Świetlne ostrze

Lekki i przyjemny kryminał, jak wszystkie poprzednie książki z komisarzem Montalbano w roli głównej. Nie zaskakuje wybitnymi zwrotami akcji, ale jest zabawny i na pewno nie zawiedzie fanów tej serii.

Lekki i przyjemny kryminał, jak wszystkie poprzednie książki z komisarzem Montalbano w roli głównej. Nie zaskakuje wybitnymi zwrotami akcji, ale jest zabawny i na pewno nie zawiedzie fanów tej serii.

Kolejny kryminał z komisarzem Montalbano w roli głównej. Ci sami - obok złoczyńców i i tym razem uwodzicielskiej, pięknej kobiety - bohaterowie, to samo miejsce akcji, ten sam życzliwy stosunek do świata (choć mowa o zbrodni i śmierci), to samo poczucie humoru Camilleriego. Jeśli się to lubi czeka się niecierpliwie na każdy nowy przetłumaczony na polski tom, jeśli nie trafia w gust, więcej się do książek włoskiego pisarza nie wraca. Ja czekam!

Kolejny kryminał z komisarzem Montalbano w roli głównej. Ci sami - obok złoczyńców i i tym razem uwodzicielskiej, pięknej kobiety - bohaterowie, to samo miejsce akcji, ten sam życzliwy stosunek do świata (choć mowa o zbrodni i śmierci), to samo poczucie humoru Camilleriego. Jeśli się to lubi czeka się niecierpliwie na każdy nowy przetłumaczony na polski tom, jeśli nie...

Jak zwykle nie zawiodłam się na tym kryminalnym kanonie :) to trzymająca w napięciu, pełna błyskotliwych obserwacji i momentami niezwykle wzruszająca część.

Jak zwykle nie zawiodłam się na tym kryminalnym kanonie :) to trzymająca w napięciu, pełna błyskotliwych obserwacji i momentami niezwykle wzruszająca część.

Świetna książka o komisarzu jak zawsze. Podróż do kryminalnej i malowniczej Vigaty , niezastąpieni Mimi i Fazio. Podróże kulinarne Salva. Dużo emocji niestety koniec książki troszkę smutny i niespodziewany. Polecam

Świetna książka o komisarzu jak zawsze. Podróż do kryminalnej i malowniczej Vigaty , niezastąpieni Mimi i Fazio. Podróże kulinarne Salva. Dużo emocji niestety koniec książki troszkę smutny i niespodziewany. Polecam

Włoski humor, to chyba nie mój typ humoru. Większość książki była dla mnie raczej męcząca i irytująca ze względu na reakcje bohaterów. Elementów zabawnych nie widziałam tam właściwie wcale.
Przyznaję, że samo zakończenie było dla mnie zaskakujące, ale nie zostałam fanką komisarza Montalbano. Warto jednak było spróbować.

Włoski humor, to chyba nie mój typ humoru. Większość książki była dla mnie raczej męcząca i irytująca ze względu na reakcje bohaterów. Elementów zabawnych nie widziałam tam właściwie wcale.
Przyznaję, że samo zakończenie było dla mnie zaskakujące, ale nie zostałam fanką komisarza Montalbano. Warto jednak było spróbować.

Kolejny tom przygód komisarza Montalbano utrzymuje poziom najlepszych książek z serii. Przygody uczuciowe komisarza i postaci z przeszłości łączą się z bieżącą zagadką kryminalną. a całość w sycylijskim sosie...

Kolejny tom przygód komisarza Montalbano utrzymuje poziom najlepszych książek z serii. Przygody uczuciowe komisarza i postaci z przeszłości łączą się z bieżącą zagadką kryminalną. a całość w sycylijskim sosie...

Na najnowszą książkę Camilleri rzuciłem się jak pies na kość, bo już się bardzo stęskniłem za sycylijskim komisarzem i jego najbliższymi współpracownikami. Zaczyna się frapująco, oto Montalbano zostaje wezwany przez niezawodnego Catarellę, gdzieś na odległe pole gdzie leży trumna ze zwłokami w środku, a potem mamy dalsze przygody.

Cóż robić, czas biegnie, Montalbano się starzeje: „Z biegiem lat coraz bardziej odczuwał zmiany pogody, tak właśnie wilgotność powietrza wpływa na kości staruszków.” Dokonuje gorzkiego bilansu życia, rozważa, czy może byłoby lepiej, gdyby ożenił się z Livią. Wraca też do François, tunezyjskiego chłopca znanego z poprzednich książek Camilleri, którego w pewnym momencie planowali adoptować z Livią, ale nic z tego nie wyszło. Poza tym bardzo doskwiera mu samotność: „Chciałby mieć Livię obok siebie, a jeżeli nie Livię, to inną piękną kobietę. Co ciekawe, w tym marzeniu nie krył się żaden podtekst seksualny, chciał tylko poczuć ciepło drugiego ciała koło siebie.”

Poza tym nasz komisarz robi się bardzo romansowy, co książka ostatnio to nowa przygoda, tak jest i tutaj, miło tak zaszaleć na starość... Poza tym nieźle mu to wychodzi: „Poczuł nagły przypływ dumy. No cholera, mimo tylu lat na karku był jeszcze całkiem, całkiem...”

