Maszyny takie jak ja

Szczerze polecam! Ian McEwan przyciągnął mnie do swojej twórczości cudowną "Pokutą", stawiając wysoko czytelniczą poprzeczkę, której podołała również powieść "Maszyny takie jak ja". Autor ma bardzo wiele do zaoferowania w tej historii - stworzył alternatywną wersję lat 80. ubiegłego wieku, gdzie mamy do czynienia z daleko rozwiniętym postępem technicznym oraz związanym z tym kryzysem społecznym. Akcja przedstawiona jest dwutorowo - w skali makro (zmiany polityczne i społeczne w Wielkiej Brytanii), która stanowi tło dla głównej linii fabularnej powieści - relacji między Charliem, Mirandą oraz robotem Adamem, który do złudzenia przypomina człowieka. Czy maszyna może mieć uczucia? Czy system wartości maszyny jest doskonalszy niż ludzka moralność? Czy zemsta w imię ofiary uzasadnia kłamstwo? Te kwestie poruszane są w treści książki. Dodatkowo Autor przybliża tragiczną postać Alana Turinga uznawanego za ojca sztucznej inteligencji, dając mu drugie życie na kartach powieści. Warto!

Szczerze polecam! Ian McEwan przyciągnął mnie do swojej twórczości cudowną "Pokutą", stawiając wysoko czytelniczą poprzeczkę, której podołała również powieść "Maszyny takie jak ja". Autor ma bardzo wiele do zaoferowania w tej historii - stworzył alternatywną wersję lat 80. ubiegłego wieku, gdzie mamy do czynienia z daleko rozwiniętym postępem technicznym oraz związanym z...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

To w zasadzie powieść na "sześć z plusem", jednak McEwan dorzuca tyle intrygujących nasionek fabularnych, że można odrobinę przymknąć oko. Sci-fi zawodzi tu najbardziej (gdy filmy mają już "Ex Machiny" czy nowe "Blade Runnery"), a zaskakująco wartwa steampunkowa generuje wyraźny potencjał literacki. Definicja "ludzkości" wychodzi tu gładko, ale futurystycznego przerażenia rodem z Harariego się nie spodziewajcie. Nie wierzcie też hasełkom marketingowym - to nie jest opowieść o rogach przyprawionych przez humanoidalną maszynę.

To w zasadzie powieść na "sześć z plusem", jednak McEwan dorzuca tyle intrygujących nasionek fabularnych, że można odrobinę przymknąć oko. Sci-fi zawodzi tu najbardziej (gdy filmy mają już "Ex Machiny" czy nowe "Blade Runnery"), a zaskakująco wartwa steampunkowa generuje wyraźny potencjał literacki. Definicja "ludzkości" wychodzi tu gładko, ale futurystycznego przerażenia...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

super

super

Pokaż mimo to

Mam mieszane uczucia co do tej książki. Spodziewałam się bardzo dobrej lektury,a dostałam..dobrą.Zaintrygował mnie opis książki. Temat sztucznej inteligencji przewijał się już niejednokrotnie,czy to w filmach czy książkach.Sztuczna inteligencja,która może żyć obok nas.Mieszkać w naszych domach i razem z nami pracować.Temat bardzo kontrowersyjny i jakby nie było-całkiem realny,skłaniający do przemyśleń,czy nauka,która w zastraszającym tempie idzie do przodu-nie wymknie się nam kiedyś spod kontroli.Według mnie,niestety,jest to bardzo realne.Nie zdajemy sobie sprawy z niebezpieczeństwa przejęcia kontroli nad życiem przez coś,co będzie nieśmiertelne i idealne pod każdym względem.Z dnia na dzień powstają technologie,które pozwalają na stworzenie sztucznego człowieka,który będzie nie do odróżnienia od żywej istoty."Maszyny takiej jak ja"to ciekawa,przyjemna lektura,ale mam wrażenie że tutaj głównym wątkiem było życie głównych bohaterów a cała historia sztucznej inteligencji jest gdzieś z boku.Mimo wszystko,autor stworzył bardzo ciekawą historię,która została przedstawiona w narracji pierwszoosobowej.W książce mamy również Co do całości,nie mam zastrzeżeń,oprócz zbyt dużej ilości polityki wplątanej w fabułę.Ja całkowiecie stronie od polityki,więc po prostu nudzą mnie takie szczegółówe opisy.


