Przedwiośnie

Ta powieść dla mnie jest prawdziwym koszmarem. Nie wiem kto zakwalifikował książki Żeromskiego do kanonu lektur w naszym kraju, ale z chęcią zrobiłabym temu komuś krzywdę. Z całym szacunkiem dla klasyków polskiej literatury (a bardzo sobie ich cenię) tego Pana nie da się czytać. Moim zdaniem można umawiać sobie wizytę do psychoterapeuty jeszcze zanim przeczyta się pierwszą stronę jakiejś jego powieści z tą włącznie. Jak dla mnie książki te niosą ze sobą jedynie widmo beznadziei i nutę depresji. Wydaje mi się, że polscy nastolatkowie mają wystarczająco dużo problemów związanych z własnym dojrzewaniem, wystarczająco wiele wahań emocjonalnych i jest to niepotrzebne by raczyć ich kolejnym destabilizatorem nastroju. Szczerze nikomu nie polecam! Niestety zapewne jeszcze całe rzesze polskiej młodzieży będą cierpieć katusze nad tą powieścią i zapewne nie tylko tą pochodzącą od tego autora...

Ta powieść dla mnie jest prawdziwym koszmarem. Nie wiem kto zakwalifikował książki Żeromskiego do kanonu lektur w naszym kraju, ale z chęcią zrobiłabym temu komuś krzywdę. Z całym szacunkiem dla klasyków polskiej literatury (a bardzo sobie ich cenię) tego Pana nie da się czytać. Moim zdaniem można umawiać sobie wizytę do psychoterapeuty jeszcze zanim przeczyta się pierwszą...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Najlepsza lektura szkolna, z jaką zetknąłem się od początku mojej edukacji!
Ostatnia rozmowa Baryki z Szymonem Gajowcem niemal identyczna jak moje rozmowy z ojcem.

Najlepsza lektura szkolna, z jaką zetknąłem się od początku mojej edukacji!
Ostatnia rozmowa Baryki z Szymonem Gajowcem niemal identyczna jak moje rozmowy z ojcem.

Pokaż mimo to

Kolejna lektura szkolna, która zaskoczyła mnie pozytywnie. Cezary to interesujący bohater, ciekawa byłam jak potoczą się jego losy. Najlepiej czytało się rozdział 2, w którym głównym wątkiem były romanse bohatera. Myślę że warto sięgnąć po tę lekturę, nie tylko ze względu na motywy przydatne na maturze ale też w celu poznania losów Baryki

Kolejna lektura szkolna, która zaskoczyła mnie pozytywnie. Cezary to interesujący bohater, ciekawa byłam jak potoczą się jego losy. Najlepiej czytało się rozdział 2, w którym głównym wątkiem były romanse bohatera. Myślę że warto sięgnąć po tę lekturę, nie tylko ze względu na motywy przydatne na maturze ale też w celu poznania losów Baryki

