Wszystko jest iluminacją

Genialna tragikomedia!

Nie wiem, co kocham bardziej, oryginał, polski przekład czy ekranizację. Przy wszystkich trzech na przemian wybucham śmiechem i ściska mi się gardło ze wzruszenia.
Mistrzowskie tłumaczenie pana Michała Kłobukowskiego rozśmiesza do łez.

A w filmie postać Alexa gra Eugene Hütz z zespołu Gogol Bordello. Czy może być lepiej? Chyba nie. Wspa-nia-łość!

Genialna tragikomedia!

Nie wiem, co kocham bardziej, oryginał, polski przekład czy ekranizację. Przy wszystkich trzech na przemian wybucham śmiechem i ściska mi się gardło ze wzruszenia.
Mistrzowskie tłumaczenie pana Michała Kłobukowskiego rozśmiesza do łez.

A w filmie postać Alexa gra Eugene Hütz z zespołu Gogol Bordello. Czy może być lepiej? Chyba nie. Wspa-nia-łość!

Dobre, naprawdę dobre, ale dawno nie czytałam niczego tak gorzkiego. Po przekomicznym początku można się nieźle zaskoczyć.

Polecam przeczytać w oryginale - rozszyfrowywanie pierwszych listów Saszy, pisanych dziwnym "ukraińskim" angielskim było dla mnie świetną zabawą xD Nie wiem, jak poradził sobie z tym polski tłumacz.

Dobre, naprawdę dobre, ale dawno nie czytałam niczego tak gorzkiego. Po przekomicznym początku można się nieźle zaskoczyć.

Polecam przeczytać w oryginale - rozszyfrowywanie pierwszych listów Saszy, pisanych dziwnym "ukraińskim" angielskim było dla mnie świetną zabawą xD Nie wiem, jak poradził sobie z tym polski tłumacz.

Jeżeli jesteś – podobnie jak ja - wyznawcą tezy, że warta naszego zainteresowania, zachodu, cierpienia, tego, by o niej myśleć, by co rano podnosić się z łóżka jest tylko miłość, polecam twórczość Foera.

Jonathan Safran Foer (ur. 1977) zdaje się popierać tę tezę.

Analizując jego powieści: wydane w 2002 roku, kiedy Foer miał zaledwie 25 lat (!) „Wszystko jest iluminacją”, trzy lata młodsze „Strasznie głośno, niesamowicie blisko” i wydaną w 2017 roku „Oto jestem” dochodzę do wniosku, że są to trzy zupełnie inne ujęcia foerowskiej miłośći.

„Wszystko jest iluminacją” to książka kogoś, kto wierzy w wielką miłość. To hymn czekającego na nią i pragnącego, by ta przeczuwana przez niego siła przyszła i przeniknęła, odmieniła wszystko swoją mocą.

„Strasznie głośno, niesamowicie blisko” to książka kogoś, komu ta wielka miłość się przytrafiła, ale ów ktoś – niepewny siebie niedowiarek – nie mogąc się jej doczekać, przestał w nią wierzyć i nie do końca w nią wierzy doświadczając jej zarazem (swoją drogą, takie numery tylko z wielką miłością – tylko ona nie zważa na niuanse w stylu wiara w to, że to, co aktualnie doświadczane dzieje się naprawdę).

Trzecia powieść – „Oto jestem” to książka kogoś, kto utracił tę wielką miłość, obiektywnie jedyną rzecz, dla której jego zdaniem było warto podnosić się z łóżka. To zapis tego, jak ów ktoś zniszczył tę miłość swoim lenistwem, niedbalstwem, nieuwagą. To w pewnym sensie wiwisekcja tego, jak w banalny sposób udało się spieprzyć tę najważniejszą w życiu sprawę.

Jonathan Safran Foer w swoich powieściach zdecydowanie gra na wielu fortepianach. Przepięknie bawi się językiem wykorzystując tę zabawę do snucia genialnych historii (żadna sztuka dla sztuki), już w 2005 roku – 4 lata po atakach na WTC, będąc zaledwie dwudziestoośmiolatkiem napisał powieść poświęconą tej tragedii („Strasznie głośno, niesamowicie blisko”). Z jego uwagami dotyczącymi małżeństwa, rodzicielstwa, miłości, wypalenia się miłości itd. z „Oto jestem” powinien się zapoznać każdy, kto nie chce rozwalić swojego małżeństwa. Foer serwuje nam w tej książce np. wyliczenia, ile czasu spędzamy przed snem osobno w łazience, zamiast rozmawiać z mężem, czy żoną ;). Co ciekawe, we „Wszystko jest iluminacją” przedstawiał swego rodzaju przepis na udane małżeństwo, czyli fragment zatytułowany „Sto dwadzieścia ślubów Józefa i Sary”.

