Gogol uchodzi za specjalistę od realizmu, ale w moim przekonaniu jego siłą są ironia, kpina, cięta, wręcz złośliwa satyra oraz opowiadania fantastyczne, nieco oderwane od rzeczywistości. Ten zbiór stanowi, moim zdaniem, świetną, wręcz kompletną esencję tego, co w jego pisarstwie najlepsze. Takie opowiadania, jak: "Noc wigilijna", "Szynel", a w szczególności "Nos" to szczyt surrealizmu, połączenie fantastyki z satyrą na rosyjski system kastowości urzędniczej. Zbiór dopełnia "Wij", świetne opowiadanie grozy, brakuje tu jedynie "Portretu" - drugiego wspaniałego przykładu gogolowskiego horroru, oraz "Pamiętnika wariata", kolejnej intrygującej groteski. Pozostałe opowiadania to bardziej realizm od czasu do czasu okraszony ciętą ironią.

Gogol uchodzi za specjalistę od realizmu, ale w moim przekonaniu jego siłą są ironia, kpina, cięta, wręcz złośliwa satyra oraz opowiadania fantastyczne, nieco oderwane od rzeczywistości. Ten zbiór stanowi, moim zdaniem, świetną, wręcz kompletną esencję tego, co w jego pisarstwie najlepsze. Takie opowiadania, jak: "Noc wigilijna", "Szynel", a w szczególności "Nos"...

Chyba dla każdego twórcy największym komplementem byłby zachwyt czytelnika nad dziełem mimo upływu czasu.
"Opowiadania" mają niemal dwa wieki, lecz wciąż bawią, wywołują zadumę oraz pokazują oblicza niezmiennej, ludzkiej natury.
Niektóre opowiadania były prowadzone w gawędziarskim stylu, z bardzo rozwlekłymi opisami, nic nie wnoszącymi w zasadzie do fabuły, lecz miało to swój urok. Nie jest to lektura dla "niecierpliwego" czytelnika :) Myślę, że w przyszłości sięgnę po kolejne utwory Gogola.

Chyba dla każdego twórcy największym komplementem byłby zachwyt czytelnika nad dziełem mimo upływu czasu.
"Opowiadania" mają niemal dwa wieki, lecz wciąż bawią, wywołują zadumę oraz pokazują oblicza niezmiennej, ludzkiej natury.
Niektóre opowiadania były prowadzone w gawędziarskim stylu, z bardzo rozwlekłymi opisami, nic nie wnoszącymi w zasadzie do fabuły, lecz miało to...

"Wyznaję, że nie rozumiem, dlaczego jest tak urządzone, iż kobiety chwytają nas za nos równie zgrabnie, jak imbryk za ucho. Albo ręce ich są w ten sposób stworzone, albo nosy nasze nie nadają się do niczego więcej" 😉

Wow, przyznaję uroczyście, iż zupełnie nie miałam pojęcia, że mistrz Gogol pisywał opowiadania z gatunku horroru. Właśnie skończyłam czytać taki zbiór , dokładnie 6 sztuk tych opowiadań, a każde straszne jak najprawdziwszy horror.

04 marca 1952 roku, w setną rocznicę śmierci Mikołaja Gogola, w Teatrze Polskim w Warszawie, Maria Dąbrowska wygłosiła przemówienie upamiętniające tę smutną uroczystość. To przemówienie właśnie, słowem wstępu zapoczątkowuje ten zbiór opowiadań.

Słabo znam dokonania pisarskie tego autora, właściwie tylko ogólnie znane dzieła, typu "Rewizor", czy "Martwe dusze". Chyba czas najwyższy nadrobić zaległości i poszerzyć znajomość z jego twórczością. Zwłaszcza że dopiero co przeczytane opowiadania bardzo mi się podobały.

Jest w nich groza, miejscami nienachalny humor, ale też i koszmarny smutek i beznadzieja. Zarys życia mieszkańców Ukrainy ich wierzenia, dzieje i przywary. Działanie tak zwanego aparatu państwowego, wszechwładza urzędników itd. itp. Przyznam też, iż moją ciekawość tego pisarza wzmogły jeszcze pewne spekulacje. Otóż podobno jak odkopano grób Mikołaja Gogola, ciało leżało twarzą w dół, stąd pomysł, że pochowano go za życia, w stanie śpiączki, brr... przyznacie, że to robi wrażenie ?

"Wyznaję, że nie rozumiem, dlaczego jest tak urządzone, iż kobiety chwytają nas za nos równie zgrabnie, jak imbryk za ucho. Albo ręce ich są w ten sposób stworzone, albo nosy nasze nie nadają się do niczego więcej" 😉

Wow, przyznaję uroczyście, iż zupełnie nie miałam pojęcia, że mistrz Gogol pisywał opowiadania z gatunku horroru. Właśnie skończyłam czytać taki zbiór ,...