Pokaż mimo to

Zazwyczaj stronię od oceniania lektur szkolnych, jednak w tym przypadku zrobię wyjątek. Wprost nie mogę uwierzyć jak bardzo mieszane uczucia wywołało we mnie "Przedwiośnie", mam do zarzucenia autorowi tyle samo, za ile go podziwiam.
Wiem, że wpływ na odbiór książki miały okoliczności, w jakich po nią sięgnęłam (niespodzianka: zawsze tak jest, jednak w tym wypadku widzę to wyraźnie). Z jednej strony poirytowanie, jak to - ledwo skończyłam jedną lekturę, a już muszę brać się za następną (i to nie jest sytuacją niezwykłą w klasie maturalnej, jednak chodzi tu o fakt, że przed "Przedwiośniem" czytałam "Chłopów", którzy tak mi się spodobali, że chciałam czytać następną część, "Zimę", ale musiałam się skupić na kolejnej lekturze)? Z drugiej strony ktoś mówi mi, że powieść Żeromskiego była jej ulubioną lekturą z liceum. Więc może nie jest najgorsza, może warto dać szansę?
"Przedwiośnie" dzieli się na 3 części. Pierwsza opowiada młodość naszego głównego bohatera, Cezarego Baryki. I już tutaj pojawia się pierwszy zarzut: jak można było tak szybko "przelecieć" cały ten ogrom cierpienia, jakie dotknęło "Czarusia"? Być może Żeromski chciał szybciej przejść do sedna, nakreślić tylko, jak rodziły się poglądy polityczne tego młodziaka, jednak ja nie mogłam się z tym pogodzić podczas lektury. Fakt, Cezary nie jest kreowany na postać przyjemną, dającą się lubić; czytanie o jego nastoletnich latach w Baku nieraz budzi irytację, a stosunek do matki sprawia, że czytelnik pragnie nim potrząsnąć. Nawet przez to jednak nie mogłam odmówić mu współczucia. To, co go w życiu spotkało było straszne. Byłam gotowa płakać nad cierpieniem Baryki, bo zdawałam sobie sprawę, jaki horror on przeżywa. Ale nie zrobiłam tego. Nie płakałam, ponieważ zdało mi się, że autor nie przywiązuje do tego wagi. Akcja pierwszej części pędziła przysłowiowo "na łeb, na szyję", nie zatrzymując się, by skupić się na emocjach Cezarego. Owszem, było wspomniane, że w tym lub innym momencie odczuwał żal, jednak było go moim zdaniem za mało. Chyba że w ten sposób Żeromski chciał utrzymać klimat znieczulicy, która wykształciła się w sercu Baryki na skutek przeżytych okropieństw. Może, nie wiem.
Nawłoć. Część druga. Tutaj Czaruś zdaje się odnajdywać ukojenie. Może to typowo kobiece, ale ta część podobała mi się najbardziej. Paradoksalnie dzieje się tu więcej, choć akcji jest mniej, w tym sensie, że choć opisywany jest krótszy okres w życiu Baryki, to w końcu skupiamy się na emocjach i szczegółach. To najdłuższy rozdział "Przedwiośnia" właśnie dlatego, że akcja zwalnia i opowiedziana jest z większym naciskiem na spokój życia panujący w posiadłościach szlacheckich. Widziałam opinie, że to telenowela, jednak moim zdaniem pozwala poznać bohatera z drugiej, bardziej uczuciowej strony. Podobało mi się również to, że popełnione przez Barykę błędy nie pozostały bez konsekwencji. Niektóre ciągnęły się za nim nawet po wyjeździe z Nawłoci.
Po powrocie do Warszawy Cezary miota się pomiędzy dwiema frakcjami politycznymi. Autor bardzo dobrze pokazał sposoby myślenia przedstawicieli różnych środowisk. Baryka ściera się z obiema ideologiami, podając argumenty przeciwnej, sam jednak zdaje się gubić w swoich własnych przekonaniach. Zakończenie zdaje się sugerować, że w końcu przystał do jednej ze stron, ale ostatnie zdanie powieści raz jeszcze podkreśla indywidualizm i samotność Cezarego Baryki. Żałuję jednak, że jest to zakończenie otwarte i chociaż mocno sugeruje, jaki los spotkał Czarka, brakuje mi potwierdzenia (a może zaprzeczenia?) moich domysłów.
Raz jeszcze powtórzę, że podczas lektury "Przedwiośnia" targały mną sprzeczne uczucia: poczucie, że ta książka jest ciężarem, że chciałabym się jej jak najszybciej pozbyć, aby móc czytać to, co chcę, a jednocześnie w miarę lektury przywiązałam się do postaci Baryki, wściekałam się na chłód, z jakim potraktowano przeżyte przez niego traumy, na niego samego, gdy błądził w Nawłoci i w końcu na otwarte zakończenie, które po tak długiej przygodzie urwało ją w decydującym momencie. Mimo wszystko polecam "Przedwiośnie" każdemu i myślę, że wrócę do niego za parę lat.

