Rzeka genów

Dla wszystkich światłych ludzi którzy wierzą w siły przyrody, biologię, naturę , fizjologię, procesy biochemiczne życia zwierząt a tym samym człowieka !!!!!!! Warto !!!!

Dla wszystkich światłych ludzi którzy wierzą w siły przyrody, biologię, naturę , fizjologię, procesy biochemiczne życia zwierząt a tym samym człowieka !!!!!!! Warto !!!!

Pokaż mimo to

Sześć "z plusem".

Sześć "z plusem".

Pokaż mimo to

Twórczość Dawkinsa chodziła mi po głowie już od jakiegoś czasu i wreszcie zabrałem się za pierwszą książkę tego autora. Nie pierwszą z chronologicznego punktu widzenia, ale pierwszą, która wpadła mi w łapki 😉

Muszę przyznać, że jestem… prawie zadowolony. Prawie, ponieważ oczekiwałem czegoś, co mnie powali i wgniecie w fotel. Chciałem zobaczyć kontrowersyjny pazur Dawkinsa w całej krasie i ta pozycja – chociaż bardzo dobra – nie spełniła tych oczekiwań. Z drugiej strony zakładam, że to dobrze, że tak się stało i że kolejne książki tego autora będzie mi się czytało jeszcze lepiej.

Rzeka genów to świetna publikacja, w której słyszymy znawcę tematu biologii ziemskich mieszkańców oraz procesów ewolucyjnych, jakie przyczyniły się do ich rozwoju. Autor starał się w prosty sposób wytłumaczyć darwinowskie zasady funkcjonowania świata przyrody oraz procesy mające wpływ na kształtowanie się różnych zachowań w świecie zwierząt. Dowodzi również, że każdy ‘cud’ natury da się wytłumaczyć ewolucyjnymi schematami, a przypisywanie trudnym zagadnieniom boskiej interwencji to leniwe uproszczenie oraz ignorancja.

Rozpoczynając lekturę, warto się jednak przygotować na porcję specjalistycznej terminologii, którą Dawkins musiał się posłużyć z dwóch powodów. Po pierwsze dlatego, że jest naukowcem i użycie specjalistycznych sformułowań jest wynikiem jego pracy, a po drugie dlatego, że użycie adekwatnej do tematu terminologii, świadczy o rzetelności pracy, która jest przeciwieństwem leniwego uproszczenia o wszechmocnym stwórcy.

Polecam! 😊

Twórczość Dawkinsa chodziła mi po głowie już od jakiegoś czasu i wreszcie zabrałem się za pierwszą książkę tego autora. Nie pierwszą z chronologicznego punktu widzenia, ale pierwszą, która wpadła mi w łapki 😉

Muszę przyznać, że jestem… prawie zadowolony. Prawie, ponieważ oczekiwałem czegoś, co mnie powali i wgniecie w fotel. Chciałem zobaczyć kontrowersyjny pazur Dawkinsa...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Richard Dawkins często występuje w mediach jako wojujący ateista i z tej pozycji toczy rytualne spory dotyczące kwestii w zasadzie nierozstrzygalnej – istnienia/nieistnienia Boga. Jest w swoich poglądach nieprzejednany, żeby nie powiedzieć zapiekły. Jego wypowiedzi są kategoryczne do tego stopnia, że można posądzać go o dogmatyzm – postawę, którą sam przecież zwalcza. Tymczasem dogmatyczny ateizm jest fideizmem à rebours.

Byłoby dobrze, gdyby Dawkins porzucił swe agitatorskie zapędy i poprzestał na tym, co wychodzi mu znaczniej lepiej – na popularyzacji wiedzy przyrodniczej. Książki brytyjskiego naukowca z zakresu biologii są przeważnie znakomite. Napisane barwnym, plastycznym językiem, pełne obrazowych metafor i zapadających w pamięć przykładów. Imponują logiką wywodu i jasnością przekazu.

Tak jest w przypadku opublikowanej w 1995 r. "Rzeki genów" pomyślanej jako zwięzłe podsumowanie trzech obszerniejszych dzieł ("Samolubny gen", "Fenotyp rozszerzony", "Ślepy zegarmistrz"). Lektura tekstu dostarcza solidnej dawki wyjaśnień i informacji, dzięki którym można zrozumieć podstawy współczesnej genetyki.