Klasyka warta poznania. Nienachalny abstrakcjonizm, inteligentny humor oraz ciekawy portret ludzi i czasów. Historie zawarte w opowiadaniach być może nie należą do najbardziej wciągających, ale ze względu na ww. cechy i fakt, że akcja zmierza w nieprzewidywalnym kierunku, czas spędzony z "Opowiadaniami" Gogola nie jest czasem straconym.

Klasyka warta poznania. Nienachalny abstrakcjonizm, inteligentny humor oraz ciekawy portret ludzi i czasów. Historie zawarte w opowiadaniach być może nie należą do najbardziej wciągających, ale ze względu na ww. cechy i fakt, że akcja zmierza w nieprzewidywalnym kierunku, czas spędzony z "Opowiadaniami" Gogola nie jest czasem straconym.

To było moje pierwsze zetknięcie z Gogolem i raczej ostatnie. Po kilkunastu opowiadaniach zawartych w tym tomiku odniosłam wrażenie, że jeśli przeczytać jedno, to prawie jak przeczytać wszystkie. Nie przeczę, że jest to literatura świetnie napisana, ale jednak co do zasady pokazuje to samo i robi to w bardzo podobny sposób.

W skrócie opowiadania Gogola są satyrą o przywarach ludzkich. Autor pisze o bucie, zadufaniu, skrajnym uporze, okrucieństwie oraz ogólnym zepsuciu i choć teoretycznie każde opowiadanie jest o czymś innym, to wniosek wypływa jeden – Rosja Gogola była miejscem bardzo smutnym. Dwaj przyjaciele pokłócili się o głupotę i przestali się z dnia na dzień odzywać, a wszystko przez zachłanność. Pewien filozof przez przypadek znalazł się w nieodpowiednim miejscu i przez to ostatecznie traci życie. Kowal za wszelką cenę chce zdobyć najładniejszą dziewczynę we wsi i brata się z diabłem. Pewien urzędnik zbytnio zadziera nosa i ten nos mu ucieka. Biedny urzędnik traci jedyną cenną rzecz i szuka pomocy, niestety nie znajduje zrozumienia i źle to się dla niego kończy. Te opowieści nie mają skomplikowanych fabuł, ale ogromnym talentem Gogola jest plastyczność miejsc i postaci.

Rosja Gogola

Gogol pisze o Rosji, w której żył (1809 – 1852) i jak zapowiada Dąbrowska w przedmowie jest świetny w oddawaniu realizmu swoich bohaterów i mistrzowsko używa alegorii. Robi to w sposób prosty, ale elegancki, potrafi jednym zdaniem nakreślić nie tylko wygląd, ale i charakter opisywanej postaci i to jest genialne. Na przykład naderwane guziki w płaszczu są alegorią do ogólnej niechlujności opisywanego bohatera, oraz całej kategorii ludzi jego pokroju. To jest niesamowite, ponieważ czytając można sobie zwizualizować dokładnie miejsca i ludzi, których autor opisuje. Do tego jego satyra nie jest agresywna, nie obraża, nie odrzuca, nie wyśmiewa wprost. Autor raczej kieruje czytelnikiem i wskazuje mu drogę, niż prowadzi go za rękę.

Są w tych opowiadaniach także elementy fantastyczne jak czarownice, diabły, duchy oraz elementy abstrakcyjne, jak ożywający nos, ale moim zdaniem one są tylko elementem dodatkowym. Najważniejszym tematem jest marna moralność ludzi tamtych czasów. Nie muszę czytać więcej Gogola, żeby zapamiętać, że Rosja XIX wieku była miejscem niezupełnie dobrym. Zresztą, gdzie było wtedy lepiej? Ale można Gogola czytać tylko dla świetnych opisów postaci. Tak, to tak.

To było moje pierwsze zetknięcie z Gogolem i raczej ostatnie. Po kilkunastu opowiadaniach zawartych w tym tomiku odniosłam wrażenie, że jeśli przeczytać jedno, to prawie jak przeczytać wszystkie. Nie przeczę, że jest to literatura świetnie napisana, ale jednak co do zasady pokazuje to samo i robi to w bardzo podobny sposób.

W skrócie opowiadania Gogola są satyrą o...

Mikołaj Gogol uchodzi za współtwórcę potęgi literatury rosyjskiej, zalicza się do grona tych, którzy wynieśli ją na poziom światowy i uczynili jedną z czterech wielkich literatur – obok angielskiej, niemieckiej i francuskiej.

Oprócz Gogola największymi klasykami są oczywiście Puszkin, Tołstoj, Dostojewski i Czechow. Przy czym Rosja wydała jeszcze około dwudziestu autorów porównywalnej rangi. Tradycja sięga schyłku XVIII wieku – zaczyna się „Bajkami” Kryłowa, a kończy na Sołżenicynie (zmarłym w 2008 r.).

