Rozmyślania

Zawsze bardzo imponują mi ludzie, którzy nie będąc zawodowymi myślicielami, przy nawale codziennych obowiązków, mają czas i ochotę na głębokie refleksje na tematy ponadczasowe. Tak jak Aureliusz – przez całe swe niezbyt długie życie zajęty wojowaniem i cesarzowaniem – pisał sobie ten zbiór myśli układających się w credo stoika - społecznika.
Trudno wymądrzać się na tekstem, o którym napisano już więcej tomów niż fraz stworzonych przez samego Marka. Wydaje mi się, że teksty te nie były tworzone z myślą o ich publikacji. Takie są pełne powtórzeń, nieuporządkowania i spontaniczności, że chyba pisane były z doraźnej potrzeby serca, pod wpływem nagłego impulsu i głównie dla siebie. Jednak, jak donoszą źródła Autor całą swoją postawą życiową wykazał niezwykłą spójność swoich poglądów w życiu i w piśmie. Cała ars vivendi według MA to działania prospołeczne, ku pomocy ogółowi ludzkiemu, dla wzmocnienia więzi i ogólnej kondycji społeczeństwa. Przy tym przy zachowaniu wewnętrznego spokoju, surowych zasad i świadomości, że naturalny porządek świata góruje nad doraźnymi namiętnościami, że wszystko przemija i życie pojedynczego człowieka – długie czy krótkie, z jego żądzami i pragnieniami nic nie jest warte.
Gdyby ten tekst nakarmił mnie kiedy byłam około szesnastki-siedemnastki, pewnie do dziś uznawałabym go za jedno z moich najważniejszych objawień. Jednak w tamtych prehistorycznych czasach w moim sercu gościły dwa żywioły: nieśmiertelna Dezyderata z tym jej: „przechodź spokojnie przez hałas i pośpiech i pamiętaj jaki spokój można znaleźć w ciszy…” (taki Aureliusz w pigułce dla uboższych duchem),a z drugiej strony pieśń Michała Bajora: „Ach, życie rozpal, ogrzej duszę mą, bo skona, do stu, do dwustu, do tysiąca, do miliona, wsłuchaj się w duszy mojej prośby natarczywe: Chcę mieć gorączkę! Give me fever!”
I tak do dziś mi zostało, że z jednej strony po Aureliuszowemu - wszystko mija, nie warto oddawać się błahostkom i tonąć w zaspokajaniu żądz wszelakich, jednak z drugiej – co warte jest życie bez chwilki szaleństwa? Mamy tylko w cnocie i codziennym trudzie oczekiwać śmierci – i to jak Autor pisze – z takim samym uczuciem jak oczekujemy na narodziny dziecka? Mamy z jednakowym spokojem patrzeć na śmierć starca i chłopca, bo to bez znaczenia i nie ma co płakać nad nieistniejącą przyszłością, której młodzieniec już nie przeżyje? Ale jak tu nie płakać nad straconymi możliwościami długiego życia, dziećmi, których on już nie spłodzi, dobrych dzieł, których nie wykona, miłości, której nikomu nie da?
Ciekawi mnie, czemu przy całym tym dystansie do doczesności, wybór Autora padł na działalność społeczną i pomoc ludziom? Skoro liczy się tylko teraźniejszość, która mija, a przeszłość już nie istnieje, to po co w ogóle coś robić? Dobrze, że został zachowany jaki taki balans między egzystencjalnym nihilizmem a dobrym – zgodnym z naturą życiem.
Ta natura i jej prawa to też bałamutny temat, bo dla jednych naturą ludzką jest modlitwa dla innych gromadzenie majątku a jeszcze dla innych kopulacja i zaspokajanie innych potrzeb biologicznych. Niby nie ma wątpliwości, co MA miał na myśli, jednak pojęcie „naturalne prawa” jest nieostre i wynika z niego mnóstwo nieporozumień.
W rozważaniach o śmierci i przemijaniu, świadomie lub nie, zawarł Marek sporą znajomość praw fizyki i biologii. Po śmierci ciało rozsypuje się w pył, karmi sobą inne organizmy, nie umiera więc do końca a zmienia postać. Obieg materii to naprawdę piękny zwornik między duchowym memento „z prochu jesteś i w proch się obrócisz” a nadzieją, że życie jest wieczną przemianą.

