Niesamowite dziwadło, ale dobre a momentami nawet śmieszne

Niesamowite dziwadło, ale dobre a momentami nawet śmieszne

550 straconych stron.
Treścią książki jest treść myśli, emocji, odruchów bohatera - wewnętrzny świat, który jest intensywny, ale tak płytki,
odruchowy, a sam bohater jednowymiarowy.
Tak wiele genialnych studiów frustracji, zbrodni, rozpadu rodziny, małżeństwa jest już w literaturze.

550 straconych stron.
Treścią książki jest treść myśli, emocji, odruchów bohatera - wewnętrzny świat, który jest intensywny, ale tak płytki,
odruchowy, a sam bohater jednowymiarowy.
Tak wiele genialnych studiów frustracji, zbrodni, rozpadu rodziny, małżeństwa jest już w literaturze.

Niepokojąca, wstrząsająca historia. Na długo pozostanie w mojej pamięci.

Niepokojąca, wstrząsająca historia. Na długo pozostanie w mojej pamięci.

Ta książka jest chora i dziwna. Polecam👍🏻Bohaterowie i bohaterki, dosłownie każdy w tej książce jest jakiś taki wewnętrznie podniszczony, antypatyczny i nie skory do tego by było możliwe, żeby tych ludzi lubić. Ciemna i brudna jest ta książka, ale cóż mogę powiedzieć lubię się taplać w życiowym błocie beznadziejnych bohaterów.
Podobał mi się klimat tej powieści, ciężko określić go jako mroczny, ale ciężka mgła unosiła się nad każdym rozdziałem. Trochę nie pykło mi pod koniec książki, kiedy główny bohater był w Afryce. Ale popadanie w szaleństwo uważam, za bardzo dobrze rozpisane. Podobało mi się otwarte zakończenie, właściwie na koniec tej książki to już ciężko kojarzyłam co jest prawdą a co w głowie bohatera. Lubię takie powieści, lubię jak autorzy/autorki jadą po zastanym świecie, po psychice i osób z książki i tych czytających, lubię jak mogę się w niej zgubić. Lubię jak powieść mnie obrzydza, jak się lepi i jest pełna mroku.

Ta powieść była dziwna, ale w ten dziwny sposób, który bardzo mi odpowiada.

Ta książka jest chora i dziwna. Polecam👍🏻Bohaterowie i bohaterki, dosłownie każdy w tej książce jest jakiś taki wewnętrznie podniszczony, antypatyczny i nie skory do tego by było możliwe, żeby tych ludzi lubić. Ciemna i brudna jest ta książka, ale cóż mogę powiedzieć lubię się taplać w życiowym błocie beznadziejnych bohaterów.
Podobał mi się klimat tej powieści, ciężko...

To był rollercoaster. Miałam ochotę momentami rzucić ją w kąt. Taka była ,,brudna". Nie chciałam jej czytać, nie chciałam wiedzieć co będzie dalej bo obraz, który miałam przed sobą w momencie czytania książki był koszmarem. Jednak się nie dało. Książka wciągała w to bagno, trzymała mocno i nie można jej było odłożyć. Mimo wylewającej się mazi książkę czyta się szybko, pozostaje w głowie na długo. Książka dla odważnych, świetnie napisana. Czytasz na własne ryzyko. Jak zaczniesz, będzie trzymać Cię za gardło do samego jej końca.

To był rollercoaster. Miałam ochotę momentami rzucić ją w kąt. Taka była ,,brudna". Nie chciałam jej czytać, nie chciałam wiedzieć co będzie dalej bo obraz, który miałam przed sobą w momencie czytania książki był koszmarem. Jednak się nie dało. Książka wciągała w to bagno, trzymała mocno i nie można jej było odłożyć. Mimo wylewającej się mazi książkę czyta się szybko,...