Zazwyczaj stronię od oceniania lektur szkolnych, jednak w tym przypadku zrobię wyjątek. Wprost nie mogę uwierzyć jak bardzo mieszane uczucia wywołało we mnie "Przedwiośnie", mam do zarzucenia autorowi tyle samo, za ile go podziwiam.
Wiem, że wpływ na odbiór książki miały okoliczności, w jakich po nią sięgnęłam (niespodzianka: zawsze tak jest, jednak w tym wypadku...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Pełno symboli i ekspresjonizmu,

Pełno symboli i ekspresjonizmu,

Pokaż mimo to

Druga część, która ma miejsce w Nawłoci to istna telenowela. Czasem lepsza niż Moda na sukces... Myślę, że lektura ta zasługuję na uwagę a przynajmniej fakt, że jako jedyna pokazuję,że bohater może być nie w trójkącie a tu was proszę w czworokącie ! No tego jeszcze nie było i jestem szczerze zaskoczona tą kreatywnością.

Druga część, która ma miejsce w Nawłoci to istna telenowela. Czasem lepsza niż Moda na sukces... Myślę, że lektura ta zasługuję na uwagę a przynajmniej fakt, że jako jedyna pokazuję,że bohater może być nie w trójkącie a tu was proszę w czworokącie ! No tego jeszcze nie było i jestem szczerze zaskoczona tą kreatywnością.

Pokaż mimo to

Nie będę pierwszy i nie będę ostatni, który napisze takie oto stwierdzenie : Otóż , żeby w pełni pojąć co przeżył bohater danej książki i co tak naprawdę autor tejże w.w miał na myśli to trzeba przeżyć trochę więcej lat niż to ma się w przypadku pacholęcia, który poniekąd jest zmuszany przez Ministerstwo do czytania lektur szkolnych. Powrót do ,, Przedwiośnia ‘’ Stefana Żeromskiego jest zarazem nie tylko odkurzeniem stron, ale przede wszystkim pełnym zrozumieniem książki jakie nastąpiło dopiero teraz. Nastoletnia młodzież męczy się i dręczona jest przymusowym obowiązkiem ,,przerabiania ‘’ lektur. Moim zdaniem to błąd. Widzę to m.in. innymi na swoim przypadku, który doskonale odzwierciedla dawną niechęć to książek, które trzeba było czytać niejako pod pręgierzem, z musu . Dziś jest zupełnie inaczej . Na nowo odkrywam szkolne lektury i na nowo , dogłębnie poznaję myśli autora czy autorki kiedyś znienawidzonej lektury, dziś chylę czoła przed arcydziełem. Tak też jest w tym przypadku .. Przedwiośnie ‘’ Stefana Żeromskiego nie jest dla nastolatków, ale dla ludzi dorosłych, którzy już trochę tego chleba zjedli na tym świecie, chleba na który sami muszą sobie zapracować. Jeżeli sam w pocie czoła zapracujesz na posiłek wtedy inaczej on smakuje, wtedy naprawdę docenisz każdy kawałek, nawet najmniejszy.
Inna równie ważną sprawą jest zauroczenie śmiertelne w kobiecie z jednej strony niezwykle urodziwej żeby nie powiedzieć pięknej, ślicznej, a z drugiej strony niezwykle wyrachowanej. Przebiegłej niczym lis siedząc w swojej leśnej norze, czekający na zmierz żeby zakraść się cicho do kurnika….
To wszystko może zrozumieć człowiek , który to przeżył czyli moim zdaniem dorosły. Inaczej to tylko czcze gadanie, pisanie różnorakich tez, odnośników , ale dopiero wtedy możemy się utożsamiać z bohaterem czy bohaterką danej książki, jeżeli chociaż po części przeżyjemy na własnej skórze to co on/ ona. Jeżeli nie doświadczymy tego chociaż w najmniejszym stopniu na nic dalsze próby pisarza , żebym pojął……zostaną tylko słowa, słowa, słowa wypisane na papierze.
Musimy to przeżyć, a im więcej mamy z bohaterem wspólnego tym lepiej.
Cezary Baryka człowiek zagubiony, rozdarty pomiędzy swoje idee , które to wykorzystują inni. Ślepo wierzący w socjalizm napisany rękami Marksa i Engelsa, z pieczęcią towarzysza Lenina – idący za tłumem który ma zbudować nowy świat na ruinach starego, na jego zgliszczach. Dziś wiemy, że Żeromski przewidział dalsze tego rozumowania, postępowania skutki. Bolszewizm przyniósł wizję utopijnego świata dla najbardziej skrzywdzonych, dla najbardziej pogardzanych. Wizja która utopiła świat we krwi. Wszechobecny terror, inwigilacja i marnotrawstwo. Baryka był głupcem, ale z racji tego, że jego wojownicza dusza nie dała się nikomu okiełznać poszedł w złą drogę. Tracąc rodziców, zyskał przyjaciela, ale on nikogo nie chciał słuchać. Nikogo życzliwego. Słuchał tych, podążył za głosem tych, którzy rozpętali rewolucję. Poszedł za głosem tych, którzy mieli na rękach krew jego ojca i matki. On tego nie rozumiał.
Czymże jest władza tych ,, sprawiedliwych ‘’ spod czerwonej gwiazdy widać było na przykładzie przekupnego, skorumpowanego maszynisty. Czymże jest ten ich porządek widać było na przykładzie pociągu, który miał przyjechać, ale niewiadomo kiedy, o której i nie wiadomo czy i ilu weźmie pasażerów .Nic nie wiadomo. Chaos . Wszystko odwrócone do góry nogami. Baryka tego nie zauważał. On sam zbudował w swoich myślach szklane domy. Bolszewicy budowali te domy, na trupach swoich przeciwników. Na trupach swoich popleczników kiedy zaczęła się wielka czystka w szeregach towarzyszy. Szklane domy ? Lepianki toćka w toćkę jak jedno. Bezkształtne pudełka, domy potworki. Fabryki molochy w który jedyną rzeczą , która jest pewna to tylko śmierć z przepracowania, bo nawet normy były zawyżane w imię wielkich idei mamiąc swoją sprawiedliwością i potęgą takich jak Cezary Baryka.
Utopia. Fatamorgana. Iluzja. Wielkie hasła. Brutalna rzeczywistość nijak się mająca do wyobrażeń.

