Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Początek książki jest klasyczny, powiem więcej- widać styl Mieczysława Gorzki. Także początek niczym szczególnym nie zaskakuje, akcja nabiera tempa pod koniec książki, a sam koniec jest mocno zaskakujący.
Ogólnie rzec ujmując książka jest mroczna, przerażająca, obnaża ludzkość w sposób dosłowny. Autor postawił kolejny raz na traumy z dzieciństwa, przeszłości- w to wszystko wplątane są narkotyki, alkohol i inne problemy, a to wszystko jest destrukcyjne. Momentami książka odrzuca swoją brutalnością i realizmem.
Mocna. Brutalna. Mroczna. Czasem za dużo tego wszystkiego......obraz postaci jest jednak zbyt płytki, dużo jest powtórzeń ( także warto czytać tą serię od początku ). Modus operandi jest ciekawy aczkolwiek jak napisałem powyżej zbyt dużo tego brutalnego świata w książkach. Mamy to na co dzień w życiu, w książkach też jest, radio, telewizja.....zbyt dużo mroku. Światła tyle co nic. Nie ma tutaj przeciwwagi. Nie ma tego porządku świata.

Początek książki jest klasyczny, powiem więcej- widać styl Mieczysława Gorzki. Także początek niczym szczególnym nie zaskakuje, akcja nabiera tempa pod koniec książki, a sam koniec jest mocno zaskakujący.
Ogólnie rzec ujmując książka jest mroczna, przerażająca, obnaża ludzkość w sposób do...

Rozwiń

Zwiń

Skalny kwiat to opowieść o odważnych kobietach, które w czasie I wojny światowej pomagały włoskim żołnierzom w górach przynosząc im zaopatrzenie. Przynosiły broń, bandaże, wynosiły zwłoki poległych. Przynosiły także coś innego. Nadzieję, pokazywały hart ducha, pokazywały odwagę, honor, niezłomność. Swoją nienaganna postawą uratowały tysiące istnień. Zapomniane kiedyś- rząd Włoch obszedł się z nimi karygodnie odmawiając im zasług, wsparcia finansowego w tak trudnych czasach. Potem nie było lepiej. Co prawda w 1997 roku coś ruszyło, ale moim zdaniem dopiero Ilaria Tuti nadała bieg sprawie i odkrywa karty historii. Książka majac wymiar międzykontynentalny - pokaże tragarki w świetle należnej im chwały. Zwykli ludzie również chcą pamiętać i pamiętają o tych wydarzeniach.

Sięgając po tą książkę miałem zupełnie inne oczekiwania. Co się okazało ta historia wydarzyła się naprawdę. Owszem autorka w swoją opowieść wplotła trochę własnych pomysłów, ale cała reszta jest oparta na faktach, na prawdziwych wydarzeniach i na prawdziwych żywych postaciach.
Skalny kwiat oddaje hołd kobietom tragarkom, góralkom, kobietom prostym, ale o niezwyklej sile ducha. Przywykłe wspierać rodzinę w każdym momencie w szczególności w ciężkich niesprzyjających warunkach. To one co dzień, dzień w dzień rano zakładały kosze na plecy i wśród strzelców wyborowych wroga przemierzały skalne drogi, wzniesienia aby nieść pomoc. Leki, broń, jedzenie. Ruszają młode jeszcze dzieci , stare już babcie, starowinki - tylko one mogą pokonać te szczyty. Śnieg, głód, nędza, strach, a mimo to szły chcąc pomóc jak największej liczbie żołnierzy.
,,To Tragarki, które w piekle alpejskiego frontu dźwigają nie tylko życie ''.
Chwała i cześć Bohaterkom ! Ilaria Tuti nie pozwoliła aby historia o nich zapomniała.

Skalny kwiat to opowieść o odważnych kobietach, które w czasie I wojny światowej pomagały włoskim żołnierzom w górach przynosząc im zaopatrzenie. Przynosiły broń, bandaże, wynosiły zwłoki poległych. Przynosiły także coś innego. Nadzieję, pokazywały hart ducha, pokazywały odwagę, honor, nie...

