Raczej dobrze, że przeczytana dopiero po paru innych powieściach pana Szczepana.Jakoś go faktycznie lubię więc czy słabsze czy lepsze felietoniki w żaden sposób nie przeszkadzało mi to.Troszkę można było się więcej dowiedzieć i jakoś tak autorowi po prostu wierzę. A w czym bardzo się lubuję,a co autor szanowny często mi dostarcza,to te małe przyziemne opowieści o postaciach nieznanych(jakże bardziej ciekawe od tych pompatycznych czy znanych wszem i wobec czyli oklepanych i średnio interesujących). I oczywiście coś z czym absolutnie zgodzić się muszę.To podejście do kobiecego piękna. Najwyśmienitsze nie to posągowe,tylko złamane czymś dziwacznym.W sedno...

Raczej dobrze, że przeczytana dopiero po paru innych powieściach pana Szczepana.Jakoś go faktycznie lubię więc czy słabsze czy lepsze felietoniki w żaden sposób nie przeszkadzało mi to.Troszkę można było się więcej dowiedzieć i jakoś tak autorowi po prostu wierzę. A w czym bardzo się lubuję,a co autor szanowny często mi dostarcza,to te małe przyziemne opowieści o postaciach...

Zbiór dość krótkich felietonów o wszystkim, choć głównie o samym sobie. Różna jakość i trochę powtórek.

Zbiór dość krótkich felietonów o wszystkim, choć głównie o samym sobie. Różna jakość i trochę powtórek.

" Jesień jest smutna smutkiem pogodnym i łagodnym..." Twardoch

Szczepan Twardoch jest dość poczytnym pisarzem polskim. Wydawnictwo Literackie sprzedało ponad milion egzemplarzy jego książek. Ja byłam zaintrygowana jego publikacją "Jak nie zostałem poetą". To zbiór tekstów pisanych przede wszystkim do miesięcznika Pani (2015-2019). Mają one charakter osobisty, prywatny- szczery aż do bólu w swej snobistycznej odsłonie.
Pisarz, który nie został poetą ( a może szkoda, że nie został?!) jawi mi się jako oryginalność dziwna i zdumiewająca.
W sumie dość ciekawa lektura, miejscami jak dla mnie,nieco nudna
z wypowiedziami na temat różnych aspektów życia. Bywało, że niekiedy się uśmiechałam.

" Jesień jest smutna smutkiem pogodnym i łagodnym..." Twardoch

Szczepan Twardoch jest dość poczytnym pisarzem polskim. Wydawnictwo Literackie sprzedało ponad milion egzemplarzy jego książek. Ja byłam zaintrygowana jego publikacją "Jak nie zostałem poetą". To zbiór tekstów pisanych przede wszystkim do miesięcznika Pani (2015-2019). Mają one charakter osobisty, prywatny-...

Zbyt wiele megalomanii, by odczuwać przyjemność z czytania. A jednocześnie potrafi ten Twardoch napisać coś sensownego, gdy o swych przodkach lub zupełnie obcych ludziach mówi. Stąd moja ocena.

Zbyt wiele megalomanii, by odczuwać przyjemność z czytania. A jednocześnie potrafi ten Twardoch napisać coś sensownego, gdy o swych przodkach lub zupełnie obcych ludziach mówi. Stąd moja ocena.

Tomik felietonów, bynajmniej nie "zaległych" pisanych naprędce, bo czas nagli. Takie nie zapadają w pamięć. Mogą wywołać uśmiech, omamić smaczkami, ale nie mają nic godnego uwagi, nad czym warto się zatrzymać. Tutaj zatrzymywanie się nad treścią jest mimowolne. Nie musimy się z nią zgadzać, bo nie chodzi o przytakiwanie, lecz doświadczanie siebie i rzeczywistości. A dotykane są tutaj niejednokrotnie miejsca palące i bolące. Bez zmierzenia się z nimi pozostaje tylko egzystencja z obowiązku, jak automat. Spodziewałam się felietonów charakterystycznych, może bulwersujących fragmentami, ale , że autor pomiędzy strzępkami własnej przeszłości zakamufluje takie tematy, to jakoś do głowy mi nie przyszło. Ze wstydem muszę zatem przyznać, że powinno, bo po całokształcie twórczości wiadomo, że tutaj o żadnym schemacie mowy nie będzie. Trzeba zasiąść z otwartą głową, nie oczekując niczego. Na pewno po krótkiej chwili okaże się, że właśnie tego nam było potrzeba. Tylko skąd On to wiedział?

Tomik felietonów, bynajmniej nie "zaległych" pisanych naprędce, bo czas nagli. Takie nie zapadają w pamięć. Mogą wywołać uśmiech, omamić smaczkami, ale nie mają nic godnego uwagi, nad czym warto się zatrzymać. Tutaj zatrzymywanie się nad treścią jest mimowolne. Nie musimy się z nią zgadzać, bo nie chodzi o przytakiwanie, lecz doświadczanie siebie i rzeczywistości. A...

Dla osoby takiej jak ja, znającej raczej pobieżnie twórczość Pana Twardocha, bardzo ciekawa lektura. Rzecz o mężczyźnie, synu i ojcu zawodowo zarabiającym na życie pisaniem. O korzeniach, śląskości, pasjach. Polecam

Dla osoby takiej jak ja, znającej raczej pobieżnie twórczość Pana Twardocha, bardzo ciekawa lektura. Rzecz o mężczyźnie, synu i ojcu zawodowo zarabiającym na życie pisaniem. O korzeniach, śląskości, pasjach. Polecam

Są to krótkie felietony ,ciekawe, lekkie, pisane z dystansem do siebie.

Są to krótkie felietony ,ciekawe, lekkie, pisane z dystansem do siebie.

Książka mająca być zbiorem autoportretowych felietonów i opowieścią o autorze. Jak na mój gust troszkę za bardzo egocentryczna.

Książka mająca być zbiorem autoportretowych felietonów i opowieścią o autorze. Jak na mój gust troszkę za bardzo egocentryczna.

Sporo cennych spostrzeżeń, nawet jeśli nie z każdymi się zgadzam.

Sporo cennych spostrzeżeń, nawet jeśli nie z każdymi się zgadzam.

Wszystkie książki tego autora, które dotychczas przeczytałam intrygowały mnie, urzekały formą, wciągały. Sięgając po te pozycję w ogóle nie spodziewałam się, że zobaczę autora od kulis. Mimo opisywanej w książce autokreacji, jako człowieka światowego, erudytę, dobrze ubranego i ogólnie z klasą, zobaczyłam pana w szlafroku i dresie. Niestety. Tajemnica, jaka kryła się w książkach, w języku, ulotniła się, bo autor za dużo pokazał, za blisko nas do siebie dopuścił. Być może to mój problem, nawet na pewno, a nie Pana Twardocha. Tak, czy inaczej, czasem lepiej nie wiedzieć o kimś za dużo, bo czar pryska.

Wszystkie książki tego autora, które dotychczas przeczytałam intrygowały mnie, urzekały formą, wciągały. Sięgając po te pozycję w ogóle nie spodziewałam się, że zobaczę autora od kulis. Mimo opisywanej w książce autokreacji, jako człowieka światowego, erudytę, dobrze ubranego i ogólnie z klasą, zobaczyłam pana w szlafroku i dresie. Niestety. Tajemnica, jaka kryła się w...