Nieczułość

Ważna dla mnie książka o uczuciach kobiet względem świata i siebie nawzajem. Bardzo przeżywałam to, co działo się z bohaterkami, ale nie utożsamiałam się z nimi. Dobijała mnie ta tytułowa nieczułość, bo zazwyczaj stronię od wystawiania się na negatywne emocje, jeżeli mam na to wpływ. Tutaj jednak jest to istotny element, bez którego książka byłaby nijaka, a właściwie nie byłoby jej w ogóle.

Ważna dla mnie książka o uczuciach kobiet względem świata i siebie nawzajem. Bardzo przeżywałam to, co działo się z bohaterkami, ale nie utożsamiałam się z nimi. Dobijała mnie ta tytułowa nieczułość, bo zazwyczaj stronię od wystawiania się na negatywne emocje, jeżeli mam na to wpływ. Tutaj jednak jest to istotny element, bez którego książka byłaby nijaka, a właściwie nie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

bardzo dobrze napisana, brutalna, opisująca losy 4 kobiet od czasów powojennych do późnego prlu

bardzo dobrze napisana, brutalna, opisująca losy 4 kobiet od czasów powojennych do późnego prlu

Pokaż mimo to

Tytuł okazał się przewrotny, stanowił tylko zasłonę dla miękkiej tkanki bohaterek skrytą pod twardym pancerzem. Kobiety, które grały w tej książce główne skrzypce starały się brać życie za bary, były twarde, zaradne i niezależne, ale w głębi najbardziej chciały być kochane, przez matkę, siostry i swoich partnerów.

Martyna Bunda napisała książkę o życiu czterech kobiet, matce i trzech córkach, zrobiła to w sposób bardzo proporcjonalny, prosty, prawdziwy, ale też nie pozostawiający miejsca do fantazjowania, rozemocjonowania czy własnych interpretacji. To książka, która przypadła mi do gustu, bo nie było w niej sentymentalizmu, infantylizacji, rozmazywania rzeczy ważnych. To jest dla mnie zaletą choć może dla innych czytelników okazać się wadą. Ja pozostaję pod wrażeniem przedstawionych obrazów, miejsc, sytuacji, zachowań i postępowania bohaterek. Główne postaci były dla mnie twardymi kobietami, które choć miały za sobą okrutne przejścia, nie poddały się, choć rozpamiętywały to w cichości serca, robiły co trzeba było robić, po prostu żyły dalej, podejmowały decyzje, bo życie toczyło się swoim codziennym torem. Były bezpośrednie, stanowcze, dociekliwe, komunikowały się językiem raczej bezpośrednim i prostolinijnym. Choć szukały miejsca dla siebie jedno ich przyciągało szczególnie, dom rodzinny, zbudowany przez matkę. Tam znajdowały pomoc, spokój, schronienie, ten dom był symbolem, oazą, ostoją, schronieniem, cichym i bezpiecznym portem, do którego wraca się po niebezpiecznych wyprawach. Miał on swój klimat, mnóstwo osobliwości, a poza tym wyróżniał się we wsi nowoczesnością.

Gerta, Truda, Ilda i ich matka Rozela dbały o swoje gniazdo, w którym zdarzyło się tyle sytuacji, że starczyło było na wiele opowieści. Ich dom zbudowany przez Rozelę był świadkiem okropności, smutku, żalu, miłości, radości, narodzin, śmierci, pożegnań i powrotów. W ich gospodarstwie dochodziło do zjawisk, które smuciły i bawiły. Bohaterki były nietuzinkowe, otwarte i tolerancyjne jak na owe czasy i środowisko. Gerta odważna, zaradna, zawsze gotowa stanąć za siostrami i matką. Niezłomna matka trzech córek, dobra organizatorka życia rodzinnego, praktyczna, lubiąca porządek, uzdolniona manualnie, nie dająca sobie w kaszę dmuchać. Truda, której nie dane było zadecydować za siebie w najważniejszej kwestii - zamążpójścia, buntowniczka, która ciągle chciała rozwijać się i uczyć. Pracująca zawodowo, z ambicjami i zdolnościami kierowania zespołem. Poddająca się instynktom, i potrzebom emocjonalno-cielesnym. Matka dla syna, któremu jednak nie umiała dać mu ani swojego mleka ani miłości. Podejrzliwa, niespokojna, czasami niecierpliwa, ale w chwilach trudnych oddana swoim siostrom. Ilda, najmłodsza, wiecznie zbuntowana, wyjątkowa, nie poddająca się schematom. Była matką dla syna Trudy, ciotką dla dziewczynek Gerty, kochanką dla mężczyzny z którym mieszkała ponad dwadzieścia lat w Sopocie. Była też oddaną córką, chyba zresztą ją najbardziej rozumiała i kochała matka. I wreszcie Rozela, matka, twarda kobieta, która tłumaczyła swoim córkom, że życie boli a część tego bólu pochodzi od mężczyzn. Trzeba do tego bólu przyzwyczajać się, oswajać go, żyć z nim. Nie miała łatwego życia, mąż tylko płodził dziecko i wyjeżdżał, sama musiała radzić sobie z codziennością, z zapewnieniem dzieciom jedzenia, domu, ciepła, na miłość zabrakło już miejsca. Była dla córek szorstka, często apodyktyczna, ale stanowiła dla nich stałość, bo zawsze była, trwała w domu w Dziewczej Górze, zawsze gotowa odeprzeć nieprzyjaciół. Rozela wiele przeszła podczas wojny, co w późniejszych latach jej życia wracało traumami, które trzeba było leczyć psychiatrycznie.