Autor wykorzystuje metaforę rzeki (nawiązując do biblijnej rzeki wypływającej z Edenu) dla zobrazowania procesu ewolucji. Proces ten zaczął się około 4 mld lat temu, kiedy to doszło do eksplozji życia na Ziemi. Ta eksplozja (zwana wybuchem bomby replikacyjnej) jest jednoznaczna z początkiem fenomenu dziedziczności. Dziedziczność została umożliwiona przez zaistnienie dwóch odmian pierwotnego tworu, który w ten sposób okazał się zdolny do autoreplikacji (samopowielenia). Wszystkie stworzenia żyjące na Ziemi wywodzą się z tej pierwszej cząsteczki (molekuły), którą metaforycznie można określić źródłem tytułowej rzeki genów.

Rzeka, która wyłoniła się z głębi czasu, płynie nieprzerwanym strumieniem po dziś dzień. Od początku ulega rozrostowi. Jej koryto rozwidla się, rozgałęzia. Odnogi stopniowo się od siebie oddalają i niejako emancypują, a potem same ulegają rozszczepieniu. Tak pojawiają się i różnicują gatunki.

Ewolucja dokonuje się w powolnym procesie. Podział w królestwie zwierząt był zrazu niezauważalny. Pierwszy ssak niczym prawie nie różnił się od małych gadów zjadanych przez dinozaury. Geny ssaków i gadów mogły się wtedy krzyżować. Dopiero po długim czasie ta możliwość zanika i nowe gatunki się specjalizują. Decyduje o tym geografia, zwykle warunki przestrzenne powodujące fizyczną separację.

Czym właściwie jest gen? To odcinek kwasu nukleinowego – DNA. Cząsteczka DNA jest ciągnącym się, spiralnym łańcuchem ("podwójną helisą” odkrytą przez Watsona i Cricka w 1953 r.). Jednostki tego łańcucha (nukleotydy) układają się w literową sekwencję zasad ATCG. Kombinacje i permutacje tych sekwencji sprawiają, że rzeka genów rozgałęzia się (replikuje) w sposób ciągły i niepoliczalny.

Człowiek rozumny (Homo sapiens) pojawia się ok. 250-500 tys. lat temu (jako następca człowiekowatych – Homo erectus, Homo habilis) – najprawdopodobniej w Afryce (hipoteza afrykańskiej Ewy).

Dawkins uświadamia każdemu z nas, że istnienie zawdzięczamy ogromnemu szczęściu. Jesteśmy w mniejszości, której się udało. To znaczy mieliśmy przodków wyposażonych w geny predysponujące ich do przetrwania, znalezienia partnera i przekazania życia. Większość istot ginie miażdżona przez walec ewolucji. Każde kolejne pokolenie jest filtrem czy też sitem, na którym pozostają złe geny, a przez które przedostają się dobre. W odniesieniu do genów pomyślnie przechodzących test wielu pokoleń chciałoby się przywołać marketingowy slogan „starannie wyselekcjonowane”.

Ujmując rzecz najprościej: Świat stopniowo zapełniają organizmy posiadające to wszystko, co predestynuje je do bycia przodkami. To darwinizm w jednym zdaniu.

Funkcja użyteczności życia na Ziemi polega na maksymalizacji szans na przetrwanie DNA. Geny są zapośredniczone przez organizmy żywe, traktują je instrumentalnie – jako narzędzia, dzięki którym mogą egzystować. Przypominają trochę schopenhauerowską wolę – jakąś bezwzględną, egoistyczną siłę, będącą motorem napędowym wszelkiego bytu. Rzeka genów płynie potężnym nurtem i wszystko sobie podporządkowuje.

Natura nie ma nic wspólnego z etyką, estetyką czy teleologią. To tylko my ludzie chcielibyśmy ją w tych kategoriach postrzegać. Piękno przyrody (śpiewy ptaków, sposób poruszania się dzikich kotów, olśniewająca barwność koralowców) zawsze ma charakter funkcjonalny – jest po to, by służyć DNA. Oczywiście nieświadomie (dlatego nie można tu mówić o celowości, zwłaszcza w finalistycznym rozumieniu). Podobnie dzieje się w przypadku zachowań, które postrzegamy jako szlachetne lub okrutne. One w przypadku zwierząt (a zatem także i nas?) nigdy takimi nie są. Natura, by przywołać określenie Nietzschego, istnieje „poza dobrem i złem”.