Rozwiń

Zwiń

Początek książki jest intrygujący, a potem....im więcej śniegu w pamiętną zimę 1978/79 roku tym więcej nieścisłości , pomyłek i ogólnego chaosu. Brutalność, mrok aż przesiąka przez każdą komórkę ciała. Czuje się to ewidentnie, ale niestety to nie wystarczyło. Modus operandi niczym nie zaskoczył. Zaskoczył natomiast autor - zakończenie nie ma tutaj logicznego wytłumaczenia, nic tutaj się nie zgadza. Za dużo trupów - już po ,, zakończeniu '' dochodzenia. Sam Jan Ryś wydaje się w porządnym śledczym, a potem co ? Jak ta opowieść kończy się w stodole ? Jakby zniknął Adam i Michał. Dlaczego Michał , jaką szansę miałby na ucieczkę i zostanie duchownym. Czasy obecne- śledczy z archiwum X zbyt bystrzy z jednej strony, żeby potem za głupi, że dali się wciągnąć w pułapkę z pączkami.
Psychika - Michał z jednej strony kochał Alicję , po jej śmierci za bardzo się tym nie przejął - całym tańcem , brutalnym śmierci. Następnie dowiaduje się, że za morderstwami stoi jego ojciec. W tym jednocześnie samym momencie dociera, że za tymi zbrodniami w latach 50 kiedy nastąpiła akcja wysiedleńcza również i co ? I staje się mordercą i duchownym w habicie. Na koniec zabija ( do końca tego nie pojąłem, ale napiszę jak ja to zrozumiałem ) dobija łopatą kogo ? bo skąd zakrwawiona stara łopata sprzed lat- dobija wuja ? i na sam koniec końców zaciera ślady zbrodni. To taka jest jego wiara ? Nie. Nie i jeszcze raz nie. Nie przemawia do mnie zakończenie. Nic tu nie ma głębszego sensu. Wszystko to brutalne, ohydne, posępne i mroczne. Czasem aż za bardzo. Logiki tutaj natomiast brak.
Liczyłem na naprawdę dobry polski kryminał. No i niestety....nie wyszło.

Początek książki jest intrygujący, a potem....im więcej śniegu w pamiętną zimę 1978/79 roku tym więcej nieścisłości , pomyłek i ogólnego chaosu. Brutalność, mrok aż przesiąka przez każdą komórkę ciała. Czuje się to ewidentnie, ale niestety to nie wystarczyło. Modus operandi niczym nie zask...

Rozwiń

Zwiń

Sięgając po książkę Sergiusza Piaseckiego ,, Mgła '' nie miałem za wielkich oczekiwań, ot pomyślałem sobie, dobrze będzie jak będzie ciekawą lekturą. Kończąc ostatnią stronę- pomyślałem sobie szybko- arcydzieło !
Powieść opisuje życie mińskiego półświatka pod rządami Niemiec i później pod władzą Sowietów. Ale jaka to jest opowieść ! Jacy ludzie, jakie przygody - tak to coś wspaniałego. Prawdę mówiąc nie chce mi się opisywać tej książki - ani co, ani jak. Po prostu krótko - powtórzę arcydzieło.

Ps. Duży plus dla autora- kolejny za miłość do zwierząt.

Sięgając po książkę Sergiusza Piaseckiego ,, Mgła '' nie miałem za wielkich oczekiwań, ot pomyślałem sobie, dobrze będzie jak będzie ciekawą lekturą. Kończąc ostatnią stronę- pomyślałem sobie szybko- arcydzieło !
Powieść opisuje życie mińskiego półświatka pod rządami Niemiec i później po...