Czekam z niecierpliwością na jego kolejną powieść.

Jeżeli jesteś – podobnie jak ja - wyznawcą tezy, że warta naszego zainteresowania, zachodu, cierpienia, tego, by o niej myśleć, by co rano podnosić się z łóżka jest tylko miłość, polecam twórczość Foera.

Jonathan Safran Foer (ur. 1977) zdaje się popierać tę tezę.

Analizując jego powieści: wydane w 2002 roku, kiedy Foer miał zaledwie 25 lat (!) „Wszystko jest iluminacją”,...

Wyjątkowa książka, ale bardziej w dziwnym sensie niż pozytywnym. Narracja z perspektywy Saszy tworzyła najciekawsze fragmenty książki, choć na dłuższą metę męczyła przez niespotykany język. Swoją drogą, jestem ciekaw, jak brzmiało to w oryginale i jak dobrze poradził sobie z tym tłumacz. Odskocznią od dziwnego języka Saszy mogły być historie Trachimbrodu, praprapraetcdziadków Jonathana czy jego dziadka, ale te również nie oferowały czytelnikowi możliwości obniżenia poziomu koncentracji. Język, którym były napisane te fragmenty, był skomplikowany, a także pełny niecodziennych metafor i stwierdzeń. Dodatkowo często opisywał dość obsceniczne sytuacje i stawał się nadspodziewanie wulgarny, gdy było to niepotrzebne. Generalnie znałem historię z ekranizacji książki, więc na pewno te niemalże baśniowe opowieści na temat Trachimbrodu stanowiły swojego rodzaju nowość w przeciwieństwie do znanej już fabuły. Czytając je jednak, często łapałem się na tym, że tak do końca nie wiem, o czym do końca czytam. Stąd też muszę przyznać, że jest to jeden z niewielu przypadków, gdy ekranizacja okazuje się być lepsza niż pierwowzór.

Wyjątkowa książka, ale bardziej w dziwnym sensie niż pozytywnym. Narracja z perspektywy Saszy tworzyła najciekawsze fragmenty książki, choć na dłuższą metę męczyła przez niespotykany język. Swoją drogą, jestem ciekaw, jak brzmiało to w oryginale i jak dobrze poradził sobie z tym tłumacz. Odskocznią od dziwnego języka Saszy mogły być historie Trachimbrodu,...

Nie wiem co mądrego mogłabym napisać po lekturze. Fabuła prowadzona w trzech różnych liniach czasowych mająca jednak wspólny mianownik - bohaterów i ich przodków. Okraszona barwnymi postaciami i świetnie napisana.
Zdecydowanie, nie dla każdego jednak niezmiernie polecam.

Nie wiem co mądrego mogłabym napisać po lekturze. Fabuła prowadzona w trzech różnych liniach czasowych mająca jednak wspólny mianownik - bohaterów i ich przodków. Okraszona barwnymi postaciami i świetnie napisana.
Zdecydowanie, nie dla każdego jednak niezmiernie polecam.

Z oczami jak spodki sięgnęłam po książkę „Wszystko jest iluminacją”, ponieważ lata temu zakochałam się w ekranizacji tej powieści! Niestety, na tej drugiej bawiłam się znacznie lepiej.

Jest to pozycja specyficzna (oryginał, jak i adaptacja), z definicji oznacza to, że nie trafi do każdego. I tak to pozostawmy. Niemniej jednak, czapki z głów dla debiutanta, autora Jonathana (już na zawsze brzmiącego jako D’żonatan) Safrana Foera za formę, pomysł i powiew świeżości. Powieść ma w sobie grację w przenikaniu między ciężkością a lekkością, jedną płaszczyzną czasową a drugą. Rozdziały można podzielić na trzy podkategorie:

- traktujące o historii Trachimbrodu i przodkach gieroja – zabawa formą, senniki, wspomnienia, historie absurdalne, czułe, jak i bolesne.

- opisujące „teraźniejszą” przygodę młodego Amerykanina szukającego swoich korzeni z pomocą Aleksa, Słowianina w dresach ze średnio-komunikatywnym angielskim, dziadkiem Aleksa – ślepym kierowcą i przeuroczą psiną Sammy Davis Jr. Jr.. Najwięcej tu komizmu, sytuacji kulturowo-językowych, a jednak im dalej, tym wrażliwsze dusze chłopców, relacja głębsza, a nieusłyszane historie w końcu będą mogły zabrzmieć. Ta również część powieści, zdaje się, została zekranizowana.

