Książka jest kontynuacją ,ale jest też niestety wtórna i przypominała mi tworzenie kontynuacji hitów filmowych. O ile "Cztery drogi" miały naprawdę fascynujących bohaterów a forma literacka tworzyła specyficzny klimat , o tyle "Inni niż my" powielają tematy wcześniejsze i podkręcają za bardzo "inność". Do tego mimo , ze było tylko dwoje głównych bohaterów to treść była dla mnie bardziej chaotyczna a przeskoki w czasie bardziej nużące. Czytając przyszło mi do głowy takie porównanie, że w podobny sposób nie wyobrażam sobie dobrej kontynuacji Śladów czy Dygotu Jakuba Małeckiego. Po prostu książki nie będące zwykłymi sagami rodzinnymi chyba nie powinny być kontynuowane, bo tracą swą specyfikę i oryginalność.Czytając blisko po pierwszej części moja ocena jest niższa przez porównanie, ale wyobrażam sobie , że czytając tylko tę część oceniłabym ją wyżej stąd neutralna szóstka.

Książka jest kontynuacją ,ale jest też niestety wtórna i przypominała mi tworzenie kontynuacji hitów filmowych. O ile "Cztery drogi" miały naprawdę fascynujących bohaterów a forma literacka tworzyła specyficzny klimat , o tyle "Inni niż my" powielają tematy wcześniejsze i podkręcają za bardzo "inność". Do tego mimo , ze było tylko dwoje głównych bohaterów to treść była...

"Inni niż my" to drugi tom dylogii "Cztery drogi" i tak, jak pierwsza część, tak i druga jest bardzo wciągającą lekturą. Ze względu na wiele wątków i bohaterów polecam czytać obie części jedną po drugiej, żeby nie wypaść z "rytmu". Tym bardziej, że w "Innych" głównymi bohaterami są postacie znane z pierwszej części, ale tam będące z boku. Ogromne wrażenie zrobiła na mnie historia Tuomasa - pewne rzeczy można pokazać subtelnie i z szacunkiem, a bardzo sugestywnie. Na pewno jest to autor, po książki którego będę sięgać z przyjemnością.

"Inni niż my" to drugi tom dylogii "Cztery drogi" i tak, jak pierwsza część, tak i druga jest bardzo wciągającą lekturą. Ze względu na wiele wątków i bohaterów polecam czytać obie części jedną po drugiej, żeby nie wypaść z "rytmu". Tym bardziej, że w "Innych" głównymi bohaterami są postacie znane z pierwszej części, ale tam będące z boku. Ogromne wrażenie zrobiła na mnie...

Bardzo dobra kontynuacja losów rodziny, bohaterów z Cztery drogi choć nie jest to kontynuacja sensu stricte. Każdy tom stanowi sam w sobie kompletną całość
Mimo wszystko wbrew wydawcy nie polecam sięgnięcia po Inni niż my bez przeczytania Cztery drogi bo jednak traci się pewniej kontekst szersze spojrzenie.
Ten autor to mogę odkrycie zupełnie niespodziewane bo w ogóle o nim nie słyszałam w książkowych mediach
Chętnie sięgnę po inne utwory A Cztery drogi i Inni niż my będę polecać

Bardzo dobra kontynuacja losów rodziny, bohaterów z Cztery drogi choć nie jest to kontynuacja sensu stricte. Każdy tom stanowi sam w sobie kompletną całość
Mimo wszystko wbrew wydawcy nie polecam sięgnięcia po Inni niż my bez przeczytania Cztery drogi bo jednak traci się pewniej kontekst szersze spojrzenie.
Ten autor to mogę odkrycie zupełnie niespodziewane bo w ogóle o...

