Maszyny takie jak ja

Oto tło wydarzeń alternatywnego roku 1982. Wielka Brytania przegrywa z kretesem konflikt o Falklandy, w konsekwencji gospodarka załamuje się, a krajem wstrząsa fala protestów. Zamach na Prezydenta Kennedy’ego nie udał się. Przełomowe badania Alana Turinga doprowadziły do przełomu w pracy nad sztuczną inteligencją i znaczące przyspieszenie w wykorzystywaniu technologii. Na rynek trafia próbna partia androidów - samouczących się sztucznych ludzi.

Kolejna książka, której autor zaprasza czytelnika do rozmyślań nad istotą człowieczeństwa. Naświetla problemy moralne, etyczne i prawne z jakimi przyjdzie nam się już wkrótce mierzyć. Nie jesteśmy przygotowani na bliską integrację ze sztuczną inteligencją. Redefinicja musi dotknąć nie tylko prawa, obyczajów, ale naprawdę wielu aspektów naszego życia. Czy jesteśmy gotowi napisać nowe znaczenie życia rodzinnego, miłości, śmieci czy zdrady? Jak bardzo pojemne są definicje tych zjawisk? Jakie prawa i obowiązki będzie miał sztuczny człowiek? Kto odpowie za jego czyny? Kto będzie miał prawo do zasobów, które wytworzy? Czy pozbawieni pracy i zajęcia utracimy sens życia?

McEwan idzie o krok dalej, bo zastanawia się czy sztuczna inteligencja będzie w stanie poradzić sobie z ludzką niekonsekwencją (brakiem logiki działań), zemstą, kłamstwem i całym wachlarzem emocji? Jakie będą skutki autorefleksji sztucznego człowieka?

Oto tło wydarzeń alternatywnego roku 1982. Wielka Brytania przegrywa z kretesem konflikt o Falklandy, w konsekwencji gospodarka załamuje się, a krajem wstrząsa fala protestów. Zamach na Prezydenta Kennedy’ego nie udał się. Przełomowe badania Alana Turinga doprowadziły do przełomu w pracy nad sztuczną inteligencją i znaczące przyspieszenie w wykorzystywaniu technologii. Na...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

#Polecane #Książki

Rok 1982 alternatywna rzeczywistość:

✅ Wielka Brytania przegrała wojnę o Falklandy.
✅ Nie powiódł się zamach na Kennedy’ego w Dallas.
✅ Alan Turing żyje i osiąga przełom w pracy nad sztuczną inteligencją.
✅ Można kupić sztucznego człowieka.

Powieść Iana McEwana stawia fundamentalne pytania:

❓ Co jest istotą człowieczeństwa?

❓ Czy maszyna może mieć uczucia?

❓ Czy możliwy jest w przyszłości podobny scenariusz?

Polecam!

#Polecane #Książki

Rok 1982 alternatywna rzeczywistość:

✅ Wielka Brytania przegrała wojnę o Falklandy.
✅ Nie powiódł się zamach na Kennedy’ego w Dallas.
✅ Alan Turing żyje i osiąga przełom w pracy nad sztuczną inteligencją.
✅ Można kupić sztucznego człowieka.

Powieść Iana McEwana stawia fundamentalne pytania:

❓ Co jest istotą człowieczeństwa?

❓ Czy maszyna może mieć...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Witajcie Mole Książkowe! Lektury na zbliżający się weekend są już przez Was wybrane? Jeżeli nie to mam dla Was kochani kilka propozycji:) Zdecydowanie jest w czym wybierać!
MASZYNY TAKIE JAK JA autorstwa Iana McEwana wywołała we mnie mieszane uczucia. Chyba na samym początku nastawiłam się do niej lekko negatywnie. Jednak nie poddałam się i muszę przyznać, że dobrze zrobiłam bo ponownie intuicja mnie nie zawiodła i się nie rozczarowałam:)
Autor zaprasza nas do całkiem nowego i nieznanego nam świata.. do świata z przyszłości. Pisarz zaprasza nas do świata gdzie maszyny "żyją" na równi z ludźmi i nikogo ta sytuacja nie dziwi, co więcej roboty czują i wchodzą w głębsze relacje z ludźmi..
Wielka Brytania przegrała wojnę o Falklandy, rząd Margaret Thatcher chwieje się w posadach, a Alan Turing osiąga przełom w pracy nad sztuczną inteligencją. W świecie nie do końca podobnym do tego, który znamy, dwoje kochanków i… android zostaną poddani niezwykłej próbie… człowieczeństwa.

