Kupiona dawno temu, jakoś nie miała szczęścia przy wybieraniu kolejnej lektury. Chyba musiała poczekać na odpowiedni czas. Mimo, że jest ciepły sierpień, to przy lekturze poczułam jesienne zadumanie. Opowiadania są w większości świetne (tak na prawdę nie podobał mi się tylko Otel). Moje ulubione to pierwsze pięć pozycji. Chyba dlatego, że biorą czytelnika z zaskoczenia. Zaczynając lekturę nie wiemy czego się spodziewać, a po chwili orientujemy się na jaki pyszny kąsek trafiliśmy. Po pierwszych pięciu opowiadaniach jest raz lepiej raz gorzej, a potem następuje mocne zakończenie. Na prawdę warto sięgnąć po tę książkę.

Kupiona dawno temu, jakoś nie miała szczęścia przy wybieraniu kolejnej lektury. Chyba musiała poczekać na odpowiedni czas. Mimo, że jest ciepły sierpień, to przy lekturze poczułam jesienne zadumanie. Opowiadania są w większości świetne (tak na prawdę nie podobał mi się tylko Otel). Moje ulubione to pierwsze pięć pozycji. Chyba dlatego, że biorą czytelnika z zaskoczenia....

Małe dziewczynki widzą przyszłość w muszlach szczeżuj. Dwugarbne wielbłądy spacerują po ogrodach. Ludzie przychodzą i odchodzą, złe jest zawsze w zasięgu ręki."

"Kijanki i kretowiska" to zbiór ludzkich historii. Historii smutnych i tragicznych. O niepokoju, potrzebie zmiany, porzuceniu, samobójstwie. Zawiera kwintesencję najtrudniejszych i najboleśniejszych emocji jakich człowiek może w życiu doświadczyć.

Książka mocna, poruszająca, wzruszająca i niezwykła. Taka, której treść zostaje w głowie na długo, a może nawet i na zawsze. Z całego serca polecam!!!

Małe dziewczynki widzą przyszłość w muszlach szczeżuj. Dwugarbne wielbłądy spacerują po ogrodach. Ludzie przychodzą i odchodzą, złe jest zawsze w zasięgu ręki."

"Kijanki i kretowiska" to zbiór ludzkich historii. Historii smutnych i tragicznych. O niepokoju, potrzebie zmiany, porzuceniu, samobójstwie. Zawiera kwintesencję najtrudniejszych i najboleśniejszych emocji jakich...

Kijanki i
Opowiadania mają charakterystyczna cechę, a mianowicie nie posiadają zakończeń, konkluzji czy nadzieji. Świetny początek, a im dalej tym nudniej i bardziej pospolicie, aż urywają się tak, można by rzec beznadziejnie. Dziwne to wszystko, sam opis na okładce jest niejednoznaczny i to mnie zachęciło. Nie wiem jak tę książkę ocenić, na myśl mi przychodzi że to literatura kobieca i nie dla mnie. No ale jak po przeczytaniu spojrzałem na spis rzeczy, to nie pamiętałem już które opowiadanie było o czym. Oprócz ostatniego, to było moim zdaniem najlepsze. Wracając do wspomnianej beznadzieji, to chyba nie za dobrze świadczy o pozycji ogółem.
Na plus stylistyka, technicznie fajna i staranna książeczka.

Kijanki i
Opowiadania mają charakterystyczna cechę, a mianowicie nie posiadają zakończeń, konkluzji czy nadzieji. Świetny początek, a im dalej tym nudniej i bardziej pospolicie, aż urywają się tak, można by rzec beznadziejnie. Dziwne to wszystko, sam opis na okładce jest niejednoznaczny i to mnie zachęciło. Nie wiem jak tę książkę ocenić, na myśl mi przychodzi że to...

„Kijanki i kretowiska” to zbiór opowiadań Aleksandry Zielińskiej, autorki wielokrotnie nagradzanej.
Niejednoznaczne. Z pewnością niepokojące. Każde z nich można zinterpretować po swojemu.
Niełatwe w odbiorze. Niektóre nie wystarczy przeczytać raz. Pisane emocjami. Autorka niczego nie ułatwia. Do każdego z opowiadań musimy sobie dopisać ciąg dalszy. Literacko doskonałe.
GORĄCO POLECAM!

