Jak nie zostałem poetą
Wydawnictwo:
Wydawnictwo Literackie
publicystyka literacka, eseje
- Data wydania:
- 2019-04-24
- Data 1. wyd. pol.:
- 2019-04-24
- Liczba stron:
- 160
- Język:
- polski
- ISBN:
- 9788308068625
- Wydawnictwo:
- Wydawnictwo Literackie
- Tagi:
- eseje literatura literatura polska pisarz poeta talent
- Kategoria:
- publicystyka literacka, eseje
- Data wydania:
- 2019-04-24
- Liczba stron:
- 160
- Język:
- polski
- ISBN:
- 9788308068625
- Tagi:
- eseje literatura literatura polska pisarz poeta talent
Jeden z najpopularniejszych pisarzy. Pół miliona sprzedanych egzemplarzy. Uznanie polskich i zagranicznych krytyków. Wiele nagród i liczne nominacje. A niewiele brakowało, by wszystko potoczyło się zupełnie inaczej…
Pewnego dnia, w latach dziewięćdziesiątych, długowłosy nastolatek w ciężkich butach wchodzi do klubu gliwickich poetów, by przekonać się, jak ocenione zostaną jego wiersze. Efekt? Wiele lat później do księgarń trafia Jak nie zostałem poetą Szczepana Twardocha. A w książce? Historia i codzienność. Tożsamość i autorefleksja. Bardzo serio i z przymrużeniem oka.
„Ciągle nie zdecydowałem, czy uprawianie literatury jest dla mnie po prostu zawodem, czy może raczej czymś w rodzaju choroby psychicznej” — pisze autor. I opowiada historie, które mogłyby dać początek nowym powieściom…
Któregoś dnia, w czasie II wojny światowej, do jednej ze śląskich wsi nagle przestały przychodzić listy miłosne, które chłopcy z frontu słali do swoich ukochanych. Zapomnieli? Przestali kochać? Spotkało ich coś strasznego? I dlaczego tak nagle? A może ma z tym coś wspólnego młoda listonoszka?
Porównaj ceny
W naszej porównywarce znajdziesz książki, audiobooki i e-booki, ze wszystkich najpopularniejszych księgarni internetowych i stacjonarnych, zawsze w najlepszej cenie. Wszystkie pozycje zawierają aktualne ceny sprzedaży. Nasze księgarnie partnerskie oferują wygodne formy dostawy takie jak: dostawę do paczkomatu, przesyłkę kurierską lub odebranie przesyłki w wybranym punkcie odbioru. Darmowa dostawa jest możliwa po przekroczeniu odpowiedniej kwoty za zamówienie lub dla stałych klientów i beneficjentów usług premium zgodnie z regulaminem wybranej księgarni.
Za zamówienie u naszych partnerów zapłacisz w najwygodniejszej dla Ciebie formie:
• online
• przelewem
• kartą płatniczą
• Blikiem
• podczas odbioru
W zależności od wybranej księgarni możliwa jest także wysyłka za granicę. Ceny widoczne na liście uwzględniają rabaty i promocje dotyczące danego tytułu, dzięki czemu zawsze możesz szybko porównać najkorzystniejszą ofertę.
Poczekaj, szukamy dla Ciebie najlepszych ofert
Polecane księgarnie
Pozostałe księgarnie
Informacja
Książki autora
Podobne książki
Oficjalne recenzje
Twardoch, który powinien był pozostać powieściopisarzem
Nie tak znowu dawno temu, jakieś dwa miesiące, czytałem „Migawki” Claudia Magrisa, które tyle mają wspólnego z „Jak nie zostałem poetą”, że także są zbiorem krótkich felietonów. Wespół w zespół – ale by uczciwości stało się zadość, dodam, że ze zdecydowaną przewagą drugiego – doprowadziły mnie te dwie lektury do wniosku, iż nawet jeśli istnieje zapotrzebowanie na tego typu literaturę, to z całą pewnością należy się poważnie zastanowić przed jej zebraniem w tom i wydaniem w ramach książki.