Londyn, lata 80. XX wieku w alternatywnej rzeczywistości. Charlie, człowiek bez właściwości, lekkomyślnie dryfujący przez życie i unikający jak ognia pełnoetatowej pracy, skrupulatne planuje swój przyszły związek z Mirandą. Nie wie, że błyskotliwa studentka, córka znanego literata mieszkająca piętro wyżej, skrywa szokujący sekret. Otrzymany spadek Charlie przeznacza w całości na Adama, który należy do pierwszej partii syntetycznych ludzi. Wspólnie z piękną sąsiadką konfigurują jego osobowość. Ten niemal doskonały okaz ludzki – piękny, silny i mądry – stworzy z Charliem i Mirandą uczuciowy i emocjonalny trójkąt. Już wkrótce cała trójka stanie przed głębokim dylematem moralnym, który doprowadzi do gwałtownego kryzysu w tym asymetrycznym związku.

Nowa przewrotna powieść Iana McEwana stawia fundamentalne pytanie o istotę człowieczeństwa. Co tak naprawdę czyni nas ludźmi: to, co czynimy, czy to, jacy jesteśmy? Czy dzieło może przerosnąć twórcę? Czy maszyna może oddać wielowymiarowość ludzkiej natury i odnaleźć się w świecie, w którym nic nigdy nie jest czarno-białe? @lubimy.czytac

Historia nie zaciekawi każdego i zdecydowanie jest przeznaczona dla fanów gatunku. Ja do wielkich fanek science fiction nie należę jednak powieść przypadła mi do gustu. Wywołała we mnie trochę kontrowersji i zastanawiałam się czy dożyję czasów, że roboty będą żyć koło nas i nikogo to nie będzie dziwiło. Czy maszyna może czuć i żyć jako na przykład nasz sąsiad? Czy dojdziemy w dziedzinie sztucznej inteligencji jako ludzie, aż tak daleko? Powieść zdecydowanie zmusza nas do refleksji i przemyśleń. Ma jednak jeden minus, akcja książki jest dość wolna , fabuła rozkręca się dość powoli.
Jadnak polecam:) W sam raz na długie jesienne wieczory! A czy Ty wyobrażasz sobie żyć w relacji z robotem...?
Moja ocena: 7

Witajcie Mole Książkowe! Lektury na zbliżający się weekend są już przez Was wybrane? Jeżeli nie to mam dla Was kochani kilka propozycji:) Zdecydowanie jest w czym wybierać!
MASZYNY TAKIE JAK JA autorstwa Iana McEwana wywołała we mnie mieszane uczucia. Chyba na samym początku nastawiłam się do niej lekko negatywnie. Jednak nie poddałam się i muszę przyznać, że dobrze...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie ukrywam, że jestem rozczarowany i dogłębnie znużony lekturą. Z pewnością mogłoby to być opowiadanie, a nie powieść.

Oś główna powieści to konstrukcja sztucznej inteligencji i rozważania nad jej odmiennością w stosunku do ludzkiej. Ta ostatnia - i nie jest to spoiler - oczywiście okazuje się ułomna w porównaniu ze szlachetnym AI. Ten wątek wydaje się najbardziej wtórny, jeśli pamięta się “Frankensteina”, “Blade Runnera” (i Dickowskie "Czy androidy marzą o elektrycznych owcach?"), Asimova (prawa robotyki), Lema, HALA 9000 czy nawet niektóre odcinki serialu “Black Mirror”. Rażą tutaj oczywiste absurdy wprowadzone przez autora: naukowcy skonstruowali świętego Graala robotyki - super robota, ale sprzedają go za śmieszne pieniądze (tak - kwota za którą Adam-humanoid został nabyty - jest wymieniona w książce) różnorakim gamoniom w rodzaju głównego bohatera. Oczywiście, można to uzasadnić "eksperymentem społecznym": jak wprowadzić robota w społeczeństwo? Tutaj chce się odpowiedzieć, że siłą rzeczy będzie on traktowany jako niewolnik, którego się kupiło. Albo zabawka.