Trzeba pamiętać, że rzeka genów jest cyfrowa. Życie to setki tysiące bitów cyfrowej informacji. Numeryczna postać kodów genetycznych umożliwia ich odczyt, analizę, porównywanie (kody ludzi i zwierząt różnią się minimalnie). Dawkins wskazuje na związki zachodzące między genetyką a takimi naukami jak: informatyka, matematyka, fizyka – przeprowadzając intrygujące analogie i snując rozważania dotyczące przyszłości naszej cywilizacji.

W zakończeniu odnosi się do kwestii, które fascynują ludzi od dawna: czy fenomen życia, jakie znamy, jest w skali wszechświata wyjątkiem i czy w bezkresie kosmosu istnieje jakaś rozumna forma bytu, z którą moglibyśmy się skomunikować.

Autor przypomina wzruszającą próbę zasygnalizowania obcym naszej obecności poprzez umieszczenie dwóch metalowych płytek na sondach kosmicznych. Tzw. Tabliczka Pioneera stanowi graficzną wizytówkę ludzkości. Zaprojektowana przez astronoma Carla Sagana przedstawia dwoje nagich ludzi trzymających ręce w geście pokoju, a także oznaczenie położenia Ziemi (trzecia planeta od Słońca) i symbole matematyczno-chemiczne ilustrujące nasze największe odkrycia. Komunikat wysłany na początku lat 70. XX wieku jest świadectwem wzniosłych intencji, ale zdaniem Dawkinsa nie możemy się łudzić, że znajdzie adresata.

Trzeba nam się pogodzić z konkluzją zawartą w słowach poety Williama Wordswortha, którymi brytyjski biolog zamyka swą książkę. Wyrażają one podziw dla ludzkiego intelektu, lecz także gorycz osamotnienia, na które jest wiecznie skazany.

„Z mojej poduszki, patrząc przed siebie przez światło księżyca lub gwiazd, mogę dostrzec dziedziniec, gdzie stoi pomnik Newtona z pryzmatem i milczącą twarzą – marmurowe świadectwo umysłu, co niestrudzenie podróżuje po przedziwnym oceanie myśli, zawsze sam”.

Richard Dawkins często występuje w mediach jako wojujący ateista i z tej pozycji toczy rytualne spory dotyczące kwestii w zasadzie nierozstrzygalnej – istnienia/nieistnienia Boga. Jest w swoich poglądach nieprzejednany, żeby nie powiedzieć zapiekły. Jego wypowiedzi są kategoryczne do tego stopnia, że można posądzać go o dogmatyzm – postawę, którą sam przecież zwalcza....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Tym razem Richard Dawkins nie walczy z kreacjonizmem z taką siłą, jak mu się to zdarza w innych książkach, ale po prostu ciepło i pogodnie opowiada o tym, skąd żeśmy się wzięli. Wspaniała rzecz dla tych, których wiedza o pochodzeniu gatunków jest raczej skromna i nie wyrosła ponad poziom nauczania biologii i kreacjonizmu w polskich szkołach. Książka o ewolucji i genach odgrywających w niej ogromną rolę. Napisana bardzo zrozumiale, a przy tym poprowadzona tak, że czyta się, jak świetne czytadło, a nie monotonną literaturę popularnonaukową.

Tym razem Richard Dawkins nie walczy z kreacjonizmem z taką siłą, jak mu się to zdarza w innych książkach, ale po prostu ciepło i pogodnie opowiada o tym, skąd żeśmy się wzięli. Wspaniała rzecz dla tych, których wiedza o pochodzeniu gatunków jest raczej skromna i nie wyrosła ponad poziom nauczania biologii i kreacjonizmu w polskich szkołach. Książka o ewolucji i genach...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Doskonała książka, dużo ciekawych analogi i porównań. Ułatwia zrozumienie genetyki ewolucji i zagadki powstania życia.

