Inspirująca i dająca do myślenia lektura. Najbardziej podobały mi się eseje opowiadające o Medei, Penelopie i Eurydyce. Cudownie móc spojrzeć na te osławione historie ich oczami.

Inspirująca i dająca do myślenia lektura. Najbardziej podobały mi się eseje opowiadające o Medei, Penelopie i Eurydyce. Cudownie móc spojrzeć na te osławione historie ich oczami.

Od jakiegoś czasu (piszę to po raz kolejny, ale trudno) obserwuję wzmożone zainteresowanie książkami wykorzystującymi mitologię grecką. Patrząc na książkowych influencerów – osoby, które parę lat temu nazywały ,,Pieśń o Achillesie” fanfickiem i twierdziły, że po co o tym czytać, skoro znamy mitologię ze szkoły, teraz biorą współprace z tego typu książkami i twierdzą, że są fascynujące. Moim zdaniem głównym powodem jest to, że w większości współczesnych retellingów mamy duży nacisk na postacie kobiece, treści feministyczne, więc od automatycznie trafiają one do grona ,,ważnych książek”. Natalie Haynes nie stworzyła powieści, ale raczej zbiór esejów o różnych damskich postaciach z mitologii, który ma wyjaśniać ich perspektywę.

Miałam obawy przed tą lekturą, bo czytałam ,,Tysiąc okrętów” pani Haynes, które średnio mi się podobały. Do ,,Puszki Pandory” mam lepsze odczucia, ale nie jestem w takiej miłości jak niektórzy. Ale myślę, że to po prostu kwestia mojej innej percepcji. Widziałam masę entuzjastycznych opinii, gdzie recenzenci twierdzili, że w końcu mitologia nie jest z punktu widzenia mężczyzn, że kobiety po tylu latach mają prawo głosu i można poznać prawdziwą wersję, której nie uczy się w szkole. Zgadzam się, że wbrew opiniom niektórych mitologia grecka w szkole jest wykładana w skrajnie uproszczony i chwilami infantylny sposób i powtarzanie licealistom tej samej gadki o porach roku, co uczniom podstawówki jest kuriozalne. Pod tym względem cieszę się, że ta książka powstała i że osoby, które były uprzedzone do mitologii, mogą w dość lekkiej i przyjemnej formie zobaczyć, że mity nie są dla dzieci, że były czymś o wiele bardziej skomplikowanym niż ,,wyjaśnianiem zjawisk przyrodniczych”, że są kopalnią motywów, które nadal są aktualne. Jednak… ja to wszystko już wiedziałam 😉 Czytam feministyczne retellingi od kilku lat, na studiach omawiałam wiele różnych wersji mitologii, miałam też teorię feminizmu, gdzie czytaliśmy eseje sprzed kilkudziesięciu lat wyjaśniające, jak postacie mityczne są ważne z punktu widzenia głosu kobiet. I teraz czytając te słowa o tym, że ktoś w końcu powiedział, że Klitajmestra miała motywy do zabicia Agamemnona, czuję lekkie rozbawienie 😉 Jednak rozumiem, że jeśli ktoś ograniczył swoją znajomość mitologii do kilku fragmentów w podręczniku szkolnym, to teksty Haynes mogą być dla niego nowoczesne i odkrywcze. Każdy odkrywa pewne tematy w swoim tempie.