Drugi wątek to historia romantycznej miłości głównego bohatera Charliego oraz jego sąsiadki - Mirandy. I ta relacja ma jakąś dynamikę, dramatyzm. Obie postaci są wiarygodnie skonstruowane - jedna z nich niesie ciężki bagaż życiowych doświadczeń, druga jest typem “dangling mana” rodem z powieści Saula Bellowa.

Trzeci wątek to tło historyczne i socjologiczne - nazwałbym je odreagowywaniem brytyjskich traum. Momentami ma się wrażenie, że więcej dramatyzmu autor zawarł w opisanie stanu UK w latach 80 alternatywnej rzeczywiści, niż w samym pierwszoplanowym wątku. Te brytyjskie rozrachunki to penalizacja homoseksualizmu (wątek wciąż żyjącego Alana Turinga), thatcheryzm (co by było gdyby Imperium przegrało wojnę o Falklandy?), stosunek do imigrantów, kwestia Brexitu, a nawet (może to tylko moje odczucie) postawa pokolenia millenialsów (czyli główny bohater - trzydziestoparolatek, dziecko sieci, reprezentant przeżuwaczy informacji, który studiów nie skończył, a nawet nie zaczął; całymi dniami próbuje grać na giełdzie - bez większych rezultatów zresztą, a - pytany o ostatnio przeczytaną książkę - nie potrafi nawet czegoś naprędce zaimprowizować - ba! jest nawet wyraźnie powiedziane, że nie czytał nawet Hamleta ani czego z Szekspira, czyli jak większość słaby wykształconych Brytyjczyków).

Wszystko to jest rozwleczone, podlane erudycyjnymi wywodami lepszego “jestestwa” - Adama. Zaskoczenie nie jest specjalnie zaskakujące, chociaż czeka się na nie ze zniecierpliwieniem (ile jeszcze?). Niektóre postaci w ogóle nie mają funkcji fabularnej - np. ojciec Mirandy, który pojawia się chyba tylko po to, aby zakwestionować człowieczeństwo Charliego.

Nie polecam, ani też stanowczo nie odradzam - jeśli jakimś cudem nie czytaliście dotąd żadnych książek science-fiction dotyczących AI zapewne będzie to oszałamiająca lektura.

Nie ukrywam, że jestem rozczarowany i dogłębnie znużony lekturą. Z pewnością mogłoby to być opowiadanie, a nie powieść.

Oś główna powieści to konstrukcja sztucznej inteligencji i rozważania nad jej odmiennością w stosunku do ludzkiej. Ta ostatnia - i nie jest to spoiler - oczywiście okazuje się ułomna w porównaniu ze szlachetnym AI. Ten wątek wydaje się najbardziej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

W ciekawie wykreowanej alternatywnej rzeczywistości, niespiesznie rozwijająca się fabuła porusza problematykę współistnienia człowieka i sztucznej inteligencji, ujmując temat od strony, do której nie jesteśmy przyzwyczajeni w książkach o androidach. To nie jest książka science-fiction, a obyczajowa. I jest w tej roli bardzo solidną pozycją.

W ciekawie wykreowanej alternatywnej rzeczywistości, niespiesznie rozwijająca się fabuła porusza problematykę współistnienia człowieka i sztucznej inteligencji, ujmując temat od strony, do której nie jesteśmy przyzwyczajeni w książkach o androidach. To nie jest książka science-fiction, a obyczajowa. I jest w tej roli bardzo solidną pozycją.

Pokaż mimo to

NUDA! Czytając opis spodziewałem się czegoś naprawdę dobrego, a otrzymałem twór rozmemłany do granic możliwości. Autor co chwilę skacze do sytuacji politycznych w kraju głównego bohatera, wrzuca przemyślenia na temat świata i generalnie trzyma się wszystkiego, tylko nie tego, co obiecuje opis.
Jeżeli chodzi o wątek główny, 80 stron, które przeczytałem jestem w stanie streścić w 6-10 stronach... on niemal nie istnieje! Historia biegnie wszędzie, tylko nie tam gdzie trzeba i jest rozdmuchiwana poza wszelką skalę...