Zawsze bardzo imponują mi ludzie, którzy nie będąc zawodowymi myślicielami, przy nawale codziennych obowiązków, mają czas i ochotę na głębokie refleksje na tematy ponadczasowe. Tak jak Aureliusz – przez całe swe niezbyt długie życie zajęty wojowaniem i cesarzowaniem – pisał sobie ten zbiór myśli układających się w credo stoika - społecznika.
Trudno wymądrzać się na...

Pomimo pewnej banalności, sentencji, uproszczeń i skrótów, to całkiem niezła odyseja po zakamarkach strapionego umysłu, i dlaczego jedni przez całe życie marudzą, zazdroszczą innym i mają problemy ze sobą. Nie zgadzam się do opowieści o państwie - państwo, z reguły, to nasz wróg, a Rosja jest tego najlepszym przykładem (niekoniecznie w XXI wieku). Marek Aureliusz chwilami zapętla się we własnych uwagach i powtarza, co bywa śmieszne, ale wynika to z faktu, że kręci się wokół tych samych tematów, jak śmierć, powinność, natura, państwo, obowiązek czy wieczność. Ogólnie - celne oko do biesiadników w społeczeństwie, którzy nie widzą, jak zabijają samych siebie oddając się pokusom cielesnym, gdzie los drwi z ich niepogody myśli, bo same uczucia, jak gniew czy smutek nic nie znaczą w przyrodzie. To puste echo, które przynosi, co najwyżej, spustoszenie i choroby umysłowe. Przez tę powtarzalność - musiałem lekturę odłożyć i przekartkować na dwa posiedzenia, bo czytanie setny raz o tym, jaka jest ludzka powinność, albo jak działa natura, no nie powiem, przewracałem oczy i odpowiadałem sobie ,,Marku, już to mówiłeś!'' ,,Co ja głuchy, i nie słuchałem?''.

Pomimo pewnej banalności, sentencji, uproszczeń i skrótów, to całkiem niezła odyseja po zakamarkach strapionego umysłu, i dlaczego jedni przez całe życie marudzą, zazdroszczą innym i mają problemy ze sobą. Nie zgadzam się do opowieści o państwie - państwo, z reguły, to nasz wróg, a Rosja jest tego najlepszym przykładem (niekoniecznie w XXI wieku). Marek Aureliusz chwilami...

Najlepsza książka z dziedziny samorozwoju, pomimo tego, że powstała już w epoce Starożytnego Rzymu. Marek Aureliusz to umysł światły, a jego myśl po dziś dzień aktualna. Z pewnością do lektury będę powracać.

~Anna z MiszMaszu Literackiego

Najlepsza książka z dziedziny samorozwoju, pomimo tego, że powstała już w epoce Starożytnego Rzymu. Marek Aureliusz to umysł światły, a jego myśl po dziś dzień aktualna. Z pewnością do lektury będę powracać.

