KALINA- spotyka sie z Elżbietą w szpitalu leży nieprzytomna. Czy odzyska ja czy umrze....
LENA -Spotykala sie z Adamem ten zaczął jej grozić i gnebic zaufała Kalinie ma w niej mega wsparcie czy Kalina ja adoptuje?
ELŻBIETA-choć jest w śpiączce to czuje słyszy myśli i marzy by wziąść pędzel i malować opiekuje sie nią Olga bratanica Elżbiety.
OLGA- zdolna architekta wnętrz. Rozstaje sie z mężem...maja wspólne dziecko.

KALINA- spotyka sie z Elżbietą w szpitalu leży nieprzytomna. Czy odzyska ja czy umrze....
LENA -Spotykala sie z Adamem ten zaczął jej grozić i gnebic zaufała Kalinie ma w niej mega wsparcie czy Kalina ja adoptuje?
ELŻBIETA-choć jest w śpiączce to czuje słyszy myśli i marzy by wziąść pędzel i malować opiekuje sie nią Olga bratanica Elżbiety.
OLGA- zdolna architekta wnętrz....

https://czytamdlaprzyjemnosci.pl/2023/01/15-23-pragnienia-elzbiety-t-2-aneta-krasinska/

“Pragnienia Elżbiety” Anety Krasińskiej zdecydowanie bardziej wciągnęły mnie niż “Marzenia Kaliny”. I chociaż tempo akcji jest nadal wolne, to zawirowania w życiu bohaterek wynagradzają wszystko. W końcu jest to powieść obyczajowa, która ma zwrócić uwagę na ważne problemy społeczne, a nie pędzić na łeb na szyję z akcją. Rozterki i problemy z którymi zmagają się bohaterki wciągnęły mnie od pierwszego wysłuchanego zdania. Bardzo przejęłam się losem Leny, która próbuje odnaleźć się w rodzinie zastępczej. Stara się nie zwracać na siebie uwagi, jest bardzo zamknięta w sobie i niepewna. Przez swoją niefrasobliwość dała się wciągnąć w ryzykowny układ, który mógł się źle dla niej skończyć.

https://czytamdlaprzyjemnosci.pl/2023/01/15-23-pragnienia-elzbiety-t-2-aneta-krasinska/

“Pragnienia Elżbiety” Anety Krasińskiej zdecydowanie bardziej wciągnęły mnie niż “Marzenia Kaliny”. I chociaż tempo akcji jest nadal wolne, to zawirowania w życiu bohaterek wynagradzają wszystko. W końcu jest to powieść obyczajowa, która ma zwrócić uwagę na ważne problemy społeczne, a...

POPLĄTANYCH ŚCIEŻEK CIĄG DALSZY

„Pragnienia Elżbiety” to druga część cyklu „Małe tęsknoty”. Aneta Krasińska ponownie zabiera nas do Warszawy, gdzie mieszkają Kalina, Elżbieta i Lena. Mamy już koniec sierpnia. Od feralnego wypadku minęło trzy miesiące i każda z kobiet nadal zmaga się ze swoją traumą. Kalina nie może pogodzić się z utratą dziecka. Dochodzi do tego też ogromne poczucie winy. To ona prowadziła samochód, którym potrąciła dwie osoby. I choć wina nie leżała po jej stronie, Kalina wciąż zadaje sobie pytanie, czy nie można było uniknąć tej strasznej tragedii… Elżbieta, najbardziej poturbowana, od trzech miesięcy przebywa w szpitalu. Jej stan jest bardzo poważny. Uraz głowy sprawił, że kobieta zapadła w śpiączkę. Lekarzom trudno jest jednoznacznie ocenić stan pacjentki i określić rokowania. Elżbietę odwiedza jej bratanica Olga, która niestety nie zauważa u chorej żadnych zmian. Tymczasem Elżbieta uwieziona we własnym ciele rozpaczliwie stara się porozumieć z otoczeniem… Jest jeszcze Lena, która odniosła najlżejsze obrażenia. Nie ma pretensji o to co się stało, a złamaną nogę, gips i rehabilitację traktuje jako pokutę za swoje przewinienia. Uziemiona w domu na całe wakacje wraz z początkiem roku szkolnego musi wreszcie stawić czoła światu. Tym bardziej, że ta rzeczywistość w osobie Adama natarczywie dopomina się uwagi…

Autorka zachowała formę pamietnika. Tak jak poprzednio głos mają trzy bohaterki, tyle że teraz wszystkie pozostają ze sobą w kontakcie. Do wąskiego grona postaci dołącza Olga, która jakby w zastępstwie Elżbiety wchodzi w relacje z dwiema pozostałymi kobietami. Niestety pod względem charakterologicznym dziewczyna nie przypadła mi do gustu, ale być może zmieni się to po zapoznaniu się z ostatnim tomem w głównej mierze jej właśnie poświęconym.

