Rozmyślania (do siebie samego)

Ciekawe wprowadzenie do stoicyzmu. Tylko 7 bo niektóre treści się zdezaktualizowały np. odnośnie czytania, inne spojrzenie będą też mieli wierzący i niewierzący na to dzieło. Trzeba pamiętać że książka to poradnik i tak trzeba ją traktować. Jest wiele ciekawych sentencji, ale jak się czyta od deski do deski to gubi się część treści. Dlatego najlepiej czytać fragmentami lub co jakiś czas do niej wracać.

Parę cytatów na zachętę:

"Nie należy się gniewać na bieg wypadków. Nic ich to bowiem nie obchodzi"


"Nie niepokój się o przyszłość. Staniesz bowiem tam, gdy będzie potrzeba, uzbrojony w ten sam rozum, którego pomocy zażywasz wobec wypadków bieżących."

"Jeżeli mi ktoś potrafi udowodnić i przekonać mnie, że niedobrze myślę lub działam, z radością postępowanie swe zmieniam. Szukam bowiem prawdy, a ta nigdy nikomu nie zaszkodziła. Szkodzi zaś sobie ten, kto trwa w własnym błędzie i nieświadomości."

"Jeżeli to od ciebie zawisło, dlaczego to robisz? Jeżeli od kogo innego, dlaczego się gniewasz? Czy bowiem od atomów, czy od bogów, w obu wypadkach równa się gniew obłąkaniu. Na nikogo nie należy się gniewać. Jeżeli bowiem możesz, to go popraw. A jeżeli tego nie możesz, to popraw jego czyn. A jeżeli i tego nie możesz, cóż ci pomoże zagniewanie się? Nic nie należy czynić bezcelowo.'

Ciekawe wprowadzenie do stoicyzmu. Tylko 7 bo niektóre treści się zdezaktualizowały np. odnośnie czytania, inne spojrzenie będą też mieli wierzący i niewierzący na to dzieło. Trzeba pamiętać że książka to poradnik i tak trzeba ją traktować. Jest wiele ciekawych sentencji, ale jak się czyta od deski do deski to gubi się część treści. Dlatego najlepiej czytać fragmentami lub...

Książka zawiera w zasadzie gotowy zestaw przepisów jak żyć spokojniej, nawet w niepewnych czasach. Lektura obowiązkowa w obecnej sytuacji. Pozycja jest krótka i zwarta, w zasadzie na jedno popołudnie. Pewnym minusem jest archaiczny język, ale pozycja ma już swoje lata :)

Książka zawiera w zasadzie gotowy zestaw przepisów jak żyć spokojniej, nawet w niepewnych czasach. Lektura obowiązkowa w obecnej sytuacji. Pozycja jest krótka i zwarta, w zasadzie na jedno popołudnie. Pewnym minusem jest archaiczny język, ale pozycja ma już swoje lata :)

Tę książkę można czytać wielokrotnie i za każdym razem odnajdywać w niej coś nowego dla siebie i pasującego do czasów współczesnych.

Tę książkę można czytać wielokrotnie i za każdym razem odnajdywać w niej coś nowego dla siebie i pasującego do czasów współczesnych.

Stosunkowo prosta recepta na "homo idealus" a jakże trudna do zrealizowania tym bardziej ponad 1800 lat później.
Jednak z tej lektury na pewno ktoś o otwartym umyśle a czujący, że przegrywa mocowanie się z rzeczywistością może wyciągnąć jakiś pokrzepiający wniosek. Za pewne Marek jako stoik nie skakałby z radości wiedząc, że jest czytany po tylu latach, prędzej popadł by w zadumę ,iż nawet tak milenijne kroki nie przesuwają duszy ludzkiej na wyższe poziomy świadomości - tylko ciągle przyglądamy się z różnych stron tym samym prawdom od wieków już dobrze znanych.

Stosunkowo prosta recepta na "homo idealus" a jakże trudna do zrealizowania tym bardziej ponad 1800 lat później.
Jednak z tej lektury na pewno ktoś o otwartym umyśle a czujący, że przegrywa mocowanie się z rzeczywistością może wyciągnąć jakiś pokrzepiający wniosek. Za pewne Marek jako stoik nie skakałby z radości wiedząc, że jest czytany po tylu latach, prędzej popadł by w...