~Anna z MiszMaszu Literackiego

Krótka acz pouczająca książka Można postawić na półkę. Nieraz jeszcze zajrzę do niej. ...............................................................Wśród wielu rzymskich cesarzy nie brak było ludzi o wybitnej osobowości, odwadze i zacięciu pisarskim. Niewielu jednak odznaczało się równie błyskotliwym umysłem, pracowitością, spostrzegawczością i skłonnością do rozważania zagadek i paradoksów tego świata, jak właśnie Marek Aureliusz, zwany przez swoich współczesnych filozofem na tronie. Refleksyjna natura cesarza, jasność i precyzyjność jego toku myślenia, a także świadomość istnienia ludzkich niedoskonałości i ograniczeń zaowocowały dziełem, które do dziś czyta się znakomicie, choć pierwotnie wcale nie było przeznaczone do publikacji. Na szczęście po śmierci autora ktoś — być może jego sekretarz, Grek Aleksander — zebrał w całość notatki pisarza i doprowadził do ich rozpowszechnienia.
Rozmyślania to traktat moralny w nurcie filozofii stoickiej, który można potraktować jako doskonałe źródło inspiracji oraz drogę powrotu do prawdziwych, ponadczasowych wartości w świecie przytłoczonym bezwartościowymi, krótkoterminowymi informacjami. Można znaleźć tu pocieszenie i odtrutkę na błahe codzienne problemy, a nade wszystko zastanowić się nad znaczeniem przesłania Marka Aureliusza, nad tym, co mówi do nas z głębi wieków i ile rozważnej racji jest w każdym jego słowie.

Krótka acz pouczająca książka Można postawić na półkę. Nieraz jeszcze zajrzę do niej. ...............................................................Wśród wielu rzymskich cesarzy nie brak było ludzi o wybitnej osobowości, odwadze i zacięciu pisarskim. Niewielu jednak odznaczało się równie błyskotliwym umysłem, pracowitością, spostrzegawczością i skłonnością do rozważania...

"Skromnie przyjmować, spokojnie tracić" czyli kwintesencja stoicyzmu :)

"Skromnie przyjmować, spokojnie tracić" czyli kwintesencja stoicyzmu :)

W pojedynczych zdaniach mądrości życia ukryte. :) Wrócę do tego dzieła ponownie nie raz, bo wielu myśli tu zawartych na ten moment (jeszcze?) nie rozumiem. :)

W pojedynczych zdaniach mądrości życia ukryte. :) Wrócę do tego dzieła ponownie nie raz, bo wielu myśli tu zawartych na ten moment (jeszcze?) nie rozumiem. :)

Nie do przeczytania i odłożenia na półkę tylko do czytania, powracania.

Nie do przeczytania i odłożenia na półkę tylko do czytania, powracania.

Lektura medytacyjna. W sensie czytasz punkt, zdanie, ustęp i zgłębiasz, przetwarzasz, żujesz, trawisz, czekasz jak przełoży się na życiowe postawy, odruchy. Nie jest to książka z naszych czasów, że do końca i następna. Nic z tych rzeczy. Można postawić na półkę z nazwą - książki na zawsze

Lektura medytacyjna. W sensie czytasz punkt, zdanie, ustęp i zgłębiasz, przetwarzasz, żujesz, trawisz, czekasz jak przełoży się na życiowe postawy, odruchy. Nie jest to książka z naszych czasów, że do końca i następna. Nic z tych rzeczy. Można postawić na półkę z nazwą - książki na zawsze

Klasyka kultury i literatury Europejskiej. Wielki Marek Aureliusz z prostymi, ale ważnymi radami, które w swojej prostocie wyrażają właściwą Europejczykowi postawę. Myślę, że ta krótka acz pouczająca książka powinna znaleźć swoje miejsce w liście lektur szkolnych.

Klasyka kultury i literatury Europejskiej. Wielki Marek Aureliusz z prostymi, ale ważnymi radami, które w swojej prostocie wyrażają właściwą Europejczykowi postawę. Myślę, że ta krótka acz pouczająca książka powinna znaleźć swoje miejsce w liście lektur szkolnych.

Bardzo pomogła mimo wiecznośći pewne sprawy, wartości w życiu mimo że nie zgadzam że wszystkim co przedstawia autor

Bardzo pomogła mimo wiecznośći pewne sprawy, wartości w życiu mimo że nie zgadzam że wszystkim co przedstawia autor