Choć czytam głównie trzy gatunki książek, to nie mam awersji do innych, po prostu szkoda mi na nie czasu, bo i tak mi go ciągle brakuje na te ulubione. Jeśli miałabym określić taki, który przeraża mnie na samą myśl, to w ścisłej czołówce znalazłoby się science-fiction, nawet przed erotykiem, bo gdy w erotyku jest jakakolwiek fabuła, to wiadome sceny można chociaż pominąć, a na science-fiction trzeba być w pełni skupionym.
"Chór zapomianych głosów" to powieść, po którą nigdy bym nie sięgnęła, gdyby nie to, że uparłam się, żeby przeczytać wszystko, co wyszło spod pióra Remigiusza Mroza. I nigdy tego postanowienia nie żałowałam tak jak podczas tej właśnie lektury. Nie chodzi o to, że było to tak złe, po prostu to zupełnie nie mój świat.
Mimo że w latach szkolnych uczęszczałam na rozszerzone zajęcia z fizyki, to interesowała mnie głównie ta matematyczna część, a wszystko, co związane z astronomią i kosmosem stanowiło dla mnie czystą abstrakcję. Po zakończeniu edukacji na dobre wyrzuciłam te dziedziny z głowy i nie sądziłam, że kiedykolwiek jeszcze do nich wrócę. Zrobiłam to tylko ze względu na autora i o ile czasem w ten sposób przeżywałam ciekawe czytelnicze przygody, to tym razem po prostu się męczyłam. Co prawda kiedyś czytałam "Grawitację" Tess Gerritsen, a mimo że w niej "miejsce" akcji nie było najistotniejsze, to i tak mi się nie podobało. Tutaj mierzyłam się już ściśle z kosmiczną fabułą, dla mnie jakieś misje międzygalaktyczne, podróże w czasie i walki różnych cywilizacji są po prostu zbyt abstrakcyjne.
Jeżeli miałabym wymienić jakiś plus tej historii, to byłby to po prostu świat wykreowany przez autora, a może raczej światy. Już seria polityczna stanowiła dla mnie dowód, że Mróz potrafi nawet lepiej pisać, gdy tworzy własną rzeczywistość. I tutaj jest podobnie, widać pomysł na to, co zostało przelane na papier, ale przecież nie każdemu musi się to podobać.
"Chór zapomianych głosów" to powieść, która ma sporą szansę zostać moim tegorocznym koszmarkiem. A przede mną jeszcze druga część. Aż się boję.
Moje 4/10.

Choć czytam głównie trzy gatunki książek, to nie mam awersji do innych, po prostu szkoda mi na nie czasu, bo i tak mi go ciągle brakuje na te ulubione. Jeśli miałabym określić taki, który przeraża mnie na samą myśl, to w ścisłej czołówce znalazłoby się science-fiction, nawet przed erotykiem, bo gdy w erotyku jest jakakolwiek fabuła, to wiadome sceny można chociaż pominąć, a...

Nie jestem fanką ani gatunku, ani Remigiusza Mroza (to dopiero moja pierwsza jego książka),ale i tak fabuła wywarła na mnie ogromne wrażenie.
Zaczyna się z grubej rury, akcja od samego początku i potem stopniowo, delikatnie zwalnia, by w drugiej połowie książki wybuchnąć na nowo, rozwalając przy tym mózg czytelnika. Ciągle coś się dzieje i mogę z czystym sumieniem stwierdzić, że było to 405 dobrze zaplanowanych stron. Nie było ani na moment zbędnego przedłużania i przynudzania.
Język jest świetny, dialogi także, nieraz mnie rozśmieszyły. Podoba mi się relacja Dija Udina i Håkona.
Jedyne co mi się nie podobało, to momentami był zbyt duży chaos, przez co nie nadążałam, o co chodzi. Próbowałam słuchać tej książki w formie audiobooka, nie polecam, bo trzeba się skupić.

8,5/10

Nie jestem fanką ani gatunku, ani Remigiusza Mroza (to dopiero moja pierwsza jego książka),ale i tak fabuła wywarła na mnie ogromne wrażenie.
Zaczyna się z grubej rury, akcja od samego początku i potem stopniowo, delikatnie zwalnia, by w drugiej połowie książki wybuchnąć na nowo, rozwalając przy tym mózg czytelnika. Ciągle coś się dzieje i mogę z czystym sumieniem...

bardzo ciekawa, Ciężko mi było pod koniec nadążyć i nie pogubić się w czasie

bardzo ciekawa, Ciężko mi było pod koniec nadążyć i nie pogubić się w czasie

4 na 10.

