The Call of the Wild

Jedna z książek mojego dzieciństwa. Nie da się jej słabo ocenić.

Jedna z książek mojego dzieciństwa. Nie da się jej słabo ocenić.

Trochę się sobie dziwię, że dopiero przeczytałem tę książkę. Jack London ma doskonałe pióro, a zwierzęta kocham, podziwiam i szanuję. Autor obsadził psa Bucka w roli głównego bohatera, poznajemy jego losy i przygody, ogólnie miał ciężko w życiu, ale to go zahartowało i wyrobiło jego charakter. Powieść była krótka i treściwa, może nie jestem wielkim fanem przygodówek, ale to jest w pewnym sensie klasyka. Tylko przyznaję, że nawet czytając opisy jak zwierzęciu dzieje się jakaś krzywda robi mi się aż słabo, po prostu nie mogę tego znieść, nawet jeśli to tylko fikcja literacka.

Trochę się sobie dziwię, że dopiero przeczytałem tę książkę. Jack London ma doskonałe pióro, a zwierzęta kocham, podziwiam i szanuję. Autor obsadził psa Bucka w roli głównego bohatera, poznajemy jego losy i przygody, ogólnie miał ciężko w życiu, ale to go zahartowało i wyrobiło jego charakter. Powieść była krótka i treściwa, może nie jestem wielkim fanem przygodówek, ale to...

Historia Bucka, psa, mieszkańca bernardyna i owczarka. Czasy amerykańskiej "gorączki złota".
Cała opowieść ukazuje proces przeistaczania się domowego pupila i towarzysza spacerów w dzikie zwierzę. Z ciepłego południa Buck trafia na zimna północ, uczy się pracować w zaprzęgu, w końcu poznaje puszczę, staje się coraz bardziej niezależny, by w końcu zniknąć w lesie. Kilka razy ociera się o śmierć. W swojej podróży trafia na różnych ludzi, czasem ich kocha, czasem się boi, czasem nimi gardzi, czasem musi zabić... Budzi się w nim zew krwi.

Historia Bucka, psa, mieszkańca bernardyna i owczarka. Czasy amerykańskiej "gorączki złota".
Cała opowieść ukazuje proces przeistaczania się domowego pupila i towarzysza spacerów w dzikie zwierzę. Z ciepłego południa Buck trafia na zimna północ, uczy się pracować w zaprzęgu, w końcu poznaje puszczę, staje się coraz bardziej niezależny, by w końcu zniknąć w lesie. Kilka...

Dobre.

Dobre.

Uwielbiam książki o psach, ale jedna cecha drażni mnie w najgłośniejszych tytułach ostatnich lat, takich jak "Był sobie pies" - mianowicie pies jako narrator. Nie znoszę tego. Pies to jednak pies, to nie człowiek, który myśli jak człowiek. To co mnie fascynuje w zwierzętach to fakt, że myślą i przeżywają inaczej niż my. Ubieranie ich myśli w dziwne sentencje, tyle że po prostu bardziej infantylne, odbiera według mnie całą magię.
Jack London w "Zwie krwi" zrobił to bezbłędnie. Narrator jest trzecioosobowy, a Buck to pies. Dzięki temu na prawdę przeżywa się opowiedzianą historię, śledząc losy biednego nieświadomego ludzkiego okrucieństwa zwierzęcia. Język jest prosty i bardzo przystępny, dzięki czemu książkę pochłania się błyskawicznie.

Opowieść wzrusza. Co najmniej kilka razy polały się łzy. Największą wadą jest to, że jest krótka. Prócz tego, nie mam żadnych zarzutów.

Uwielbiam książki o psach, ale jedna cecha drażni mnie w najgłośniejszych tytułach ostatnich lat, takich jak "Był sobie pies" - mianowicie pies jako narrator. Nie znoszę tego. Pies to jednak pies, to nie człowiek, który myśli jak człowiek. To co mnie fascynuje w zwierzętach to fakt, że myślą i przeżywają inaczej niż my. Ubieranie ich myśli w dziwne sentencje, tyle że po...

Świetna książka. Po prostu klasyk

Świetna książka. Po prostu klasyk

Kolejna z rzędu fantastyczna lektura pana Londona. Brutalna, iście pogrążająca w żałobie alegoria za straconym dziewictwem psiej natury. Trafiamy na Alaskę, gdzie panują mroźne chłody, ciężkie wyprawy zaprzęgowe. Bucky, nasz dzielny żołnierz na czterech łapach przechodzi z rąk do rąk przewożąc załadunki, między innymi listy pocztowe. Śledzimy losy z psiej perspektywy - nurzając się w kłębach śniegu, przecinając lasy, strumyki czy przełęcze. Widzimy, jak ze zwierzyny domowej przeobraża się w dzikiego zwierza na kształt wilka, który z posłusznego południowca tworzy się przywódca dzikiej, ostrej północy. Przede wszystkim imponuje język, który sprawia, że odczuwamy groźne temperatury, niebezpieczne szlaki oraz ciężar sań. Jak na powieść, która przeznaczona jest dla dzieci - została przepełniona okrucieństwem natury, twardych, ostrych starć w rywalizacji psów zaprzęgowych.