Książkowy dzban roku. Do połowy mi się jeszcze podobała - bohater, niby boomer, wzbudzający mieszane uczucia, ale starałam się go zrozumieć w poczuciu zagubienia i kryzysie, w jakim się znalazł. Człowiek wszak inteligentny, kulturalny, miłośnik literatury, zwłaszcza Tołstoja. W przeciwieństwie do jego antypatycznej żony i mało przyjemnych córek, które wespół w zespół pomiatają starym mężem i ojcem. Ale od połowy powieść robi się coraz bardziej absurdalna i sztuczna - jakieś absurdalne dialogi, zachowania, wygląda to coraz bardziej jak koszmarny sen. Ta literacka maniera autora, branie jakiegoś motywu i powtarzanie go z uporem maniaka kilkadziesiąt razy. Bohater smaży sardynki. Bohater chodzi bez butów. Im bliżej końca, tym większą czułam do tego wszystkiego odrazę. Brudna. ta książka jest po prostu brudna. I faktycznie przedstawia to, o czym mówi sam bohater - choroby białej klasy średniej (w zamożnym państwie). Zepsucie Zachodu, pustkę, w jakiej żyjemy, mimo, że nasze życie jest tak naładowane bodźcami. To, że najważniejsze są pozory, wizerunek jaki kreujemy, maski, jakie nakładamy, a nie wnętrze. Ktoś lubi się tak taplać - proszę bardzo. Nie mogłam też oprzeć się wrażeniu, że autor spisuje jakąś fantazję mężczyzn, by odegrać się na kobietach, które są złe, złe, złe (oczywiście w jego oczach). Jak w necie, pełnym hejterów i oszołomów, którzy o wszystkie swoje nieszczęścia obwiniają cały rodzaj żeński. Na pewno nie dla osób poniżej 25 roku życia, biorąc pod uwagę dzisiejsze przewrażliwienie młodzieży (wyobrażam sobie te wszystkie trigger warnings!). Całe szczęście, że książki da się zapomnieć, choć obawiam się, że tej nie zapomnę jeszcze długo. Zdaję sobie sprawę, że to, że tak to odbieram, moje refleksje i emocje, jest oddaniem pewnej wartości literackiej tej powieści, ale ja po prostu nie potrafię ocenić jej na wyżej niż "mierny".

Książkowy dzban roku. Do połowy mi się jeszcze podobała - bohater, niby boomer, wzbudzający mieszane uczucia, ale starałam się go zrozumieć w poczuciu zagubienia i kryzysie, w jakim się znalazł. Człowiek wszak inteligentny, kulturalny, miłośnik literatury, zwłaszcza Tołstoja. W przeciwieństwie do jego antypatycznej żony i mało przyjemnych córek, które wespół w zespół...

Obrzydliwa książka. Jedna z lepszych, jakie czytałem.

Obrzydliwa książka. Jedna z lepszych, jakie czytałem.

Powieść walec. W roli głównej Facet-siedem-nieszczęść i jego nieskomplikowana rodzinka, w której każdy chce być wolny, a niekoniecznie odpowiedzialny.

Jorgen to człowiek sukcesu - pracuje w wydawnictwie, do którego sprowadza niszowych pisarzy z Europy Wschodniej. Jest głową rodziny - jego żona jest artystką, dwie córki stanowią przedmiot dumy ojca. Piękne, mądre, posłuszne. Aż wszystko nie staje na głowie. Traci pracę, bo nie nadąża za zmianami. Żona odchodzi do miłości z dzieciństwa, Ibi (jedna z córek) zostaje przyłapana na czymś, co trudno jej ojcu wybaczyć, jednak to ona czuje się skrzywdzona i postanawia w ramach protestu wyprowadzić się z domu. Jorgen zostaje z Tirzą. Jego oczkiem w głowie. Jego słoneczną księżniczką. Wiecznie małą dziewczynką, której dał całą miłość i zaangażowanie. Dla której zawsze był, jeśli go potrzebowała i dla której znikał, jeśli tego chciała. Dla której tolerował wszystko i wszystkich, żeby ona kochała go choć w jakimś stopniu tak bardzo, jak on kochał ją.

Ta powieść to na pozór sącząca się historia rodziny, w której nic się nie dzieje. Nic bardziej niż zwykle. W każdej rodzinie są kryzysy, rozstania, dzieci opuszczają gniazdo. Jednak to, jak bardzo Jorgen jest wyobcowany z tego świata, jak bardzo wszystko go szokuje i wpędza coraz głębiej w rozpacz, to właśnie trzon tej historii. Trochę bezwiednie staje się ofiarą trzech kobiet, które kocha nad życie. Trochę też staje się tego przyczyną.