Londyn,koniec lat 80tych.Przełom w badaniach nad sztuczną inteligencją.Powstają humanoidy-Adam i Ewa.Koszt zakupu takiego robota jest dość duży,przez co tylko nieliczni mogą sobie na niego pozwolić.Charlie,dostając spadek,postanawia wydać je na robota.Razem ze swoją dziewczyną,Mirandą,kształtują osobowość maszyny,poprzez nadanie mu odpowiednich cech.Powstaje Adam.Wydawałoby się-idealny.Ale czy wprowadzenie do własnego życia sztucznej inteligencji nie zaburzy codziennego życia?

Mam mieszane uczucia co do tej książki. Spodziewałam się bardzo dobrej lektury,a dostałam..dobrą.Zaintrygował mnie opis książki. Temat sztucznej inteligencji przewijał się już niejednokrotnie,czy to w filmach czy książkach.Sztuczna inteligencja,która może żyć obok nas.Mieszkać w naszych domach i razem z nami pracować.Temat bardzo kontrowersyjny i jakby nie było-całkiem...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książki Iana McEwana wielokrotnie widywałam na półkach sklepowych, jednak nigdy specjalnie nie ciągnęło mnie by się z nimi zapoznać. Jak zatem doszło do tego, że skusiłam się na lekturę "Maszyn takich jak ja"? Najzwyczajniej w świecie zaintrygował mnie opis. Bo jak się okazuje najnowsza książka autora zawiera w sobie coś więcej niż tylko elementy obyczajowe.

Akcja powieści rozgrywa się pod koniec lat 80 XX wieku w Londynie. Nie jest to jednak ten Londyn, który znany jest nam z historii. Rzeczywistość przedstawiona przez McEwana dzieje się w alternatywnym świecie, w którym to Alan Turning stawia przełomowy krok w pracy nad sztuczną inteligencją. Spod jego rąk wychodzi seria humanoidów, którym nadawane są imiona: Adam i Ewa. Na własnego androida pozwolić mogą sobie jedynie nieliczni. Koszty zakupu własnego robota są bardzo wysokie. Na jeden z męskich modeli decyduje się żyjący beztrosko Charlie. Postanawia on przeznaczyć na kupno całą kwotę, którą odziedziczył w spadku. Razem ze swoją partnerką Mirandą konfigurują osobowość nowej maszyny, nadając jej wszystkie cechy, które według nich będą najistotniejsze. Powstaje humanoid doskonały - niezwykle silny i wszechwiedzący. Jak się wkrótce ma okazać - stanowiący poniekąd realną konkurencję o względy Mirandy...

Wątek sztucznej inteligencji przewijał się wielokrotnie czy to w kinematografii, czy też w literaturze. Niewątpliwie jest to zawsze chwytliwy i interesujący temat. Historia przedstawiona przez Iana McEwana - mimo, że nie jest czymś nowym - intryguje od pierwszych stron.

Kiedy czytałam tę powieść, wielokrotnie nachodziły mnie myśli, że rozwój nauki nieuchronnie prowadzi do doskonalenia sztucznej inteligencji, a to o czym pisze autor jest czymś, co wkrótce może stać się realne. Coraz częściej docierają do nas doniesienia związane z udoskonalaniem komputerów i oprogramowań. Temat niewątpliwie skłania do przemyśleń, a przede wszystkim do zadania sobie pytania, czy to, dokąd zmierza świat nauki, nie wymknie się z czasem spod kontroli.

McEwan stworzył ciekawą, wciągającą historię, która poprowadzona została w pierwszoosobowej narracji. To powieść, która łączy w sobie w mojej ocenie kilka gatunków. Znajdziemy w niej nie tylko elementy sc-fi, ale również dramatu. Jeśli miałabym się do czegoś przyczepić, to były by to wątki poboczne, czyli dysputy na tematy polityczne, związane z przegraną wojną o Falklandy, które zwyczajnie mnie nie interesowały. Ale jak wspominałam, w którejś z poprzednich recenzji - to co mnie nudzi, dla innych może być ciekawe. Poza tym do książki jako całokształtu nie mam zastrzeżeń.