Rozwiń

Zwiń

Marek A. Koprowski swoją książką oddał hołd obrońcom Wołynia, a nam czytelnikom pozwolił na zapoznanie się z prawdą, która po dziś dzień jest zakłamywana i zamiatana pod dywan.
Autor wskazuje z jednej strony bohaterstwo obrońców Wołynia, ale także pokazuje ich naiwność , ponieważ były liczne przypadki kiedy Polacy chcieli się dogadać z Ukraińcami, nie wiedząc , że przypłacą za to swoim życiem, tracąc życie na sposób azjatycki - bestialstwo mordów, wyrachowanie, zezwierzęcenie przechodziło jakiekolwiek wyobrażenia. Obrońcy Wołynia wychowani na tamtych terenach uznawali Ukraińców za swoich sąsiadów, ludzi których znali wiele lat, od wielu lat żyli z nimi w jednej gromadzie, nie wiedzieli jednak , że organizacje nacjonalistyczne OUN- UPA przeprowadziły masowe pranie mózgów. W mordach na polskiej ludności cywilnej uczestniczyły całe hordy nie tylko mężczyzn, ale także młokosów ( autor pisze tutaj o różnego rodzaju morderczych inicjacjach ) ale także kobiety, młode dziewczęta a nawet dzieci !
Opis wyrachowania, opis bezwzględności, a także brak honoru tym szczycili się Ukraińcy. Przykład : Polacy pozwolili zebrać im plony siano, zboże oni mieli nie napadać na nasze wsie i osady, po zebranych plonach Ukraińcy zadenuncjowali Polaków do ukraińskiej policji kto, gdzie, jak, - w nocy w świetle księżyca przyszli tchórze mordować wszystkich - mężczyzn, kobiety i dzieci. Na starcach przeprowadzano na żywca pseudo-operacje. Tacy byli Ukraińcy. Zawzięci, niehonorowi, butni, mściwi.
Mógłbym dużo napisać o tej książce, ale zadaję sobie takie pytanie : po co ? Kto zechce to ją po prostu przeczyta. I wysnuje wnioski. Ja swoje dawno wysnułem. Czy historia się powtarza ? Patrząc na wschód mam wrażenie, że tak. My ciągle jesteśmy krótkowzroczni, marzy nam się Rzeczpospolita obojga narodów czy też trojga, ale nie po drodze nam z kultem OUN- UPA i z banderowcami . Smert Lacham !
,,„Wyriżemo wsich lachiw do odnoho, od małoho do staroho; smert' Lacham – sława Ukrajini”.
Polacy obudźcie się !
Takie książki jak ta ,,Obrońcy Wołynia '' Marka A. Koprowskiego są wyjątkowo potrzebne, potrzebne kiedyś, a im dalej sięgam pamięcią to stwierdzam fakt, że potrzebne obecnie bardziej.
Zwyczajnie powiem tak od siebie : Dziękuję za lekcję prawdy, historii , polskości. :)

Polskie kłótnie gdzie dwóch Polaków tam trzy zdania. To szkodziło Wołyniowi. Trzech oprawców- Niemcy, ZSRR i Ukraina i w tym kotle Polacy którzy musieli się odpędzać od nich niczym od szarańczy.
Krótkowzroczność Komendy Głównej AK- o tym też pisze Koprowski stanowczo, jawnie i bez krępacji. Wszystko mogłoby potoczyć się zupełnie inaczej, żeby nie szereg błędów, wypaczeń, naiwność. Mimo błędów, mimo tylu ofiar warto jest na pewno pamiętać o tych którzy bronili Wołynia przed całymi tymi hordami mającymi tylko za cel jedno: pozbyć się Polaków z Kresów. To tyle albo aż tyle.
Lektura jednocześnie ciekawa, ale i wstrząsająca, smutna, zmuszająca czytelnika do rozmyślań, do refleksji i do wyciągania wniosków na przyszłość. Tak takie książki jak ta długo się pamięta, nawet całe życie.
Polecam ! Na dzisiejsze czasy szaleństwa jak znalazł.
Chwała Polsce i obrońcom Wołynia !

Marek A. Koprowski swoją książką oddał hołd obrońcom Wołynia, a nam czytelnikom pozwolił na zapoznanie się z prawdą, która po dziś dzień jest zakłamywana i zamiatana pod dywan.
Autor wskazuje z jednej strony bohaterstwo obrońców Wołynia, ale także pokazuje ich naiwność , ponieważ były li...