Starożytny couch źle się zestarzał.

Starożytny couch źle się zestarzał.

A liście jedne ku ziemi wiatr zmiata.

A liście jedne ku ziemi wiatr zmiata.

Zacznę od tego, że Aureliusz zainspirował mnie do spisania moich własnych rozmyślań. Kto wie, może ktoś je znajdzie po mojej śmierci i uzna za wartościowe. Choć bardziej prawdopodobne, że jednak nie.

Rozmyślania Aureliusza, to wspaniały przykład tego, czym jest ludzka natura. Pomimo upływu lat, na całym świecie, na przestrzeni wieków, ludzie są dokładnie tacy sami. Mają takie same marzenia, pragnienia, potrzeby, namiętności.

Wiemy, że Aureliusz pisał te medytacje dla samego siebie, więc tak je odbieram. Jak swego rodzaju dziennik, a nie próba nauczania i moralizowania innych. W ten sposób zyskują one zupełnie inny wydźwięk. Liczne powtórzenia ukazują nam wewnętrzny monolog autora, może nawet próbę przekonania samego siebie, że obrał właściwą ścieżkę i że nią musi podążać, pomimo pokus i słabości. Pokazują też ogromną spójność poglądów i wierność swoim ideałom.
Wiele z tych rozmyślań można zaadaptować do swojego życia, jeśli ktoś wciąż szuka swojej drogi, stoi na rozdrożu, albo chciałby iść drogą stoicyzmu, ale nie wie, jak postawić pierwszy krok.

Wiele z jego rozmyślań jest bliskich mej duszy i mojej własnej filozofii życiowej, szczególnie umiłowanie natury i chęć bycia blisko niej, pragmatyczne podejście do śmierci, docenianie życia i pogodzenie się ze świadomością, że nadejdzie jego kres, a także życie teraźniejszością, nierozpamiętywanie przeszłości i niezaprzątanie sobie głowy tym, co robią i myślą inni ludzie.
Inne znowu zupełnie przeciwnie, nie trafiają do mnie, w szczególności całkowite odrzucenie namiętności, pragnień, marzeń, tęsknot, słabości, żądzy i porywów duszy. Uważam, że to wszystko również jest częścią naszej natury i jest nam potrzebne.

Jedne są piękne w swojej prostocie ("Nie żyj tak, jak­byś miał żyć lat dzie­sięć ty­się­cy. Los wisi nad tobą. Do­pó­ki ży­jesz, do­pó­ki mo­żesz, bądź dobry."),są też takie, które uważam za naiwne ("Wszyst­ko, co się dzie­je, dzie­je się spra­wie­dli­wie."),a jedno szczególnie mnie rozbawiło ("Czy gnie­wasz się na tego, od kogo czuć potem? Czy gnie­wasz się na tego, komu czuć z ust? Cóż na to po­ra­dzi? Ma takie usta, ma takie pachy. Z ta­kich miejsc musi po­wstać taki wy­ziew.")

Ale przecież nie o to chodzi w życiu, żeby ślepo podążać za słowami jakiegoś człowieka, prawda? Nawet jeśli tym człowiekiem jest Marek Aureliusz.

Czytałam, że on rzeczywiście żył tak, jak o życiu pisał, lecz nie zgadza mi się tutaj fakt, że pisał o byciu obojętnym wobec sławy i by za nią nie podążać, a jednak został cesarzem, co przecież równało się sławie.

Cieszę się, że sięgnęłam po tę pozycję właśnie teraz, jako dorosła, dojrzała i samoświadoma osoba. Na pewno będę jeszcze do Rozmyślań wracać niejednokrotnie.

Zacznę od tego, że Aureliusz zainspirował mnie do spisania moich własnych rozmyślań. Kto wie, może ktoś je znajdzie po mojej śmierci i uzna za wartościowe. Choć bardziej prawdopodobne, że jednak nie.

