale w razie porażki...
Bardzo dobrze napisana część tetralogii. Nawet wizje komisarza mniej męczą.
Polecam!

Trzecia część opowieści o komisarzu Ricciardim. Jako człowiek nieco dziwaczny i nieporadny, jako policjant - skuteczny do bólu. A wszystko to w sosie neapolitańsko-faszystowskim, czyli lato w Neapolu w czasach rządów Mussoliniego.
Śmierć księżnej rozpoczyna ciekawe śledztwo, w którym komisarz musi poruszać się w sferach, które mogą zaszkodzić jego karierze (arystokracja,...

"Człowiek umiera wtedy, kiedy już nic dla nikogo nie znaczy."

Trzecie spotkanie z Luigim Alfredem Ricciardim, komisarzem bezpieczeństwa publicznego w lotnej brygadzie królewskiej kwestury w Neapolu, zaliczyłam do udanych i przyjemnych. Co prawda, nie bawiłam się tak dobrze, jak przy drugim tomie "Krew z mojej krwi. Wiosna komisarza Ricciardiego", gdzie autor zafundował złożoną i ciekawą zagadkę detektywistyczną, ale za to lepiej niż przy pierwszym tomie "Łzy pajaca. Zima komisarza Ricciardiego", którego największym atutem było sugestywne oddanie klimat retro. "Miejsce każdego z nas. Lato komisarza Ricciardiego" miało drobne niedociągnięcia i pożądane plusy.

Maurizio de Giovanni podtrzymał przekonująco oddany klimat faszystowskich idei we włoskim społeczeństwie początku lat trzydziestych dwudziestego wieku. Opis Neapolu w letniej gorącej i bezdeszczowej scenerii działała na wyobraźnię, zwłaszcza w ujęciu codziennego życia. Intryga roztaczała urok i powab, chociaż nie należała do skomplikowanych i mało przewidywalnych. I tym razem intuicja miłośnika kryminałów za wcześnie podpowiedziała mi, kogo wytypować jako czarny charakter, jednak zostałam sympatycznie zmylona w ostatnich brzmieniach powieści. Widać, że autor starał się oszukać czytelnika, zwieść go fałszywymi podpowiedziami, odsunąć właściwe tropy od prawdy, utrudnić tworzenie schematu i mapy emocji postaci. Mącił w konflikcie komisarza z przełożonym, wyczekiwałam konwersacji panów, podszytych błyskotliwą ironią, wręcz drwiną.

Doceniałam wnikliwie rozpatrywanie motywów postaw i postępowań bohaterów pierwszoplanowych i drugoplanowych. Osoby niemal z krwi i kości. Doskonale je rozumiałam, nawiązywałam nić sympatii lub antypatii. Atrakcyjnie dozowano wszelkie szczegóły z ich życia, tak aby poddać wyjaśnieniom i interpretacjom. Ricciardi podjął się wyzwania nie tylko w życiu zawodowym, także życie osobiste zaczęło się dopominać o uwagę podrzucając sercowe komplikacje. Luigi musiał przekonać się, czy faktycznie miłość poruszała się krętymi uliczkami a zazdrość pomykała drogą prostą jak strzała. Komisarz musiał ustalić tożsamość zabójcy księżnej z najbardziej bogatej i wpływowej rodziny w Neapolu. Zaczął od poznania fragmentu myśli, którą śmierć ucięła, ostatniego kawałka życia, następnie przenikał do źródeł sfer cierpienia ofiary.

bookendorfina.pl

"Człowiek umiera wtedy, kiedy już nic dla nikogo nie znaczy."

Trzecie spotkanie z Luigim Alfredem Ricciardim, komisarzem bezpieczeństwa publicznego w lotnej brygadzie królewskiej kwestury w Neapolu, zaliczyłam do udanych i przyjemnych. Co prawda, nie bawiłam się tak dobrze, jak przy drugim tomie "Krew z mojej krwi. Wiosna komisarza Ricciardiego", gdzie autor zafundował...

Bardzo mnie fascynuje ta seria kryminalna, chociaż jest zupełnie niepodobna do wszystkich innych- nie ma nagłych zwrotów akcji, niebezpieczeństwa i napięcia. Jak na kryminał można nawet powiedzieć, że styl prowadzenia fabuły jest niesamowicie statyczny, uporządkowany, nawet trochę melancholijny. W trakcie czytania można nasycić się opisami Neapolu, gwarem tamtejszych ulic, czy choćby wyobrazić sobie smak i zapach tamtejszych potraw. Istotny jest także kontekst historyczny nadający rytm opowieści i niektórym zachowaniom bohaterów. Nie można jednak napisać, że „wieje nudą”, bo w tej części, tak samo jak w poprzednich, wiele się dzieje, choć na swój niewymuszony sposób. Mnie osobiście bardzo odpowiada ten klimat i prowadzenie narracji, można powoli zanurzyć się w lekturze czerpiąc przyjemność z towarzyszenia głównemu bohaterowi w jego kolejnej sprawie. Do tego ciekawie wpleciony wątek polityczny, miłosny (nawet kilka) i fantastyczny. Dla mnie to miła lektura i przyjemnie spędzony czas, ale taki styl pisania trzeba lubić i też trochę chcieć się w nim „zatopić”.