Rozwiń

Zwiń

Taka myśl mnie naszła , że obaj mieli sporo wspólnego. Janek Pradera poszedł na tory, a Roman Zabawa poszedł na druty. Życie jednego i drugiego poprowadziło do autodestrukcji. Roman miał jeszcze szansę, czy z niej skorzystał.....czy poszedł dalej omijając dalsze druty....tego nie wiem, ale nie przypuszczam.
Bogom nocy równi to jednocześnie przygnębiająca i fantastyczna opowieść o człowieku , o ludziach idąc dalej nietuzinkowych. Autor zabiera nas w opowieść która staje się przepowiednią dla Europy i dla świata- socjalizm utopijny ,rewolucja , komunizm. Bieda, głód, wyzysk biedoty , wszechobecna inwigilacja, terror. Tych jeźdźców Apokalipsy nie sposób zatrzymać, ponieważ komuniści stworzyli piękną bajkę dla mas. To nie religia jest opium, ale komunizm.
Sergiusz Piasecki przedstawił w swojej książce czym jest czerwony dyktat , przybierał on różne formy i po dziś dzień komuna ma się dobrze, przefarbowała się jedynie, ale nic nowego za sobą i ze sobą nie niesie. Te same hasła o wolności, równości, a idzie za nią nowe niewolnictwo i trzymanie milionów ludzi za przysłowiowy ryj. Tyle w temacie. Książka bardzo dobra.

Taka myśl mnie naszła , że obaj mieli sporo wspólnego. Janek Pradera poszedł na tory, a Roman Zabawa poszedł na druty. Życie jednego i drugiego poprowadziło do autodestrukcji. Roman miał jeszcze szansę, czy z niej skorzystał.....czy poszedł dalej omijając dalsze druty....tego nie wiem, ale...

Rozwiń

Zwiń

Autor w swoim dziele pokazał postać Bieruta takim jakim go pamiętają przede wszystkim jego współpracownicy, osoby które w taki czy inny sposób los zetknął ze sobą. Inne komentarze również są ciekawe...lecz czuję pewnego rodzaju niedosyt. Z jednej strony jest to temat dla mnie niewyczerpany z drugiej strony jak widać, słychać i czuć komuna ma się w Polsce ciągle bardzo dobrze. Beton zawsze pozostanie betonem. Pająk czerwony pająkiem, komuchem. Dla mnie to nic odkrywczego, przeraża mnie jednak często kult Bieruta, jego wybielanie, koloryzowanie postaci jakim był ten stalinowski oprawca.
Postać nie tajemnicza tylko stalinowski kat któremu próbuje się przypiąć łatkę dobrego wujka, skromnego, trochę pierdołowatego. Nic bardziej mylnego. Wyrachowany, zepsuty , z morderczymi skłonnościami, bez litości, empatii pachołek Stalina, pachołek Moskwy, aż dziw bierze, że truchła nie wykopali i nie wysłali im tam do Moskwy gdzie jest jego miejsce, to tyle w temacie. Książka taka sobie, w sumie niczego więcej się nie dowiedziałem z tej pozycji. Przeczytać można czemu nie.

Autor w swoim dziele pokazał postać Bieruta takim jakim go pamiętają przede wszystkim jego współpracownicy, osoby które w taki czy inny sposób los zetknął ze sobą. Inne komentarze również są ciekawe...lecz czuję pewnego rodzaju niedosyt. Z jednej strony jest to temat dla mnie niewyczerpany...

Rozwiń

Zwiń

Początek książki jest bardzo dobry. Intrygujące miejsce zbrodni, pełno podejrzanych i jak się okazuje w trakcie prowadzonego śledztwa miejsce które jest pełne tajemnic.
W trakcie czytania ewidentnie widać, że książka jest nierówna- ponieważ mamy z jednej strony ciekawy opis miejsc czy postaci to już życie osobiste i dialogi niestety trochę kuleją i to niestety obniża noty książce. Zdaję sobie z tego sprawę, że Lucinda Riley była autorką powieści obyczajowych i mamy tutaj do czynienia z jej pierwszy/ i zarazem ostatnim kryminałem/ i to widać. Duży nacisk jest postawiony na relacje między ludzkie, dotyczy to nie tylko wszystkich postaci wykreowanych przez autorkę, ale także sama zbrodnia ma wymiar czysto uczuciowy..... i tutaj też zakończenie jest jakie jest. Moim zdaniem zakończenie jest akceptowalne, ale brakuje przysłowiowego pazura. Sam późniejszy happy end wydaje mi się zbyt cukierkowy. Początek książki pokazuje, że jest potencjał, zakończenie ewidentnie pokazuje, że coś zostało zaprzepaszczone, a szkoda.
Mimo błędów i wad ,, Tajemnice Fleat House'' Lucindy Riley nie jest złą książką. Nie mniej nie ma też w niej niczego odkrywczego, nie ma tego pionierstwa, czegoś co by zachwyciło i pozostało w pamięci na długo.

