Nieczułość

Lubię takie zwyczajne historie, które jednak trafiają do serca i głowy.

Lubię takie zwyczajne historie, które jednak trafiają do serca i głowy.

Jak dla mnie nudna saga rodzinna,jako tako książkę zaczyna się lepiej czytać po połowie,ale zdecydowanie książki nie polecam

Jak dla mnie nudna saga rodzinna,jako tako książkę zaczyna się lepiej czytać po połowie,ale zdecydowanie książki nie polecam

Prosta historia "zwyczajnych" ludzi, a jak pięknie napisana! Polecam.

Prosta historia "zwyczajnych" ludzi, a jak pięknie napisana! Polecam.

Kolejna książka na którą trafiłam dzięki użytkownikom LC. I po raz kolejny się nie zawiodłam, mimo, że w książkę trudno mi się wchodziło. Nie mogłam wgryźć się w sposób pisania - trochę za mocno faktograficzny, dziennikarski i na początku trochę chaotyczny. Z każdą stroną natomiast zaczynałam rozumieć, co autorka chce przekazać - zaczynałam czuć tą nieczułość, dzięki której cztery kobiety, będące głównymi bohaterkami tej powieści przeszły przez trudy życia. Nieczułość, która pozwoliła przeżyć okupację, biedę, upokorzenia, stracone miłości, macierzyństwo i samotność. Nieczułość, która na końcu okazuje się wielką czułością - w stosunku do matki, siostry i córki i której paradoks udało się autorce doskonale uchwycić w końcowych scenach.
Polecam do przeczytania, jeśli chcecie doświadczyć prostej, a jednocześnie wielowymiarowej lektury - poczuć smutek i nieczułość a jednocześnie miłość i oddanie.

Kolejna książka na którą trafiłam dzięki użytkownikom LC. I po raz kolejny się nie zawiodłam, mimo, że w książkę trudno mi się wchodziło. Nie mogłam wgryźć się w sposób pisania - trochę za mocno faktograficzny, dziennikarski i na początku trochę chaotyczny. Z każdą stroną natomiast zaczynałam rozumieć, co autorka chce przekazać - zaczynałam czuć tą nieczułość, dzięki...

Mam wrażenie, że to książka z tzw. literatury środka, między literaturą lekką a ambitną. Losy matki i trzech córek w latach powojennych. Czasami jakby lekko odbiegała od realności ale może to kwestia "nie rozpisywania się", nie zajmowania się szczegółami. Podoba mi się taki sposób snucia opowieści. "Do wyrażenia wszystkiego nie musi się o wszystkim pisać".Zdecydowanie polecam.

Mam wrażenie, że to książka z tzw. literatury środka, między literaturą lekką a ambitną. Losy matki i trzech córek w latach powojennych. Czasami jakby lekko odbiegała od realności ale może to kwestia "nie rozpisywania się", nie zajmowania się szczegółami. Podoba mi się taki sposób snucia opowieści. "Do wyrażenia wszystkiego nie musi się o wszystkim pisać".Zdecydowanie...

Dość przeciętna saga rodzinna. Historia życia pewnej Kaszubki i jej trzech córek. Jak dla mnie trochę zbyt monotonna narracja.

Dość przeciętna saga rodzinna. Historia życia pewnej Kaszubki i jej trzech córek. Jak dla mnie trochę zbyt monotonna narracja.

