Mój nieustanny problem z Dunajem to nawał terminologii, której część wyjaśnia się w trakcie czytania, ale kiedy już uda mi się mniej więcej ułożyć składny obraz i w nim zanurzyć, książka się kończy, pozostawiając uczucie niedosytu. Nie jest to moja pierwsza styczność z Dukajem, więc byłam mniej więcej gotowa, ale większość osób ten sposób pisania może przytłoczyć. Pomysł ciekawy, jak zwykle w styczności z krótką formą mam ból d, że temat dałoby się bardziej rozwinąć, że chcę więcej. W warstwie znaczeniowej książki nie dostrzegam wiele, ale nie potrzebuję tego. Tylko autor mógłby pisać mniej pretensjonalnie, bo jest różnica między dukajowym przytłaczaniem czytelnika rzeczywistością przedstawioną (ok) i celowym niezrozumiałym pisaniem w celu zrobienia wrażenia, że treść ma głębsze znaczenie niż naprawdę ma (nie ok).

Mój nieustanny problem z Dunajem to nawał terminologii, której część wyjaśnia się w trakcie czytania, ale kiedy już uda mi się mniej więcej ułożyć składny obraz i w nim zanurzyć, książka się kończy, pozostawiając uczucie niedosytu. Nie jest to moja pierwsza styczność z Dukajem, więc byłam mniej więcej gotowa, ale większość osób ten sposób pisania może przytłoczyć. Pomysł...

Jak sprawić by ludzie "znielubili" książkę?
- Uczynić ją lekturą 😝
To taka konkluzja a propos tych wszystkich "pozdrowień dla pani/pana od Polaka", które można znaleźć przy tematach związanych z Katedrą... Dzięki nim dowiedziałam się, co dziś młodzież przerabia w szkole... Swoją drogą, chyba nie ma co aż tak narzekać, w końcu to krótka książka 😏😉, ale rozumiem - niełatwa w odbiorze.
Ja przyznaję, że też sięgnęłam nie tak bardzo z ochoty, ile z ciekawości, co i jak pan Dukaj pisze, bo znałam tylko nazwisko i wrażenia mam takie:
- pomysł oryginalny, żeby przenosić instytucję kościoła w kosmos, ale też mocno abstrakcyjny, bo jednak kojarzy się ona z pewnym skostnieniem, żeby nie użyć słowa zacofaniem, więc jest to taki ciekawy kontrast...aczkolwiek trochę to nie są akurat moje klimaty;
- język również oryginalny, ładny, widać talent do operowania słowem, lecz jesnocześnie trudno się czyta, przez jego "wymyślność"
- przesłanie jak dla mnie niejasne, zazwyczaj uważałam, że jestem dobra w interpretacji, ale tu przyznaję, że mogę zgadywać, lecz pewności nie mam, co autor miał na myśli...

Młodzieży! Będziecie mieli o czym podyskutować na polaku - powodzenia!

Jak sprawić by ludzie "znielubili" książkę?
- Uczynić ją lekturą 😝
To taka konkluzja a propos tych wszystkich "pozdrowień dla pani/pana od Polaka", które można znaleźć przy tematach związanych z Katedrą... Dzięki nim dowiedziałam się, co dziś młodzież przerabia w szkole... Swoją drogą, chyba nie ma co aż tak narzekać, w końcu to krótka książka 😏😉, ale rozumiem - niełatwa w...

Z Dukajem trzeba się pogodzić, albo dozgonnie na niego obrazić. Katedra, choć to twór mikro, pozostaje w pamięci. Nie przez samą fabułę, bo ta zagmatwana niezwykle i nie porywająca, ale przez język. Nie jest to lektura łatwa w odbiorze i niekiedy coś w głowie podszeptuje czy to przypadkiem nie maniera zwykła.

Z Dukajem trzeba się pogodzić, albo dozgonnie na niego obrazić. Katedra, choć to twór mikro, pozostaje w pamięci. Nie przez samą fabułę, bo ta zagmatwana niezwykle i nie porywająca, ale przez język. Nie jest to lektura łatwa w odbiorze i niekiedy coś w głowie podszeptuje czy to przypadkiem nie maniera zwykła.

