Czas przeszły niedoskonały

Książka o ludziach z wyższych sfer, ludziach aspirujących do wyższych sfer i tych pochodzących z gminu i nigdzie nie aspirujących, którzy i tak przebojem zdobywają całą pulę. Wszystko przez pryzmat (byłej) przyjaźni i (nie zrealizowanej) miłości. Reszta w opisie wydawcy.

Podchodziłem jak do jeża, ale w rezultacie nie żałuję zakupu i czasu poświęconego na czytanie (w moim przypadku nie była to "książka na jeden wieczór"). Naprawdę warto przeczytać!

Książka o ludziach z wyższych sfer, ludziach aspirujących do wyższych sfer i tych pochodzących z gminu i nigdzie nie aspirujących, którzy i tak przebojem zdobywają całą pulę. Wszystko przez pryzmat (byłej) przyjaźni i (nie zrealizowanej) miłości. Reszta w opisie wydawcy.

Podchodziłem jak do jeża, ale w rezultacie nie żałuję zakupu i czasu poświęconego na czytanie (w moim...

Opowieść, niczym wehikuł czasu, przenosi nas w niedaleką przeszłość, kiedy to angielskie młode damy debiutowały na dworze. Nie jest to jednak jakaś powieść historyczna, a bardziej historia o wyczuwalnych "pod skórą" nadchodzących zmianach społecznych. Mnie jednak nie urzekła tak jak "Snoby".

Opowieść, niczym wehikuł czasu, przenosi nas w niedaleką przeszłość, kiedy to angielskie młode damy debiutowały na dworze. Nie jest to jednak jakaś powieść historyczna, a bardziej historia o wyczuwalnych "pod skórą" nadchodzących zmianach społecznych. Mnie jednak nie urzekła tak jak "Snoby".

Początek był ciężki, ale rozwinął się w piękną, niezapomnianą historię :)

Początek był ciężki, ale rozwinął się w piękną, niezapomnianą historię :)

Myślałam, że będzie to kolejna oweiść w stylu Belgravii czy chociaż Snobów, a tu... wielkie rozczarowanie. Nie byłam w stanie dokończyć, bo czytało się przeciężko.

Myślałam, że będzie to kolejna oweiść w stylu Belgravii czy chociaż Snobów, a tu... wielkie rozczarowanie. Nie byłam w stanie dokończyć, bo czytało się przeciężko.

Mimo że fajnie napisana to już myślałam że się nie skończy... Dobrze że chociaż do samego końca trzymali w tajemnicy co się stało na tej imprezie bo inaczej chyba bym nie doczytala do końca ;-)

Mimo że fajnie napisana to już myślałam że się nie skończy... Dobrze że chociaż do samego końca trzymali w tajemnicy co się stało na tej imprezie bo inaczej chyba bym nie doczytala do końca ;-)

Jako wielbicielka filmu Gosford Park oraz serialu Downtown Abbey (w obu przypadkach Julian Fellowes jest scenarzystą) zainteresowałam się książką; mam też w planach Belgravię.
Julian Fellowes świetnie odmalował świat Brytyjczyków z klas wyższych, wkraczających w dorosłe życie pod koniec lat 60 XX wieku. Są to przede wszystkim dziewczęta debiutujące w tzw. londyńskim sezonie oraz towarzyszący im młodzieńcy. Stąd wiele obrazów wystawnych przyjęć i wspaniałych balów. Chociaż dwie z opisanych imprez trudno nazwać wytwornymi.
Z perspektywy osoby, która spędziła dzieciństwo w PRL jest to kompletnie obcy, egzotyczny świat – podziałów klasowych, sztywnych obyczajów i zachowywania pozorów w każdej sytuacji. Świat, w którym ważniejsze od miłości i przyjaźni są tytuły i pieniądze. W książce można znaleźć katalog zwyczajów i ubiorów brytyjskiej arystokracji, aktualnych aż do lat 60 XX wieku włącznie.
Z powieści wiem, że na wyścigach w Ascot mężczyźni mieli obowiązek noszenia kapelusza, były sztywne reguły dotyczące czarnych i szarych cylindrów: „arystokraci nosili czarne żakiety i cylindry, cała reszta ubierała się na szaro”. Inna zasada: dopiero od l. 80 mężczyźni mogli przychodzić na śluby z gołą głową. Duże zmiany zaczęły się właśnie w latach 60: wszyscy już nosili takie same ubrania.
Przyznam, że dałam się wciągnąć, fabuła jest zajmująca, czytałam z przyjemnością. Całość przenika nostalgia, humor znakomicie ubarwia opowieść. Autor z ogromnym znawstwem opisuje środowisko bogaczy, stosunki w rodzinach, służbę, arystokratyczne rezydencje, ich architekturę oraz wyposażenie wnętrz, obrazy itp. Zbyt szczegółowe opisy mogą być dla niektórych nużące; mnie to specjalnie nie przeszkadzało, natomiast jestem rozczarowana melodramatycznym zakończeniem.