„Kijanki i kretowiska” to zbiór opowiadań Aleksandry Zielińskiej, autorki wielokrotnie nagradzanej.
Niejednoznaczne. Z pewnością niepokojące. Każde z nich można zinterpretować po swojemu.
Niełatwe w odbiorze. Niektóre nie wystarczy przeczytać raz. Pisane emocjami. Autorka niczego nie ułatwia. Do każdego z opowiadań musimy sobie dopisać ciąg dalszy. Literacko...

Niepozorny, zaledwie 240 stronicowy zbiór opowiadań, lepszych i gorszych. Podczas czytania niektórych opowiadań czuje się nieustanny niepokój i oczekiwanie na coś strasznego co przytłoczy nas już zupełnie, a przy czytaniu innych można poczuć rezygnację i smutek bohaterów. Autorka potrafi dobrze nakreślić wizerunek bohatera mimo tak krótkiej formy i to się ceni, bo nie wszyscy pisarze to potrafią. Jedyne co może zawodzić czytelnika to brak jednoznacznych rozwiązań akcji, brak odpowiedzi. Jednak widocznie taki zamysł miała autorka, a niedopowiedzenia mamy wyjaśnić sobie sami i zinterpretować po swojemu - można to czasem rozpatrywać jako zaletę.
Na koniec dodam malutki szczególik który zirytował mnie podczas czytania jednego z opowiadań, może niesłusznie. Mały błąd autorki albo nieuwaga korektorek, bo wydaje mi się, że nie było to celowe. Otóż w tekście jest stwierdzenie, że "Królowa śniegu" to baśń braci Grimm...
Jeśli ktoś lubi krótkie formy i lekki niepokój, to ten zbiorek jest warty polecenia.

Niepozorny, zaledwie 240 stronicowy zbiór opowiadań, lepszych i gorszych. Podczas czytania niektórych opowiadań czuje się nieustanny niepokój i oczekiwanie na coś strasznego co przytłoczy nas już zupełnie, a przy czytaniu innych można poczuć rezygnację i smutek bohaterów. Autorka potrafi dobrze nakreślić wizerunek bohatera mimo tak krótkiej formy i to się ceni, bo nie...

To jeden z tych autorów, którzy bardziej rozbudowują bohaterów niż fabułę, dzięki czemu czyta się z przyjemnością każdą stronę, nie przejmując się za bardzo jakimś punktem kulminacyjnym. Powiedziałbym nawet, że rozwiązania akcji nieco zawodzą - czasem były nijakie, czasem wymuszone, czasem przesadzone. Trochę tak, jakby pisarka miała świetne pomysły na bohaterów, a nie miała pomysłów na równie dobrą fabułę. Klimat z kolei to kolejna rzecz, która autorce wychodzi doskonale - odczuwalny, gęsty, niepokojący.

To jeden z tych autorów, którzy bardziej rozbudowują bohaterów niż fabułę, dzięki czemu czyta się z przyjemnością każdą stronę, nie przejmując się za bardzo jakimś punktem kulminacyjnym. Powiedziałbym nawet, że rozwiązania akcji nieco zawodzą - czasem były nijakie, czasem wymuszone, czasem przesadzone. Trochę tak, jakby pisarka miała świetne pomysły na bohaterów, a nie...