Jeśli chodzi o samą treść, są eseje lepsze i gorsze. Na duży plus, że Haynes zaznacza, że nie ma jednej wersji mitologii, więc nawet jeśli ona sama nie przybliża ich wszystkich, zaznacza, że są też inne źródła. Najbardziej podobały mi się teksty o Penelopie i Medei. W tym pierwszym autorka fajnie zwróciła uwagę na siłę i zmysł polityczny swojej bohaterki, sytuację kobiety osaczonej przez mężczyzn i nie demonizowała Odyseusza. Z kolei esej o Medei zwrócił uwagę na skomplikowane motywy jej dzieciobójstwa i nawiązał do ,,Umiłowanej” Toni Morrison, którą kocham. W porządku były też eseje o Klitajmestrze czy Meduzie. Natomiast ten o Helenie był taki nijaki, autorka nie do końca wykorzystała potencjał i mam wrażenie, że trochę się bała pójść głębiej i tylko sygnalizowała pewne treści (no i sama w swojej powieści nie ukazała tej bohaterki w dobrym świetle),podobnie z esejem o Jokaście. Najgorzej wypadł chyba ten o Fedrze, w moich oczach Haynes nie udało się wybronić tej bohaterki, co wyszło chociażby Jennifer Saint czy Magdalenie Knedler. Było też kilka fragmentów, gdzie mężczyźni byli przesadnie oczerniani (szczególnie przybrany ojciec Edypa, który według Haynes zaniedbywał seksualnie żonę, skoro wmówiła mu adopcję – jaki to ma niby związek?),było też kilka niesmacznych fragmentów, gdzie Haynes zrównuje ze sobą kobiety kłamiące na temat gwałtów i prawdziwe ofiary czy gdzie żałuje, że w serialu ,,Orange is The New Black” nie doszło do gwałtu na mężczyźnie… Ech, bez komentarza.

,,Puszka Pandory” jest książką w porządku. Abstrahując od tych kilku niesmacznych momentów, czytało mi się ją dobrze, chociaż zasadniczo nie dowiedziałam się nic nowego. Polecam ją osobom, które mitologię znają słabo i czują, że bardziej kobieca perspektywa je zachęci. A potem zachęcam do sięgania po kolejne źródła i poszerzanie wiedzy.

,, Czy wszystkie monstra są bohaterami, które zbłądziły?”

Od jakiegoś czasu (piszę to po raz kolejny, ale trudno) obserwuję wzmożone zainteresowanie książkami wykorzystującymi mitologię grecką. Patrząc na książkowych influencerów – osoby, które parę lat temu nazywały ,,Pieśń o Achillesie” fanfickiem i twierdziły, że po co o tym czytać, skoro znamy mitologię ze szkoły, teraz biorą współprace z tego typu książkami i twierdzą, że są...

Mitologia grecka to bez wątpienia jedna z najważniejszych pamiątek po starożytności.
Do dziś jest ona inspiracją dla wielu powieści, sztuk teatralnych, a także filmów, jak i obrazów.

Nie da się jednak ukryć, że w świecie starożytnych Greków dominowali mężczyźni, jednak mity greckie pełne są fascynujących kobiet.

Natalie Haynes w swojej książce postanowiła przedstawić nam mity greckie z kobiecej perspektywy.
Do głównych postaci należą:
* Pandora
* Jokasta
* Helena
* Meduza
* Amazonki
* Klitajmestra
* Eurydyka
* Fedra
* Medea
* Penelopa

„Puszka Pandory” prezentuje zupełnie nowe, feministyczne podejście do mitów. Dzięki niej zostało rzucone nowe światło na poczynania oraz decyzje podejmowane przez starożytne kobiety. W swoich postępowaniach kierowały się one przede wszystkim niezwykłą odwagą, mądrością, ambicją, budząc respekt, ale także strach i przerażenie. „Nie są czarnymi charakterami, ofiarami, żonami i potworami. Są ludźmi.”

Ta książka jest cudowna ❣️
Bardzo podobało mi się to, że zostały przedstawione także inne dzieła współczesne, dla których inspiracją była dana starożytna bohaterka. Od piosenek, po obrazy, filmy, a także inne dzieła literackie.

Mitologia grecka od zawsze mnie fascynowała. A po przeczytanej lekturze uwielbiam ją jeszcze bardziej.

Bardzo dziękuję @wydawnictwo_wab za zaufanie, chęć współpracy oraz tak niezwykle wartościową książkę, do której z pewnością nie raz wrócę.

Mitologia grecka to bez wątpienia jedna z najważniejszych pamiątek po starożytności.
Do dziś jest ona inspiracją dla wielu powieści, sztuk teatralnych, a także filmów, jak i obrazów.