Czy można Cezarego Barykę rozgrzeszyć ? Czy jego ślepe zapatrzenie się w iluzoryczny socjalizm można złożyć na karb innych……bo Laura……bo sierota…….myślę , że to będą tylko i wyłączenie miałkiej jakości wymówki, usprawiedliwienia. Jeżeli zwiedził trochę świata, to obserwował, musiał obserwować, a podczas właśnie obserwacji analizujemy, przypatrujemy się, dostrzegamy pewne fakty, wydarzenia. Człowiek w pełni ukształtowany powinien wyciągać wnioski. Odróżniać dobro od zła. Jeżeli to nie nastąpiło to śmiem stwierdzić, że albo Baryka był dorosły fizycznie co prawda, ale niedojrzały emocjonalnie egoista, samolub. Człowiek zapatrzony tylko w siebie. Może być też tak, że Baryka jest człowiekiem łatwo wpływowym. I inny też obraz się jeszcze wyłania. Obraz człowieka okłamanego, łatwowiernego paradoksalnie wojowniczego, awanturniczego, ale jego myśli i czyny późniejsze nie maja odzwierciedlenia w prawdzie taka jaka ona jest. Cezary jest krótkowzroczny lub też powiem inaczej , nie widzi istoty rzeczy. Łatwo daje się manipulować. Odrzuca z drugiej strony dobre rady i pomoc życzliwych mu osób. Jego przyjaciel chociażby Hipolit pomógł by mu w każdej sytuacji. Szczerze i prawdziwie. Niestety albo los chce inaczej albo do powiedzenia ma tutaj więcej rozdarta dusza Baryki, że ten podąża swoim śladem ku zagładzenie. Lokuje swoje uczucia w kobiecie upadłej, famme fatale. Gorące, pełne pożądania i wyuzdania uczucie, spalające ich oboje, porwany obłędem zostawia swój honor i godność na progu kochanki, dotkliwie pobity przez rywala, dotkliwie bije narzeczonego kochanki i ją samą smaga szpicrutą. Ucieka. Bluźni. Wygraża się. Wraca pod jej drzwi jak ostatnia świnia. I nie zapomina jej. Leci na spotkanie po miesiącach rozłąki. Leci nasz Czaruś jak na skrzydłach. Zderzenie ze światem realnym podcina mu te skrzydła i on spada. Kochanka zrzuca wszystko , całe to niepowodzenie ich romansu na niego. Ona kocha i cierpi i on tak samo. Ale oni kochają ciałem nie duszą, kochają narządami płciowymi i oczami, a nie sercem stąd taki ich upadek i samotność, wspomnienia, które nigdy nie zasną……
Druga droga, następny etap ku zagładzie pochód wśród ludzi zmanipulowanych takich jak on. Ludzie spod sierpa i młota nie dający o sobie zapomnieć. Targany wspomnieniami, marzeniami, porwany ostatecznie obłędem śpi jak kamień, bo on naprawdę nie żyje. Żyje tylko w swoim świecie, w swoich marzeniach, w marzeniach o wielkiej sprawiedliwości i o wielkiej miłości……..