Kogoś niezła fantazja poniosła uznając, że to będzie idealna lektura szkolna. Nie wiem, może po prostu nie lubię Dukaja w taki sam sposób jak Tokarczuk - szanuję, bo piszą ładnie, ale w większości przypadkach nieco bełkotliwie i pretensjonalnie, przez co zawsze się od tych autorów odbijam. I o ile na Tokarczuk postawiłem krzyżyk, to Dukajowi jeszcze dam szansę, pomimo, że "Katedra" to mój czytelniczy niewypał. Książka (a raczej opowiadanie) w zasadzie o niczym konkretnym, takie snucie się dla samego snucia. Koncept jest szalenie ciekawy, jednak nie wybrzmiewa przez tak krótką formę.
Coś czuję, że z biegiem lat średnia ocen tej książki na LC będzie malała, bowiem większość licealistów ją znienawidzi.

Kogoś niezła fantazja poniosła uznając, że to będzie idealna lektura szkolna. Nie wiem, może po prostu nie lubię Dukaja w taki sam sposób jak Tokarczuk - szanuję, bo piszą ładnie, ale w większości przypadkach nieco bełkotliwie i pretensjonalnie, przez co zawsze się od tych autorów odbijam. I o ile na Tokarczuk postawiłem krzyżyk, to Dukajowi jeszcze dam szansę, pomimo, że...

Nie jest jakaś niezwykła książka, ale ma ciekawy język. Autor świetnie się nim bawi. Niestety łatwo się pogubić.

Nie jest jakaś niezwykła książka, ale ma ciekawy język. Autor świetnie się nim bawi. Niestety łatwo się pogubić.

Fascynująca, ale chyba zbyt skomplikowana nawet jak na to, że sporo science-fiction w życiu przeczytałam. Reread jednak pozwolił mi trochę bardziej ją docenić.

Fascynująca, ale chyba zbyt skomplikowana nawet jak na to, że sporo science-fiction w życiu przeczytałam. Reread jednak pozwolił mi trochę bardziej ją docenić.

Katedra jest dobrą książką, ale złą książką sci-fi. Warstwa scienie ficition jest płytka, wręcz sprawia wrażenie, że jest tylko dla zakończenia, moim zdaniem to kwestia małej ilości treści.
Jednak nie będę kłamać - katedrę bardzo dobrze mi się czytało i polecam ją osobom, które nie oczekują dużego stężenia sci-fi w sci-fi.

Katedra jest dobrą książką, ale złą książką sci-fi. Warstwa scienie ficition jest płytka, wręcz sprawia wrażenie, że jest tylko dla zakończenia, moim zdaniem to kwestia małej ilości treści.
Jednak nie będę kłamać - katedrę bardzo dobrze mi się czytało i polecam ją osobom, które nie oczekują dużego stężenia sci-fi w sci-fi.

Książka typu Easter egg. Autor porozumiewawczo mruga. Sporo fizyki kwantowej, czarne dziury.
Trochę jak narysowane kropki, i autor zakłada że czytelnik umie je połączyć albo patrzy na laurkę z ospą.
Językowo prężenie, jak to Dukaj, ale bez przepychu.
Uczta dla fanów form biologicznych. Kręgosłupów w nawach.
Poetycko-schizofreniczny opis architektoniczny dwóch obiektów badań. Całkiem przyjemna lekturka. Taki potworek nieszporek.

Książka typu Easter egg. Autor porozumiewawczo mruga. Sporo fizyki kwantowej, czarne dziury.
Trochę jak narysowane kropki, i autor zakłada że czytelnik umie je połączyć albo patrzy na laurkę z ospą.
Językowo prężenie, jak to Dukaj, ale bez przepychu.
Uczta dla fanów form biologicznych. Kręgosłupów w nawach.
Poetycko-schizofreniczny opis architektoniczny dwóch obiektów...

Zarys książki ciekawy, jednak nie do końca podobał mi się styl autora. Sprawiał, że momentami lektura była trudna w odbiorze.

Zarys książki ciekawy, jednak nie do końca podobał mi się styl autora. Sprawiał, że momentami lektura była trudna w odbiorze.

Totalny bełkot, pseudonaukowe słownictwo, udawana erudycja. Forma tak odrażająca, że interesujący aspekt filozoficzny ginie w lawinie bezsensownych słów.

Totalny bełkot, pseudonaukowe słownictwo, udawana erudycja. Forma tak odrażająca, że interesujący aspekt filozoficzny ginie w lawinie bezsensownych słów.