"Maszyny takie jak ja" to powieść o ludzkich słabościach, a także o naszej moralności. Skłaniająca do przemyśleń. W mojej skromnej ocenie warta uwagi.

https://kasiaiksiazki.blogspot.com/2019/11/maszyny-takie-jak-ja-ian-mcewan.html

Książki Iana McEwana wielokrotnie widywałam na półkach sklepowych, jednak nigdy specjalnie nie ciągnęło mnie by się z nimi zapoznać. Jak zatem doszło do tego, że skusiłam się na lekturę "Maszyn takich jak ja"? Najzwyczajniej w świecie zaintrygował mnie opis. Bo jak się okazuje najnowsza książka autora zawiera w sobie coś więcej niż tylko elementy obyczajowe.

Akcja powieści...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

McEwan trzyma poziom, chociaż nie można zaliczyć tej książki do jego najlepszych powieści. Temat zgrany do cna w literaturze science-fiction, tu broni się dzięki narracji rodem z głównego nurtu. Liczyłem na więcej.

McEwan trzyma poziom, chociaż nie można zaliczyć tej książki do jego najlepszych powieści. Temat zgrany do cna w literaturze science-fiction, tu broni się dzięki narracji rodem z głównego nurtu. Liczyłem na więcej.

Pokaż mimo to

Ian McEwan wziął na warsztat zgrany być może motyw do cna, ale oferuje nam dzieło wielogatunkowe, świetnie skrojone, przewrotne, głęboko humanistyczne i prowokujące do myślenia. To opowieść o winie, odkupieniu, o tym co słuszne i sprawiedliwe. "Maszyny takie jak ja" portretują człowieczeństwo jako labirynt, skomplikowaną plątaninę zwyczajności i przyziemności. Ludźmi czynią nas nasze emocje, popełniane błędy, krzywdy, który wyrządzamy, nasze słabości, zagubienie i porażki i drugie szanse. I może stąd nasze marzenie o stworzeniu wyższej formy życia, która lepiej niż my poradziłby sobie z tym bałaganem, ale czy jakikolwiek android jest w stanie pojąć jak bardzo jesteśmy skomplikowani.

Ian McEwan wziął na warsztat zgrany być może motyw do cna, ale oferuje nam dzieło wielogatunkowe, świetnie skrojone, przewrotne, głęboko humanistyczne i prowokujące do myślenia. To opowieść o winie, odkupieniu, o tym co słuszne i sprawiedliwe. "Maszyny takie jak ja" portretują człowieczeństwo jako labirynt, skomplikowaną plątaninę zwyczajności i przyziemności. Ludźmi...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ian McEwan w doskonały sposób wplata w pozornie łatwą i prostą historię wielowarstwowość rzeczywistości, aspekty socjologiczne, czy obawy, które nosimy w sobie jako pokolenie idące z duchem najnowszej technologii. Co sprawia, że jesteśmy ludźmi? Czy musimy szaleńczo gonić technologiczny postęp, aby być dobrym człowiekiem? Czy wady, które ma każdy człowiek mogą pomóc w określeniu samego siebie i być wyznacznikiem człowieczeństwa? W jaki sposób jesteśmy odpowiedzialni za siebie i swoje twory? To niektóre pytania postawione przez autora w tej powieści. Mimo, że świat przedstawiony bywa okrutny, przewrotny, zdradziecki, można tam znaleźć także humor i opisy, które czyta się lekko, łatwo i przyjemnie. Intrygujący tytuł może być punktem wyjścia nad rozważaniem własnego życia. Choć objętościowo książka może znużyć, a niecierpliwych czytelników nawet znudzić, polecam serdecznie, dla egzystencjalnego otrząśnięcia się.