Martyna Bunda starała się oddać klimat powojnia, w którym wracały do życia te kobiety, którym jakoś udało się przetrwać te trudne czasy. Przeniosła czytelnika na Kaszuby w zmieniającą się rzeczywistość. Ukazała wszystkie charakterystyczne dla tamtego okresu (komunizmu) możliwe wydarzenia, zakazy, nakazy, absurdy i niebezpieczeństwa, które czyhały na obywatela. Opowiedziała o silnych, choć niełatwych relacjach pomiędzy kobietami w rodzinie. Wpisała w te relacje pojawiających się na" horyzoncie", albo zrębach ich życia mężczyzn. W mocno wyrazistych konturach odrysowała proste kształty męskie versus skomplikowany wymiar kobiecy. Całość oddana jest prostym stylem, krótkie wypowiedzi i rozdziały współgrają i nadają spójności książce. Bardzo przypadła mi do odczuć czytelniczych.

Tytuł okazał się przewrotny, stanowił tylko zasłonę dla miękkiej tkanki bohaterek skrytą pod twardym pancerzem. Kobiety, które grały w tej książce główne skrzypce starały się brać życie za bary, były twarde, zaradne i niezależne, ale w głębi najbardziej chciały być kochane, przez matkę, siostry i swoich partnerów.

Martyna Bunda napisała książkę o życiu czterech kobiet,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jest to saga o losach kilku pokoleń Kaszubek poczynając od okresu przed I wojną światową a kończąc na czasach komunizmu. Rozela, matka trzech córek, jest zmuszona dźwigać na swoich barkach odpowiedzialność za cały dom. Jej mąż, z którym była tylko przez kilka lat, zjawiał się w domu tylko po to, aby płodzić dzieci i nadawać im imiona. Potem znikał, żeby realizować swoje pasje, aż zniknął na dobre spadając z rusztowania i tracąc życie. Za pieniądze z odszkodowania udało się Rozeli zbudować najokazalszy dom w okolicy. Ale zaraz nadeszła zawierucha wojenna, a wraz z nią dylematy – jak bardzo można zaangażować się w pomoc prześladowanym Żydom czy poszukującym schronienia lotnikom francuskim nie narażając swojej rodziny. Potem rosyjscy „wyzwoliciele”, którzy ją okrutnie zgwałcili i okaleczyli na całe życie.
Po takich doświadczeniach Rozela nie rozczula się nad swoimi córkami, często bywa dla nich opresyjna, bo chce ich nauczyć, że tak właśnie świat traktuje kobiety. Bez delikatności szarpie ich włosy przy czesaniu mówiąc: „No, moje panienki. Na tym to polega, że ma boleć, a waszym obowiązkiem jest umieć to znieść”.

Mężczyźni pojawiają się w życiu kobiet epizodycznie. Jeśli któryś wygląda na wartościowego i dającego wsparcie, zaraz porywa go wir historii – a to wojna, a to więzienie. Ci, którzy zostali są słabi, skupieni na własnej wyjątkowości lub żerujący na naiwności kobiet.