Umówmy się, moi państwo, co do jednego: czytanie (w wypowiedzianym domyśle: książki) zwykle wymaga dość poważnego, o ile podchodzimy do niego bez nadmiernego dyletanctwa, skupienia, które w dodatku wypada podtrzymać przez kilkanaście, a często nawet kilkadziesiąt minut. Nieco innym przeżyciem jest spokojne kartkowanie czasopisma, aby na samym końcu (tudzież w innym uświęconym tradycją miejscu) trafić na krótki tekst znanego pisarza i przy jego użyciu – tekstu, nie pisarza – liznąć nieco literatury. I choć nie da się rozstrzygnąć, który sposób spędzania wolnego czasu jest lepszy (bo cóż miałaby gradacja w tym kontekście znaczyć?), to i Magris, i Twardoch udowadniają skutecznie, że mieszanie dwóch tak odmiennych rodzajów lektury, czy też sztuczne wtłaczanie jednego w drugi, daje skutki co najwyżej mierne (albo nawet mizerne).
Absolutnie nie jestem, moi państwo, antyfanem autora „Jak nie zostałem poetą”, których, jak można się dowiedzieć w bardzo przykrym tekście ze zbioru (przykrym, bo pełnym chełpliwości, pasywnej agresji i pogardy ukrytej pod płaszczem współczucia; współczuję profesjonalnym badaczom literatury, którzy mogą się z niego dowiedzieć, że ich pasja to pokłosie niespełnionego marzenia na wzór podkaszania murawy zamiast grania na niej), ten ponoć ma w ostatnim czasie wielu. Co prawda wciąż uważam, że jego szczytowym osiągnięciem był zapomniany zbiór „Tak jest dobrze”, ale cenię także dylogię o Jakubie Szapirze (ze szczególnym wskazaniem na „Królestwo”, czyli ostatnią powieść autora), a samego Szczepana Twardocha uważam za niezwykle ważne zjawisko dla polskiej kultury: żywy dowód na to, że można osiągnąć finansowy sukces bez podążania za najprostszymi trendami, literacki talent, który należycie rozbłysł w sensie medialnym.
Ale taki Twardoch? Nie dość, że obrażony (przepraszam, zgodnie ze swoimi słowami sprzecznymi zupełnie z wymową felietonu: współczujący krytykom), to jeszcze częstokroć bez pomysłu. Cóż to za mętne zestawienie prymitywnego piękna z kabrioletem? W niedawnym wywiadzie dla „Tygodnika Powszechnego” profesor Elżbieta Tabakowska mówiła o tym, że niektórzy pisarze są jak twórcy budowli, którą próbują postawić przy pomocy niebieskich trójkątnych cegieł. Autor „Jak nie zostałem poetą” chyba się tą wizją zainspirował, bo porównanie Spitsbergenu z samochodem jest równie koślawe, co owa konstrukcja. I jeszcze ta pogarda, z jaką Twardoch wyśmiewa rzekome zarzuty, że jego pasje są zbyt męskie jak dla intelektualisty. Czy naprawdę są one, nawet jeśli się pojawiły, godne komentowania? W czasach, gdy miliony ludzi biegają, jeżdżą wyczynowo na rowerach, ryzykują życiem w górach? Sport, także ekstremalny, nikomu nie uwłacza, a sposób, w jaki autor się do tej sprawy odnosi, budzi jedyną bodaj żywą refleksję podczas całej lektury „Jak nie zostałem poetą”: czy to jakiś synonim oblężonej twierdzy? Czy pisarz powszechnie uznawany za człowieka sukcesu naprawdę musi podnosić swoją samoocenę w tak prymitywny sposób, jak nastolatek nijak niepotrafiący zareagować na komplement?
Czy po lekturze tego zbioru zwątpiłem w talent pisarski Szczepana Twardocha? Ani trochę. Czy przeczytam jego kolejną powieść, kolejny zbiór opowiadań? Z pewnością. Czy odmawiam mu prawa do rozluźnienia, do porzucenia jego charakterystycznej, romansującej z nihilizmem estetyki bezsensu i wiecznego zła? Broń Boże, jeśli jesteś lub byłeś. Tak samo jak nie śmiem nikomu zabronić pisywania o relacjach z dziećmi, trosce o nie, o pasjach, o codziennym życiu pisarza, o spotkaniach autorskich czy stosunku do krytyków. Nie uważam jednak, że wydawanie takich tekstów – w tym wypadku oczywiście, bo są przecież felietoniści genialni – w formie książki miało jakikolwiek sens. Twardoch jest w nich zbyt miałki, zbyt rozwodniony. Przecież ktoś już znalazł dla nich miejsce – w stałej rubryce tego czy innego magazynu.