Rozmyślania Aureliusza, to wspaniały przykład tego, czym jest ludzka natura. Pomimo upływu lat, na całym świecie, na przestrzeni wieków, ludzie są dokładnie tacy sami. Mają...

Jest to jedna z cięższych pozycji jakie miałem okazję przeczytać, archaiczny język trochę przeszkadza, zwłaszcza przy dłuższym kawałku tekstu. Nie mniej jednak zawartość książki jest niesamowita. Tyle stuleci minęło a ludzie nie zmienili się nawet odrobinę. Szczerze polecam każdemu, warto jednak książkę "studiować" - przeczytać i przyswoić myśl. Inaczej zamieni się to w wyścig z tekstem który wleci jednym uchem a wyleci drugim.

Jest to jedna z cięższych pozycji jakie miałem okazję przeczytać, archaiczny język trochę przeszkadza, zwłaszcza przy dłuższym kawałku tekstu. Nie mniej jednak zawartość książki jest niesamowita. Tyle stuleci minęło a ludzie nie zmienili się nawet odrobinę. Szczerze polecam każdemu, warto jednak książkę "studiować" - przeczytać i przyswoić myśl. Inaczej zamieni się to w...

"Rozmyślania" to fascynujący wgląd w umysł jednego z najważniejszych filozofów-władców w historii. Aureliusz, mimo swojej cesarskiej pozycji, ukazuje się jako człowiek zmagający się z tymi samymi dylematami, co każdy z nas. Nie próbuje nikogo pouczać - on po prostu myśli na głos, zmagając się z codziennymi problemami i frustracjami.

Książka jest podzielona na krótkie fragmenty, co sprawia, że łatwo po nią sięgnąć nawet na kilka minut. Nie ma tu fabuły ani akcji - to bardziej zbiór luźnych przemyśleń. Czasem trafiają się perełki mądrości, które zostają w głowie na długo, innym razem autor kręci się w kółko wokół tych samych tematów. Nie jest to lektura, którą połyka się jednym tchem. To raczej coś, do czego można wracać, czytać po kawałku i nad czym warto się zastanowić. Nie jest to może książka dla każdego, ale jeśli ktoś lubi pomyśleć nad życiem i nie przeszkadza mu odrobina filozofii, to powinien dać jej szansę.

Język bywa miejscami archaiczny i trochę trudny, ale zdecydowanie da się to pokonać - daleko "Rozmyślaniom" do dzieł odstarszających ociężałością, a i kontekst historyczny, z racji tego samego kręgu cywilizacyjnego, pozostaje relatywnie przystępny.

Mimo upływu 2000 lat, okazuje się, że ludzie od wieków mierzą się z podobnymi problemami. Dla czytelnika szukającego głębszej refleksji nad codziennością, ta książka może stać się nieocenionym kompanem, oferującym spokój i mądrość w chaosie współczesnego świata. Pozycja obowiązkowa dla każdego wanna-be-stoika, szukającego chwili wytchnienia i kontemplacji po trudach codzienności.

"Rozmyślania" to fascynujący wgląd w umysł jednego z najważniejszych filozofów-władców w historii. Aureliusz, mimo swojej cesarskiej pozycji, ukazuje się jako człowiek zmagający się z tymi samymi dylematami, co każdy z nas. Nie próbuje nikogo pouczać - on po prostu myśli na głos, zmagając się z codziennymi problemami i frustracjami.

Książka jest podzielona na krótkie...

Dwa tysiace lat, a tresci nadal aktualne, zadziwiajaco ponadczasowe. Zwlaszcza w zderzeniu z papka 'gwiazdeczek' z szit-toka. I ta skladnia, czulem sie jak gdybym czytal dzienniki samego Yody ;) Duzo lepsze niz Walczac z myslami.

Dwa tysiace lat, a tresci nadal aktualne, zadziwiajaco ponadczasowe. Zwlaszcza w zderzeniu z papka 'gwiazdeczek' z szit-toka. I ta skladnia, czulem sie jak gdybym czytal dzienniki samego Yody ;) Duzo lepsze niz Walczac z myslami.