Cytat dnia
Sposób na ujarzmienie rzeczy strasznych: nie trzeba ich ukrywać, wypierać, odpychać czy trzymać w sekrecie - wystarczy przypomnieć sobie ora...
Najnowsze artykuły
ArtykułyPrzeczytaj fragment książki „Drużyna A (A)” Tomasza Kwaśniewskiego i Jacka Wasilewskiego
2
ArtykułyTrzeci tom serii o Medei Steinbart już dostępny w Storytel. Wywiad z autorką, Magdaleną Knedler1
ArtykułyZ Memphis na Manhattan – „Wymiana” Johna Grishama
1
ArtykułyPrzeczytaj fragment książki „Blizny jak skrzydła” Erin Stewart1
Popularne wyszukiwania
Polecamy
Patronat LC
Patronat LC
- Wszystkie
- Książki
- Czasopisma
2021
2019
2015
2014
Tak to już jest Laurie Frankel 
"Obawiam się, że nie można mówić ludziom, kim mają być [...] Mona ich tylko kochać i wspierać takimi, jakimi już są."
>>>
"Tak to już jest" to książka, do której z pewnością jeszcze kiedyś wrócę. Przyznaję, że bałam się lektury i dlatego dopiero teraz po nią sięgnęłam. Okazało się, że zupełnie niepotrzebnie. Jest to historia Rosie i Penna - małżeństwa, które doczekało się 5 synów. Ich całe życie ulega zmianie, gdy pewnego dnia pięcioletni Claude oznajmia, że gdy dorośnie chce zostać dziewczynką. Rodzice - oraz inni członkowie rodziny - od początku akceptują Claude'a takiego jakim jest, ale niestety społeczeństwo, w którym żyją podchodzi do sprawy zupełnie inaczej. Jesteśmy świadkami wielu nieprzyjemnych sytuacji, które spotykają Poppy oraz jej rodziców. Autorka pokazała starała się pokazać różne perspektywy, ale najbardziej jednak pisze o tym, jak trudno być rodzicem dziecka transpłciowego. To wspaniała powieść, od której nie sposób się oderwać. Wszystko za sprawą tego jak pięknie jest napisana (i przetłumaczona).
Urzekło mnie w niej szczególnie ukazanie relacji rodzinnych, które niejednokrotnie zostały wystawione na próbę. Gdy nadeszło zakończenie żałowałam, że jeszcze przez chwilę nie mogę potowarzyszyć Poppy, Rosie, Pennowi i pozostałym 4 braciom. Jeśli jeszcze nie mieliście okazji zapoznać się z tą historią - gorąco polecam.
Tak to już jest Laurie Frankel
„Claude pyta, czy kiedy zostanie dziewczyną naukowcem, będzie mógł nosić sukienkę pod fartuchem.(…) Spytałem, czemu chce być dziewczyną naukowcem, a nie po prostu naukowcem.
– Co odpowiedział?
-Żeby móc nosić sukienkę pod fartuchem.”
Claude ma pięć lat. Ma czterech braci, lubi opowieści taty i chce zostać dziewczynką. Potrzeba dojrzewa z nim i w nim nawet nie stopniowo. On po prostu wie i zaczyna wdrażać swój plan w życie przy pełnym poparciu rodziców, którzy nie do końca wiedzą, czy tą tajemnicą można dzielić się z innymi. Nikt nie napisał poradnika, jak zachowywać się mając takie dziecko. Więc działają mając przekonanie, że to co robią jest najlepsze dla ich dziecka.
Książka o strasznie trudnym życiu dzieci transgenderowych i ich rodzin. O braku akceptacji i ciągłym poszukiwaniu odpowiedzi na pytanie: „Kim tak naprawdę jestem?” 460 stron, których nie czyta się jednym tchem, bo to nie jest książka akcji, tylko powieść obyczajowa, ale obrazujących tyle dylematów rodzin wychowujących dzieci, które czują, że ich płeć, to nie jest ich płeć, że bardzo nam przez to otwiera oczy.
Nie polecam osobom szukającym szybkiego rozwoju wydarzeń w książce, bo tutaj nie ma prędkości. Nie polecam osobom nietolerancyjnym, bo nie zrozumieją postępowania rodziców i wzbudzi to ich irytację. A wszystkim innym, którzy chcą pokłonić się nad taką problematyką, polecam. Na dłuższe, powolne czytanie.
Dodam tylko, że autorka nie opiera powieści na przeżyciach własnych, jedynie motyw przewodni jest jej bliski. Bo jej dziecko było chłopcem, a teraz jest dziewczynką.