http://kulturacja.pl/2019/10/maszyny-takie-jak-ja-ian-mcewan-recenzja/

Ian McEwan w doskonały sposób wplata w pozornie łatwą i prostą historię wielowarstwowość rzeczywistości, aspekty socjologiczne, czy obawy, które nosimy w sobie jako pokolenie idące z duchem najnowszej technologii. Co sprawia, że jesteśmy ludźmi? Czy musimy szaleńczo gonić technologiczny postęp, aby być dobrym człowiekiem? Czy wady, które ma każdy człowiek mogą pomóc w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jaki czynnik zrówna sztuczną inteligencję z człowiekiem? W jakim momencie po zniszczeniu "robota" zasadnym będzie postawić człowieka, który się tego dopuścił przed sądem? Czy wtedy kiedy taka maszyna będzie miała osobowość, własny charakrer, jaźń? Kiedy będzie potrafiła kochać i nienawidzić? Snuć intrygi, grać na giełdzie, tworzyć poezję a może... kłamać?
Ian McEwan w powieści "Maszyny takie jak ja" wziął się za - dość już oklepany, ale uwielbiany przeze mnie - motyw sztucznej inteligencj. W historii trójkąta: on (Charlie), ona (Miranda) i ich "przysposobiony" robot Adam, autor porusza ciekawe kwestie etyczne i moralne, postrzegane oczami ludzkich bohaterów, jaj i umysłem robota, którego zaprogramowano zgodnie z jasnymi, ogólnymi zasadami życia w społeczeństwie oraz przepisami prawa.
I tu zaczyna się zabawa, a właściwie dramat. Ludzie uwielbiają drobne kłamstewka, jak i te poważniejsze, służące "dobrej sprawie". Jak nauczyć tego robota, który nie kłamie i pojmuje sprawiedliwość bardzo symetrycznie i prosto? Zawiniłeś - poniesiesz karę. Zrobiłeś coś złego - przyznaj się i pogódź z konsekwencjami.
I kto w takim razie jest bardziej człowiekiem? Ten, który zna zasady życia w społeczeństwie i się do nich stosuje czy ten, który nagina je, po swojemu interpretując rzeczywistość. Czy ważniejsze jest rozróżnianie bieli od czerni, a może raczej dostrzeganie odcieni szarości?
"Maszyny" czytało mi się świetnie. Powieść łączy w sobie osobiste dramaty bohaterów, politykę i bardzo aktualne pytania dotyczące nowych technologii. Do tego doskonały warsztat autora, styl i prowadzenia historii w pierwszoosobowej narracji. McEwan zdecydowanie w formie, dlatego polecam jeśli macie ochotę na dobrą powieść o człowieczeństwie.

Jaki czynnik zrówna sztuczną inteligencję z człowiekiem? W jakim momencie po zniszczeniu "robota" zasadnym będzie postawić człowieka, który się tego dopuścił przed sądem? Czy wtedy kiedy taka maszyna będzie miała osobowość, własny charakrer, jaźń? Kiedy będzie potrafiła kochać i nienawidzić? Snuć intrygi, grać na giełdzie, tworzyć poezję a może... kłamać?
Ian McEwan w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Czy pamięta ktoś jeszcze film z 1999 roku - "Człowiek przyszłości" z Robinem Williamsem w roli głównej? O robocie, który chciał zostać człowiekiem?
Kiedy zaczęłam czytać "Maszyny takie jak ja" Iana McEwana, to zaraz miałam ten filmowy obraz w pamięci - który zresztą został nakręcony na podstawie opowiadania Isaaca Asimova, o którym autor wspomina, cytując jego Pierwsze Prawo Robotyki.