Druga część serii Kinnunena podeszła mi zdecydowanie mniej niż pierwsza. Choć styl pozostał niezmieniony, nie podszedł mi już tak bardzo dobór bohaterów, irytowała też chronologia. W "Czterech drogach" dostaliśmy historie trzech kobiet i jednego mężczyzny, splatające się w jedną fascynującą sagę rodzinną. Teraz Kinnunen wybrał dwie inne postacie z tej samej rodziny - niewidomą Helenę i homoseksualnego Tuomasa, chcąc przedstawić ich odstawanie od reszty rodziny. Ale przecież już poprzednia książka świetnie pokazała, ile nietypowych rzeczy działo się wśród tych bohaterów - życie Heleny i Tuomasa wplata się w tło, ale nie wybija się zbyt mocno. Do tego co rozdział autor przeskakiwał pomiędzy bohaterami oraz różnymi momentami ich życia i taka narracja nieco mnie męczyła. "Cztery drogi" wręcz pochłaniałam, w "Innych niż my" potrzebowałam przerw w lekturze. To wciąż ciekawa i dobrze napisana książka, ale pozostawia jednak poczucie rozczarowania - tom pierwszy postawił poprzeczkę wysoko. Czytać "Innych niż my" bez poprzedniej lektury "Czterech dróg" nie polecam, za dużo szczegółów i ciekawostek może czytelnikowi umknąć. A z drugiej strony trzeba się liczyć z tym, że nie uniknie się tego uczucia słabszej kontynuacji... ;)

Druga część serii Kinnunena podeszła mi zdecydowanie mniej niż pierwsza. Choć styl pozostał niezmieniony, nie podszedł mi już tak bardzo dobór bohaterów, irytowała też chronologia. W "Czterech drogach" dostaliśmy historie trzech kobiet i jednego mężczyzny, splatające się w jedną fascynującą sagę rodzinną. Teraz Kinnunen wybrał dwie inne postacie z tej samej rodziny -...

Saga rodzinna, która uderza emocjonalnie w czytelnika nie używając języka emocji. Opowieść o Kuusamo, kiedy jeszcze nie było tym miejscem, które znamy dzisiaj. Historia ludzi, których problemy nadal są aktualne.

Johannes, Helena, Tuomas to trójka bohaterów, których oczami obserwujemy całą rodzinę. Poznajemy charakter ich relacji i śledzimy ich losy na przestrzeni kilkudziesięciu lat. Upraszczanie tych postaci do krótkich określeń, które znajdziemy na tylnej okładce książki, jest moim zdaniem krzywdzące, bo ta opowieść jest głębsza. I tak – te krótkie określenia w ewidentny sposób mają wpływ na decyzje i poczynania tych bohaterów, ale one są tylko trampoliną do opowiedzenia o problemie. Tym bardziej sprowadzając ich do trzech krótkich słów nie jest pożądane.

Opowiadanie o treści tej powieści zupełnie nie ma sensu, bo to właśnie ona jest celem czytania. To typowa historia rodziny, która jest doświadczona różnymi sytuacjami, wielką polityką ale i własnymi ułomnościami i codziennością. Jeśli lubicie wielopokoleniowe sagi, to ta powieść jest dla was. Jeśli szukacie plot twistów i adrenaliny to tutaj tego nie znajdziecie.

Powieść jest postawiona na tym, jak czytelnik odbierze i przefiltruje przez siebie tę historię. W jaki sposób my odczujemy emocje kierujące bohaterami i na ile nami wstrząsną. Na ile zrozumiemy uniwersalność tej opowieści i odniesiemy ją do własnego podwórka. Czy zrozumiemy bohaterów i ich motywy działania. Czy będziemy chcieli ich rozumieć.

Autor świetnie splata wątki prowadząc narrację dwutorową – raz w czasach wojny, kiedy rodzina przenosi się do Lopotti, a dwa po wojnie, kiedy losy tej rodziny nabierają nowego wymiaru. Ta narracja jednak nie jest sztywna w tych torach. Przede wszystkim przejścia między jednym a drugim okresem są płynne, nie wyznaczone żadną cezurą. Orientujemy się z fabuły, w którym momencie historii jesteśmy. Po drugie jedna i druga linia czasowa przesuwa się do przodu, aż trafiają na siebie w jednym momencie i docierają do finału. Wprowadzenie takiej nielinearności jest świetnym zabiegiem, bo prowadzi nas do więcej niż jednego morału. A do tego nadaje różne tempa opowieści, dając wrażenie snucia pajęczyny z różnych nitek. Ja to bardzo lubię.