Początek książki jest bardzo dobry. Intrygujące miejsce zbrodni, pełno podejrzanych i jak się okazuje w trakcie prowadzonego śledztwa miejsce które jest pełne tajemnic.
W trakcie czytania ewidentnie widać, że książka jest nierówna- ponieważ mamy z jednej strony ciekawy opis miejsc czy pos...

Rozwiń

Zwiń

Homo sovieticus czyli mocny i agresywny wobec słabych i słaby, uniżony wobec mocnych. Lenistwo połączone w warcholstwem, pijaństwo, brak samodzielnego myślenia. Roszczeniowość. Książka Sergiusza Piaseckiego pozwala poznać Rosję i niestety Polskę także co właśnie teraz sobie doskonale uświadomiłem. Początek trochę nudny, a potem wciąga niczym bagno , które trzeba przejść aby pokonać granicę. Szereg różnego rodzaju granic- te fizyczne, psychiczne i inne które człowiek musi pokonać, bądź nie może i dlatego też staje się taki, jest taki a nie inny. Książka daje dużo do myślenia. Prawdziwa , ale i niestety smutna....

Homo sovieticus czyli mocny i agresywny wobec słabych i słaby, uniżony wobec mocnych. Lenistwo połączone w warcholstwem, pijaństwo, brak samodzielnego myślenia. Roszczeniowość. Książka Sergiusza Piaseckiego pozwala poznać Rosję i niestety Polskę także co właśnie teraz sobie doskonale uświa...

Rozwiń

Zwiń

Początek jest naprawdę ciekawy, intrygujący i nie sposób oderwać się od lektury. Potem jest również ciekawie .....a potem....no cóż liczyłem na coś naprawdę odkrywczego, coś co w końcowym efekcie wbije mnie w czytelniczy fotel i jednocześnie coś co pozwoli mi na długo tą książkę zapamiętać. I wspominać....no i niestety tak się nie stało. Końcówka przypomina serial kryminalny dość niskich lotów, a końcówka nie jest logiczna. Nie chcąc psuć zabawy przyszłym czytelnikom , pragnę tylko powiedzieć, że za dużo tam o jedną osobę. I dlatego też zakończenie nie ma według mnie sensu.
Autor sili się na różnego rodzaju filozoficzne wywody dotyczące zemsty, przeznaczenia tudzież losu, może to wszystko jest czasem logiczne, ale bardzo często kłóci się z moim światopoglądem. Ogólnie rzec ujmując pomijając te wszystkie wywody autora i moje - jedno jest pewne książka jest brutalna, ocieka przemocą. Człowiek jest bezwzględny i tutaj nie ma żadnych zasad ani Billy Halleck ani Cyganie ich nie posiadają. Jedyną zasadą jaką posiadają bohaterowie to jedna ta sprzed wielu tysięcy lat i trwa do dziś. Przetrwać mimo wszystko. Brutalne, ale prawdziwe i to nam autor ukazał. Jedynym plusem / jest to też osoba negatywna/ ale wywarła na mnie duże wrażenie- prawdziwy i jedyny przyjaciel Richie Ginelli. Postać negatywna i pozytywna paradoksalnie.
Rok wydania książki to rok moich urodzin, także trochę tego czasu już upłynęło i w tamtych latach ta książka mogła być odbierana inaczej, dzisiaj jakby straciła ze swoich barw.....stała się wyblakła.

Początek jest naprawdę ciekawy, intrygujący i nie sposób oderwać się od lektury. Potem jest również ciekawie .....a potem....no cóż liczyłem na coś naprawdę odkrywczego, coś co w końcowym efekcie wbije mnie w czytelniczy fotel i jednocześnie coś co pozwoli mi na długo tą książkę zapamiętać...

Rozwiń

Zwiń