Tirza

Mocna, niepokojąca, mroczna, doskonała.

Mocna, niepokojąca, mroczna, doskonała.

Pokaż mimo to

Włosy się jeżą dreszcze chodzą nie tylko po plecach. Bardzo głęboko wnikająca powieść. Powieść o zakompleksiałym człowieku, który usiłował jakoś się odnaleźć, być dobrym, uznawanym i szlachetnym. Ze strony na stronę czułam jak ogarnia mnie coraz większy niepokój, przeczucie czegoś bardzo złego. Pochłonęła mnie ta historia całkowicie. Bardzo sugestywna, analityczna i poruszająca. Polecam wszystkim.

Włosy się jeżą dreszcze chodzą nie tylko po plecach. Bardzo głęboko wnikająca powieść. Powieść o zakompleksiałym człowieku, który usiłował jakoś się odnaleźć, być dobrym, uznawanym i szlachetnym. Ze strony na stronę czułam jak ogarnia mnie coraz większy niepokój, przeczucie czegoś bardzo złego. Pochłonęła mnie ta historia całkowicie. Bardzo sugestywna, analityczna i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wciągająca powieść, czytalam aż skończę a to się nie często zdarza, że książka pochłania ciebie. Bardzo dobrze napisana, klimat, napięcie i nieuchronna katastrofa.

Wciągająca powieść, czytalam aż skończę a to się nie często zdarza, że książka pochłania ciebie. Bardzo dobrze napisana, klimat, napięcie i nieuchronna katastrofa.

Pokaż mimo to

To jest po prostu genialne! Konstrukcja, klimat, atmosfera oczekiwania i niepewności… Czy stanie się tak jak przeczuwam. Momentami obrzydliwa. Bohaterowie , którzy wywołują skrajne emocje. Od strachu do współczucia. Mocna. Ciężko się od niej oderwać.

To jest po prostu genialne! Konstrukcja, klimat, atmosfera oczekiwania i niepewności… Czy stanie się tak jak przeczuwam. Momentami obrzydliwa. Bohaterowie , którzy wywołują skrajne emocje. Od strachu do współczucia. Mocna. Ciężko się od niej oderwać.

Pokaż mimo to

HOLANDIA. Od początku coś wisi w powietrzu. Ani na chwilę nie opuszczało mnie przeczucie, że stanie się coś złego. Bardzo złego. I Autor, Arnon Grunberg, utrzymuje to napięcie do samego końca. Mimo, że „Tirza” wydaje się na pierwszy rzut oka obyczajową powieścią o rodzinie, diagnozującą kondycję współczesnego człowieka, to okazuje się w rezultacie być mrożącym krew w żyłach thrillerem psychologicznym w najlepszym tego słowa znaczeniu.
Narrator i bohater książki, Jörgen Hofmeester, jest dobrze sytuowanym mężczyzną około 60-tki, redaktorem w wydawnictwie, ojcem dwóch samodzielnych już córek, typowym przedstawicielem białej klasy średniej. Jego życie to pasmo starannie wykonywanych czynności i uczuć, które, w jego mniemaniu, powinny się złożyć na normalne życie. Niestety nie składają się, chociaż Jörgen wykonuje je wszystkie z oddaniem, systematycznie, z desperacją. „Dlaczego życie tak bardzo boli” - pyta Jörgen. Wszystko jest w nim tak napięte, że musi w końcu eksplodować. Trzy słowa, które według mnie najtrafniej opisują tego bohatera to: niemożność, kontrola, frustracja, dokładnie w tej kolejności. „Tirza” jest nieprzyjemną książką, drażniącą, ale jest w niej coś, co wciąga i nie pozwala się od niej uwolnić. Prawda o nas samych. O każdym z nas. Im bardziej powierzchownie żyjemy tym głębsze mamy piwnice, wewnętrzne otchłanie, tym łatwiej odpalić lont. Arnon Grunberg jest Holendrem. Holendrzy lubią nazywać rzeczy po imieniu. Stylistyczne esy floresy nie są w ich stylu. Tak też jest napisana „Tirza”, prosto i dosadnie. Bohater, Jörgen niezbyt daje się lubić, łatwo paść ofiarą pokusy nazwania go osobowością psychopatyczną, ale we mnie wzbudzał uczucia ambiwalentne. Do pewnego stopnia go rozumiem, jednak w pewnym momencie wszystko wymyka się spod kontroli. Towarzyszymy Jörgenowi w jego bólu zmagania ze światem, którego nie rozumie i do którego nie może (choć się stara ze wszystkich sił) dopasować. Do czego może doprowadzić taka dychotomia? Ano wiadomo, do niczego dobrego. Bardzo dobra książka. Moja pierwsza holenderska.

