Generalnie, gdy dobrnie się do końca książki, wydaje się ona dobrze napisana. Historia ciekawa, trochę miłości, trochę wrogości, humoru i końcówka jak z bajki. Jedno, co dostrzegam w tym cyklu książek pisarki to, że główni bohaterowie i bohaterki, są ponadprzeciętnie obdarzeni intelektualnie co do swoich lat. Dojrzałość rozumienia i podejścia do życia wybiega poza przeciętną. Może to i dobrze, gdyż tacy ludzie na pewno są. Tematy i problemy jakie pisarka poruszyła w swoim cyklu "7 grzechów głównych", oraz sposób w jaki je przedstawiła, pobudzają do myślenia i refleksji.

Generalnie, gdy dobrnie się do końca książki, wydaje się ona dobrze napisana. Historia ciekawa, trochę miłości, trochę wrogości, humoru i końcówka jak z bajki. Jedno, co dostrzegam w tym cyklu książek pisarki to, że główni bohaterowie i bohaterki, są ponadprzeciętnie obdarzeni intelektualnie co do swoich lat. Dojrzałość rozumienia i podejścia do życia wybiega poza...

Jestem trochę zawiedziona. Zawsze traktowałam naklejkę "Kobiety to czytają!" jako swoisty atest. Jako zapowiedź dobrej książki obyczajowej, poruszającej ważną problematykę. A tu...romansik. Powieść jest totalnie oderwana od rzeczywistości. 23-letnia bogaczka z wielką firmą i jej słodkie problemy. Przerysowane różnice między Polską a Armenią. Różnice wynikają ze stylu życia, jego etapu oraz statusu majątkowego i nie powinny być podstawą do uogólnień. Przerysowany jest też problem wyboru między karierą i rodziną. Pozytywem powieści jest przesłanie, że nie należy oceniać po pozorach. Książkę tę polecam młodszym czytelniczkom. To jest raczej young adult, nie literatura kobieca.

Jestem trochę zawiedziona. Zawsze traktowałam naklejkę "Kobiety to czytają!" jako swoisty atest. Jako zapowiedź dobrej książki obyczajowej, poruszającej ważną problematykę. A tu...romansik. Powieść jest totalnie oderwana od rzeczywistości. 23-letnia bogaczka z wielką firmą i jej słodkie problemy. Przerysowane różnice między Polską a Armenią. Różnice wynikają ze stylu życia,...

Jak zawsze relaksująca :)

Jak zawsze relaksująca :)

Lekka, łatwa i przyjemna lektura ze schematyczną fabułą i przewidywalnym zakończeniem, przynajmniej w części romansowej.
Najbardziej zaskakujący okazał się wiek głównej bohaterki. Zachowywała się jak kobieta, która dawno przekroczyła już 30 lat, a tak naprawdę miała 23 lata. Momentami wprowadzało to dysonans pomiędzy czynami i zachowaniem Antoniny a jej młodością.

Lekka, łatwa i przyjemna lektura ze schematyczną fabułą i przewidywalnym zakończeniem, przynajmniej w części romansowej.
Najbardziej zaskakujący okazał się wiek głównej bohaterki. Zachowywała się jak kobieta, która dawno przekroczyła już 30 lat, a tak naprawdę miała 23 lata. Momentami wprowadzało to dysonans pomiędzy czynami i zachowaniem Antoniny a jej młodością.

Ze wszystkich książek Noszczyńskiej, które do tej pory przeczytałam, ta podobała mi się najmniej, jeśli w ogóle mi się podobała... Gdybym to tę przeczytała jako pierwszą, nie wiem, czy zabrałabym się kiedykolwiek za kolejne.

Tutaj został opisany taki rodzaj romansu, jakiego nie lubię - facet kobietę jednocześnie strasznie wkurza i nieodparcie pociąga, głównie fizycznie, oczywiście kobitka szybko temu ulega i po prostu zakochuje się na śmierć i życie. Facet - najpierw prostacki pastuch - okazuje się być prawie że tym księciem z bajki.