Książka mocno przeintelektualizowana, nudna, prowadzona bez konsekwencji... eh szkoda gadać...

Jedyne co mogę wymienić na +, to poziom posługiwania się słowem przez Autora. Przepiękny, wspaniały, ale niestety to za mało, żebym skończył "Maszyny takie jak ja".

NUDA! Czytając opis spodziewałem się czegoś naprawdę dobrego, a otrzymałem twór rozmemłany do granic możliwości. Autor co chwilę skacze do sytuacji politycznych w kraju głównego bohatera, wrzuca przemyślenia na temat świata i generalnie trzyma się wszystkiego, tylko nie tego, co obiecuje opis.
Jeżeli chodzi o wątek główny, 80 stron, które przeczytałem jestem w stanie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie oszukujmy się - debiutantowi nikt by tej książki nie wydał. W swojej fantastyczno-naukowej warstwie jest wtórna, przewidywalna i generalnie słaba. Ale ratuje ją wątek psychologiczno-obyczajowy. McEwan to jednak kawał pisarza i w sumie daje nam do przeczytania dość zajmującą historyjkę.

Nie oszukujmy się - debiutantowi nikt by tej książki nie wydał. W swojej fantastyczno-naukowej warstwie jest wtórna, przewidywalna i generalnie słaba. Ale ratuje ją wątek psychologiczno-obyczajowy. McEwan to jednak kawał pisarza i w sumie daje nam do przeczytania dość zajmującą historyjkę.

Pokaż mimo to

Nie wiem, czy to kwestia mojego zbyt wrażliwego podejścia do pewnych kwestii, czy też Ian McEwan ma idealnie wykreowany pode mnie styl bądź po prostu jest świetnym pisarzem, który umie chwycić za serce, ale ,,Maszyny takie jak ja" wciągnęły mnie do alternatywnej rzeczywistości naszego świata, w którym maszyny nie są wyłącznie naszymi pomagierami, ale również istotami, które potrafią czuć, a ja nie chciałam z niej wychodzić. Finalne sceny wywołały we mnie lawinę uczuć. Poczułam się ogromnie wzruszona, ale zacznijmy od początku.

Jest to dopiero druga książka tego autora, po którą udało mi się sięgnąć. Tematyka ludzkich androidów jest mi głównie znana z gry Detroit: Become Human i na tyle się spodobała, że zachciałam sięgnąć do innych dzieł kultury do niej nawiązujących, by nieco zaznajomić się z różnymi podejściami do tego tematu. ,,Maszyny takie jak ja" nie traktuje go w rozbuchany sposób. Jest powieścią osadzoną w domowych warunkach - intymną, pokazującą spojrzenie na przyszłość zwykłego, szarego człowieka, który miał jednorazowe szczęście nabyć tak zaawansowaną maszynę. Targany wieloma emocjami Charlie, początkowo nie wie, czy podjął dobrą decyzję. Z czasem ma ona swoje konsekwencje, które czytelnik śledzi z zainteresowaniem.

Z ogromną przyjemnością czytałam o przeżyciach głównego bohatera. Mimo jego dość narcystycznej wizji siebie, naprawdę bardzo go lubiłam, tak samo jak androida Adama. Właściwie wszyscy bohaterowie wzbudzali we mnie dozę sympatii. Wydaje mi się, że autor po prostu potrafi budować ludzkie postaci, o których lubi się czytać.

Jak dla mnie fabuła była wciągająca, momentami przesycona gdybaniem, politycznymi przemyśleniami bądź filozofowaniem. Te fragmenty nie stanowią moich ulubionych, bo bardziej interesowały mnie perypetie niestandardowej rodziny, która wytworzyła się dzięki nabyciu Adama, ale nie stanowiły dla mnie żadnej przeszkody w lekturze. Początkowo akcja ciągnie się nieco mozolnie. Szczerze przyznam, że ostatnie sto stron jest po prostu najlepsze i wręcz je połknęłam, zaciekawiona rozwojem akcji i głodna finału całej historii.