Świetnie literacko napisane opowiadania. Styl i sposób w jaki autorka maluje obrazy godny pozazdroszczenia. Nie mogą dziwić wyróżnienia i nagrody dla prozy A. Zielińskiej - niewątpliwie na nie zasługuje. Niemniej jednak opowiadania zaserwowane w tym tomiku z pewnością nie są łatwe w odbiorze. Wymagają od czytelnika samodzielnej inwencji, dopowiedzeń i interpretacji. Nie można również tego tomiku w jakiś ściśle określony sposób skategoryzować. Proponowanym opowiadaniom daleko do horroru, choć wszystkie są mocno niepokojące i stawiają czytelnika w mało komfortowej sytuacji, jeśli chodzi o ich emocjonalny odbiór. Nie traktowałbym ich również jako typowych opowiadań obyczajowych. Mamy tu raczej do czynienia z kunsztownie skonstruowanymi historiami o traumie przeżywanej z różnych powodów na różnych etapach życia, a ich postrzeganie wydaje się uzależnione od stopnia wrażliwości odbiorcy tych tekstów. Ma to znaczenie szczególnie w świetle faktu, że autorka, jak już było wspomniane powyżej, pozostawia czytelnikowi duże pole do interpretacji poszczególnych elementów swojej układanki. W mojej skromnej ocenie "Kijanki i kretowiska" to bardzo dobry tomik niełatwych opowiadań, literacko doskonale podanych przez autorkę, po które warto sięgnąć chociażby dla samego stylu i języka. Świetna robota! Polecam

Świetnie literacko napisane opowiadania. Styl i sposób w jaki autorka maluje obrazy godny pozazdroszczenia. Nie mogą dziwić wyróżnienia i nagrody dla prozy A. Zielińskiej - niewątpliwie na nie zasługuje. Niemniej jednak opowiadania zaserwowane w tym tomiku z pewnością nie są łatwe w odbiorze. Wymagają od czytelnika samodzielnej inwencji, dopowiedzeń i interpretacji. Nie...

Czytając te opowiadania cały czas miałam jakieś-takie nieprzyjemne mrowienie pod skórą, jakiś-taki niepokój, męczący, ale z tyłu głowy. Praktycznie po każdym potrzebowałam chwili, by do siebie dojść.
Polecam.

Czytając te opowiadania cały czas miałam jakieś-takie nieprzyjemne mrowienie pod skórą, jakiś-taki niepokój, męczący, ale z tyłu głowy. Praktycznie po każdym potrzebowałam chwili, by do siebie dojść.
Polecam.

Jedenaście opowiadań, jedenaście różnych historii. Jedna autorka. I kolejna zachwycona czytelniczka (czyli ja).

Fabularnie to zwyczajne opowieści, o zwyczajnych ludziach. Tym co je ożywia jest wspaniały styl, którym autorka kreuje wyjątkowy klimat. Podczas lektury ogarnia nas dojmujący niepokój, przeczuwamy, że coś się wydarzy i zapewne nie będzie to nic dobrego. Ktoś odejdzie, ktoś zachoruje, ktoś oszaleje, ktoś dojrzeje. Bo właśnie o dojrzewanie tu chodzi, książka ukazuje, że doświadczają go ludzie w różnym wieku, na różnych etapach życia. Obleczone poetyckim woalem opowiadania stanowią ucztę dla zmysłów. Każda strona, każde zdanie przepełnione jest głębokim bólem egzystencjalnym, który uderza prosto w serce czytelnika. Jeśli szukacie czegoś na poprawę humoru, to zostawcie "Kijanki i kretowiska" na inny dzień - tu nie będzie optymistycznie. Ale za to jak pięknie.

Jak to ze zbiorami bywa, jedne opowiadania bardziej przypadły mi do gustu, inne troszkę mniej. "Wesoło jest w Bullerbyn" to mój zdecydowany faworyt. Klimatem kojarzył mi się nieco z "Zawsze mieszkałyśmy w zamku" Shirley Jackson. Poza tym, "Do zobaczenia, dziewczynki", "Igła w oku wielbłąda" czy "Otel" również ogromnie mi się podobały. Nie zastanawiam się czy sięgnę po kolejne dzieło Aleksandry Zielińskiej. Po prostu wiem, że to zrobię.

Jedenaście opowiadań, jedenaście różnych historii. Jedna autorka. I kolejna zachwycona czytelniczka (czyli ja).

Fabularnie to zwyczajne opowieści, o zwyczajnych ludziach. Tym co je ożywia jest wspaniały styl, którym autorka kreuje wyjątkowy klimat. Podczas lektury ogarnia nas dojmujący niepokój, przeczuwamy, że coś się wydarzy i zapewne nie będzie to nic dobrego. Ktoś...

6+

6+