Najgorsze, że ja miałam poczucie, że nie rozumiem tego wszystkiego na równi z nim. Byłam przekonana, że reagowałabym i zachowywałabym się w tych sytuacjach bardzo podobnie. Nie jestem w stanie powiedzieć nic dobrego o żadnej z tych trzech kobiet poza tym, że najlepiej wychodziło im żerowanie na Jorgenie i jego dobrym sercu. Świetnie też wychodziło im podejmowanie złych decyzji, które rujnowały nie tylko ich życie. Ich beztroska; lekkość, z jaką przestawiały tego człowieka jak mebel; poziom manifestacji braku zaangażowania w cokolwiek był tak bezkompromisowy, że ja się ciągle dziwiłam Jorgenowi, jak on jest w stanie wytrwać w swoich postanowieniach i nie rezygnować z własnych zasad.

W tej powieści ilość smutnych wydarzeń pociągających za sobą kolejne zatrważa. Mimo to książka nie wydaje się przygnębiająca i jest jedną z tych, które trudno odłożyć. Czekamy na to, jak Jorgen wszystkim się odpłaci, a jednocześnie nie możemy znieść następnych strzałów w jego kierunku. Grunberg stworzył świetny obraz rozpadającej się rodziny, której się wydaje, że wszystko jest w porządku. Ludzi, którzy mieszkają ze sobą, ale nie tworzą relacji. Ludzi, którzy od początku się rozmijali, a z biegiem lat ten rozjazd był tylko coraz szerszy. Historia obrzydliwie gorzka i przykra. Ale i fascynująca. Polecam!

Powieść walec. W roli głównej Facet-siedem-nieszczęść i jego nieskomplikowana rodzinka, w której każdy chce być wolny, a niekoniecznie odpowiedzialny.

Jorgen to człowiek sukcesu - pracuje w wydawnictwie, do którego sprowadza niszowych pisarzy z Europy Wschodniej. Jest głową rodziny - jego żona jest artystką, dwie córki stanowią przedmiot dumy ojca. Piękne, mądre,...

Ksiązka wzbudziła we mnie wiele skrajnych emocji i dlatego uważam ją za jedną z lepszych, jakie przeczytałam w zyciu. Gorąco polecam

Ksiązka wzbudziła we mnie wiele skrajnych emocji i dlatego uważam ją za jedną z lepszych, jakie przeczytałam w zyciu. Gorąco polecam

Ależ trafiła mi się książka... Coś niesamowitego od początku do końca.
Zdarzyły się opinie, że jest zbyt teatralna. Być może, nie wiem, dla mnie istotne jest jak silne wzbudza we mnie uczucia.
"Tirza" emanuje niepokojem, momentami przeraża, wstrząsa. Poszarpała moje emocje tak, że potępienie przeplatało się ze współczuciem.
Autor zbudował postać człowieka pozornie szczęśliwego, który osiągnął wymarzony status społeczny, rodzina, dobra praca, dom w najlepszej dzielnicy i przede wszystkim jego ukochana "Słoneczna królewna", córka, którą darzy chorobliwą miłością. Pozornie szczęśliwego... Bolesne straty, które burzą jego uporządkowane życie, powodują, że staje się człowiekiem głęboko nieszczęśliwym, do głębi samotnym, zrozpaczonym i bezradnym.
"Im dłużej trwała cisza, tym większy żal odczuwał. Czas nie leczy wszystkich ran, odkrył, czas je rozdrapuje, powoduje zakażenia i stany zapalne. Może śmierć potrafi uśmierzyć ból, czas w tym zawodzi".
Samotność i rozpacz powodują, że nasz bohater zaczyna uciekać, chce zniknąć. "Nie ma przyszłości, ale rozpacz nie minęła, jak się spodziewał. To, że do tej pory nie zniknął i że nie wie, w jaki sposób to zrobić, czyni go bezradnym. Nie ma pojęcia, jak rozstać się z własnym życiem". Nie potrafi zapomnieć o życiu, które stracił. " Są ludzie, którzy budzą się rano z myślą: Trzeba znaleźć rozwiązanie tego wszystkiego, nie można dalej tak żyć. Hofmeester jest jednym z nich".

Ależ trafiła mi się książka... Coś niesamowitego od początku do końca.
Zdarzyły się opinie, że jest zbyt teatralna. Być może, nie wiem, dla mnie istotne jest jak silne wzbudza we mnie uczucia.
"Tirza" emanuje niepokojem, momentami przeraża, wstrząsa. Poszarpała moje emocje tak, że potępienie przeplatało się ze współczuciem.
Autor zbudował postać człowieka pozornie...