To książka dla kobiet i o kobietach, ale....polecałabym kobietom po 35 roku życia, tym bardziej dojrzałym. To książka, która jest ukojeniem duszy, opowiadająca o każdej z nas naraz i każdej z osobna. Do utulenia zbłąkanej niewiasty, do ściągnięcia w dół marzycielki i do zmiękczenia wrednej suczy....

To książka dla kobiet i o kobietach, ale....polecałabym kobietom po 35 roku życia, tym bardziej dojrzałym. To książka, która jest ukojeniem duszy, opowiadająca o każdej z nas naraz i każdej z osobna. Do utulenia zbłąkanej niewiasty, do ściągnięcia w dół marzycielki i do zmiękczenia wrednej suczy....

Jak można wydawać takie bzdety

Jak można wydawać takie bzdety

Książka to zbiór krótkich i zróżnicowanych opowiadań przedstawiających utrwalone w społeczeństwie powiedzenia i stereotypy dotyczące kobiet w sposób dosłowny. Osobiście jedne podobały mi się bardziej, inne mniej, ale każde z nich czytało mi się bardzo przyjemnie.

Książka to zbiór krótkich i zróżnicowanych opowiadań przedstawiających utrwalone w społeczeństwie powiedzenia i stereotypy dotyczące kobiet w sposób dosłowny. Osobiście jedne podobały mi się bardziej, inne mniej, ale każde z nich czytało mi się bardzo przyjemnie.

Fajna książka. Krótkie rozdziały. Szybko się czyta. Polecam

Fajna książka. Krótkie rozdziały. Szybko się czyta. Polecam

Dnf
Żadne opowiadane nie zapadło mi w pamięć. Po połowie, która była nijaka nie warto czytać dalej.

Dnf
Żadne opowiadane nie zapadło mi w pamięć. Po połowie, która była nijaka nie warto czytać dalej.

Trzydzieści krótkich opowieści. Motyw przewodni - kobiety. Historie są naprawdę zróżnicowane i każda kobieta znajdzie coś dla siebie. Niektóre z nich poruszyły mnie dogłębnie, zmusiły do refleksji, jednak przeważyły opowieści neutralne. Miłe dla oka i niezbyt angażujące. Niestety kilka też mnie po prostu rozczarowało swoją banalnością. Całkiem dobry zbiór krótkich opowiadań, ale nie tak porywający, jak na to po cichu liczyłam.

Trzydzieści krótkich opowieści. Motyw przewodni - kobiety. Historie są naprawdę zróżnicowane i każda kobieta znajdzie coś dla siebie. Niektóre z nich poruszyły mnie dogłębnie, zmusiły do refleksji, jednak przeważyły opowieści neutralne. Miłe dla oka i niezbyt angażujące. Niestety kilka też mnie po prostu rozczarowało swoją banalnością. Całkiem dobry zbiór krótkich...

Im dalej tym gorzej.

Im dalej tym gorzej.

Ale to było słabe.

Ale to było słabe.

Kojarzycie taki film "PS Kocham Cię"? Powstał na podstawie książki tej pani, którą uwielbiają miliony. W sensie, bardzo poczytna jest. Ten zbiór opowiadań poleciła mi kiedyś dziewczyna, której poleceń nie powinnam już traktować poważnie, bo to kolejny... gniot z jej polecenia. Tak czasem bywa, gusta literackie są różne. Ja w ogóle zauważyłam, że nie lubię poleceń, poza paroma wyjątkami. Muszę sama odkryć coś, zainteresować się, bo przecież każdy film, książka, czy płyta będzie przez kogoś polecana, a nie o to chodzi.
Trochę strzał w kolano, bo przeczytałam dwa pierwsze opowiadania i sama poleciłam książkę trzem kobietom, potem muszę prostować. Czy ja się nigdy nie nauczę, żeby z poleceniem czekać do końca? Całkiem standardowo, początek mnie zachwycił, potem było już całkiem gorzej, żeby w końcu dobić do literackiego dna. Od razu skojarzyłam styl z Paulo Coelho, w ogóle na lubimyczytac poza opcją zostania fanem autora powinna być też opcja zostania antyfanem.

Opowiadania są przyjemne, superlekkie, coś w stylu "Balsam dla duszy XXX (tutaj są różne końcówki - kobiety, nauczycielki, itd.)", którą to serię uważam za tak głupią, że matko kochana. Opowieści są infantylne, do granic, do cna, do kwadratu, więcej już określeń na to nie znam, ale warto wstawić tu te wszystkie, których nie znam i pomnożyć przez tysiąc (dysk tysiąc!). Za proste, za naiwne, za dziecinne, obrażające intelekt czytelnika. Żeby nie było, ja nie oceniam, bo każdy może mieć swoje guilty pleasure, chodzi tylko o to, żeby zdawać sobie z tego sprawę. Ja też czasem lubię sobie coś durnego obejrzeć na Netflixie, ale nie staram się przekonywać samej siebie, że to ambitne i wartościowe dzieło. W "Głosie" odnalazłam także swój głos, odnalazłam ducha feminizmu, szkoda tylko, że podano go tak płytko, tak, jakby kierowano go to trzylatek.
Jak ktoś lubi bardzo prosty język i dosyć banalne historie przeplatające się (czasem naprawdę nieźle i z polotem) z drobniutkimi elementami fantasy, które mówią o tym, że generalnie kobietom nie jest na tym świecie za dobrze, to proszę bardzo. Dla mnie było to na tyle za proste, że aż nieprzyjemne.

Kojarzycie taki film "PS Kocham Cię"? Powstał na podstawie książki tej pani, którą uwielbiają miliony. W sensie, bardzo poczytna jest. Ten zbiór opowiadań poleciła mi kiedyś dziewczyna, której poleceń nie powinnam już traktować poważnie, bo to kolejny... gniot z jej polecenia. Tak czasem bywa, gusta literackie są różne. Ja w ogóle zauważyłam, że nie lubię poleceń, poza...

Twórczość Cecelii Ahern bardzo lubię i dobrze mi się czyta jej książki. Nie inaczej było w przypadku "Głosu". Mimo, że nie przepadam za zbiorami opowiadań, to ten przypadł mi jakoś go gustu. Momentami zabawne historie wymyślonych kobiet skłaniały mnie do refleksji nad różnymi aspektami mojej kobiecości. W każdym opowiadaniu odnajdywałam siebie choćby w małym procencie. Trafiały do mnie te zmyślne przenośnie i porównania autorki. Uważam, że nie zmarnowałam czasu czytając tę książkę. Jej lekturę nazwałabym wyprawą wgłąb swojego bycia kobietą, żoną, matką.

Twórczość Cecelii Ahern bardzo lubię i dobrze mi się czyta jej książki. Nie inaczej było w przypadku "Głosu". Mimo, że nie przepadam za zbiorami opowiadań, to ten przypadł mi jakoś go gustu. Momentami zabawne historie wymyślonych kobiet skłaniały mnie do refleksji nad różnymi aspektami mojej kobiecości. W każdym opowiadaniu odnajdywałam siebie choćby w małym procencie....