Zdarza się, że gdy jestem w okolicach skrzyżowania ulic Ligockiej i Kredytowej w Starej Ligocie czy też przechodzę przez teren Kokocińca ścieżką położoną nieopodal Kłodnicy, w mojej wyobraźni pojawiają się obrazy – jak mogło wyglądać tutaj codzienne życie ludzi w minionych wiekach, jakie były ich losy, skąd czerpali siłę do działania… Pierwsze z wymienionych miejsc kojarzy mi się ze średniowieczną osadą Lgotą, która w tej okolicy mogła się znajdować, a drugie – z siedemnastowieczną kuźnicą i dziewiętnastowieczną hutą „Ida”, wybudowanymi w Kokocińcu z woli pszczyńskich władców. Oczywiście takich miejsc pobudzających wyobraźnię jest więcej, na przykład: panewnicki klasztor oo. Franciszkanów, modernistyczna kolonia urzędnicza w Ligocie, ukryty na terenie bazy Orlenu posterunek kolejowy „Idaweiche” czy dom „Maria” w Starych Panewnikach. Każde z nich ma swoją historię, urok, niekiedy tajemnicę. Wszystkie te miejsca stworzyli ludzie, którzy osiedli na terenie Ligoty i Panewnik na stałe bądź czasowo.

Wiedli tutaj swe życie, przeżywając, tak jak i my dzisiaj, radości oraz smutki dnia codziennego. Zapewne nieraz się między sobą „wadzili”, „zowiścili”, rywalizowali, ale i również „mieli się ku sobie”, wspomagali, współtworzyli, bawili się itp., itd. Decydując się na opisanie dziejów ligocian i panewniczan, nie mieliśmy zamiaru idealizowania ich czy wskazywania, że kiedyś było fajnie, a teraz jest źle. Nie. Chodziło raczej o jak najbardziej obiektywne utrwalenie, upamiętnienie losów i działań ludzi, którzy mieszkali na tej ziemi, i wskazanie, że Ligota oraz Panewniki są miejscami bogatymi w dobro stworzone nie tylko przez ludzkie ręce, ale i przez naturę – są tu wyjątkowe tereny naturalne, jak chociażby niektóre fragmenty doliny Kłodnicy czy lasy panewnickie, bogate we florę i faunę. Czyniąc tak, spinamy w pewien sposób przeszłość z teraźniejszością, dzięki czemu podkreślamy ciągłość historii tej ziemi i jej mieszkańców. Nie ma wykluczonych, nie ma zapomnianych…