Jako wielbicielka filmu Gosford Park oraz serialu Downtown Abbey (w obu przypadkach Julian Fellowes jest scenarzystą) zainteresowałam się książką; mam też w planach Belgravię.
Julian Fellowes świetnie odmalował świat Brytyjczyków z klas wyższych, wkraczających w dorosłe życie pod koniec lat 60 XX wieku. Są to przede wszystkim dziewczęta debiutujące w tzw. londyńskim sezonie...

Bohaterem książki, wokół którego kręci się cała akcja jest Damian Baxter, który jest obrzydliwie bogaty i umierający. Jego historia sięga roku 1968, kiedy to został wprowadzony na salony i debiutował, jak to się wtedy w Anglii mówiło. Odbywał się wtedy tzw. Sezon, kiedy wszystkie młode dziewczyny zostały wprowadzane do wielkiego świata arystokracji. Był to czas przyjęć, zabaw i bali, na których musieli pojawić się wszyscy, którzy mieli jakieś znaczenie. Autor świetnie opisał i zobrazował tę epokę, która już odeszła. Stroje, zachowanie, rozmowy - to wszystko stwarza niepowtarzalny klimat lat 70. XX wieku. Wtedy to na salony (przez głównego bohatera) zostaje wprowadzony Damian, który już od samego początku uwodzi kobiety i świetnie odnajduje się w towarzystwie. Nastaje czas zabaw i przelotnych romansów.

Ale nic nie jest takie kolorowe jak się wydaje. Świat arystokracji w roku 1968 ma też swoje wady i nadpsucia. Wiadomo, że rządzi tu pieniądz i sława. Kto ma więcej ten jest lepszy od innych. Jesteś wtedy kimś. Damian coraz bardziej wplątuje się w różne intrygi, aż w końcu dochodzi do kulminacyjnego wydarzenia w Portugalii, gdzie jego losy raz na zawsze zostają oddzielone od losów jego dotychczasowych arystokratycznych przyjaciół. Po latach wzywa do siebie głównego narratora powieści i prosi o pomoc. Kto nie odmówi pomocy umierającemu człowiekowi? Damian stawia sprawę jasno - w latach swojej młodości wiele romansował. Jest pewny, że spłodził dziecko, ale niestety nie wie, która kobieta jest matką. Oto zadanie - odnaleźć to dziecko, aby mógł zapisać mu cały swój majątek. A jak już wcześniej wspominałam - był obrzydliwie bogaty, więc kogoś życie odmieniłoby się o 360 stopni. Tylko jest jedno ale - na liście jest kilka kobiet, w tym te, które były świadkiem upadku towarzyskiego Damiana w 1968 roku w Portugalii. Główny bohater pomaga dawnemu przyjacielowi i odwiedza kobiety, z którymi również on w większym lub mniejszym stopniu był związany. Powracają wspomnienia z przeszłości. Czas biegnie nieubłaganie, a śmierć zagląda już w oczy Baxtera...

