Ciekawa. Dość ciężka… dużo wątków jak gdyby nie dokończonych. W książce jest kilka głównych postaci ale żadnej do końca nie poznajemy.

Ciekawa. Dość ciężka… dużo wątków jak gdyby nie dokończonych. W książce jest kilka głównych postaci ale żadnej do końca nie poznajemy.

To jedna z tych książek, w których za niepozorną, pospolitą okładką można odkryć wybitną literaturę. Wybitną zarówno pod względem języka i kompozycji literackiej jak o treści- uniwersalnej, głęboko i dramatycznie odzwierciedlającej ludzkie losy. Autor w czterech odsłonach i czterech historiach zawarł bardzo niebanalne, niejednoznaczne, ciekawe sylwetki ludzi walczących o siebie, wygrywających, ale i przegrywających swoje życie. Udało mu się też w sposób bardzo subtelny i nieosądzający pokazać uwarunkowania społeczne i historyczne dalekich wiejskich rejonów Finlandii w XX w . Wiele rzeczy zostało tu powiedziane nie wprost i wobec dzisiejszego zalewu epatowania naturalistyczną dosłownością warsztat pisarski Kinnunena naprawdę zadziwia kunsztem i wysokim poziomem. A zakończenie "złamało mi serce"

To jedna z tych książek, w których za niepozorną, pospolitą okładką można odkryć wybitną literaturę. Wybitną zarówno pod względem języka i kompozycji literackiej jak o treści- uniwersalnej, głęboko i dramatycznie odzwierciedlającej ludzkie losy. Autor w czterech odsłonach i czterech historiach zawarł bardzo niebanalne, niejednoznaczne, ciekawe sylwetki ludzi...

Książka dla dojrzałego czytelnika. Historia wielopokoleniowej finlandzkiej rodziny od 1901 do lat 2000 przedstawiona w wersji kolejnych głównie bohaterek. Trudna forma narracji gdyż przedstawia wątki opowieści w przeskokach czasowych przez zmieniające się osoby. Przedstawione relacje trudne i przygnębiające. Mało tu miłości i radości. Uprzedzam ale polecam.

Książka dla dojrzałego czytelnika. Historia wielopokoleniowej finlandzkiej rodziny od 1901 do lat 2000 przedstawiona w wersji kolejnych głównie bohaterek. Trudna forma narracji gdyż przedstawia wątki opowieści w przeskokach czasowych przez zmieniające się osoby. Przedstawione relacje trudne i przygnębiające. Mało tu miłości i radości. Uprzedzam ale polecam.

Książka jest debiutem autora i to niebywale udanym. "Cztery drogi" to saga rodzinna dziejąca się w Finlandii. Wzrusza, szokuje i wciąga. Mamy tutaj trudne, bolesne relacje rodzinne oraz tajemnice rodzinne, które powoli odkrywamy. Książka napisana w surowym stylu, ale nie brak jej emocji, przez co tym bardziej dotyka czytelnika. Ja jestem kupiona.

Książka jest debiutem autora i to niebywale udanym. "Cztery drogi" to saga rodzinna dziejąca się w Finlandii. Wzrusza, szokuje i wciąga. Mamy tutaj trudne, bolesne relacje rodzinne oraz tajemnice rodzinne, które powoli odkrywamy. Książka napisana w surowym stylu, ale nie brak jej emocji, przez co tym bardziej dotyka czytelnika. Ja jestem kupiona.

Przeczytana w ramach skandynawskiego tygodnia Natalii z kanału kursywa. Przypadkowe odkrycie i jakież miłe zaskoczenie. Nawet wersja audio choć nie do końca mnie przekonuje nie zepsuła mi bardzo pozytywnego odbioru. Co tu napisać dobrego. Saga rodzinna, ciekawi dobrze wykreowani bohaterowie, ważna problematyka, emocje ale bez ckliwosci i język, styl autora. Tym wszystkim kupiły mnie Cztery drogi do tego stopnia że od razu sięgnęłam po kontynuację

Przeczytana w ramach skandynawskiego tygodnia Natalii z kanału kursywa. Przypadkowe odkrycie i jakież miłe zaskoczenie. Nawet wersja audio choć nie do końca mnie przekonuje nie zepsuła mi bardzo pozytywnego odbioru. Co tu napisać dobrego. Saga rodzinna, ciekawi dobrze wykreowani bohaterowie, ważna problematyka, emocje ale bez ckliwosci i język, styl autora. Tym wszystkim...

Przepiękna saga rodzinna. Niewyjaśnione tajemnice, twarde życie, mocni ludzie. Stłamszone przez życie silne kobiety, troskliwy homoseksualista, niewidoma córeczka.. Drugą część przeczytałam najpierw, pierwsza chyba udała się bardziej. Wspaniały debiut. Polecam.

Przepiękna saga rodzinna. Niewyjaśnione tajemnice, twarde życie, mocni ludzie. Stłamszone przez życie silne kobiety, troskliwy homoseksualista, niewidoma córeczka.. Drugą część przeczytałam najpierw, pierwsza chyba udała się bardziej. Wspaniały debiut. Polecam.