Przekrój społeczeństwa i nastoje społeczne. Ludzkie myśli i czyny wszystkich grup jakie były na początku XX wieku. Żeromski aktualny wtedy, dziś i jutro. Zmieniają się tylko nalepki, hasła są identyczne i te krzywe mordy , które chcą nas mamić swoimi wielkimi ideami nadal są……i zdaje mi się , że jeszcze bardziej wyrachowani, wyćwiczeni jak kiedyś……….

Nie będę pierwszy i nie będę ostatni, który napisze takie oto stwierdzenie : Otóż , żeby w pełni pojąć co przeżył bohater danej książki i co tak naprawdę autor tejże w.w miał na myśli to trzeba przeżyć trochę więcej lat niż to ma się w przypadku pacholęcia, który poniekąd jest zmuszany przez Ministerstwo do czytania lektur szkolnych. Powrót do ,, Przedwiośnia ‘’ Stefana...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Pierwsze dwa rozdziały bardzo ciekawe, trzeci tragicznie nudny (na szczęście najkrótszy)

Pierwsze dwa rozdziały bardzo ciekawe, trzeci tragicznie nudny (na szczęście najkrótszy)

Pokaż mimo to

Mam nadzieję, że osoby w moim wieku (lat 18) w klasie maturalnej, w której książka ta jest lekturą, "przemogą" się, aby ją przeczytać, lub chociażby odsłuchają audiobooka, gdyż powieść ta pokazuje okres dojrzewania chłopaka żyjącego w okresie pierwszej wojny światowej oraz rewolucji. Autor w idealny sposób przedstawił przemianę, która nastąpiła w Czarku, zawierając w tym każdą dziedzinę życia. Nie można zaprzeczyć, że najważniejszą rolę odgrywa w tej lekturze polityka, która kształtowała się w tamtym okresie, lecz mimo opisu tych trudnych dla świata czasów, Stefan Żeromski napisał książkę fenomenalną, którą czyta się z przyjemnością, nawet po tych 100 latach od przedatawionych wydarzeń.
PS Z tego co słyszałam, autor prawie dostałby nagrodę nobla, lecz krytykom nie podobało się to, że jasno nie zaznaczył swojego sprzeciwu wobec komunizmu. Szkoda :(

Mam nadzieję, że osoby w moim wieku (lat 18) w klasie maturalnej, w której książka ta jest lekturą, "przemogą" się, aby ją przeczytać, lub chociażby odsłuchają audiobooka, gdyż powieść ta pokazuje okres dojrzewania chłopaka żyjącego w okresie pierwszej wojny światowej oraz rewolucji. Autor w idealny sposób przedstawił przemianę, która nastąpiła w Czarku, zawierając w tym...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jak na lekturę szkolną, bardzo przyjemnie, w porównaniu do innych "wybitnych dzieł"

Jak na lekturę szkolną, bardzo przyjemnie, w porównaniu do innych "wybitnych dzieł"

Pokaż mimo to