Władca Cieni

Pierwsza część była lepsza

Pierwsza część była lepsza

Pokaż mimo to

Najpierw szok i niedowierzanie, potem powoli to zaczęło do mnie dochodzić, a na koniec płacz, ale nie rozpacz. Kilka pojedynczych łez i smutek, a oprócz tego narzekanie na autorkę. W takiej otoczce skończyłam Władcę Cieni już po raz drugi i muszę szczerze powiedzieć, że miałam wrażenie, że czytam tę książkę pierwszy raz. Każdą poprzednią w większości pamiętałam, a tutaj czułam się tak, jakbym odkrywała wydarzenia na nowo, więc ponownie dzięki temu bawiłam się bardzo dobrze.

W odróżnieniu od Pani Noc, ta część wciągnęła mnie i zainteresowała już od pierwszych stron. Uciekały mi kolejne kartki, rozdziały, wydarzenia wręcz gnały przed siebie, aż do samego końca, do samego finału.

Pojawiły się nowe postacie, inne zostały bardziej rozwinięte i podkreślone. Dzięki niektórym z nich na denerwowałam się, wręcz miałam ochotę krzyczeć na to, co się w tej książce dzieje, jak to wszystko, co czytam, jest bezmyślne w ich świecie. Jednak, co ja mogę zrobić, jako czytelnik?

Dawno nie miałam sytuacji, gdy czytałam książkę i miałam ochotę ją zamknąć, gdy pojawiała się jakaś postać. W tej części się to u mnie pojawiło, a nowa postać (a nawet kilka!) wprowadzona przez Cassandrę wywoływała u mnie wręcz nienawiść. Nie wiem, ile razy podczas niej wzdychałam ciężko, byłam zła, czy zniesmaczona.

Ta część była niezwykle nastawiona na mówienie o uczuciach, wręcz w każdym rozdziale bohater skupiał się na tym, co czuje, jednak nie zawsze potrafił to uzasadnić. Jednak oprócz uczuć Clare skupiła się również na wielu opisach krwawych walk, czy też nagłych zwrotach akcji, podczas których zamykałam książkę z hukiem i patrzyłam tępo w ścianę.

Szczerze ją polecam, bo według mnie wyszła lepiej niż jej poprzedniczka. Oprócz tego pojawiły się kolejne problemy, zagadki i tajemnice, które wręcz proszą się o wyjaśnienie. Nie mogę się doczekać poznania kolejnej, finałowej części.

Najpierw szok i niedowierzanie, potem powoli to zaczęło do mnie dochodzić, a na koniec płacz, ale nie rozpacz. Kilka pojedynczych łez i smutek, a oprócz tego narzekanie na autorkę. W takiej otoczce skończyłam Władcę Cieni już po raz drugi i muszę szczerze powiedzieć, że miałam wrażenie, że czytam tę książkę pierwszy raz. Każdą poprzednią w większości pamiętałam, a tutaj...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Odrobinę lepiej, niż pierwsza część tej trylogii.... Książka dalej zbyt długa, zbyt wielowątkowa, zbyt wiele postaci i oklepanych, sztampowych motywów znanych z innych książek.... Tak jakby autorka stwierdziła wincyj! wincyj wszystkiego! Będzie lepiej! Otóż nie, nie zawsze więcej znaczy lepiej, szczególnie kiedy sięgasz po dość znane motywy, które bardziej utalentowani pisarze potrafią lepiej wykorzystać, bawiąc się utartymi schematami. I ten wszechobecny plot armor.....

Odrobinę lepiej, niż pierwsza część tej trylogii.... Książka dalej zbyt długa, zbyt wielowątkowa, zbyt wiele postaci i oklepanych, sztampowych motywów znanych z innych książek.... Tak jakby autorka stwierdziła wincyj! wincyj wszystkiego! Będzie lepiej! Otóż nie, nie zawsze więcej znaczy lepiej, szczególnie kiedy sięgasz po dość znane motywy, które bardziej utalentowani...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Lubię wracać do świata Nocnych Łowców, bo podoba mi się to uniwersum. Ale według mnie nie jest to cykl na wysokim poziomie. Za mało akcji, za dużo scen podszytych erotyką. Typowa literatura skierowana do młodzieży, gdybym była nastolatką byłabym zachwycona.
Najbardziej w całej powieści podobał mi się taki dialog (Nie zaznaczyłam strony, więc cytuję z pamięci):
"- Boję się, że ktoś ukradnie Churcha.
- Jeśli ktoś go ukradnie, zostanie ukarany.
-Jaka jest kara za kradzież kota?
- W przypadku Churcha to, że będzie musiał go zatrzymać."

