Drugi tom „Początków Polski” nie różni się poziomem erudycji od tomu pierwszego. Autor wziął tutaj na warsztat wielką migrację Słowian w wiekach V – VII. W odróżnieniu od poprzedniego okresu, tzw. wieleckiego, wędrówki plemion słowiańszczyzny u schyłku starożytności i w pierwszym okresie epoki średniowiecza są oświetlone większą ilością źródeł pisanych, które pomocniczo wspomagane są odkryciami archeologicznymi (wobec których prof. Łowmiański sugeruje bycie bardzo ostrożnym w ferowaniu w oparciu o nie wniosków). W wielkim uproszczeniu można określić, iż klamrą wokół której opisane zostały dzieje słowiańszczyzny w tym tomie, są dwa wielkie wtargnięcia do Europy ludów pochodzenia turskiego, najpierw Hunów, a później Awarów. Zdarzenia te miały olbrzymi wpływ na ówczesną historię, a na wędrówkę ludów (również germańskich) szczególnie.
Tak jak już wspomniałem w opinii do pierwszego tomu „Początków Polski”, również w tym przypadku dostajemy produkt niebywałej wiedzy i talentu badawczego prof. Łowmiańskiego. Na szczególną uwagę zasługuje krytyka i analiza źródeł, które autor ma opanowane do perfekcji. To samo tyczy się literatury naukowej, wykorzystanej w wielkiej obfitości do każdego, nawet drobniejszego problemu czy zagadnienia.
Tom ten może się przydać każdemu, kto studiuje okres przełomu starożytności i średniowiecza.

Drugi tom „Początków Polski” nie różni się poziomem erudycji od tomu pierwszego. Autor wziął tutaj na warsztat wielką migrację Słowian w wiekach V – VII. W odróżnieniu od poprzedniego okresu, tzw. wieleckiego, wędrówki plemion słowiańszczyzny u schyłku starożytności i w pierwszym okresie epoki średniowiecza są oświetlone większą ilością źródeł pisanych, które pomocniczo...