Ksiazka to dla mnie rozwazania filozoficzne na temat upragnionej od zarania dziejow KSIEGI. Rzecz, ktorej szukali wszyscy-domyslajac sie jedynie tresci, majac nadzieje ze mozliwosc uzdrawiania czy nawet wiecznego zycia.
Ksiega zostala ukryta gdzies w Pirenejach i na poszukiwanie jej wyruszaja z Francji: piękna kurtyzana, ktora wyrusza z nadzieja na slub ze swym ukochanym, ktory jednak nie dociera na spotkanie-zostaje aresztowany i ta sytuacja wplywa na wszystkich Jego niedoszlych towarzyszy.
Alchemik, ktory ma nadzieje znalezc w ksiedze cala dostepna wiedze.
Niemowa- chlopiec, ktoremu nigdy nie udalo sie wypowiedziec slowa, ale towarzyszy pozostalej dwojce bo byli dla niego mili, jako jedyny nie ma oczekiwan ani nadziei...
Hmmm ogolnie to ksiazka jest o wszystkim i niczym jednoczesnie... bardzo ciezko znalezc punkt kulminacyjny, akcja nie jest zbyt "szybka". Mysle, ze ksiazka zostala napisana w celu rozwazania nad wiara

Ksiazka to dla mnie rozwazania filozoficzne na temat upragnionej od zarania dziejow KSIEGI. Rzecz, ktorej szukali wszyscy-domyslajac sie jedynie tresci, majac nadzieje ze mozliwosc uzdrawiania czy nawet wiecznego zycia.
Ksiega zostala ukryta gdzies w Pirenejach i na poszukiwanie jej wyruszaja z Francji: piękna kurtyzana, ktora wyrusza z nadzieja na slub ze swym ukochanym,...

"Podróż ludzi księgi" to literacki debiut, a zarazem preludium całej twórczości Tokarczuk.
Niezwykle lekka, ale pełna symboli, odniesień i podniosłości powieść o poszukiwaniu Księgi, która kryje w sobie odpowiedź na wszelkie pytania nurtujące ludzkość. W podróż po XVII-wiecznej Francji wyruszają zupełnie obce dla siebie i zupełnie różne osoby - porzucona kurtyzana, parający się alchemią Markiz oraz niemowa z żółtym psem przy boku. Motyw wędrówki - tak dobrze znany w twórczości Tokarczuk - jest tu nie tylko ruchem horyzontalnym, ale również skierowanym w głąb bohaterów. Każdy, wraz z pokonywaniem drogi zmienia się wewnętrznie. Pragnienie odnalezienia Księgi i doświadczenie Oświecenia nie jest jednak udziałem każdego.
Historia ta staje się przypowieścią, mistyczną próbą odnalezienia prawdy, mądrości i uchwycenia Absolutu.
Jako, że jestem fanką historycznych powieści (a już w ogóle romantycznych) to ten tom przypadł mi do gustu, bo oprócz wszystkich podniosłych spraw mamy do czynienia z wątkiem miłosnym oraz społecznym, kiedy to król Słońce pod wpływem jezuitów wypędza z odtąd katolickiej Francji hugenotów.

"Podróż ludzi księgi" to literacki debiut, a zarazem preludium całej twórczości Tokarczuk.
Niezwykle lekka, ale pełna symboli, odniesień i podniosłości powieść o poszukiwaniu Księgi, która kryje w sobie odpowiedź na wszelkie pytania nurtujące ludzkość. W podróż po XVII-wiecznej Francji wyruszają zupełnie obce dla siebie i zupełnie różne osoby - porzucona kurtyzana, parający...

Spotkanie z twórczością Olgi Tokarczuk zawsze jest dla mnie niezwykłym doświadczeniem. Pierwsze strony sprawiają wrażenie, jakbym usiadła na miękkiej i puszystej chmurze, a wraz z przewracaniem przeczytanych stron zanurzała się w ten puch coraz bardziej i bardziej. W końcu zostaję w pełni zanurzona w opowieść i otulona słowami jak ciepłą kołdrą. Przedstawiony świat oraz naszkicowani perfekcyjnie bohaterowie stają się realni, i tak bliscy, że czuję, że stajemy się kompanami wspólnej wędrówki.

"Podróż ludzi Księgi" to przepiękna baśń dla dorosłych. A że słyszałam i czytałam, że jest to jedna z najsłabszych książek autorki, jestem niezwykle ciekawa kolejnych wykreowanych przez Tokarską światów.

Spotkanie z twórczością Olgi Tokarczuk zawsze jest dla mnie niezwykłym doświadczeniem. Pierwsze strony sprawiają wrażenie, jakbym usiadła na miękkiej i puszystej chmurze, a wraz z przewracaniem przeczytanych stron zanurzała się w ten puch coraz bardziej i bardziej. W końcu zostaję w pełni zanurzona w opowieść i otulona słowami jak ciepłą kołdrą. Przedstawiony świat oraz...

Powieść potrafi nas realnie przenieść do czasów XVII wiecznej Francji. Opisy przyrody i krajobrazu Francji i Hiszpani są fenomenalne. Sama książka potrafi momentami troszkę przynudzić

Powieść potrafi nas realnie przenieść do czasów XVII wiecznej Francji. Opisy przyrody i krajobrazu Francji i Hiszpani są fenomenalne. Sama książka potrafi momentami troszkę przynudzić

Nie jest to może dzieło na miarę noblistki, i nie należy się tu doszukiwać wielkich prawd objawionych i życiowych mądrości, ale czytało się dobrze. Prosta historia o ludziach, ich losach i poszukiwaniach sensu własnego istnienia. Żałuję tylko, że autorka nie zdecydowała się na podróż przez ówczesną Polskę, zamiast Francji.