Lubię wracać do świata Nocnych Łowców, bo podoba mi się to uniwersum. Ale według mnie nie jest to cykl na wysokim poziomie. Za mało akcji, za dużo scen podszytych erotyką. Typowa literatura skierowana do młodzieży, gdybym była nastolatką byłabym zachwycona.
Najbardziej w całej powieści podobał mi się taki dialog (Nie zaznaczyłam strony, więc cytuję z pamięci):
"- Boję się,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Z całej trylogii, jak nie uniwersum Nocnych Łowców, "Władca Cieni" zasiada na podium. Objętość może przerażać, jednak wątki główne i poboczne, kreacja WSZYSTKICH bohaterów, jak i nieprzewidziane zwroty akcji i jej wartkość idealnie wpasowała się w ilość kartek. Nie ma w niej miejsca na nudę. Autorka przenosi czytelnika w świat, z którego ciężko wyjść, i o którym jeszcze trudniej zapomnieć.

Z całej trylogii, jak nie uniwersum Nocnych Łowców, "Władca Cieni" zasiada na podium. Objętość może przerażać, jednak wątki główne i poboczne, kreacja WSZYSTKICH bohaterów, jak i nieprzewidziane zwroty akcji i jej wartkość idealnie wpasowała się w ilość kartek. Nie ma w niej miejsca na nudę. Autorka przenosi czytelnika w świat, z którego ciężko wyjść, i o którym jeszcze...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Otóż skończyłam! Toż to kolejna książka Clare która mnie zachwyciła 🥰 Co tam się działo o ja nie mogę dalej w to uwierzyć! Cała historia była porywająca i niesamowita, jednak koniec to była po prostu MIAZGA! Totalnie się tego nie spodziewałam. Dalej uważam Emme za moja ulubiona damska postać w książkach autorki 🥰Więź jaka łączy ja z Julianem jest ta z rodzaju jednej na milion.
Uwielbiam to, że jest tutaj tak dużo Aleca i Magnusa 🤍 No i oczywiście ten trójkąt między Markiem Cristina i Kieranem No nie mogę wytrzymać tego napięcia! 😂

Otóż skończyłam! Toż to kolejna książka Clare która mnie zachwyciła 🥰 Co tam się działo o ja nie mogę dalej w to uwierzyć! Cała historia była porywająca i niesamowita, jednak koniec to była po prostu MIAZGA! Totalnie się tego nie spodziewałam. Dalej uważam Emme za moja ulubiona damska postać w książkach autorki 🥰Więź jaka łączy ja z Julianem jest ta z rodzaju jednej na...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Władca Cieni" wciągnął mnie jeszcze bardziej niż pierwszy tom Mrocznych Intryg. Wielkim plusem był fakt, że na tym etapie znałam już bohaterów - jednak dopiero w tym tomie naprawę ich polubiłam. W poprzedniej części nie wiedziałam co myśleć o Marcu czy niektórych postaciach, ale teraz już ich uwielbiam.
Część pierwsza książki rozkręcała się powoli. Więcej czasu było tam poświęconego na skomplikowane relacje między w bohaterami i wprowadzenie nowych wątków, przez co akcja trochę zwolniła. Zaintrygowała mnie, ale trochę kulała. Mimo to wyprawa do Faerie wzbudziła we mnie wiele emocji, które ostatecznie przyćmiły nudniejszy wstęp do historii. Już samo zakończenie pierwszej części było emocjonujące i mocno mną poruszyło, i na tym się nie miało skończyć...

Jednak to druga część naprawdę mnie wciągnęła. Po powrocie z krainy elfów akcja ruszyła w szybkim tempie, wszystko zaczęło się zmieniać i stało dużo bardziej dynamiczne. A zakończenie książki kompletnie mnie zszokowało. Nie spodziewałam się takiego finału, nie dałam rady przewidzieć obrotu wydarzeń. Chyba pękło mi trochę serce czytając tą książkę.

