Margaret Cavendish (1623-1673) należy do najważniejszych autorek siedemnastowiecznej Anglii, a jej utopijna powieść ŚWIAT BLASKU (1666) jest pierwszą w Anglii powieścią science fiction oraz przykładem literatury protofeministycznej, przedstawia bowiem świat idealny rządzony przez kobietę, do którego dociera inna kobieta, podróżniczka. Utopia – świat idealny, „nie-miejsce doskonałe” – jest pochodną braku, wynika bowiem ze świadomości niedostatku doskonałości w świecie zastanym, a zarazem jest amimetyczna, gdyż konstruuje miejsce z definicji i greckiego rdzenia, miejsce, które „nie-jest”. Utopia byłaby zatem również przejawem gniewu wynikającego z tego braku. Braku przejawiającego się na różnych poziomach organizacji świata doświadczanego fizykalnie. We wczesno-nowożytnej utopii feministycznej Cavendish wykreowała światy przydające głos, władzę i autorytet kobietom, którym ówczesna kultura odbierała prawo głosu w sferze publicznej, skazując je na milczenie zarówno w mowie, jak i w druku.