Ta książka nie jest rozbuchaną wizją przyszłości. Wydaje mi się, że nigdy taka być nie miała. Pokazuje zaledwie fragment życia w wyimaginowanej przyszłości i odnajdywania się w niej. Ostatnie strony zostawiają z licznymi refleksjami, do których będzie wracało się nie raz na przestrzeni lat, obserwując nieunikniony rozwój technologiczny.

Nie wiem, czy to kwestia mojego zbyt wrażliwego podejścia do pewnych kwestii, czy też Ian McEwan ma idealnie wykreowany pode mnie styl bądź po prostu jest świetnym pisarzem, który umie chwycić za serce, ale ,,Maszyny takie jak ja" wciągnęły mnie do alternatywnej rzeczywistości naszego świata, w którym maszyny nie są wyłącznie naszymi pomagierami, ale również istotami, które...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie zachwyciła mnie ta książka. Fabuła przeciętna, jak dla mnie nic nowego i nadzwyczajnego - pokazanie kolejny raz jak daleko i szybko człowiek posuwa się w rozwijaniu sztucznej inteligencji, która potem obróci się przeciwko nam. Po opisie spodziewałam się naprawdę dobrej lektury. Z początku myślałam, że taka będzie. Jednak po paru rozdziałach zaczynała mnie nudzić. Nie lubię zostawiać książki w połowie, więc zmęczyłam ją do końca. Zakończenie też mnie nie urzekło. :(

Nie zachwyciła mnie ta książka. Fabuła przeciętna, jak dla mnie nic nowego i nadzwyczajnego - pokazanie kolejny raz jak daleko i szybko człowiek posuwa się w rozwijaniu sztucznej inteligencji, która potem obróci się przeciwko nam. Po opisie spodziewałam się naprawdę dobrej lektury. Z początku myślałam, że taka będzie. Jednak po paru rozdziałach zaczynała mnie nudzić. Nie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka genialna. W mojej recenzji posłużę się jedynie krótkim cytatem z książki. Cytuję:
'Wciąż zastanawiałem się, w jaki sposób Adam widzi. Co to dokładnie znaczy? Kto lub co wykonuje to widzenie? Strumień zer i jedynek mknął ku różnym procesorom, które kierowały z kolei kaskadę interpretacji do innych ośrodków. Żadne mechanistyczne wyjaśnienie nie było tu pomocne. Nie wskazywało na dzielącą nas podstawową różnicę. Nie miałem zbyt dużego pojęcia, co przekazuje mój własny nerw optyczny, dokąd to coś później trafia, jak te impulsy przeobrażają się w całościową wizualną rzeczywistość i kto właściwie wykonuje dla mnie to widzenie. Tylko dla mnie. Na czymkolwiek polegał ten proces, tkwiło w nim coś, co zdawało się wymykać rozumieniu, kreowało i utrwalało jedyną rzecz na tym świecie, co do której byliśmy pewni – nasze własne doświadczenie. Trudno było uwierzyć, że Adam posiadł coś takiego. Łatwiej było uznać, że widzi coś tak, jak widzi to kamera, albo słyszy coś tak, jak słyszy to mikrofon. Że nikogo tam nie ma.
Ale patrząc w jego oczy, poczułem, że tracę pewność, że w końcu sam już nie wiem. Mimo jasnego podziału na żywe i nieożywione, pozostawało faktem, że on i ja podlegaliśmy tym samym prawom fizyki. Być może biologia nie dawała mi żadnego specjalnego statusu i to, że stojąca przede mną istota nie jest w pełni żywa, znaczyło bardzo niewiele.'

Książka genialna. W mojej recenzji posłużę się jedynie krótkim cytatem z książki. Cytuję:
'Wciąż zastanawiałem się, w jaki sposób Adam widzi. Co to dokładnie znaczy? Kto lub co wykonuje to widzenie? Strumień zer i jedynek mknął ku różnym procesorom, które kierowały z kolei kaskadę interpretacji do innych ośrodków. Żadne mechanistyczne wyjaśnienie nie było tu pomocne. Nie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to