Uwaga! Utwór ten jest przeznaczony w zasadzie dla Czytelników dorosłych. Redakcja (mając na względzie dość masowy zasięg pisma) stara się na ogół o taki dobór tekstów , żeby mogły one docierać - bez żadnych dodatkowych ograniczeń - do wszystkich grup czytelniczych, niezależnie od wieku. W tym jednak przypadku postanowiliśmy zrobić wyjątek. Zdecydowały o tym niewątpliwie walory literackie i psychologiczne utworu Jamesa Triptree. Dość drastyczne sceny w końcowej partii powieści stanowią tak organiczną jej cześć i są tak umotywowane - właśnie psychologicznie - że ich usuniecie w niedopuszczalny sposób rujnowałoby całość pod względem literackim. Tym niemniej , postanowiliśmy zamieścić to zastrzeżenie na wstępie, pozostawiając oczywiście Czytelnikom ostateczną decyzje czy sięgać po lekturę, czy też nie. Gdy w 1968 roku na łamach 3 numeru „Astouding Science Fiction" ukazało się. opowiadanie ,Birth of a Salesman" znawcy science fiction od razu zapamiętali nazwisko nie znanego nikomu autora JAMESA TIPTREE jr., widząc w nim nowy, niezwykłej klasy talent. W przeciągu dziesięciu kolejnych lat przeczucie to potwierdziło się.. Na łamach najbardziej znaczących światowych magazynów i antologii SF ukazało się bowiem drukiem ponad czterdzieści utworów, z których niemal każdy uznawany był za perłę gatunku, a aż dziesięć: „The Last Flight ofDr Ain " (1969),„Beam Us Home" (1969),„The Snows Are Melted, The Snows Arę Gone" (1969),„Painwise" (1972),„AndlAwoke and Found Me Herę on Cold Hils Side" (1972),Love Is the Plan, the Plan Is Death" (1973),„The Girl Wbo Was Plugged"(W7i),„A Momentary Taste ofBeing" (1975),„Houston, Houtton, Do You Read?" (1976),„The Scrawfly Solution" (1977) uzyskało nominacje do nagród Hugo i Nebuli. Nominacje były szczęśliwe i na młodego autora spadł deszcz nagród: w 1973 roku opowiadanie „Love Is the Plan, the Plan Is Death"uzyskało Nebula Award, w 1974 roku nagrodą Hugo wyróżniono nowele „The Girl Who Was Plugged", w 1976 roku nowela „Houston, Houston, Do You Read?" zdobyła Nebula Award, zaś w rok później 25 światowa konwencja SF przyznała jej Hugo Award. W tymże 1977 roku Nebula Award wyróżniono opowiadanie „The Scrawffy Solution". Ale nie tylko wysoki poziom utworów zwracał powszechną uwagę na autora. Ich zdumiewająca aktualność, umiejętność trafienia do czytelnika przenikający je duch młodzieżowej współczesności: stylu rock and roiła, narkotycznej wizji, wyzwolonego seksu, mody Blue Jeans, sprawił, że James Tiptree jr. kreowany został na proroka i duchowego przywódcę młodego pokolenia. Tyle, że proroka nikt osobiście nie znał. Nie pojawiał się na konwentach, nie udzielał wywiadów, nie występował w telewizji, nie odbierał osobiście przyznawanych mu nagród, o których marzą tysiące twórców SF na całym świecie. Nikt nie wiedział nawet gdzie mieszka. Adresem kontaktowym była anonimowa pocztowa skrytka.W1977 roku owiany mitem autor postanowił wreszcie ujawnić się. Zdumionym oczom zgromadzonych, prorok młodzieżowej kontestacji ukazał się w osobie... 62-letniej, statecznej, znanej dość szeroko pani psycholog z Chicago ALICE RACOONY SHELDON. Jak twierdzą naoczni świadkowie tego faktu, zdumienie było powszechne, ale aplauz nie mniejszy. Takiego kawału nikt jeszcze czytelnikom, krytykom i wydawcom SF nie zrobił. Jeden Theodore Sturgeon miał prawo uśmiechnąć się z zadowoleniem. Tylko on bowiem recenzując kilka miesięcy wcześniej nominowane do Nebuli opowiadania stwierdził, iż „James Tiptree jr. jest jedynym autorem młodego pokolenia, który stylem i subtelnością przewyższyć może nawet kobiety".