Doskonała książka, dużo ciekawych analogi i porównań. Ułatwia zrozumienie genetyki ewolucji i zagadki powstania życia.

Pokaż mimo to

Richard Dawkins, autor "Boga urojonego", napisał "Rzekę genów" kilka lat przed swoją najbardziej znaną książką. "Rzeka genów" to naukowa rozprawa z wiarą w dobrego boga. Na tych dwustu kilkudziesięciu stronach autor udowadnia w naukowy sposób bezduszność natury. Autor nie obala mitu istnienia boga jako takiego, ale argumentuje bezstronność natury, którą niektórzy nazywają bogiem. Natura nie jest ani dobra, ani zła. Wszystko co się dookoła nas dzieje, to jest nieustająca walka genów o przetrwanie. Wygrywają te geny, które zwiększają szansę na przeżycie swojego nosiciela i umożliwiają mu poczęcie nowego życia i przekazanie swoich genów kolejnemu pokoleniu. Przekazanie genów dalej to sens życia. Tak wygląda życie od stricte naukowej strony, nie ubarwnionej żadnymi mitami o jakimś innym celu istnienia. Czytelnicy wierzący w naukę znajdą w tej książce dużo argumentów na obronę swoich "bezdusznych" poglądów. Osoby dostrzegające bezsens wiary w coś więcej niż "bezduszny" świat po przeczytaniu tej książki zwątpią jeszcze bardziej. Osób głęboko religijnych - myślę, że to wiadomo, nic nie przekona do autora tej książki. Ta książka to preludium tego, co autor napisze w późniejszym "Bogu urojonym". Nie daje maksimum, bo były wywody, które mnie trochę zaczynały nużyć podczas czytania. Książka jest bardzo dobra, ale do ideału troszeczkę jej brakuje. Pozycja jest warta do przeczytania, bo ukazuje naturę taką jaką jest. A jaka jest, to każdy trzeźwo myślący człowiek po prostu to widzi. Natura nie jest ani dobra, ani zła. Po prostu jest.
Książkę polecam - warto znać coś więcej z Dawkinsa niż tylko "Boga urojonego".

Richard Dawkins, autor "Boga urojonego", napisał "Rzekę genów" kilka lat przed swoją najbardziej znaną książką. "Rzeka genów" to naukowa rozprawa z wiarą w dobrego boga. Na tych dwustu kilkudziesięciu stronach autor udowadnia w naukowy sposób bezduszność natury. Autor nie obala mitu istnienia boga jako takiego, ale argumentuje bezstronność natury, którą niektórzy nazywają...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Uwielbiam styl Dawkinsa, i jego styl opisywania skomplikowanych mechanizmów, tak by stały się zrozumiałe dla laika. Problemem tej książki jeste jej długość, a właściwie, to jak jest krótka.

Uwielbiam styl Dawkinsa, i jego styl opisywania skomplikowanych mechanizmów, tak by stały się zrozumiałe dla laika. Problemem tej książki jeste jej długość, a właściwie, to jak jest krótka.

Pokaż mimo to

jasno, ciekawie, z pasją....super!

jasno, ciekawie, z pasją....super!

Pokaż mimo to

Książka bardzo ciekawa, zostawiająca jednak we mnie, naiwnym humaniście pewien niedosyt. W świecie kierowanym przez geny człowiek nie powinien mieć wolnej woli, ale jednak ją ma. To do nas należy wybór czy kierować będziemy się szczęściem naszych genów, naszym własnym, czy uda nam się zbić ten dualizm w jedno. Darwiniści niszczą za sobą wszystko, redukują i nie pozostawiają żadnej złudnej nadziei. Choć owoce ich badań wydają się oczywiste i prawdziwe, to czasem chciałoby się żeby się mylili.

Książka bardzo ciekawa, zostawiająca jednak we mnie, naiwnym humaniście pewien niedosyt. W świecie kierowanym przez geny człowiek nie powinien mieć wolnej woli, ale jednak ją ma. To do nas należy wybór czy kierować będziemy się szczęściem naszych genów, naszym własnym, czy uda nam się zbić ten dualizm w jedno. Darwiniści niszczą za sobą wszystko, redukują i nie pozostawiają...

więcej

mniej

Pokaż mimo to