Nie da się jednak ukryć, że w świecie starożytnych Greków dominowali mężczyźni, jednak mity greckie pełne są fascynujących kobiet.

Natalie Haynes w swojej książce postanowiła przedstawić nam...

Czy Pandora zesłała na świat nieszczęścia ze swojej puszki? Czy Meduza zawsze była potworem? Czy to Helenę należy winić za wojnę trojańską?

Natalie Haynes wybrała z mitologii greckiej dziesięć kobiet, większość z których zazwyczaj nie kojarzy nam się zbyt dobrze, i postanowiła przedstawić ich historie z dużo szerszej perspektywy.

Okazuje się, że nasza znajomość mitów często opiera się głównie na jednym przesłaniu, które na przestrzeni lat stało się najbardziej popularne. Ale źródeł i wersji historii może być wiele i, co ważniejsze, mogą przedstawiać postaci w zupełnie inny sposób.

Poprzez mnóstwo nawiązań do kultury, zarówno antycznej, jak i współczesnej, autorka oddaje tym mitologicznym kobietom głos, który odebrali im twórcy, którzy o nich pisali, malarze i rzeźbiarze, nie tylko w starożytności, ale i w późniejszych czasach. Zwraca im podmiotowość, pozwala nam spojrzeć na ich losy z ich perspektywy, zanurzyć się w ich uczuciach, troskach i motywach. Z kukiełek, które były zazwyczaj niemymi dodatkami w historiach mężczyzn, tworzy prawdziwe postaci z krwi i kości, które chcemy i możemy zrozumieć.

Książkę czyta się świetnie, jest napisana lekko, ale dosadnie, zabawnie, ale też ironicznie. Jej feministyczny wydźwięk dla nikogo nie będzie już tajemnicą po poprzednich akapitach, ale jest to przy okazji feminizm, który przebija się przez pomroki dziejów i pisze historię na nowo.

Czy Pandora zesłała na świat nieszczęścia ze swojej puszki? Czy Meduza zawsze była potworem? Czy to Helenę należy winić za wojnę trojańską?

Natalie Haynes wybrała z mitologii greckiej dziesięć kobiet, większość z których zazwyczaj nie kojarzy nam się zbyt dobrze, i postanowiła przedstawić ich historie z dużo szerszej perspektywy.

Okazuje się, że nasza znajomość mitów...

Jeszcze nie skończyłam czytać, a już chcę ogłaszać wszystkim, że to rewelacyjna książka. Czytam powoli, z uwagą, delektując się każdym słowem. Znane wszystkim mity o kobietach są tu świetnie zaprezentowane – z ekspercko nakreślonym tłem epoki, ale i z mądrym, nieprotekcjonalnym spojrzeniem człowieka dzisiejszego. Chyba nigdy nie czytałam takich głębokich analiz mitów; Graves z tego co pamiętam bardziej koncentrował się na analizie porównawczej różnych wersji mitów i kwestii samego powstawania mitów niż na analizie społecznej i psychologicznej. A zresztą pisał to już kilkadziesiąt lat temu, czasy się zmieniły. Cenne jest też spojrzenie kobiety na losy kobiet, choć bynajmniej nie jest to jakaś nawiedzona narracja feministyczna. Ogromnie też podobały mi się omówienia tragedii greckich dotyczących bohaterek mitów – Ajschylos i Eurypides już czekają w kolejce!

Jeszcze nie skończyłam czytać, a już chcę ogłaszać wszystkim, że to rewelacyjna książka. Czytam powoli, z uwagą, delektując się każdym słowem. Znane wszystkim mity o kobietach są tu świetnie zaprezentowane – z ekspercko nakreślonym tłem epoki, ale i z mądrym, nieprotekcjonalnym spojrzeniem człowieka dzisiejszego. Chyba nigdy nie czytałam takich głębokich analiz mitów;...

Jest wiele książek o mitologii dostępnych na rynku, jednak ta jest pierwszą tego rodzaju, którą miałam okazję przeczytać. To nie jest zwykły zbiór mitów, ani też przedstawienie ich tylko z perspektywy kobiet, czy też zwykły popularny już retelling.