Heroina tego romansu ma 23 lata, jednak mi wydawała się być dużo poważniejsza, jakby miała co najmniej dwa razy tyle. I nie jest to pierwszy raz, kiedy mam takie odczucie podczas lektury powieści tej pisarki. Tłumaczę to sobie tak, że umieszcza w swoich bohaterkach swoją własną psychikę (przemawia za tym też fakt, że wszystkie jej główne kobiece postacie są do siebie na pewnym poziomie bardzo podobne),a sama jest dojrzałą już kobietą - więc tak to wychodzi. Jedynie ten moment spontanicznego zakochania się jest bardziej typowy dla młodszej osoby.

Jest w tej powieści zastosowany zabieg, którego również nie lubię: na samym początku dowiadujemy się zakończenia.

Na końcu książki mamy serię pytań do dyskusji - bardzo mi się to wydawało dziwne, czy sama autorka to napisała...? Tak jakby książka miała być szkolną lekturą...

Ze wszystkich książek Noszczyńskiej, które do tej pory przeczytałam, ta podobała mi się najmniej, jeśli w ogóle mi się podobała... Gdybym to tę przeczytała jako pierwszą, nie wiem, czy zabrałabym się kiedykolwiek za kolejne.

Tutaj został opisany taki rodzaj romansu, jakiego nie lubię - facet kobietę jednocześnie strasznie wkurza i nieodparcie pociąga, głównie fizycznie,...

Gdyby nie tło o armeńskim kolorycie książka byłaby zwykłym romansem. A może nawet nie tyle zwykłym, co bajkowym, gdzie on zakochuje się w momencie ujrzenia dziewczyny, a ona? cóż ona z lekkim opóźnieniem. I choć są młodzi, to nie w aż tak gorącej wodzie kąpani, by zaraz skonsumować namiętności. Są małe przyjemności w docinaniu sobie, jest gra oczu, uśmieszki i inne gesty, co nie zawsze jest odpowiednio odczytane, a niuanse zwodzą. Gdyby nie to treść zakończyłaby się pewnie w okolicach setnej strony. I to niestety jest odczuwalne, ta powtarzalność dobrze już znanych motywów, gonienie na siłę za króliczkiem, niby przypadkowa gra w przyciąganie - odpychanie, ale kto się tu nabierze?
Za to walorem "Nigdy nie jest za daleko" będzie nakreślona przeszłość i kultura w wymiarze bliskowschodnim. Historia narodu ormiańskiego z początku XX wieku jest jeszcze trudniejsza niż narodów zapędzanych do obozów, rozstrzeliwanych podczas ucieczek, bądź na polach bitewnych, bo o nich się nie pamięta, do zborni ludobójstwa nie przyznają się zbrodniarze i nadal nie podlegają rozliczeniom.
Czyli tym razem wyszedł Noszczyńskiej dziwny twór, gdy możemy pośmiać się z ciętych ripost właścicielki "Oazy Piękna", zdecydowanej, pracowitej, a jednocześnie młodziutkiej i naiwnej Antoniny rzuconej w armeńską dzicz, gdzie w końcu styka się z prawdziwym życiem. Ten wyjazd otworzy jej oczy na wiele spraw, uświadomi o błędnych przekonaniach i pokładanej wierze w niewiele wartych ludzi.

To mogła być świetna książka, gdyby Autorka nie spłyciła praktycznie każdego ogniwa historii do szczęśliwego zakończenia bez rzeczowego podejścia do najistotniejszych problemów. Wszystko niemalże samo i to w biegu rozwiązuje się na naszych oczach, aż chce się pociągnąć za jakiś sznurek by przyhamować rozpędzony wagonik. A sam romans Antoniny i Dawida jest jak historia z dawnych baśni i wpisuje się w całość jako ten przysłowiowy kwiatek do kożucha.
A na koniec dodajmy - żyli długo i szczęśliwie...