Miałam nadzieję, że może w drugiej części będzie się znacznie więcej działo, tym bardziej, że zakończenie tomu pierwszego należało do tych zaskakujących. A tymczasem wciąż bardzo ślamazarna akcja, mnóstwo wewnętrznych przemyśleń, wątpliwości, powrotów do przeszłości i zdecydowanie zbyt mało intrygujących zdarzeń, które uczyniłyby tę historię interesującą. Muszę przyznać, że tym razem autorka zupełnie niczym nie zaskakuje. Historia jest rozwleczona, mdła, przegadana, nie za wiele w niej emocji i dłużyzny, które w zasadzie nic nie wnoszą do całej opowieści.

Nie poznałam jeszcze ostatniego tomu tej historii, ale już teraz nasunęła mi się taka refleksja. Myślę, że gdyby te trzy części pozbawić niepotrzebnych fragmentów i zamknąć w jednym tomie zatytułowanym na przykład „Małe tęsknoty”, to bardzo możliwe, że otrzymalibyśmy dużo ciekawszą i bardziej emocjonującą opowieść, którą przeczytałoby się z niesłabnącym zainteresowaniem. Moim zdaniem dzielenie tej historii na części było zabiegiem zbytecznym i przez to potencjał został gdzieś zatracony. Pomysł na powieść całkiem ciekawy, jednak wykonanie niestety wyszło słabo.

Ogromny plus i wiele uznania mam dla lektorki Joanny Domańskiej, która potrafiła opowiedzieć tę historię w taki sposób, aby możliwie jak najbardziej pobudzić naszą ciekawość. To właściwie tylko dzięki niej udało mi się dotrwać w tym audiobooku do końca.

Dlatego jeśli trafi się Wam jakaś książka czytana przez panią Joannę, to możecie słuchać „w ciemno”. Na pewno będziecie usatysfakcjonowani.

Niestety druga część cyklu „Małe tęsknoty” nie pozostawiła po sobie zbyt wielu pozytywnych wrażeń i szczerze mówiąc nie wiem czy będę chciała poznać do końca tę historię. Ale nawet jeśli kiedyś po nią sięgnę, to tylko w formie audiobooka.

POPLĄTANYCH ŚCIEŻEK CIĄG DALSZY

„Pragnienia Elżbiety” to druga część cyklu „Małe tęsknoty”. Aneta Krasińska ponownie zabiera nas do Warszawy, gdzie mieszkają Kalina, Elżbieta i Lena. Mamy już koniec sierpnia. Od feralnego wypadku minęło trzy miesiące i każda z kobiet nadal zmaga się ze swoją traumą. Kalina nie może pogodzić się z utratą dziecka. Dochodzi do tego też...

Trochę lepsza od części 1. Szybkie czytanie o dramatach innych. Och jak dobrze być w swoim życiu...

Trochę lepsza od części 1. Szybkie czytanie o dramatach innych. Och jak dobrze być w swoim życiu...

