Jak nie zostałem poetą
publicystyka literacka, eseje
160 str.
- Data wydania:
- 2019-04-24
- Data 1. wyd. pol.:
- 2019-04-24
- Liczba stron:
- 160
- Język:
- polski
- ISBN:
- 9788308068625
- Wydawnictwo:
- Wydawnictwo Literackie
- Kategoria:
- publicystyka literacka, eseje
- Tagi:
- eseje literatura literatura polska pisarz poeta talent
- Data wydania:
- 2019-04-24
- Liczba stron:
- 160
- Język:
- polski
- ISBN:
- 9788308068625
- Wydawnictwo:
- Wydawnictwo Literackie
- Kategoria:
- publicystyka literacka, eseje
- Tagi:
- eseje literatura literatura polska pisarz poeta talent
Jeden z najpopularniejszych pisarzy. Pół miliona sprzedanych egzemplarzy. Uznanie polskich i zagranicznych krytyków. Wiele nagród i liczne nominacje. A niewiele brakowało, by wszystko potoczyło się zupełnie inaczej…
Pewnego dnia, w latach dziewięćdziesiątych, długowłosy nastolatek w ciężkich butach wchodzi do klubu gliwickich poetów, by przekonać się, jak ocenione zostaną jego wiersze. Efekt? Wiele lat później do księgarń trafia Jak nie zostałem poetą Szczepana Twardocha. A w książce? Historia i codzienność. Tożsamość i autorefleksja. Bardzo serio i z przymrużeniem oka.
„Ciągle nie zdecydowałem, czy uprawianie literatury jest dla mnie po prostu zawodem, czy może raczej czymś w rodzaju choroby psychicznej” — pisze autor. I opowiada historie, które mogłyby dać początek nowym powieściom…
Któregoś dnia, w czasie II wojny światowej, do jednej ze śląskich wsi nagle przestały przychodzić listy miłosne, które chłopcy z frontu słali do swoich ukochanych. Zapomnieli? Przestali kochać? Spotkało ich coś strasznego? I dlaczego tak nagle? A może ma z tym coś wspólnego młoda listonoszka?
Kup książkę
Polecane księgarnie
Pozostałe księgarnie
Informacja
Książki autora
Podobne książki
Recenzje oficjalnych recenzentów
Twardoch, który powinien był pozostać powieściopisarzem
Nie tak znowu dawno temu, jakieś dwa miesiące, czytałem „Migawki” Claudia Magrisa, które tyle mają wspólnego z „Jak nie zostałem poetą”, że także są zbiorem krótkich felietonów. Wespół w zespół – ale by uczciwości stało się zadość, dodam, że ze zdecydowaną przewagą drugiego – doprowadziły mnie te dwie lektury do wniosku, iż nawet jeśli istnieje zapotrzebowanie na tego typu literaturę, to z całą pewnością należy się poważnie zastanowić przed jej zebraniem w tom i wydaniem w ramach książki.
Umówmy się, moi państwo, co do jednego: czytanie (w wypowiedzianym domyśle: książki) zwykle wymaga dość poważnego, o ile podchodzimy do niego bez nadmiernego dyletanctwa, skupienia, które w dodatku wypada podtrzymać przez kilkanaście, a często nawet kilkadziesiąt minut. Nieco innym przeżyciem jest spokojne kartkowanie czasopisma, aby na samym końcu (tudzież w innym uświęconym tradycją miejscu) trafić na krótki tekst znanego pisarza i przy jego użyciu – tekstu, nie pisarza – liznąć nieco literatury. I choć nie da się rozstrzygnąć, który sposób spędzania wolnego czasu jest lepszy (bo cóż miałaby gradacja w tym kontekście znaczyć?), to i Magris, i Twardoch udowadniają skutecznie, że mieszanie dwóch tak odmiennych rodzajów lektury, czy też sztuczne wtłaczanie jednego w drugi, daje skutki co najwyżej mierne (albo nawet mizerne).