Gdyby nie tło o armeńskim kolorycie książka byłaby zwykłym romansem. A może nawet nie tyle zwykłym, co bajkowym, gdzie on zakochuje się w momencie ujrzenia dziewczyny, a ona? cóż ona z lekkim opóźnieniem. I choć są młodzi, to nie w aż tak gorącej wodzie kąpani, by zaraz skonsumować namiętności. Są małe przyjemności w docinaniu sobie, jest gra oczu, uśmieszki i inne gesty,...

Przyjemne czytadło. Tak żeby przeczytać i zapomnieć o czym było.
Wcześniejsze pozycje Danuty Noszczyńskiej powodowały, że po przeczytaniu czułam ogromny zawód, że to już koniec.
Nie mogę tego, niestety powiedzieć o książce NIGDY NIE JEST ZA DALEKO.
Głowna bohaterka jak dla mnie nieco nadmuchana.
Dialogi czasem strasznie sztywne.
Tęsknię za poczuciem humoru Pani autorki.

Nie było to ani złe , ani dobre.

Przyjemne czytadło. Tak żeby przeczytać i zapomnieć o czym było.
Wcześniejsze pozycje Danuty Noszczyńskiej powodowały, że po przeczytaniu czułam ogromny zawód, że to już koniec.
Nie mogę tego, niestety powiedzieć o książce NIGDY NIE JEST ZA DALEKO.
Głowna bohaterka jak dla mnie nieco nadmuchana.
Dialogi czasem strasznie sztywne.
Tęsknię za poczuciem humoru Pani autorki....

Ujęła mnie ta książka. Po pierwsze dlatego, że wplata smutną historię, o której rzadko się słyszy. A po drugie dlatego, że jest taka... autentyczna. Historia Antoniny to bajka, ale o mądrym przesłaniu.

Ujęła mnie ta książka. Po pierwsze dlatego, że wplata smutną historię, o której rzadko się słyszy. A po drugie dlatego, że jest taka... autentyczna. Historia Antoniny to bajka, ale o mądrym przesłaniu.

"Nigdy nie jest za daleko" Danuta Noszczyńska
Antonina- kobieta sukcesu, zbudowała sieć salonów piękności i z powodzeniem nimi zarządza.  W wyniku przegranego zakładu Antonina najbliższy urlop ma spędzić w Armenii.
Bardzo sobie cenię twórczość pani Noszczyńskiej, ale nie tym razem.
Ta książka jest moim zdaniem niedopracowana. Całkiem dobry początek,  ale zbyt rozciągnięty i w pewnym momencie zaczyna być nudno. Wydarzenia w Armenii chaotyczne.
Jedynie zakończenie zaskakuje odrobinę.

"Nigdy nie jest za daleko" Danuta Noszczyńska
Antonina- kobieta sukcesu, zbudowała sieć salonów piękności i z powodzeniem nimi zarządza.  W wyniku przegranego zakładu Antonina najbliższy urlop ma spędzić w Armenii.
Bardzo sobie cenię twórczość pani Noszczyńskiej, ale nie tym razem.
Ta książka jest moim zdaniem niedopracowana. Całkiem dobry początek,  ale zbyt rozciągnięty i...

Ogolnie w porządku, jesli chce sie odpoczac od cięższych czy ambitnych ksiazek lub na urlop. Watek dziejacy sie w Armenii bardzo drazniacy, nie rozumiem czemu bohaterka znosila chamstwo tych ludzi u kotrych mieszkala. Mi az niechcialo sie tego czytac.
Romas takze bym drazniacy.
Do czasu kiedy wspomniany byl jej wiek - 20 pare lat ,mialam wrazenie ze jest grubo po 30stce.

Ogolnie w porządku, jesli chce sie odpoczac od cięższych czy ambitnych ksiazek lub na urlop. Watek dziejacy sie w Armenii bardzo drazniacy, nie rozumiem czemu bohaterka znosila chamstwo tych ludzi u kotrych mieszkala. Mi az niechcialo sie tego czytac.
Romas takze bym drazniacy.
Do czasu kiedy wspomniany byl jej wiek - 20 pare lat ,mialam wrazenie ze jest grubo po 30stce.