Druga cześć Małych tęsknot, to relacja po tragicznych wydarzeniach , które dotknęły wszystkie trzy kobiety. Wypadek drogowy powoduje utratę ciąży u Kaliny, Lena musi zmierzyć się z rehabilitacją po poważnym złamaniu nogi, a Elżbieta zapada w śpiączkę.
O ile przeżycia dwóch młodszych pań są bardzo realistyczne, to Ela relacjonuje to, co odbiera jako osoba nieprzytomna. Czy rzeczywiście tak to wygląda , nie wiadomo do końca. Ale jedno jest ważne, warto pamiętać w takich przypadkach, że trzeba próbować nawiązać kontakt z chorym.
Ważnym elementem tomu jest także zwrócenie uwagi czytelnika na problem nękania, któremu podlega młodziutka Lena.
Z zupełnie innymi problemami zmaga się Kalina, która traci po raz kolejny dziecko, a dodatkowo jest oskarżona o spowodowanie wypadku.
Wraz z bohaterkami przechodzimy przez różne stany emocjonalne, co pomaga w zrozumieniu tego przez co przechodzą. Najbliższa staje mi się Lenka wraz z jej wciąż dziecięcą naiwnością, która niestety przysparza jej wiele kłopotów. Autorka pokazuje tu także swego rodzaju niewydolność systemu rodzin zastępczych, bo przecież osoby podejmujące się takiej pracy, powinny być szczególnie wyczulone na nietypowe zachowania podopiecznych. Najmniej przypadła mi ponownie postać Kaliny, choć skrzywdzona przez życie, to jednak wciąż jakaś taka nijaka i zbyt użalająca się nad sobą.

Druga cześć Małych tęsknot, to relacja po tragicznych wydarzeniach , które dotknęły wszystkie trzy kobiety. Wypadek drogowy powoduje utratę ciąży u Kaliny, Lena musi zmierzyć się z rehabilitacją po poważnym złamaniu nogi, a Elżbieta zapada w śpiączkę.
O ile przeżycia dwóch młodszych pań są bardzo realistyczne, to Ela relacjonuje to, co odbiera jako osoba nieprzytomna. Czy...

Niestety, muszę się zgodzić z opinią Haneczki... Różnica jednak polega na tym, że ja nie omijałam elżbietowych kwestii, co wcale nie oznacza, iż nie irytowały mnie one. Z całej książki najnudniejszy wątek. Już bardziej wciągnęły mnie przeżycia Kaliny i Leny. Podsumowując: książka lekka, łatwa i przyjemna.

Niestety, muszę się zgodzić z opinią Haneczki... Różnica jednak polega na tym, że ja nie omijałam elżbietowych kwestii, co wcale nie oznacza, iż nie irytowały mnie one. Z całej książki najnudniejszy wątek. Już bardziej wciągnęły mnie przeżycia Kaliny i Leny. Podsumowując: książka lekka, łatwa i przyjemna.

Na prowadzeniu @aneta_krasinska_autorka . Nie jest to może pozycja typowo miłosna, ale z pewnością miłość pod wszelką postacią gra tu główną rolę. Jeśli nie czytaliście, to koniecznie nadróbcie. Dalsze losy trzech wspaniałych kobiet. Ich troski i radości to burza uczuć, którą czuję się na każdej stronie.

Na prowadzeniu @aneta_krasinska_autorka . Nie jest to może pozycja typowo miłosna, ale z pewnością miłość pod wszelką postacią gra tu główną rolę. Jeśli nie czytaliście, to koniecznie nadróbcie. Dalsze losy trzech wspaniałych kobiet. Ich troski i radości to burza uczuć, którą czuję się na każdej stronie.

Jeszcze gorsza niż pierwsza część. Przemyślenia Elżbiety tak irytowały, że musiałam pomijać jej kwestie by jakoś dobrnąć do końca.

Jeszcze gorsza niż pierwsza część. Przemyślenia Elżbiety tak irytowały, że musiałam pomijać jej kwestie by jakoś dobrnąć do końca.

Takie lekkie czytadełko.

Takie lekkie czytadełko.

Mijają 3 miesiące od wydarzenia kończącego 1. tom. Każda z bohaterek znajduje się w takim miejscu swojego życia, że nie wie, co będzie dalej. Każdą targają często skrajne uczucia. To króciutka,ale obfitująca w emocje opowieść o tym, że ważne jest "tu i teraz", bo jutra może nie być, że najgorszym naszym wrogiem jesteśmy my sami. Biorę się za 3. tom. Polecam.

Mijają 3 miesiące od wydarzenia kończącego 1. tom. Każda z bohaterek znajduje się w takim miejscu swojego życia, że nie wie, co będzie dalej. Każdą targają często skrajne uczucia. To króciutka,ale obfitująca w emocje opowieść o tym, że ważne jest "tu i teraz", bo jutra może nie być, że najgorszym naszym wrogiem jesteśmy my sami. Biorę się za 3. tom. Polecam.