Debiut literacki Martyny Bundy okazuje się być książką niezwykle dojrzałą i wskazującą na wyjątkową wrażliwość językową autorki. W ten sposób o kobietach może pisać tylko osoba z pewnym bagażem doświadczeń, posiadająca w sobie dziennikarską wnikliwość i ciekawość ludzi.
Odebrałam tę historię jako rodzaj analizy wpływu doświadczeń prowokowanych przez Wielką Historię na kolejne pokolenia kobiet z tej samej rodziny. To, że Rozella i jej trzy córki cierpią na nieczułość spowodowane jest przeżyciami tej pierwszej podczas wojny. Przysłużyli się jej zarówno Niemcy, jak i Rosjanie. Kobieta, mimo traumatycznych wydarzeń ocaliła życie swoje i córek, ale znieczuliła się na emocje i przekazała ten sposób na życie Gercie, Trudzie i Ildzie. Wszystkie cztery zmagają się z trudami powojennej rzeczywistości, broniąc się przed bliskością, a jednocześnie rozpaczliwie jej pragnąc.
Dom na kaszubskiej wsi, w którym rozegrały się wojenne dramaty, odpycha je i przyciąga. Każda próbuje z niego uciec i ułożyć sobie życie z mężczyzną, ale w chwilach kryzysu zawsze do niego wracają. Ich związki są trudne właśnie dlatego, że każda obwarowuje się murem przed okazywaniem miłości. Jedna nie potrafi być matką, choć urodziła dziecko, druga staje się matką, choć biologicznie nią nie jest; mężczyźni w ich życiu przychodzą i odchodzą, albo są odrzucani, a one godzą się na odgrywanie roli tej drugiej, bo nie potrafią odejść. To kobiety poranione przez dziedzictwo, które nieświadomie przekazuje im matka. Każda jednak aż krzyczy, aby zaznać w życiu czułości, jednocześnie się jej bojąc.
Martyna Bunda stworzyła tu galerię fascynujących postaci. Jej bohaterki są prawdziwe, pełne bólu, wewnętrznego rozedrgania- dokładnie takie, jak kobiety z pokolenia mojej matki i babki. Mimo rozczarowania życiem przekazują swoje doświadczenia kolejnym pokoleniom córek i wnuczek, naznaczając je i skazując na dźwiganie bolesnego i utrudniającego życie balastu. Nawet język, jakim posługuje się autorka jest dostosowany do kondycji opisywanych postaci- ascetyczny, bez zbędnych epitetów, nieco oschły.
Piękna książka, która pomogła mi trochę lepiej zrozumieć kobiety z mojej rodziny. Polecam.

Debiut literacki Martyny Bundy okazuje się być książką niezwykle dojrzałą i wskazującą na wyjątkową wrażliwość językową autorki. W ten sposób o kobietach może pisać tylko osoba z pewnym bagażem doświadczeń, posiadająca w sobie dziennikarską wnikliwość i ciekawość ludzi.
Odebrałam tę historię jako rodzaj analizy wpływu doświadczeń prowokowanych przez Wielką Historię na...

Dla mnie zbyt skrótowa. Wolę książki, które z większą wrażliwością mówią o ludzkich losach i emocjach

Dla mnie zbyt skrótowa. Wolę książki, które z większą wrażliwością mówią o ludzkich losach i emocjach

W punkt. Jak dla mnie to bardzo dobra książka, pobudzająca wyobraźnię, wzruszająca, czasem zabawna. Bez przesady i zbędnej łopatologii. Czasy powojenne, to czasy kobiet, ciężko doświadczonych, ale bohaterskich i wytrwałych. Delektowałam się tą historią, nie połknęłam, ale z przyjemnym oczekiwaniem wracałam do wieczornej lektury. Polecam wszystkim tym, którzy potrafią docenić taki kunszt.

W punkt. Jak dla mnie to bardzo dobra książka, pobudzająca wyobraźnię, wzruszająca, czasem zabawna. Bez przesady i zbędnej łopatologii. Czasy powojenne, to czasy kobiet, ciężko doświadczonych, ale bohaterskich i wytrwałych. Delektowałam się tą historią, nie połknęłam, ale z przyjemnym oczekiwaniem wracałam do wieczornej lektury. Polecam wszystkim tym, którzy potrafią...

Ważna dla mnie książka o uczuciach kobiet względem świata i siebie nawzajem. Bardzo przeżywałam to, co działo się z bohaterkami, ale nie utożsamiałam się z nimi. Dobijała mnie ta tytułowa nieczułość, bo zazwyczaj stronię od wystawiania się na negatywne emocje, jeżeli mam na to wpływ. Tutaj jednak jest to istotny element, bez którego książka byłaby nijaka, a właściwie nie byłoby jej w ogóle.

Ważna dla mnie książka o uczuciach kobiet względem świata i siebie nawzajem. Bardzo przeżywałam to, co działo się z bohaterkami, ale nie utożsamiałam się z nimi. Dobijała mnie ta tytułowa nieczułość, bo zazwyczaj stronię od wystawiania się na negatywne emocje, jeżeli mam na to wpływ. Tutaj jednak jest to istotny element, bez którego książka byłaby nijaka, a właściwie nie...