Wiele razy Fellowes podkreśla, że epoka arystokracji angielskiej przeminęła i nigdy już nie wróci. Ukazuje różnice pomiędzy dawniej a dziś. Podaje wady i zalety. Faktycznie, czytając o latach 70. XX wieku ma się wrażenie jakby była to zupełnie inna epoka - epoka bali, wystawnych przyjęć, epoka pieniądza. Wtedy arystokrata nie musiał ciężko pracować, aby mieć pieniądze i ogromny majątek. Nie było współczesnej elektroniki. Nikt nawet nie myślał o tym, że przyjdą tak diametralne zmiany. "Czas przeszły niedoskonały" jest swego rodzaju hołdem i tęsknotą za tamtymi czasami.

Bohaterem książki, wokół którego kręci się cała akcja jest Damian Baxter, który jest obrzydliwie bogaty i umierający. Jego historia sięga roku 1968, kiedy to został wprowadzony na salony i debiutował, jak to się wtedy w Anglii mówiło. Odbywał się wtedy tzw. Sezon, kiedy wszystkie młode dziewczyny zostały wprowadzane do wielkiego świata arystokracji. Był to czas przyjęć,...

Komu z nas nie marzył się czasem powrót do przeszłości? Szybkie cofnięcie w czasie i nie tyle naprawienie minionych błędów, co odkrycie na nowo zagrzebanych emocji, ludzi, swoich miejsc. Problem w tym, że ludzki umysł nie jest doskonały, ma skłonności do nadawania znaczenia temu, co znaczenia nie miało, racjonalizacji, idealizacji...

Julian Fellowes - demaskator brytyjskich wyższych sfer - już w wiele mówiącym tytule swojej powieści wskazuje na swoją interpretację minionych lat. Jego bohater, na prośbę umierającego przyjaciela, Damiana Baxtera, próbuje odgrzebać z jego przeszłości jak najwięcej (celem ostatecznym jest zweryfikowanie, która z kobiet młodości jest matką nieślubnego dziecka mężczyzny), by boleśnie przekonać się, że nie tylko wspomnienia konającego, jak i jego własne przekonania nie wytrzymują konfrontacji z prawdą. Wraz z narratorem przenosimy się w Londyn lat 60.: swing, przyjęcia, bale, romanse... Był to czas przemian, nie wszystko jednak i nie wszędzie zmieniało się tak, jakby chcieli tego główni zainteresowani.

"Czas przeszły niedoskonały" to literackie ujęcie znanej prawdy: nie wszystko warto sobie przypominać i konfrontować, nie ze wszystkim również da się tak postąpić. Powiadają, że człowiek zaczyna się starzeć, kiedy przeszłość wydaje się bardziej realna od teraźniejszości - mówi narrator w pewnym momencie. Jeśli tak, to książka Fellowesa pozwala zrozumieć, że każdy z nas bywa stary.

Komu z nas nie marzył się czasem powrót do przeszłości? Szybkie cofnięcie w czasie i nie tyle naprawienie minionych błędów, co odkrycie na nowo zagrzebanych emocji, ludzi, swoich miejsc. Problem w tym, że ludzki umysł nie jest doskonały, ma skłonności do nadawania znaczenia temu, co znaczenia nie miało, racjonalizacji, idealizacji...

Julian Fellowes - demaskator...

Ciągłe odbieganie od tematu sprawiało, że książka stawała się nudna i monotonna.

Ciągłe odbieganie od tematu sprawiało, że książka stawała się nudna i monotonna.

Trochę jak "Utalentowany pan Ripley". Bardzo ciekawa historia, która z każdym rozdziałem wciągała mnie głębiej. To moje drugie spotkanie z Fellows po "Snobach". Gdybym miała wybierać,to druga przypadła mi bardziej do gustu, ale jak wiadomo o gustach się nie dyskutuje.

Trochę jak "Utalentowany pan Ripley". Bardzo ciekawa historia, która z każdym rozdziałem wciągała mnie głębiej. To moje drugie spotkanie z Fellows po "Snobach". Gdybym miała wybierać,to druga przypadła mi bardziej do gustu, ale jak wiadomo o gustach się nie dyskutuje.