Ta niezwykła książka mieści w sobie kilka rozdziałów o konkretnych kobietach, które przedstawiane są w mitologii greckiej jako te złe, czy też ofiary bądź potwory. Jednak czytając te popularne, dostępne wszędzie mity, nigdy nie zastanawialiśmy się ile jest w tym prawdy, albo też czemu kobietom poświęcano tak mało miejsca, i dlaczego wszystko jest przedstawiane w perspektywy mężczyzn. Wtedy to wydawało się być w porządku.

Jednak to tutaj dowiadujemy się wielu ciekawych rzeczy dotyczących tego jak mylnie interpretowaliśmy miejsce kobiet w danym micie, jak różni autorzy postrzegali je w odmienny sposób, oraz to, jak wielu artystów i filmowców używało ich to tworzenia swoich dzieł. Znajdziemy tu wiele wyjaśnień do popularnych obrazów, filmów a nawet utworów, o których nawet nie mieliśmy pojęcia. Co więcej, dla zgłębienia wiedzy mamy podane wiele źródeł, czy to literatury, czy obrazów, które dla wielu może być kopalnią wiedzy, by zanurzyć się w świecie mitycznym i wyrobić sobie zdanie na temat konkretnych kobiet w mitologii greckiej, czy to Pandory, Heleny, Meduzy, Penelopy czy też Jokasty, jak i wielu innych.

Dlatego jeśli interesuje Was dowiedzenie się czegoś innego niż dotychczas, z popularnych na rynku literatury - powieści, myślę, że ta książka może być super odskocznią do zgłębienia wiedzy o kobietach zwykle pomijanych i negatywnie przedstawianych w mitologii greckiej.

Jest wiele książek o mitologii dostępnych na rynku, jednak ta jest pierwszą tego rodzaju, którą miałam okazję przeczytać. To nie jest zwykły zbiór mitów, ani też przedstawienie ich tylko z perspektywy kobiet, czy też zwykły popularny już retelling.

Ta niezwykła książka mieści w sobie kilka rozdziałów o konkretnych kobietach, które przedstawiane są w mitologii greckiej...

Książka Natalie uświadomiła mi, jak bardzo historie kobiet w mitologii zostały obrócone przeciwko nim samym, aby stwarzać to, czego oczekiwano wtedy i później - kobiet pokutujących za swoje czasem rzekome winy, kobiet które można oskarżyć wszystkimi grzechami tego świata.

Autorka w sposób lekki i przyjemny dla czytelnika wyjaśnia i jednocześnie próbuje oczyścić z winy bohaterki mitologii, takie jak Helena, której przypisuje się rozpoczęcie wojny trojańskiej, Meduzy, która zamieniała wszystko w kamień, albo Medei uważanej za barbarzynkę.

Coś, co zrobiła Haynes, to ukazanie perspektywy bohaterek, które od zawsze pomijano. Zobaczenie sytuacji ich oczami i zrozumienie ich położenia rzuca zupełnie inne światło na wydarzenia przedstawiane w mitologii.

Co więcej, niejednokrotnie wpisały się w kanon jako te złe, tylko i wyłącznie przez błędną interpretację lub pominięcie znaczącej części mitu. Mi bardzo w pamięć zapadła historia Meduzy. Od zawsze i wszędzie wychwalano Perseusza za jego odwagę i siłę. Za to, że pokonał wstrętnego potwora z wężami zamiast włosów. Mało kto wie, że za tymi włosami, kryje się kobieta zgw@łcona przez Posejdona i jednocześnie ukarana przez zazdrosną o ten czyn Atenę. Boginie, a zwłaszcza Atena, nie sprzyjały kobietom, co ukazuje smutną rzeczywistość gdzie kobieta kobiecie wilkiem.

Książka Natalie uświadomiła mi, jak bardzo historie kobiet w mitologii zostały obrócone przeciwko nim samym, aby stwarzać to, czego oczekiwano wtedy i później - kobiet pokutujących za swoje czasem rzekome winy, kobiet które można oskarżyć wszystkimi grzechami tego świata.