Prawdę mówiąc, na początku niewiele się w książce dzieje, jakaś młoda żona starego męża zgłasza napad, który nie wygląda na napad, jacyś ludzie urządzają sobie strzelnicę gdzieś na polu, no i Montalbano ma wspomniany ostry romans. No ciągnie się to niestety, myślę, że dla kogoś, kto czyta o komisarzu po raz pierwszy, rzecz może wydać się po prostu nudna.

Od pewnego momentu akcja nieco przyspiesza, mamy morderstwo, więc zaczyna się klasyczny kryminał ze śledztwem i wykryciem sprawcy, zresztą to wykrycie niezbyt jest skomplikowane, trochę jak w kryminałach Simenona, bardziej się liczy tło obyczajowe i społeczne. A nasz komisarz z najbliższymi współpracownikami: Faziem i Mimì Augello knuje niezłą intrygę, aby zapędzić sprawców w kozi róg.

Jest w książce parę redakcyjnych wpadek, na przykład raz Mimì Augello mówi do Montalbana per `pan' a raz jest z nim na ty, to trochę irytuje. Dalej, statek najpierw jest parowcem, a potem kontenerowcem?! Czyżby dotychczas bezbłędna redakcja wydawnictwa 'Noir sur Blanc' pokpiła sprawę?

Czyta się rzecz całą fajnie, to taki typowy Camilleri gdzie akcja toczy się powoli, jest trochę smaczków obyczajowych i kulinarnych i wreszcie gorący romans, w którym nasz komisarz zachowuje się jak sztubak, no ale miłość ogłupia niezależnie od wieku...

Tylko zakończenie jest bardzo smutne...

Na najnowszą książkę Camilleri rzuciłem się jak pies na kość, bo już się bardzo stęskniłem za sycylijskim komisarzem i jego najbliższymi współpracownikami. Zaczyna się frapująco, oto Montalbano zostaje wezwany przez niezawodnego Catarellę, gdzieś na odległe pole gdzie leży trumna ze zwłokami w środku, a potem mamy dalsze przygody.

Cóż robić, czas biegnie, Montalbano się...

Kolejna książka o komisarzu Montabano jest wytęsknionym powrotem do Vigaty, do sycylijskiego słońca i kuchni. Leniwie przewijającej się mafii, urzędniczych absurdów, zazdrosnych mężów i przebiegłych żon. Jest koncertem posiłków u Enza, spacerów w stronę mola i spotkań z zaprzyjaźnionym krabem. Codziennych telefonów od Livii i na poły filozoficznych rozważań przed posiłkiem. Wieczorów spędzonych na werandzie z widokiem na morze i poranków gdy nie chce się wstawać z łóżka i jechać do pracy. Jednak książki o komisarzu Montalbano mają jedną, bardzo poważną wadę : są tak krótkie, tak krótkie ...

Kolejna książka o komisarzu Montabano jest wytęsknionym powrotem do Vigaty, do sycylijskiego słońca i kuchni. Leniwie przewijającej się mafii, urzędniczych absurdów, zazdrosnych mężów i przebiegłych żon. Jest koncertem posiłków u Enza, spacerów w stronę mola i spotkań z zaprzyjaźnionym krabem. Codziennych telefonów od Livii i na poły filozoficznych rozważań przed...

Ilekroć próbuję wmówić sobie, że nie powinienem spodziewać się wielkich olśnień wynikających z kolejnej książki Andrei Camilleriego, to wpada kolejny tom, który uruchamia odpowiednie procesy w moim ciele. Ostatnie tomy były dobre i dawały sporo radości, ale „Świetlne ostrze” jest bardziej. Posiada bardziej złożoną fabułę, więcej w niej humoru i emocji. Albo mnie się tylko tak wydaje.

W każdym razie w życiu komisarza Montalbano pojawiają się zmiany w postaci nieubłaganego wpływu czasu na ciało naszego bohatera oraz nowa kobieta, która, co tu kryć, na jego ciało oddziałuje również. Dość powiedzieć, że na tyle na ile starcza mi pamięci to najlepszy Montalbano, jakie czytałem do jakiegoś czasu. Treść książki, choć ze znanymi dla miłośników motywami, przynosi gęstszą prozę. Może nawet bardziej serio. No i ten koniec. Mocny.

Ilekroć próbuję wmówić sobie, że nie powinienem spodziewać się wielkich olśnień wynikających z kolejnej książki Andrei Camilleriego, to wpada kolejny tom, który uruchamia odpowiednie procesy w moim ciele. Ostatnie tomy były dobre i dawały sporo radości, ale „Świetlne ostrze” jest bardziej. Posiada bardziej złożoną fabułę, więcej w niej humoru i emocji. Albo mnie się tylko...

rowincjonalna Vigata na Sycylii i kolejne problemy komisarza Salvo Montalbano.
Związek z Livią nie należy do najłatwiejszych. Oboje spotykają się rzadko, a większość rozmów telefonicznych kończy się kłótnią. W dodatku Montalbano jest coraz bardziej zafascynowany piękną Marian, właścicielką tutejszej galerii...

(cd recenzji na fb)

https://www.facebook.com/KsiazkaZamiastKwiatka/photos/a.418885991470850/6651357008223686/

rowincjonalna Vigata na Sycylii i kolejne problemy komisarza Salvo Montalbano.
Związek z Livią nie należy do najłatwiejszych. Oboje spotykają się rzadko, a większość rozmów telefonicznych kończy się kłótnią. W dodatku Montalbano jest coraz bardziej zafascynowany piękną Marian, właścicielką tutejszej galerii...

(cd recenzji na fb)...