Ta powieść jest typowo skandynawska – niby zimna i beznamiętna, ale jednak rozjeżdża walcem. Język powieści jest raczej oszczędny, co również jest znakiem charakterystycznym. Dla mnie to naturalne i bardzo w punkt. Nie mam wrażenia przekombinowania, przesadzenia z monologami wewnętrznymi, opisywanymi głębokimi metaforami. Dialogi nie są wydumane, sztuczne, nieprawdziwe.

Jedno jest pewne – wiele scen z tej książki zostanie ze mną na długo. Mimo wielu, wielu dobrych książek, jakie udaje mi się czytać, ta jest na pewno jedną z lepszych i aż żal, że po polsku mamy tak niewielki dostęp do innych pozycji Kinnunena.

Polecam! Złamie Wam serce, momentami zostawi bez tchu… Warto :)

Saga rodzinna, która uderza emocjonalnie w czytelnika nie używając języka emocji. Opowieść o Kuusamo, kiedy jeszcze nie było tym miejscem, które znamy dzisiaj. Historia ludzi, których problemy nadal są aktualne.

Johannes, Helena, Tuomas to trójka bohaterów, których oczami obserwujemy całą rodzinę. Poznajemy charakter ich relacji i śledzimy ich losy na przestrzeni...

Jeszcze nigdy nie czytałam tak pięknie poprowadzonego wątku miłości homoseksualnej. Świat z perspektywy niewidomej Heleny niesamowicie realny. Warto.

Jeszcze nigdy nie czytałam tak pięknie poprowadzonego wątku miłości homoseksualnej. Świat z perspektywy niewidomej Heleny niesamowicie realny. Warto.

Obie części tej fińskiej sagi bardzo przypadły mi do gustu.

Obie części tej fińskiej sagi bardzo przypadły mi do gustu.

O ile pierwszy tom był naprawdę świetny i odświeżający, to w kontynuacji sagi rodzinnej Kinnunena ewidentnie widać, że nie była ona planowana. Wiele historii się nie do końca klei, pozostałe sprawiają często wrażenie nierealnych lub na siłę wpakowanych do fabuły. Oczywiście - papier wszystko przyjmie, ale nagromadzenie pewnych zdarzeń, faktów i osób w opowieści o jednej fińskiej rodzinie z dalekiej północy to przepis na mitologię, a nie powieść.

Co najważniejsze - gdy czytelnik dostaje kontynuację powieści, automatycznie przychodzą mu do głowy porównania z poprzednią częścią. I o ile w pierwszej z nich opisane losy, portret psychologiczny bohaterów i całe otoczenie pozwalały się wczuć w niepowtarzalny klimat mroźnej Skandynawii i odmiennej kultury, tak tutaj całość nie była w stanie się tak dobrze obronić.

O ile pierwszy tom był naprawdę świetny i odświeżający, to w kontynuacji sagi rodzinnej Kinnunena ewidentnie widać, że nie była ona planowana. Wiele historii się nie do końca klei, pozostałe sprawiają często wrażenie nierealnych lub na siłę wpakowanych do fabuły. Oczywiście - papier wszystko przyjmie, ale nagromadzenie pewnych zdarzeń, faktów i osób w opowieści o jednej...

Dla dojrzałego czytelnika. Kolejne pokolenie: inni przez ślepotę i homoseksualizm. I szczególne miejsce w życiu. Wspaniały styl opowieści i wybitne tłumaczenie - wielki szacun. Ciężko się czyta ale robi wrażenie. Polecam.

Dla dojrzałego czytelnika. Kolejne pokolenie: inni przez ślepotę i homoseksualizm. I szczególne miejsce w życiu. Wspaniały styl opowieści i wybitne tłumaczenie - wielki szacun. Ciężko się czyta ale robi wrażenie. Polecam.

Książka zaczęła mi się podobać tak naprawdę od połowy. Urzekła mnie historia Heleny. Przyjemna, napisana prostym językiem, ale nie należy do moich faworytów.

Książka zaczęła mi się podobać tak naprawdę od połowy. Urzekła mnie historia Heleny. Przyjemna, napisana prostym językiem, ale nie należy do moich faworytów.