Bardzo mnie fascynuje ta seria kryminalna, chociaż jest zupełnie niepodobna do wszystkich innych- nie ma nagłych zwrotów akcji, niebezpieczeństwa i napięcia. Jak na kryminał można nawet powiedzieć, że styl prowadzenia fabuły jest niesamowicie statyczny, uporządkowany, nawet trochę melancholijny. W trakcie czytania można nasycić się opisami Neapolu, gwarem tamtejszych ulic,...

„W ­piątko­we po­po­łu­dnie mia­sto za­mie­ra w ocze­ki­wa­niu; jak pięk­nie jest wy­cze­ki­wać so­bo­ty, razem ze wszyst­ki­mi, za­miast za­mknąć się w domu. Ulicę To­le­do wy­peł­nia­ją gwar i od­gło­sy: sprze­daw­ca ar­bu­zów obie­cu­je świe­ży sok ze swo­ich so­czy­stych owo­ców, ulicz­ny sprze­daw­ca kawy z gi­gan­tycz­nym eks­pre­sem na kół­kach, ten od cy­tryn z to­wa­rem za­wie­szo­nym na roz­ko­ły­sa­nych ga­łę­ziach. Są też i fo­cac­cie ze świe­ży­mi sar­de­la­mi, a także pięk­ne wie­śniacz­ki z że­la­znym dzba­nem na mleko, pro­wa­dzą­ce kozy na sznur­kach. W piąt­ko­we po­po­łu­dnie mia­sto nie chce sły­szeć o bie­dzie ani gło­dzie. W za­uł­kach kury grze­bią w od­pa­dach, grup­ki dzie­ci uga­nia­ją się za miej­sco­wym ko­mi­kiem, spo­co­nym pod cięż­kim stro­jem, który ude­rza­jąc w bęben, zwo­łu­je wszyst­kich na otwar­cie ja­kie­goś skle­pu. Są­siad­ki plot­ku­ją, krzy­cząc z bal­ko­nów, gdy roz­wie­sza­ją po­ściel na sznu­rach łą­czą­cych od­le­głe o kilka me­trów bu­dyn­ki.”

Maurizio de Giovanni, „Miejsce każdego z nas. Lato komisarza Ricciardiego”, Noir Sur Blanc, Warszawa 2021, s. 267

Zapraszam Was na www.czytaska.pl do niezwykle gorącego Neapolu. Upał rozpala miasto i ludzkie emocje. Komisarz Ricciardi prowadzi śledztwo w sprawie zabójstwa kobiety budzącej wrzące wręcz, miłość i nienawiść.

„W ­piątko­we po­po­łu­dnie mia­sto za­mie­ra w ocze­ki­wa­niu; jak pięk­nie jest wy­cze­ki­wać so­bo­ty, razem ze wszyst­ki­mi, za­miast za­mknąć się w domu. Ulicę To­le­do wy­peł­nia­ją gwar i od­gło­sy: sprze­daw­ca ar­bu­zów obie­cu­je świe­ży sok ze swo­ich so­czy­stych owo­ców, ulicz­ny sprze­daw­ca kawy z gi­gan­tycz­nym eks­pre­sem na kół­kach, ten od cy­tryn...

Do moich ulubieńców - po Camilleri i Leon - dołącza de Giovanni, a na pewno jego cykl, którego bohaterem jest Luigi Alfredo Riccardi, zielonooki komisarz, samotnik dręczony przez zjawy tych, co tragicznie zginęli, uparcie poszukujący sprawiedliwości.
Lato 1931 roku i rozpalony słońcem Neapol. W starym pałacu służba znajduje zwłoki młodej księżnej Adriany Musso di Camparino. Była drugą żoną schorowanego księcia i macochą jego dorosłego syna. Była też bardzo towarzyską kobietą...

(cd recenzji na fb)

https://www.facebook.com/KsiazkaZamiastKwiatka/photos/a.418885991470850/6570810516278336/

Do moich ulubieńców - po Camilleri i Leon - dołącza de Giovanni, a na pewno jego cykl, którego bohaterem jest Luigi Alfredo Riccardi, zielonooki komisarz, samotnik dręczony przez zjawy tych, co tragicznie zginęli, uparcie poszukujący sprawiedliwości.
Lato 1931 roku i rozpalony słońcem Neapol. W starym pałacu służba znajduje zwłoki młodej księżnej Adriany Musso di Camparino....

Arcydzieło - dla osób delektujących się językiem. Cykl, co tu dużo mówić, chwyta za gardło. Sporo ciekawych przemyśleń, a tytułowy bohater wielce nieszablonowy. Seria dla osób, które niekoniecznie interesują się kryminałem. Ukłony dla tłumacza!

Arcydzieło - dla osób delektujących się językiem. Cykl, co tu dużo mówić, chwyta za gardło. Sporo ciekawych przemyśleń, a tytułowy bohater wielce nieszablonowy. Seria dla osób, które niekoniecznie interesują się kryminałem. Ukłony dla tłumacza!