Ta rasa od początku sobie z nami igra. Bawi się nami jak zabawkami w piaskownicy. Przypuszczam, że nie jesteśmy dla nich wiele warci. Może proelium jest tylko jednym z wielu takich igrzysk, może nie przykuwamy uwagi całej cywilizacji, lecz jedynie jakiejś małej grupy…

Każdy czytelnik w Polsce musiał słyszeć o Remigiuszu Mrozie. To pisarz, który wywołuje skrajne emocje, niezwykle płodny autor kryminałów. Jednak tak naprawdę nie ogranicza się on do jednego gatunku. Pisał wszakże kryminały retro, thrillery. Być może dla niektórych pewnym zaskoczeniem będzie, że Mróz jest również autorem powieści science fiction.

Właśnie do tego gatunku należy książka pod tytułem „Chór zapomnianych głosów”. Ukazała się ona nakładem wydawnictwa Czwarta Strona. Jest to nowe wydanie powieści, która ukazała się po raz pierwszy w 2014 roku.

Dlaczego w ogóle sięgnąłem po ten tytuł? Jest to bardzo zasadne pytanie, ponieważ nie lubię powieści fantasy i z reguły ich nie czytam. Dlaczego zdecydowałem się więc na lekturę tej pozycji? Cóż, w tym przypadku zaważyła czysta ciekawość. Mróz i fantastyka – pytałem sam siebie –
co z tego może wyniknąć?

Okazuje się – do czego już przyzwyczaił nas autor niemal we wszystkich swoich książkach – że wydarzyło się całkiem sporo. Håkon Lindberg i Dija Udin Alhassan budzą się przedwcześnie z kriogenicznego snu. Okazuje się, że na okręcie Accipiter, którym podróżowali, doszło do prawdziwej masakry. Cała załoga została brutalnie zamordowana. Ocalała tylko dwójka mężczyzn. Kto zabił ich współtowarzyszy? Dlaczego akurat oni przeżyli? Odcięci od Ziemi, są zdani tylko na siebie. Próbują rozwikłać tę zagadkę. Czy jednak jest to w ogóle możliwe?

Tymczasem drugi okręt zostaje wysłany z misją ratunkową na Accipitera. Jego załoga nie przypuszcza nawet, komu lub czemu przyjdzie stawić im czoła.

Remigiusz Mróz napisał naprawdę ciekawą powieść o podróżach międzygalaktycznych i podróżach w czasoprzestrzeni. Akcja powieści rozgrywa się w dalekiej przyszłości, gdy ludzie są w stanie odbywać bardzo dalekie i zaawansowane podróże w kosmos w celu poszukiwania innych form życia. Autor całą fabułę skonstruował wokół frapującego pytania: czy jesteśmy sami we wszechświecie? Odpowiedź, którą przynosi nam książka, przerasta nasze najśmielsze oczekiwania. Tymczasem Mróz już zapowiedział drugi tom.

Czy zatem spodobał mi się „Chór zapomnianych głosów”? Szczerze mówiąc, raczej nie. Oczywiście biorę poprawkę na to, że ogólnie nie lubię fantastyki. Niemniej jednak Mróz mnie tą książką zwyczajnie zmęczył. Blisko pięćset stron lektury przynosi coraz to nowe pojęcia, zawiłe terminy i zupełnie nieoczekiwane zwroty akcji. Naprawdę musimy być bardzo uważni, aby nie zgubić wątku. Według mnie książka jest trochę przesycona. To samo odnosi się do dominującego – szczególnie w pierwszej części – wątku kryminalnego.

Jednym słowem, Remigiusz Mróz po raz kolejny zaskoczył czytelników. Nie tylko nowym gatunkiem literackim, ale przede wszystkim zawiłą i zupełnie niewiarygodną (czy aby na pewno?) fabułą. Osobiście nie sięgnę po drugi tom – jednak fantastyka chyba nie jest dla mnie.

Wojciech Sobański