"Mamo, a my potrzebujemy mężczyzn?" pyta córka jednej z bohaterek książki.
W tle tego pytania rozgrywa się wspaniała opowieść o kobietach i rodzinach, małej wsi i Finlandii, niezależności i konieczności ułożenia sobie życia w małej, protestanckiej społeczności. Nie jest to jednak przepełniona bogatymi opisami saga a raczej krótkie błyski wspomnień najważniejszych chwil. Okazuje się, że to wystarczy. Precyzyjny język wydobywa znaczenie chwil i słów. Autor nie wymaga od nas doszukiwania się i analizy uczuć czy czynów bohaterów, życie po prostu się dzieje. Nie uczestniczymy w nim, nie przenosimy się do Finlandii niesieni wyobraźnią autora, raczej stoimy z boku i przyglądamy się zdarzeniom jak fotografiom w starym albumie, czasem egzotycznym, czasem ponurym, niedoświetlonym, rzadko szczęśliwym.
Wrażenia są niezapomniane. Gorąco polecam.

"Mamo, a my potrzebujemy mężczyzn?" pyta córka jednej z bohaterek książki.
W tle tego pytania rozgrywa się wspaniała opowieść o kobietach i rodzinach, małej wsi i Finlandii, niezależności i konieczności ułożenia sobie życia w małej, protestanckiej społeczności. Nie jest to jednak przepełniona bogatymi opisami saga a raczej krótkie błyski wspomnień najważniejszych chwil. ...

Zupełnie niewinny początek, który prowadzi nas w zimne i nieco mroczne rejony Finlandii. Saga, która mocno wciąga.

Zupełnie niewinny początek, który prowadzi nas w zimne i nieco mroczne rejony Finlandii. Saga, która mocno wciąga.

Zaskakująco piękna i wciągająca książka! Z opisu "Czterech Dróg" spodziewałam się fińskiej sagi rodzinnej z romansami na boku, tymczasem Kinnunen zaserwował czytelnikom coś znacznie głębszego. "Cztery Drogi" to napisana pięknym stylem książka, której akcja rozciągnięta jest na przestrzeni XX wieku i dzieje się gdzieś w tajdze na północy Finlandii. Wydarzenia poznajemy najpierw z punktu widzenia położnej Marii, potem jej córki Lahji, prowadzącej zakład fotograficzny, a następnie Kaariny - synowej Lahji. Część wydarzeń się przeplata tam, gdzie życie bohaterek biegło wspólnie, jednak opowieści się nie powtarzają, tylko uzupełniają - z każdej kolejnej historii dowiadujemy się coraz więcej. A na sam koniec poznajemy historię Onniego - męża Lahji i teścia Kaariny, którego młoda kobieta nie miała jednak okazji poznać i którego postać niezmiernie ją intryguje. Bo to Onni w jakiś sposób zarazem spajał, jak i rozbijał całą rodzinę - bez znajomości przeszłości Onniego, nie dało się zrozumieć zachowania Lahji. Kinnunen tak opowiada o swoich bohaterach, że stają oni czytelnikowi przed oczami jak żywi - ich problemy i radości, jednych natychmiast darzymy sympatią, do innych nasze uczucia zmieniają się wraz z przeczytanymi rozdziałami. "Cztery Drogi" wciągają, zachwycają, zaskakują - nawet wtedy, gdy następujące po sobie wydarzenia są dość przewidywalne. Nie spodziewałam się, że ta książka spodoba mi się aż tak bardzo - na pewno wpływ na to miało też bardzo dobre tłumaczenie Musielaka.

Zaskakująco piękna i wciągająca książka! Z opisu "Czterech Dróg" spodziewałam się fińskiej sagi rodzinnej z romansami na boku, tymczasem Kinnunen zaserwował czytelnikom coś znacznie głębszego. "Cztery Drogi" to napisana pięknym stylem książka, której akcja rozciągnięta jest na przestrzeni XX wieku i dzieje się gdzieś w tajdze na północy Finlandii. Wydarzenia poznajemy...

Wreszcie udało mi się trafić na książkę skandynawską, którą dobrze mi się czytało. Sama opowieść na początku nie przekonuje. Autor stosuje dość ciekawą konwencję. Poszczególne opowieści wydają się być przedstawiane chronologicznie. Dopiero po pewnym czasie, wraz z powrotem ponownie do czasów przedwojennych okazuje się, że on po prostu daje czytelnikowi kolejne opowieści z życia rodziny. Po każdym takim przejściu i po oddaniu głosu kolejnemu członkowi rodu dowiadujemy się coraz więcej na temat jej historii, na temat przeżyć, na temat osobowości. Coraz bardziej się wkręcamy.

Wreszcie udało mi się trafić na książkę skandynawską, którą dobrze mi się czytało. Sama opowieść na początku nie przekonuje. Autor stosuje dość ciekawą konwencję. Poszczególne opowieści wydają się być przedstawiane chronologicznie. Dopiero po pewnym czasie, wraz z powrotem ponownie do czasów przedwojennych okazuje się, że on po prostu daje czytelnikowi kolejne opowieści z...