Nie jest to może dzieło na miarę noblistki, i nie należy się tu doszukiwać wielkich prawd objawionych i życiowych mądrości, ale czytało się dobrze. Prosta historia o ludziach, ich losach i poszukiwaniach sensu własnego istnienia. Żałuję tylko, że autorka nie zdecydowała się na podróż przez ówczesną Polskę, zamiast Francji.

alegoryczna

alegoryczna

Olga Tokarczuk jak zawsze zachwyca wspaniałym, plastycznym językiem, dzięki czemu płynę poprzez kolejne kartki. To opowieść o wyprawie w poszukiwaniu niezwykłej Księgi, która zawiera wszystkie mądrości świata, która potrafi uzdrawiać, dzięki której człowiek jest szczęśliwy.
Autorka mówi "Żyć czy przyglądać się życiu, cała ludzka rozpacz bierze się z przyglądania. Wszystko zaczyna się i kończy w umyśle. Dlatego warto wybrać życie niż przyglądanie".
Uwielbiam styl autorki, dzięki niej potrafię się zatrzymać i wczytać w poszczególne słowa bez przyglądania temu co wokół. Jak czytam to właśnie czytam.

Olga Tokarczuk jak zawsze zachwyca wspaniałym, plastycznym językiem, dzięki czemu płynę poprzez kolejne kartki. To opowieść o wyprawie w poszukiwaniu niezwykłej Księgi, która zawiera wszystkie mądrości świata, która potrafi uzdrawiać, dzięki której człowiek jest szczęśliwy.
Autorka mówi "Żyć czy przyglądać się życiu, cała ludzka rozpacz bierze się z przyglądania. Wszystko...

Nigdy nie sądziłam że tak nisko ocenię książkę Noblistki. Podróż ludzi księgi przeczytałam jako ostatnią. Ta książka jest tak zła że zostaje mi tylko jedna refleksja. Przez 30 lat człowiek może niewiarygodnie rozwinąć się literacko aż po nagrodę Nobla.

Nigdy nie sądziłam że tak nisko ocenię książkę Noblistki. Podróż ludzi księgi przeczytałam jako ostatnią. Ta książka jest tak zła że zostaje mi tylko jedna refleksja. Przez 30 lat człowiek może niewiarygodnie rozwinąć się literacko aż po nagrodę Nobla.

W tej historii jest magia i głęboka mądrość. Dla mnie ta powieść mówi przede wszystkim o różnych sposobach, różnych drogach, którymi ludzie próbują dojść do wiedzy i/lub zrozumienia, do jakiejś najwyższej Prawdy. I jeszcze o tym, że można ją mieć przed oczami i dalej nic nie pojmować, jeśli nie jest się na nią gotowym. Przynajmniej ja tak to interpretuję ;)
To, co mnie najbardziej w tej książce zachwyciło, to filozoficzne dysputy bohaterów i sposób narracji. Miałam wrażenie spokojnego płynięcia z tekstem, ani szybko, ani wolno, w idealnym tempie. Przyjemnie było tak dać się ponieść nurtowi tej opowieści. Na pewno jeszcze do niej wrócę.

,,Ta vis mi­ra­bi­lis jest ukry­ta w każ­dej rze­czy. Ma ona na­tu­rę stru­mie­nia, z jego cią­głą zmien­no­ścią, nie­ustan­nym prze­pły­wa­niem. Jest jed­na, a jed­nak cią­gle się zmie­nia. To ona po­py­cha isto­ty żywe do wiecz­ne­go roz­wo­ju i do­sko­na­le­nia się. Ona po­wo­du­je, że wszyst­ko, co jest, musi mieć swój po­czą­tek, okres doj­rza­łej peł­ni i kres. I po­mi­mo wszel­kich róż­nic wszyst­ko jest jed­no­ścią i ze wszyst­kie­go może po­wstać wszyst­ko. W każ­dej rze­czy jest część in­nej rze­czy, we wszyst­kim jest część wszyst­kie­go, wszyst­kie rze­czy są jed­nym."

,,Tak jak wia­ra może prze­ro­dzić się w ry­tu­ał, tak i każ­de po­zna­nie może za­plą­tać się w do­gma­ty. Wte­dy sta­nie się mar­twe i śmiesz­ne. Praw­da ze swej na­tu­ry jawi się ludz­kie­mu umy­sło­wi jako płyn­na i zmien­na, jest bo­wiem nie­zwy­kle zło­żo­na. Two­rze­nie bez­dusz­nych ak­sjo­ma­tów i sztyw­nych twier­dzeń w celu opi­sa­nia praw­dy od­da­la nas od moż­li­wo­ści jej po­zna­nia."

W tej historii jest magia i głęboka mądrość. Dla mnie ta powieść mówi przede wszystkim o różnych sposobach, różnych drogach, którymi ludzie próbują dojść do wiedzy i/lub zrozumienia, do jakiejś najwyższej Prawdy. I jeszcze o tym, że można ją mieć przed oczami i dalej nic nie pojmować, jeśli nie jest się na nią gotowym. Przynajmniej ja tak to interpretuję ;)
To, co mnie...

Tokarczuk początkująca i grająca gatunkową konwencją. Są tu momenty magiczne, jest sporo niedopowiedzeń, uwodzi plastyczny język.

Tokarczuk początkująca i grająca gatunkową konwencją. Są tu momenty magiczne, jest sporo niedopowiedzeń, uwodzi plastyczny język.