Gogola znamy wszyscy z pięciu wybitnych tekstów: komedii „Rewizor” (1836) i „Ożenek” (1842),powieści „Martwe dusze” (1842),a także opowiadań: „Nos” (1836) i „Płaszcz” (1842).

W zbiorze opublikowanym przez wydawnictwo Czytelnik znajdziemy jeszcze inne opowiadania: „Noc wigilijną”, „Wij”, „Powóz” oraz „Opowieść o tym, jak pokłócił się Iwan Iwanowicz z Iwanem Nikiforowiczem”.

W większości tych utworów spotykamy małych, zwykłych ludzi stroskanych swoim losem, a zarazem z nim pogodzonych. Ich bezradność boli, śmieszy, rozczula. W świat prostego człowieka wkraczają różne siły – czasem są to postaci fantastyczne (diabeł, czarownica),czasem – przedstawiciele władzy (wyżsi rangą urzędnicy, wojskowi itp.). Może to być również jakaś nieoczekiwana przypadłość albo okoliczność, która powoduje dezorientację („Nos”). Źródłem nieszczęść bywa ludzka niegodziwość ("Płaszcz"),tudzież rozmaite namiętności – często piękne, kruczowłose dziewczyny („Noc wigilijna”),innym razem upór, głupota, pycha („Opowieść o tym, jak pokłócił się Iwan Iwanowicz z Iwanem Nikiforowiczem”). Zdarzają się też przykłady zgubnego wpływu wódki („Powóz”).

Gogol w mistrzowski sposób operuje groteską, satyrą, ironią. Wnika głęboko w rosyjską duszę – w mentalność i obyczaje swoich rodaków. Akcentuje ich wyjątkowość, a zarazem uniwersalność. Zabiera nas tam, gdzie jest i śmieszno, i straszno. W absurdalnych żartach kryje się gorzka prawda, za zasłoną humoru – czai się lęk.

Mikołaj Gogol uchodzi za współtwórcę potęgi literatury rosyjskiej, zalicza się do grona tych, którzy wynieśli ją na poziom światowy i uczynili jedną z czterech wielkich literatur – obok angielskiej, niemieckiej i francuskiej.

Oprócz Gogola największymi klasykami są oczywiście Puszkin, Tołstoj, Dostojewski i Czechow. Przy czym Rosja wydała jeszcze około dwudziestu autorów...

Ten tomik opowiadań to wspaniały pokarm dla duszy. Gogol przed czterdziestką był pisarzem znanym w całej Europie, a po przeczytaniu jego opowiadań utwierdzam się w przekonaniu, że urodził się tylko po to żeby pisać. Po części był Polakiem więc tym bardziej powinniśmy szczycić się jego dziełami, które, zdaje się, popadły w zapomnienie.
Opowiadania Wij, Nos, Szynel, Powóz, Noc wigilijna, Jak się pokłócił...
Każde zupełnie inne, ale niebywale wciągające, niezwykłe, głębokie, mistrzowsko napisane. Gogol oszczędnie stosuje dialogi, właściwie prawie ich nie ma w książce, ale opisy są wprost niesamowite. Rosyjska wieś, wierzenia, chałupy, mentalność, problemy, błoto na drogach, świnie w zagrodach, wiedźmy na miotłach... zaczarowało mnie to wszystko i nie mogłam oderwać się od lektury, którą z czasem zaczęłam dozować sobie jak smakołyk - po kilka stron dziennie, żeby nie skończyć za szybko.
Wspaniale budowane zdania, nieprzesadzona ilość przymiotników, nie wiem do końca na czym polega magia tego pisarza, ale idąc strona po stronie idzie się po osiemnastowiecznej wsi, czuje ciepło ognia i powiew mrozu, autor po prostu przenosi czytelnika tam gdzie chce. Opowiadania "Nos" albo Szynel" to zabawne ćwiczenia autora - jak napisać opowiadanie o niczym, jedno o nosie, który uciekł, drugie o tym jakie znaczenia dla człowieka może mieć szynel (kurtka). Pięknie napisane, zabawne, zaskakujące, a już szczególnie poruszyła mnie wnikliwość z jaką autor wczuwa się w problemy swoich bohaterów, jak doskonale potrafi odmalować ich radości i smutki.
Cudowna okazja żeby oderwać się od świata współczesnego i wskoczyć do świata cudnych słów, mistrzowskich sformułowań i zupełnie niedzisiejszych problemów. Gorąco polecam.
PS. Książkę wyciągnęłam ze stosu makulatury.

Ten tomik opowiadań to wspaniały pokarm dla duszy. Gogol przed czterdziestką był pisarzem znanym w całej Europie, a po przeczytaniu jego opowiadań utwierdzam się w przekonaniu, że urodził się tylko po to żeby pisać. Po części był Polakiem więc tym bardziej powinniśmy szczycić się jego dziełami, które, zdaje się, popadły w zapomnienie.
Opowiadania Wij, Nos, Szynel, Powóz,...