4 na 10.

Pierwsza książka, którą przeczytałem pana Remigiusza. Jako fan ogólnie pojętej fantastyki naukowej jestem rozczarowany. Akcja jeszcze może i ujdzie (druga część dla cierpliwych),logika i konsekwencja zdarzeń - dostateczny minus (czasami naiwna, czasami chyba jednak jej brak),język bohaterów (często poziom gimnazjum, wiem, już nie ma, ale mam nadzieje, że rozumiecie o co chodzi - szczególnie dialogi przyjaciół muzułmanina i skandynawa ;),itd. Nie tędy droga. Dobrym przykładem jak można prowadzić czytelnika w plątaninie czasu i przestrzeni we właściwy sposób jest klasyk: Gérard Klein Bogowie wojny. Dobrym przykładem jak powinna wyglądać akcja... ale nie, stop ! Jednak szkoda czasu na dalsze pisanie wolę zacząć czytać kolejną książkę...

P.S. PLUS za sam pomysł.

Pierwsza książka, którą przeczytałem pana Remigiusza. Jako fan ogólnie pojętej fantastyki naukowej jestem rozczarowany. Akcja jeszcze może i ujdzie (druga część dla cierpliwych),logika i konsekwencja zdarzeń - dostateczny minus (czasami naiwna, czasami chyba jednak jej brak),język bohaterów (często poziom gimnazjum, wiem, już nie ma, ale mam nadzieje, że rozumiecie o co...

Początek bardzo ciekawy, jednak później rozpoczyna się wysyp zdań byle bardziej skomplikowanych, byle z większą ilością pojęć z zakresu fizyki. Niepotrzebnie - jakby autor na siłę chciał pokazać, że jest mądry.
Ale jak na Mroza to i tak całkiem niezła.

Początek bardzo ciekawy, jednak później rozpoczyna się wysyp zdań byle bardziej skomplikowanych, byle z większą ilością pojęć z zakresu fizyki. Niepotrzebnie - jakby autor na siłę chciał pokazać, że jest mądry.
Ale jak na Mroza to i tak całkiem niezła.

Nie ukrywam, że byłem lekko rozczarowany, gdy powieść zaczęła wkraczać w decydującą fazę. Trochę pod wygodę autora niektóre postaci raz są nadzwyczaj inteligentne, a przy innej okazji łatwe do wymanewrowania. Całe szczęście lekkie pióro Mroza pozwala z przyjemnością dotrzeć do finału.

Nie ukrywam, że byłem lekko rozczarowany, gdy powieść zaczęła wkraczać w decydującą fazę. Trochę pod wygodę autora niektóre postaci raz są nadzwyczaj inteligentne, a przy innej okazji łatwe do wymanewrowania. Całe szczęście lekkie pióro Mroza pozwala z przyjemnością dotrzeć do finału.

Pierwsza połowa - rewelacja!
Druga połowa - mniejsza rewelacja, ale da się przebrnąć!

Pierwsza połowa - rewelacja!
Druga połowa - mniejsza rewelacja, ale da się przebrnąć!

Sci-fi może nie najwyższych lotów, ale jak na kolejny twór taśmy produkcyjnej, całkiem znośne.

Sci-fi może nie najwyższych lotów, ale jak na kolejny twór taśmy produkcyjnej, całkiem znośne.

Wielkie brawa dla autora za napisanie tak dobrej książki sci-fi. Czytając serie o Chyłce czy o Forscie nie przyszłoby mi do głowy, że potrafiłby napisać aż tak dobrą powieść fantastyczno-naukową. Myślę, że powinien on trochę zwolnić z Chyłką, a zamiast tego napisać jeszcze parę książek w tym gatunku. Wiem, sprzedaż na pewno byłaby mniejsza, ale przecież nie powinno to już być głównym kryterium dla tak poczytnego pisarza.

Wielkie brawa dla autora za napisanie tak dobrej książki sci-fi. Czytając serie o Chyłce czy o Forscie nie przyszłoby mi do głowy, że potrafiłby napisać aż tak dobrą powieść fantastyczno-naukową. Myślę, że powinien on trochę zwolnić z Chyłką, a zamiast tego napisać jeszcze parę książek w tym gatunku. Wiem, sprzedaż na pewno byłaby mniejsza, ale przecież nie powinno to już...