Opowieść możemy traktować na kilku poziomach: jako wyraz szczerego oddania i lojalności wobec ludzkiej twarzy, ponieważ Bucky nieustannie towarzyszy losom mieszkańcom planety. Jako odwieczny pociąg za wzrastaniem, i stawaniem się lepszym myśliwym - z czasem Bucky zacznie być drapieżcą, którego nie obowiązują sztywne zasady moralne wpojone przez kulturę oraz cywilizację. Ale powód, dlaczego warto znać ,,Zew krwi'' jest prozaiczny. To przepiękna, poruszająca wiara w przetrwanie w najtwardszych warunkach, gdzie bicz nie zmusi do rozkazów, a wrogowie poniosą karę za wyrządzone krzywdy. Imponuje ilość scen, które dosłownie rozebrały mnie, jak dziecko (nie będę ukrywał - płakałem podczas lektury ze dwa, trzy razy). Przygnębiające wydarzenia mnożą się w niespotykanym tempie, a jednocześnie wzmacnia więź człowieka ze zwierzęciem. Życie Bucky'ego to pasmo udręki i przechodzenia z rąk do rąk - mimo to, staje się żywą legendą, wielkim wojownikiem, który pomimo upokorzeń i cierpienia - tkwi przy boku dwunożnych gigantów.

Kolejna z rzędu fantastyczna lektura pana Londona. Brutalna, iście pogrążająca w żałobie alegoria za straconym dziewictwem psiej natury. Trafiamy na Alaskę, gdzie panują mroźne chłody, ciężkie wyprawy zaprzęgowe. Bucky, nasz dzielny żołnierz na czterech łapach przechodzi z rąk do rąk przewożąc załadunki, między innymi listy pocztowe. Śledzimy losy z psiej perspektywy -...

Super.
Żałuje ze nie przeczytałem jej kilka lat temu

Super.
Żałuje ze nie przeczytałem jej kilka lat temu

Buck zostaje porwany z posiadłości, w której prowadzi leniwe i spokojne życie. Zostaje sprzedany poszukiwaczom złota. Będzie musiał odnaleźć się w środowisku dotąd mu nieznanym, gdzie obowiązują zupełnie inne reguły. Nasunęło mi się takie skojarzenie z ludźmi, którzy potrafią się diametralnie zmienić w zależności od środowiska. Żeby przeżyć, można posunąć się do rzeczy, o których w normalnych okolicznościach nigdy byśmy nie pomyśleli. W Bucku również odradzają się pierwotne instynkty, które do tej pory były mu obce, ale bez nich sobie nie poradzi.

W książce nie brakuje brutalniejszych opisów, krzywdy zwierząt, prawa silniejszego, ale też miłości, prawdziwego oddania i przyjaźni. Można to odnieść do życia. Czasem trzeba przejść trudną drogę, by znaleźć szczęście i zrozumieć swoją naturę. Chociaż domyślam się, że historia Bucka może być interpretowana na różne sposoby. Autor stworzył bardzo dobrą historię z odpowiednim klimatem i piękną choć bezwzględną przyrodą. Również przyłączę się do stanowiska, że „Zew krwi” nie do końca jest książką dla dzieci.

Buck zostaje porwany z posiadłości, w której prowadzi leniwe i spokojne życie. Zostaje sprzedany poszukiwaczom złota. Będzie musiał odnaleźć się w środowisku dotąd mu nieznanym, gdzie obowiązują zupełnie inne reguły. Nasunęło mi się takie skojarzenie z ludźmi, którzy potrafią się diametralnie zmienić w zależności od środowiska. Żeby przeżyć, można posunąć się do rzeczy, o...

Obok Martina Edena moja ulubiona książka autorstwa Jacka Londona.
Wydanie Świata Książki i Muzy, które ostatnio czytałam ma jedną wielką zaletę: przypisy oraz poglądowe ilustracje na marginesach. Pozwala to na rozumienie realiów epoki, co zwłaszcza dla młodego czytelnika może być problemem.

Obok Martina Edena moja ulubiona książka autorstwa Jacka Londona.
Wydanie Świata Książki i Muzy, które ostatnio czytałam ma jedną wielką zaletę: przypisy oraz poglądowe ilustracje na marginesach. Pozwala to na rozumienie realiów epoki, co zwłaszcza dla młodego czytelnika może być problemem.