Bartek Szczyżański
Popieram [ 6 ]
Link do recenzji
1823
14
251
Oceny
Dyskusje
Wypożycz z biblioteki
Cytaty
Bezsenne noce trawimy na torturach znoszenia rzeczywistości w jaskrawym kontraście, dnie po nocach bezsennych są dniami jak pod kloszem z pó...
RozwińBezsenność płynie, co jakiś czas, potem serie kilku oddzielone długimi tygodniami czy miesiącami spokoju, potem interwały się zmniejszają i ...
RozwińJest więc też noc u Komańczów bardzo demokratyczna, bo w ciemnościach wszystkie ciała wydają się piękniejsze. To charakterystyczne dla ich k...
Rozwiń
Opinie [45]
Z Twardochem mam tak, że go ,,niestety” lubię. Jako pisarza - lubię sposób, w jaki konstruuje powieści, buduje zdania i rysuje historię. Jako człowieka - za cynizm i bezkompromisowość w wypowiedziach. Dlaczego piszę ,,niestety”? Bo niestety to wysokie ego autora powoduje czasami u mnie przewrót oczami.
więcejNie zmienia to jednak faktu, że autor, który bardziej ceni wartość...
Nigdy nie byłem jakimś specjalnym fanem felietonów wydawanych w formie książek. Jednak książka "Jak nie zostałem poetą" Szczepana Twardocha urzekła mnie humorem i dystansem do samego siebie. Trochę mieszane uczucia miałem czytając o jego pasjach, t.j. nietypowych samochodach, podróżach, sportach walki. Każdy chciałby zapewne, aby jego ulubiony autor prowadził życie podobne...
więcejA ja, w kontrze do większości opinii, jestem zadowolona z lektury. Uważam, że na tle ogółu felietonów pisanych przez polskich dziennikarzy czy literatów, te z niniejszego tomiku prezentują naprawdę dobry poziom, zarówno pod względem treści jak i stylu. Nawet jeśli nie zgadzałam się z pewnymi opiniami autora, nie przeszkadzało mi to w śledzeniu toku jego wywodu. To prawda,...
więcejBardzo nierówne teksty. Bardzo wysoko oceniam biograficzne fwlietoeny Szczepana Twardocha, a raczej marnie te, które stanowią jakieś zmyślone opowieści, albo opinie. Są rzeczy, z ktorymi się nie mogę zgodzić tzn. Wypady na Spitzbergen ze strzelbą w razie ataku niedźwiedzia no i poglądy na temat himalaizmu, natomiast opowieść o spotkaniu klasowym to cos niezwykłego.
Pokaż mimo toAch, jak cudowny jest Spitsbergen i inne radości, by nie umrzeć za życia
więcejWszystkie pomieszczone w tomie felietony, gdy się je czyta, a nawet wraca do nich, sprawiają wiele czytelniczej frajdy. Są zróżnicowane, efektowne, ale dają też do myślenia. Mamy do czynienia z rzeczą napisaną i wydaną dla pieniędzy, krótką – do lektury z doskoku, nieangażującej czasowo, bez...
Jedne eseje podobały mi się bardzo, inne mniej. Ogólnie warto. mocne 7/10
Pokaż mimo toCóż, trochę trąci zapchaj dziurą pomiędzy lepszymi tekstami, ale i tak jak na dobrego autora przystało, czytało się z przyjemnością. Bez zgrzytu zębów, ale też bez refleksji i zachwytów nad formą czy treścią.
Pokaż mimo toNie zainteresuje to nikogo, kogo nie interesuje Twardoch nie jako pisarz, nie jako zjawisko, ale jako człowiek. Mnie zainteresowało. Ale nie zachwyciło - bynajmniej nie to, jakim człowiekiem jest autor, ale raczej jakość tekstów. Parę dobrych przemyśleń. Parę zgrabnych zdań. I fragmencik, który mnie uśmiechnął: "W ogóle nadużywam słów. Chciałbym nauczyć się milczenia, ale...
więcejUwielbiam Twardocha i tyle :)
Pokaż mimo toUwielbiam "Króla", uwielbiam "Królestwo", podoba mi się "Morfina", ale "Jak nie zostałem poetą" mi się nie podoba. Zbiór felietonów drukowanych niegdyś w "Pani" składa się na rodzaj autobiografii Szczepana Twardocha i okazuje się, że choć wysoko cenię jego literackie kreacje, to niekoniecznie jego życiowe przemyślenia. Ładnie napisane, wyłącznie dla zagorzałych fanów, lecz...
więcej