Absolutnie nie jestem, moi państwo, antyfanem autora „Jak nie zostałem poetą”, których, jak można się dowiedzieć w bardzo przykrym tekście ze zbioru (przykrym, bo pełnym chełpliwości, pasywnej agresji i pogardy ukrytej pod płaszczem współczucia; współczuję profesjonalnym badaczom literatury, którzy mogą się z niego dowiedzieć, że ich pasja to pokłosie niespełnionego marzenia na wzór podkaszania murawy zamiast grania na niej), ten ponoć ma w ostatnim czasie wielu. Co prawda wciąż uważam, że jego szczytowym osiągnięciem był zapomniany zbiór „Tak jest dobrze”, ale cenię także dylogię o Jakubie Szapirze (ze szczególnym wskazaniem na „Królestwo”, czyli ostatnią powieść autora), a samego Szczepana Twardocha uważam za niezwykle ważne zjawisko dla polskiej kultury: żywy dowód na to, że można osiągnąć finansowy sukces bez podążania za najprostszymi trendami, literacki talent, który należycie rozbłysł w sensie medialnym.
Ale taki Twardoch? Nie dość, że obrażony (przepraszam, zgodnie ze swoimi słowami sprzecznymi zupełnie z wymową felietonu: współczujący krytykom), to jeszcze częstokroć bez pomysłu. Cóż to za mętne zestawienie prymitywnego piękna z kabrioletem? W niedawnym wywiadzie dla „Tygodnika Powszechnego” profesor Elżbieta Tabakowska mówiła o tym, że niektórzy pisarze są jak twórcy budowli, którą próbują postawić przy pomocy niebieskich trójkątnych cegieł. Autor „Jak nie zostałem poetą” chyba się tą wizją zainspirował, bo porównanie Spitsbergenu z samochodem jest równie koślawe, co owa konstrukcja. I jeszcze ta pogarda, z jaką Twardoch wyśmiewa rzekome zarzuty, że jego pasje są zbyt męskie jak dla intelektualisty. Czy naprawdę są one, nawet jeśli się pojawiły, godne komentowania? W czasach, gdy miliony ludzi biegają, jeżdżą wyczynowo na rowerach, ryzykują życiem w górach? Sport, także ekstremalny, nikomu nie uwłacza, a sposób, w jaki autor się do tej sprawy odnosi, budzi jedyną bodaj żywą refleksję podczas całej lektury „Jak nie zostałem poetą”: czy to jakiś synonim oblężonej twierdzy? Czy pisarz powszechnie uznawany za człowieka sukcesu naprawdę musi podnosić swoją samoocenę w tak prymitywny sposób, jak nastolatek nijak niepotrafiący zareagować na komplement?
Czy po lekturze tego zbioru zwątpiłem w talent pisarski Szczepana Twardocha? Ani trochę. Czy przeczytam jego kolejną powieść, kolejny zbiór opowiadań? Z pewnością. Czy odmawiam mu prawa do rozluźnienia, do porzucenia jego charakterystycznej, romansującej z nihilizmem estetyki bezsensu i wiecznego zła? Broń Boże, jeśli jesteś lub byłeś. Tak samo jak nie śmiem nikomu zabronić pisywania o relacjach z dziećmi, trosce o nie, o pasjach, o codziennym życiu pisarza, o spotkaniach autorskich czy stosunku do krytyków. Nie uważam jednak, że wydawanie takich tekstów – w tym wypadku oczywiście, bo są przecież felietoniści genialni – w formie książki miało jakikolwiek sens. Twardoch jest w nich zbyt miałki, zbyt rozwodniony. Przecież ktoś już znalazł dla nich miejsce – w stałej rubryce tego czy innego magazynu.