Córki Greta, Truda i Ilda bardzo się od siebie różnią, inaczej patrzą na życie, dokonują różnych wyborów. Życie ich nie rozpieszcza, ale to dodaje im hartu ducha i przekłada się na zacieśnienie więzi między nimi. W trudnych momentach się wspierają, a ich rodzinny dom w Dziewczej Górze jest niczym oaza spokoju, w której chronią się, gdy świat im się wali.

Mimo, że książka jest określana jako literatura kobieca, nie znajdzie tu czytelnik sentymentalizmu, rozczulania się czy wielkiej wrażliwości. Jest za to twardość, siła i odwaga w przeciwstawianiu się kolejom losu. Autorka zadedykowała książkę „mamie, siostrze, córkom, babkom, ciotkom i przyjaciółkom”, ale myślę, że jest to też książka, którą powinni przeczytać mężczyźni. Dzięki temu mieliby szansę zobaczyć jak wyglądała historia nie tylko z perspektywy frontów wojennych i decyzji, które zapadały na wysokim szczeblu, lecz także jak to wyglądało w domach, gdzie wcale nie było tak zacisznie i spokojnie.

Jest to saga o losach kilku pokoleń Kaszubek poczynając od okresu przed I wojną światową a kończąc na czasach komunizmu. Rozela, matka trzech córek, jest zmuszona dźwigać na swoich barkach odpowiedzialność za cały dom. Jej mąż, z którym była tylko przez kilka lat, zjawiał się w domu tylko po to, aby płodzić dzieci i nadawać im imiona. Potem znikał, żeby realizować swoje...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Niezwykła opowieść o czterech kobietach, które próbują układać sobie życie po wojennej zawierusze. Każda inna, każda ze swoim pomysłem na życie. Łączy je wspólny dom, dom na małej kaszubskiej wsi, który przyciąga je do siebie jak magnes.

Niezwykła opowieść o czterech kobietach, które próbują układać sobie życie po wojennej zawierusze. Każda inna, każda ze swoim pomysłem na życie. Łączy je wspólny dom, dom na małej kaszubskiej wsi, który przyciąga je do siebie jak magnes.

Pokaż mimo to

Trudna książka, ze względu na sposób przedstawienia fabuły. Monotonny i taki trochę reporterski styl pisania irytował i zniechęcał do czytania. Krótkie, urywane zdania nadały lekturze chłodu i sprawiły, że ukazana historia jest szara, ponura, pozbawiona ciepła i lekkości. Niby autorka postarała się, aby przedstawić wszystko z humorem, ale to nie do końca wyszło książce na dobre. Wiele opisów, czasem nawet pojedyncze zdania albo słowa, rzeczywiście wywoływały uśmiech na twarzy. Ale to miało miejsce tylko na początku, bo im dłużej czytałam, tym częściej przestawały one śmieszyć, a w zamian zaczynały irytować. Myślę, że na taki odbiór w dużym stopniu wpłynęło opisanie każdej sytuacji w tym samym tonie – monotonie i nieco kpiarsko. Z tego też powodu ciężko było mi przez książkę przebrnąć. Były chwile kiedy wciągała, ale częściej jednak przy niej ziewałam. Udział w tym miał też fakt, że jest to książka o wszystkim i o niczym. Ot, cztery kobiety żyją sobie gdzieś na Kaszubach, na PRL - owskiej wsi. Różne, przypadkowe sytuacje z ich życia (niektóre normalne, życiowe, inne tragiczne i przepełnione brutalnością, a jeszcze inne idiotyczne i przerysowane) przedstawione zostały z perspektywy każdej z nich. Ostatecznie dały one jakiś tam spójny obraz tyle, że płaski, całkowicie pozbawiony emocji. Bohaterki też nie wzbudziły mej sympatii. Przedstawione jako osoby trochę gruboskórne, posiadające swoje małe dziwactwa, odpychały od siebie i nie pozwalały się polubić.

No cóż, nie jest to łatwa i przyjemna lektura. Mnie nie przypadła do gustu, ale myślę, że osobom lubiącym czytać jakieś kroniki czy reportaże, „Nieczułość” może się spodobać. Bo książka ta, to nie powieść, jak głosi napis umieszczony na okładce. W moim odczuciu dużo bardziej przypomina ona właśnie coś w stylu reportażu, obejmującego swą treścią kilkadziesiąt lat życia bohaterek. A patrząc jeszcze na ilość pozytywnych opinii wystawionych na LC, można wyraźnie dostrzec, że autorka zdołała zachwycić swym debiutanckim dziełem wielu czytelników. A ja ze swoją niską oceną jestem w zdecydowanej mniejszości. Dlatego też, zachęcam do sięgnięcia po nią, bo dla wielu może okazać się dziełem wartościowym.