Akcja powieści toczy się w Wielkiej Brytanii, w latach 80. XX wieku, ale w kompletnie innej rzeczywistości. Wiele wydarzeń historycznych nie miało miejsca lub ich finał był kompletnie inny niż nam znany. Do tego technologia rozwija się o wiele szybciej niż faktycznie miało to miejsce. Internet jest już dawno w powszechnym użytku, a na rynek właśnie wypuszczono wysoko zaawansowaną technologicznie partię androidów, nazwanych po prostu Adamami i Ewami.
Charlie - główny bohater książki Iana McEwana chce kupić Ewę, jednak są one bardzo rozchwytywane, wobec tego przypada mu męski przedstawiciel partii sztucznych ludzi.
Sam proces uruchamiania go, przypomina trochę obsługę jakiegokolwiek sprzętu elektronicznego - ładowanie, wgrywanie oprogramowania, dostosowywanie funkcji.
Mężczyzna robi to wspólnie z ukochaną przez niego kobietą - Mirandą, będącą zresztą jego sąsiadką. Adam ma być dla nich dziwnym rodzajem pupila.
Od teraz żyją w przedziwnym trójkącie emocjonalno-cielesnym. Android się niebywale rozwija, zbiera dane, przetwarza i... nie potrafi kłamać.
Z czasem odkrywamy sekrety życia pary. Charlie lubi wieść niezbyt wymagające życie, raczej łatwe, lekkie i przyjemne, a Mirandę dręczą demony przeszłości. Dodatkowo los wiąże ich z pewnym bardzo młodym człowiekiem, który potrzebuje nie tylko pomocy, ale miłości, zrozumienia i poczucia bezpieczeństwa.
Tak, jak wspomniałam na początku myślałam, że będę miała do czynienia z historią o maszynie, która chciała zostać człowiekiem. A okazało się, że jest zgoła inaczej. To oczywiście mieszanka powieści science fiction, obyczajowej i romantycznej, ale też opowieść o moralności i... sumieniu?
O winie i karze?
I o poczuciu odpowiedzialności?
Czyli o tym, co tak naprawdę czyni z nas ludzi, a często jest bardzo przez nas wypaczone.
Wiemy nie od dziś, że kłamstwo jest złe, ale czy można je jakoś usprawiedliwić?
Czy kiedy kłamstwo prowadzi do jakiejś wizji zadośćuczynienia jest wtedy dozwolone?
Czy kara powinna być adekwatna do winy i czy zawsze da się znaleźć odpowiedni przelicznik?
Autor zauważa, jak bardzo jesteśmy dalecy od doskonałości, że nasze życie wymyka się nawet skomplikowanym rachunkom matematycznym.
Stworzona sztuczna inteligencja analizuje wszystko poprawnie i wysnuwa odpowiednie wnioski. Otwarcie mówi jakie powinno być właściwe postępowanie bohaterów, dobrze wie czym jest zemsta i jak działa wymiar sprawiedliwości. Dyktuje im protokół postępowania, by mogli zmazać swe winy, ale czy faktycznie tak powinni postąpić?
Ian McEwan porusza wiele aspektów - przemilczanie problemów, przemoc wobec kobiet i dzieci, ogrom zaniedbań i niedoskonałe działania różnych systemów od sprawiedliwości, po te związane z pomocą społeczną.
Odbieram postać Adama i pozostałych androidów, jako nasze sumienie - jego głos.
Często doskonale wiemy jak powinniśmy postąpić, a robimy zgoła inaczej. Spychamy ten szept na dalszy plan, zamykamy w szafie, przysypujemy stertą jakichś zapomnianych rzeczy i staramy się przetrwać, aż ten głos ucichnie.
Z każdą przeczytaną stroną, ta powieść podobała mi się bardziej. Czytałam po jednym rozdziale i zastanawiałam się, czy właściwie ją rozumiem. Może zbyt mocno analizuję, tego nie wiem, ale na pewno długo jej nie zapomnę.
Okładka, która zdobi piękne wydanie powieści, zdaje się trochę nie pasować do tytułu i do opisu treści, ale kiedy zagłębimy się w to, co autor chciał przekazać, wtedy okazuje się, że lepsza być nie mogła.

Czy pamięta ktoś jeszcze film z 1999 roku - "Człowiek przyszłości" z Robinem Williamsem w roli głównej? O robocie, który chciał zostać człowiekiem?
Kiedy zaczęłam czytać "Maszyny takie jak ja" Iana McEwana, to zaraz miałam ten filmowy obraz w pamięci - który zresztą został nakręcony na podstawie opowiadania Isaaca Asimova, o którym autor wspomina, cytując jego Pierwsze...

więcej

mniej

Pokaż mimo to