- ostatnia, ale jednak regularnie pojawiająca się, to listy od Aleksa do Jonathana. W nich zawarte są uwagi co do podesłanych fragmentów powstającej książki, a także wycinki z życia osobistego. Tutaj zabawa językiem (brawa dla tłumacza) osiąga swoją szczytową formę.

Z oczami jak spodki sięgnęłam po książkę „Wszystko jest iluminacją”, ponieważ lata temu zakochałam się w ekranizacji tej powieści! Niestety, na tej drugiej bawiłam się znacznie lepiej.

Jest to pozycja specyficzna (oryginał, jak i adaptacja), z definicji oznacza to, że nie trafi do każdego. I tak to pozostawmy. Niemniej jednak, czapki z głów dla debiutanta, autora Jonathana...

Nadal brakuje mi słów do opisania tej książki i tego, co czuję po jej przeczytaniu. Z pewnością żadna książka nie miała jeszcze na mnie tak dużego emocjonalnego wpływu

Nadal brakuje mi słów do opisania tej książki i tego, co czuję po jej przeczytaniu. Z pewnością żadna książka nie miała jeszcze na mnie tak dużego emocjonalnego wpływu

Nie nie i jeszcze raz nie.

Nie nie i jeszcze raz nie.

Powieść Foera dosłownie pochłonęłam. Dawno żadna książka nie wciągnęła mnie tak , żeby przeczytać całą w 2 dni .
Wszystko jest iluminacją to pozycja bardzo specyficzna. Na pewno nie wszystkim przypadnie do gustu. Z jednej strony mamy fascynująca opowieść o burzliwych losach przodków głównego bohatera, pisanych w stylu, który przypominał mi Sto lat samotności. Z drugiej strony bardzo mnóstwo zabawnych sytuacji spowodowanych zetknięciem Amerykanina z mentalnością ludzi wschodu. W tle holocaust i wydarzenia II wojny światowej.
Należy wspomnień również o geniuszu tłumacza, który stworzył właściwie nowy język , bez którego warstwa komizmu nie byłaby tak rozbudowana .

Powieść Foera dosłownie pochłonęłam. Dawno żadna książka nie wciągnęła mnie tak , żeby przeczytać całą w 2 dni .
Wszystko jest iluminacją to pozycja bardzo specyficzna. Na pewno nie wszystkim przypadnie do gustu. Z jednej strony mamy fascynująca opowieść o burzliwych losach przodków głównego bohatera, pisanych w stylu, który przypominał mi Sto lat samotności. Z drugiej...

Mogłabym chyba napisać mały esej o swoich zmaganiach z książką Foera. A dlatego, że czytanie książek tego Autora to dla mnie istna droga przez mękę. Osobiście cenię sobie bardziej treść nad formę, tutaj zaś mamy klasyczny przerost formy nad treścią. Albo inaczej – sama historia jest przednia, trzeba ją tylko wyłuskać z całości. A Foer zrobił wszystko, żeby to czytelnikowi utrudnić.

Sama nie wierzę, że piszę to na portalu poświęconym książkom, ale w ostatecznym akcie desperacji sięgnęłam po film (który to znajomi polecili mi jako bardzo dobry) – i to film pozwolił mi zrozumieć książkę. Oczywiście książka ma więcej wątków, jest wielowymiarowa, jednak jak to już wielokrotnie podkreśliłam, jest trudna w odbiorze.

Rzecz jest o amerykańskim Żydzie, J.S. Foerze, który przyjeżdża na Ukrainę w poszukiwaniu wsi Trochimbrod, z której w czasie wojny uciekł jego dziadek.

Książka dzieje się dwutorowo – z jednej strony mamy opis wydarzeń współczesnych (schyłek XX wieku), z drugiej jest to historia rodziny, która sięga daleko wstecz. Nie odpowiadają mi sceny seksu umieszczone w książce – chodzi mi o styl, w jakim Autor o seksie pisze, w moim mniemaniu nie wnoszą one zupełnie nic do całości.

Książka z pewnością wartościowa, bo tak jak napisałam, sama historia jest bardzo poruszająca, jednak jest też trudna w odbiorze. Lektura dla wytrwałych.

Mogłabym chyba napisać mały esej o swoich zmaganiach z książką Foera. A dlatego, że czytanie książek tego Autora to dla mnie istna droga przez mękę. Osobiście cenię sobie bardziej treść nad formę, tutaj zaś mamy klasyczny przerost formy nad treścią. Albo inaczej – sama historia jest przednia, trzeba ją tylko wyłuskać z całości. A Foer zrobił wszystko, żeby to czytelnikowi...