HOLANDIA. Od początku coś wisi w powietrzu. Ani na chwilę nie opuszczało mnie przeczucie, że stanie się coś złego. Bardzo złego. I Autor, Arnon Grunberg, utrzymuje to napięcie do samego końca. Mimo, że „Tirza” wydaje się na pierwszy rzut oka obyczajową powieścią o rodzinie, diagnozującą kondycję współczesnego człowieka, to okazuje się w rezultacie być mrożącym krew w żyłach...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Świetnie napisana książka.Nie można się od niej oderwać."Tirza"wciąga,intryguje,
irytuje,budzi skrajne emocje,zmusza do myślenia i zastanowienia się nad zyciem.
Serdecznie polecam

Świetnie napisana książka.Nie można się od niej oderwać."Tirza"wciąga,intryguje,
irytuje,budzi skrajne emocje,zmusza do myślenia i zastanowienia się nad zyciem.
Serdecznie polecam

Pokaż mimo to

Jakaż ta książka jest teatralna! Myślę, że rozpisana na dramat byłaby dużo lepsza.
Każdy kolejny dialog wprost woła o inscenizację, gdyby okroić fabułę, przekształcić ją w tekst dramatyczny, pozbawić tych męczących opisów, przemyśleń, dość zgranych i płaskich, byłaby z tego naprawdę dobra sztuka.
A tak, przeładowana, szablonowa (w sensie przedstawienia i myślenia o społeczeństwie) powieść dusi nadmiarem.
Jörgen Hofmeester uosabia dostatek i spokój króla klasy średniej: praca w prestiżowym wydawnictwie, piękny dom w dobrej dzielnicy, dwie córki, akuratność i koturnowość do granic, sardynki na przystawkę i kurs sashimi na pokaz.
Z każdym kolejnym rozdziałem cała ta napuszoność traci piórka, król zostaje nagi, a ta jego nagość wcale nie jest atrakcyjna, z każdym kolejnym odsłonięciem coraz mocniej przeraża.
Okazuje, że dbałość o konwenanse, pedantyzm, drobiazgowość w kontaktach z obcymi, życie na pokaz to tylko chybotliwa fasada, za którą czai się bestia. Pomijana, uśpiona, lekceważona, która dostaje impuls pobudzający wszystkie chore, mroczne fantazje bohatera.
Na naszych oczach dokonuje się dekonstrukcja postaci, która w tragiczny, ale pozbawiony współczucia sposób obnaża własne chimery i urojenia.
Już sam fakt, że postanawia on, dla dobra córek, jak sobie tłumaczy, pozwolić wrócić do domu żonie, która zostawiła ich lata temu, jest mroczny. Czytelnik czuje, wie, że to niezgodne z rzeczywistymi myślami bohatera. Tak samo jest w przypadku pozornej zgody Jörgena na przyszłościowe plany córek - żadna nie spełniła jego oczekiwań, żadna z nich nie chce realizować wyidealizowanego planu rodziciela, ale wiemy, że budzi to w nim złość, silną, mocną, jeszcze hamowaną.
Ojciec jest zazdrosny o życie córek, które zdają się żyć w zgodzie z sobą, bez ukrytych emocji i pragnień. On sam tego nie potrafi, stąd mroczna złość na córki. Starsza, Ibi, o silnej i mocnej psychice uciekła przed nim do Francji, młodsza Tirza, ledwo co pozbierała się po chorobie i zamierza wyjechać z chłopakiem do Afryki.
Zostaje jeszcze jej pożegnalne przyjęcie...
Początkowo relacje między młodszą córką o ojcem wydają się niezwykle hipnotyzujące. To przejściowy stan, który w dalszej części kompletnie się rozsypał, autor nie dał rady dźwigać tego ciężaru. Ich wzajemna zależność, chora fascynacja ojca, skrzętnie ukrywana, później mocniej akcentowana jest dobry punktem wyjścia do budowania napięcia, jednak brakło umiejętności, pomysłów na sprawne pokierowanie tego wątku do końca.
W efekcie mamy portret ginącego, upadającego społeczeństwa zachodniej, dostatniej Europy, gdzie z nadmiaru bodźców, możliwości rozpoczyna się wewnętrzne zepsucie.
Powtarzam raz jeszcze, tekst obroniłby się jako utwór dramatyczny rozpisany na 3 akty, jako powieść zawodzi, podobnie jak opisywana przez autora kondycja białej klasy średniej.