Trudna książka, ze względu na sposób przedstawienia fabuły. Monotonny i taki trochę reporterski styl pisania irytował i zniechęcał do czytania. Krótkie, urywane zdania nadały lekturze chłodu i sprawiły, że ukazana historia jest szara, ponura, pozbawiona ciepła i lekkości. Niby autorka postarała się, aby przedstawić wszystko z humorem, ale to nie do końca wyszło książce na...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jeśli poszukujecie nietypowej historii o relacji matki i córek - Nieczułość Martyny Bundy jest zdecydowanie czymś dla Was!
Trzy siostry i ich matka.
Ojca brak - zginął, spadłszy z rusztowania.
W tle wielka historia - wojna, lata PRL-u (lecz ona nie przytłacza i nie jest wartościowana przez autorkę).
Na pierwszym planie dzieje rodzinne - radości i smutki, zwycięstwa i porażki.
Wszystkie z nich oblekły się w nieczułość chroniąca je przed bólem. W głębi duszy wszystkie czułość zachowały. To nie jest typowo kobieca historia! Losy Gerty, Trudy i Idy to losy kobiet na wskroś pełnokrwistych, silnych, ale nie niepokonanych. Bunda nie 'sprzedaje' nam kolejnej powieści o kobietach, które nie potrzebują w swoim życiu mężczyzn. Przez życia pań przewija się niejeden przedstawiciel płci męskiej... ale to dom rodzinny pozostaje na pierwszym planie i miłość siostrzana oraz ta między matką a dziećmi - choć szorstka, to prawdziwa i silna. W towarzystwie kobiet z Dziewczej Góry położonej na Kaszubach przemierzamy lata - widzimy przemarsz wojsk rosyjskich i zmagania ich matki, poznajemy jej lata dziewczęce, towarzyszymy siostrom w ich dzieciństwie i podczas dorastania. Na naszych oczach stają się matkami i żonami, ludźmi dorosłymi, lecz nadal przywiązanymi do domu rodzinnego, który przyciąga ich jak magnes. Przechodzimy przez melancholię, ale i uśmiechamy się (my uwielbiamy w Nieczułości kury i świnie - kto czytał, ten wie!) podczas perypetii czterech pań. To nie głupiutka komedia, z której Polsat mógłby stworzyć serial. To proza życia, zatem słodko-gorzka w wyrazie. Trudno napisać coś więcej o Nieczułości, by nie zdradzić za wiele z fabuły. Jeśli lubicie sagi rodzinne i prozę tzw. kobiecą, jeśli interesują Was powieści z wielką historią tle, jeśli wśród Waszych ulubionych pisarek znajduje się na przykład Ałbena Grabowska, nawołujemy - czytajcie Bundę! Jej realizacja tematu jest zdecydowanie wybitniejsza - i w formie, i w treści.

Jeśli poszukujecie nietypowej historii o relacji matki i córek - Nieczułość Martyny Bundy jest zdecydowanie czymś dla Was!
Trzy siostry i ich matka.
Ojca brak - zginął, spadłszy z rusztowania.
W tle wielka historia - wojna, lata PRL-u (lecz ona nie przytłacza i nie jest wartościowana przez autorkę).
Na pierwszym planie dzieje rodzinne - radości i smutki, zwycięstwa i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wspaniała opowieść o kobietach. Świetnie napisana, czyta się z ogromną przyjemnością. Bardzo polecam.

Wspaniała opowieść o kobietach. Świetnie napisana, czyta się z ogromną przyjemnością. Bardzo polecam.

Pokaż mimo to

Relacje rodzinne: matka i trzy córki, trzy historie

Relacje rodzinne: matka i trzy córki, trzy historie

Pokaż mimo to

Do końca nie wiem co myśleć o tej historii kobiet, gdzie mężczyźni byli a tak naprawdę ich nie było. Czasem irytująca, czasem wciągająca opowieść o nierównej narracji. Taka rodzinna szkatułka.

Do końca nie wiem co myśleć o tej historii kobiet, gdzie mężczyźni byli a tak naprawdę ich nie było. Czasem irytująca, czasem wciągająca opowieść o nierównej narracji. Taka rodzinna szkatułka.

Pokaż mimo to