Autorka w sposób lekki i przyjemny dla czytelnika wyjaśnia i jednocześnie próbuje oczyścić z winy...

Świetna książka!

Natalie Haynes w Puszce Pandory reinterpretuje greckie mity pod kątem kobiecego doświadczenia w sposób zabawny i lekki, ale również pełen dogłębnych przemyśleń. Haynes próbuje oczyścić znane bohaterki z win przypisywanych im przez wieki przez ich antycznych twórców, błędne tłumaczenia lub tak zwyczajne pominięcie kobiecej perspektywy.

Wśród oskarżonych są takie postaci jak Jokasta, Pandora, Penelopa, Helena czy Meduza, wszystkie znane nam od najmłodszych lat, wszystkie jednak winne – czy to zbytniej ciekawości, wielkiemu pięknu, szokującej niezależności lub nawet wężowym włosom. Swoimi niecnymi cechami próbowały szkodzić bohaterom i udaremniać ich bohaterskie wyczyny, lub, przechodząc z jednej skrajności do drugiej, swoim przykładnym życiem wodziły ich, skądinąd często słabe, charaktery na pokuszenie. Jak twierdzi Haynes, wiele negatywnych cech przypisywanym bohaterkom mitologicznym jest kwestią interpretacji, a interpretacje należy weryfikować i uaktualniać, ponieważ punkt widzenia zmienia się wraz z rozwojem społeczeństwa.

Co ciekawe, w świecie antycznym interpretacja czynów bohaterek prawdopodobnie nie była jednoznacznie negatywna – my swoje wnioski musimy wyciągać na podstawie tłumaczeń oraz bazując na długoletniej tradycji zakorzenionej w patriarchacie, który na kobiety z założenia nie patrzy łaskawym okiem. Na przykład taka Meduza, potwór z wężami zamiast włosów zdolny zabić samym spojrzeniem. W oryginalnym micie była Meduza piękną kobietą zgwałconą przez Posejdona w świątyni Ateny. Urażona bogini postanowiła ukarać... właśnie ofiarę. Zmieniła ją w stwora tak dobrze nam znanego z wielu artystycznych wizerunków, którego zabił jeden z wielkich bohaterów, Perseusz. Część mitu opowiadająca historię Meduzy została pominięta przez większość twórców czerpiących z motywów mitologicznych; artyści tacy jak Caravaggio czy Cellini woleli gloryfikować odwagę Perseusza w walce z potworem, nie dostrzegając ludzkiego cierpienia skrytego pod jadowitymi lokami.

Autorka opowiada historie dotychczas niesłyszane, lub spychane gdzieś na drugi plan, i uwalnia swoje bohaterki z win przypisywanych im przez epoki.

Świetna książka dla miłośników mitologii greckiej i współczesnych reinterpretacji mitów z kobiecej perspektywy.

Po więcej zapraszam na
https://wordpress.com/post/annaawalczak.wordpress.com/1434

Świetna książka!

Natalie Haynes w Puszce Pandory reinterpretuje greckie mity pod kątem kobiecego doświadczenia w sposób zabawny i lekki, ale również pełen dogłębnych przemyśleń. Haynes próbuje oczyścić znane bohaterki z win przypisywanych im przez wieki przez ich antycznych twórców, błędne tłumaczenia lub tak zwyczajne pominięcie kobiecej perspektywy.

Wśród oskarżonych...

Absolutnie cudowne dla osób, które rozwijają zainteresowanie klasyką. Osobiście najbardziej podobała mi się historia Medei i Heleny. Natalie Haynes jest niesamowita, jej narracja jest pouczająca jak i zabawna. Nie mogę się doczekać, aby przeczytać więcej jej książek.

Absolutnie cudowne dla osób, które rozwijają zainteresowanie klasyką. Osobiście najbardziej podobała mi się historia Medei i Heleny. Natalie Haynes jest niesamowita, jej narracja jest pouczająca jak i zabawna. Nie mogę się doczekać, aby przeczytać więcej jej książek.