Bartek Szczyżański
6 Popieram
Link do recenzji
1722
14
206
Oceny
Dyskusje
Książka na półkach
- 221
- 146
- 50
- 42
- 7
- 5
- 3
- 3
- 3
- 3
Wypożycz z biblioteki
Cytaty
Bezsenne noce trawimy na torturach znoszenia rzeczywistości w jaskrawym kontraście, dnie po nocach bezsennych są dniami jak pod kloszem z półprzeźroczystego szkła, dniami pół-życia, bo w poł...
Rozwiń
Zobacz więcej
Bezsenność płynie, co jakiś czas, potem serie kilku oddzielone długimi tygodniami czy miesiącami spokoju, potem interwały się zmniejszają i nie śpi się tygodniami rozdzielanymi przez dni ulg...
Rozwiń
Zobacz więcej
Jest więc też noc u Komańczów bardzo demokratyczna, bo w ciemnościach wszystkie ciała wydają się piękniejsze. To charakterystyczne dla ich kultury wyłączenie zmysłu wzroku ze sfery seksu wyd...
Rozwiń
Zobacz więcej
Opinie [35]
"Piszę nie dla krytyków ale dla pieniędzy" - zwierza się w swoim felietonie "Krytycy", zamieszczonym w tomie "Jak nie zostałem poetą", Szczepan Twardoch. Zatem celem Twardocha nie jest pisanie jako takie, tylko takie, które daje mu możliwość godnego zarabiania. Jak u Remigiusza Mroza. Mit pisarza pryska i zostaje rzemieślnik, który uczciwie zarabia na chleb swoją pracą....
więcejTwardocha znałam jako autora głośnych, szczytnych bestsellerów a tu proszę, perełka, felietony i to jakie?
więcejW każdym felietonie miesza się śmiech, nostalgia, groteska i tragedia, niezwykłość i codzienność, a napisane są żywym plastycznym językiem.
Bo język u Twardocha jest tworzywem szczególnym.
Ukochana przez Twardocha przestrzeń zaczyna się w rodzinnych Pilchowicach na...
Bardzo lubię twórczość Szczepana Twardocha, więc sięgnąłem po ten zbiór felietonów z niemałą ciekawością. Trzeba pamiętać, że autor wysyłał je do magazynu Pani, więc mając to na uwadze można zrozumieć ich styl i tematykę.
więcejMyślę, że to dobry pomysł, by ukazała się taka publikacja, bo dowiadujemy się z niej wiele na temat różnych szczegółów z życia pana Twardocha. Ja zawsze...
Jako psychofanka Szczepana Twardocha mogę nie być obiektywna ale bardzo mi się podobała. Taki Twardoch z trochę innej strony niż ten znany z powieści ale cały czas tak samo ciekawy.
Pokaż mimo tomomentami śmieszna, momentami pretensjonalna. Czyta się przyjemnie, ale "Morfina" to nie jest
Pokaż mimo toDoskonale niepotrzebna książka.
Pokaż mimo tokilka tekstów świetnych, reszta średnia i taka sobie;)
Pokaż mimo toKsiążka jest w formie zbioru felietonów, jest kilka tutaj ciekawostek z życia autora o których nie dowiemy się w inny sposób, niżeli przeczytanie tego zbioru.
więcejForma wręcz idealna do czytania w podróży, krótkie felietony idealnie czyta się w drodze do pracy/szkoły.
Krótkie historie nie wnoszące zawiele, lecz nie chodzi tutaj chyba o wielkie treści.
Jeżeli chcecie dzieło...
Fajny zbiór opowiadań. Dobrze się czyta, dobra pozycja na wakacje.
Pokaż mimo to"Moja pierwsza książka wyszła dwa lata później, w 2005 roku i miała ohydną okładkę, która zepsuła mi całą przyjemność z debiutu. Przyniosłem ją mojemu dziadkowi i kiedy w końcu po paru miesiącach odważyłem się zapytać o wrażenia z lektury, Jorg Draga, rocznik 1920, zirytowany rzekł:
więcej- Ta ksionżka? Ja, czytoł żech, yno to niy ma nic warte, toć to wszystko żeś sie tam, synek,...