Inną rzeczą jest fakt, że naprawdę uwielbiam Marka, a w pierwszym tomie wydawał mi się zbyt osobliwy i nieprzystosowany. Kocham jego niewinność i zagubienie, jego relację z Kieranem i Cristiną. Nie spodziewałam się, że ta trójka tak skradnie moją uwagę. Nawet bardziej niż problemy naszych parabatai.

Kit i jego przyjaźń z bliźniakami też bardzo przypadła mi do gustu - nagle nie byli oni już tylko dziećmi pod opieką Juliana, ale młodymi i walecznymi Nocnymi Łowcami. Kit odmienił całą ich dynamikę i bardzo miło czytało mi się wszystkie fragmenty z jego udziałem.

Po tym tomie czułam się zagubiona. Byłam ciekawa jak dalej potoczy się historia, a równocześnie bałam się tego co może wydarzyć się w trzecim tomie. Czułam tyle emocji! To była bardzo emocjonująca i dobra historia, szczególnie od drugiej połowy, bo choć już pierwsza część była intrygująca i pełna akcji, to druga sprawiła, że tak bardzo zaangażowałam się wobec bohaterów. Ta historia to solidne 8/10. Jeszcze lepsza, od pierwszego tomu serii.

"Władca Cieni" wciągnął mnie jeszcze bardziej niż pierwszy tom Mrocznych Intryg. Wielkim plusem był fakt, że na tym etapie znałam już bohaterów - jednak dopiero w tym tomie naprawę ich polubiłam. W poprzedniej części nie wiedziałam co myśleć o Marcu czy niektórych postaciach, ale teraz już ich uwielbiam.
Część pierwsza książki rozkręcała się powoli. Więcej czasu było tam...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo lubię akurat tą serie. XDD trochę drastyczny koniec

Bardzo lubię akurat tą serie. XDD trochę drastyczny koniec

Pokaż mimo to

Bardzo fajna kontynuacja. Szczególnie ucieszyłem się z tego, że autorka wreszcie pokazała czytelnikom jak wygląda Ciemny Dwór, który w poprzednich książkach był co najwyżej wspomniany raz czy dwa. Wątki jak zwykle rozbudowane, poruszające wiele ciekawych problemów. Natomiast zakończenie było takim zwrotem akcji, że ostatnie strony czytałem z wytrzeszczonymi oczami.

Bardzo fajna kontynuacja. Szczególnie ucieszyłem się z tego, że autorka wreszcie pokazała czytelnikom jak wygląda Ciemny Dwór, który w poprzednich książkach był co najwyżej wspomniany raz czy dwa. Wątki jak zwykle rozbudowane, poruszające wiele ciekawych problemów. Natomiast zakończenie było takim zwrotem akcji, że ostatnie strony czytałem z wytrzeszczonymi oczami.

Pokaż mimo to

Nie porwała. Język narracji i bohaterów się zmienił, jak na moje gusta, wszystko jest za bardzo uwspółcześnione, co totalnie nie pasuje mi do ogólnego klimatu. Zakończenie właściwie nijakie, jak w filmie na Polsacie – niby kumulacja emocji i *ciach* pauza, ale z drugiej strony jakoś tego nie czułam. Elementy trans, trójkąta miłosnego i inne w tę stronę zdają się wepchnięte na siłę, niektórych rzeczy dowiadujemy się z powiedzonkowej czapy i jak jestem całym sercem za tym wszystkim, tak tutaj zdecydowanie na NIE.

Nie porwała. Język narracji i bohaterów się zmienił, jak na moje gusta, wszystko jest za bardzo uwspółcześnione, co totalnie nie pasuje mi do ogólnego klimatu. Zakończenie właściwie nijakie, jak w filmie na Polsacie – niby kumulacja emocji i *ciach* pauza, ale z drugiej strony jakoś tego nie czułam. Elementy trans, trójkąta miłosnego i inne w tę stronę zdają się wepchnięte...

więcej

mniej

Pokaż mimo to