buchbuchbicher.blogspot.com

Jakaż ta książka jest teatralna! Myślę, że rozpisana na dramat byłaby dużo lepsza.
Każdy kolejny dialog wprost woła o inscenizację, gdyby okroić fabułę, przekształcić ją w tekst dramatyczny, pozbawić tych męczących opisów, przemyśleń, dość zgranych i płaskich, byłaby z tego naprawdę dobra sztuka.
A tak, przeładowana, szablonowa (w sensie przedstawienia i myślenia o...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Tirza" Arnona Grunberga to historia podstarzałego mężczyzny, który nie potrafiąc żyć własnym życiem, pasożytuje na życiu i jestestwie swojej młodszej córki, tytułowej bohaterki. To ponownie, w literaturze pięknej, historia mitycznego Pigmaliona, ale kończąca się o wiele tragiczniej od dotychczas opowiedzianych.

"Tirza" to przerażająca opowieść o tym, do czego zmierza współczesny świat, w którym nie ma żadnych wartości, w którym generalnie wszystko można. Fiasko jest porażające.

Rzecz świetnie napisana, Literatura przez duże "L". Polecam.

"Tirza" Arnona Grunberga to historia podstarzałego mężczyzny, który nie potrafiąc żyć własnym życiem, pasożytuje na życiu i jestestwie swojej młodszej córki, tytułowej bohaterki. To ponownie, w literaturze pięknej, historia mitycznego Pigmaliona, ale kończąca się o wiele tragiczniej od dotychczas opowiedzianych.

"Tirza" to przerażająca opowieść o tym, do czego zmierza...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

To jest potworne. Diabelskie. Szatańskie. To jest bardzo dobrze napisane, świetnie skonstruowane, czyta się szybko i wartko, ale ja nie lubię tego rodzaju bohaterów. Nie sięgam po kryminały, a co dopiero po thrillery. Ten bohater jest potworem. Jest człowiekiem całkowicie zakłamanym, grającym, odgrywającym. Bez dostępu do siebie. Choć starającym się sprostać zaistniałej sytuacji. Ale to jednak patologia, zaburzenie, margines. To nie miłość, a jej kostium. Dobrze napisana powieść, ale bardzo, bardzo nie moja. Chyba aż tak bardzo, że żałuję przeczytania jej. To nie jest ani rozrywka, ani pogłębiona analiza rzeczywistości, czy natury ludzkiej. To gra. Żadnego dobra do mojego życia nie wniosła. I to jest dla mnie za mocne. Zbyt złe. Bo bohater podejmuje same złe decyzje (niewłaściwy zawód, niewłaściwa żona, niechciane dzieci, nieodpowiedzialne inwestycje...) a potem mierzy się z ich skutkami. I przegrywa.

To jest potworne. Diabelskie. Szatańskie. To jest bardzo dobrze napisane, świetnie skonstruowane, czyta się szybko i wartko, ale ja nie lubię tego rodzaju bohaterów. Nie sięgam po kryminały, a co dopiero po thrillery. Ten bohater jest potworem. Jest człowiekiem całkowicie zakłamanym, grającym, odgrywającym. Bez dostępu do siebie. Choć starającym się sprostać zaistniałej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Cudo. Nie chcę tego więcej czytać.

Cudo. Nie chcę tego więcej czytać.

Pokaż mimo to