Losy Tearlingu

Podróż ponad celem. - Droga królów.

Losy Teralingu bardziej niż inne książki zainspirowały mnie do rozkminienia koncepcji zakończeń w książkach. Te mogą być najprzeróżniejsze, jednak ze względu na strukturę wyróżniam typowo trzy:

Zamknięte - nudne, ale zwykle satysfakcjonujące, ponieważ na końcu nie mamy już żadnych wątpliwości względem czegokolwiek.

Otwarte - najgorsze z możliwych. To tak jakbyście przeczytali sześć tomów, a w finale otrzymali wstęp do siódmego, którego już nawet nie chcielibyście czytać. Niestety siódmego tomu nie ma. Więcej pytań niż odpowiedzi, a fabuła może się wydać urwana w połowie.

Półotwarte - nie ukrywam, że moje ulubione. Zakończenie jasne, ale dające pole do rozważań nad przyszłością bohaterów.


Trylogia Królowej Tearlingu zdecydowanie różni się od innych młodzieżowych serii. Mamy co prawda elementy magii, ale fabuła traktowana jest o wiele bardziej na poważnie, a typowo ludzkie czy dziewczęce problemy schodzą na dalszy plan. Dodatkowo autorce udało się stworzyć wyjątkowo mroczny niekiedy ocierający się o horror klimat. Gwarantuję wam, że w świecie Eriki Johansen nie chcielibyście żyć, nawet gdybyście mieli nim rządzić.
Fabuła opiera się na bohaterce, która została królową Tearlingu. Jednak królestwo jakim przyszło jej rządzić trawi wiele złożonych problemów. Bohaterka zostaje postawiona w beznadziejnej sytuacji, jednak stara się zrobić coś dobrego i uczynić lepszym królestwo, jakim przyszło jej rządzić. I choć zwykle są to dobre decyzje, które jako czytelnicy popieramy, to te jednak nie przynoszą długofalowych pozytywnych efektów, a wręcz przeciwnie. Nie zmienia to faktu, że od samego początku, aż do końca, kibicujemy Kelsea.

"W krytycznym momencie ludzie Teara byli gotowi zwrócić się przeciwko sobie, a upadek Miasta nastąpił bardzo szybko – tak szybko, że historyk ten zastanawia się, czy nie wszystkie takie społeczności skazane są na niepowodzenie. Nasz gatunek oczywiście jest zdolny do altruizmu, lecz altruizm jest grą, w którą gramy niechętnie, a w dodatku niezbyt dobrze."

W drugim i trzecim tomie dochodzi wątek podroży w czasie, a raczej wizji, które ukazują nam jak to było kiedyś - nie za dobrze - i jak bardzo spie*onym gatunkiem jesteśmy, bo choć usilnie próbujemy stworzyć lepszy świat prędzej czy później nasza natura robi swoje i zamiast lepiej jest tylko gorzej.
Właśnie ten wątek wychodzi na wierzch w ostatnim tomie. Autorka wyraźnie zmusza nas do zastanowienia się czy ludzie są w stanie stworzyć utopię, czy może jednak stać nas jedynie na powolne i nieuniknione niszczenie i tkwienie w odwiecznym kole historii wciąż i na nowo powtarzając te same błędy.

I w tym momencie docieramy do zakończenia.

"Gdy ludzie myślą o utopii, błędnie zakładają, że wszystko ułoży się idealnie. Może z definicji ma być idealnie, ale jesteśmy tylko ludźmi i nawet do utopijnej rzeczywistości wkraczamy ze swoimi cierpieniami, błędami, zazdrością i żalem. Nawet w obliczu nadziei na życie w raju nie jesteśmy w stanie wyrzec się swoich przywar, dlatego tworzenie nowej społeczności bez wzięcia pod uwagę ludzkiej natury jest równoznaczne ze skazaniem tej społeczności na niepowodzenie."

Sytuacja w finale jest tragiczna. Przez trzy tomy wraz z bohaterką wyczekiwałam zwycięstwa, ale ostatecznie zwycięstwa nie ma. Jest porażka. Wtedy Kelsea nie mając zbyt wielu możliwości postanawia zmienić nieco przeszłość licząc, że wywoła efekt motyla. I rzeczywiście wywołała. Tam gdzie w przyszłości czekała klęska, po zmianie jest swego rodzaju utopia. Całkowita zmiana przyszłości, a zarazem wymazanie całej pieprzonej trylogii.
No dobra, może nie całej. Jednak w zakończeniu tkwi problem. Bo zakończenie jest dobre i w pewien sposób satysfakcjonujące. I o ile pasuje do drugiego jak i trzeciego tomu, tak nijak się ma do tego pierwszego. W pierwszej części koncepcja wizji i zmiany przeszłości nie istniała, więc to, na czym była budowana fabuła, czyli ratunek dla królestwa, nagle straciło na znaczeniu. Podobnie jak każda przygoda i doświadczenie bohaterów, ich śmierć czy podjęte decyzje. Cała historia została wymazana.
Oglądaliście pierwszą i trzecią bajkę o kopciuszku? Więc wiecie o czym mówię.

"Walczyli, głodowali, a nawet umierali, goniąc za najstarszym marzeniem ludzkości, nie wiedzieli jednak, że wizja Teara miała wadę. Była zbyt prosta. Utopia to nie czysta karta, którą wyobrażał sobie Tear, lecz ewolucja. Ludzkość musiałaby nad stworzeniem takiej społeczności pracować, i to ciężko, poświęcić się i nieustannie czuwać, by nie popełnić błędów przeszłości. Trwałoby to wiele pokoleń, może nawet wieczność, ale… – Mogłoby nam się udać – wyszeptała. – Nawet jeśli nie, to powinniśmy do tego dążyć."

Jednak ostatecznie: "podroż ponad celem".
Tak jak w filmie Circle (2015) zakończenie być musi. Ale nie musi być istotne. Po filmie ludzie na wszelkie możliwie sposoby rozkminiali, wymyślali i zastanawiali się nad znaczeniem zakończenia i tego czy pasuje do fabuły, zamiast skupić na całej reszcie - czyli historii i przekazie.
A ostatecznie to właśnie opowieść sama w sobie powinna być najważniejsza.
I "finalnie" ta historia jest świetna.
Niełatwa, ale z pewnością godna uwagi.

Podróż ponad celem. - Droga królów.

Losy Teralingu bardziej niż inne książki zainspirowały mnie do rozkminienia koncepcji zakończeń w książkach. Te mogą być najprzeróżniejsze, jednak ze względu na strukturę wyróżniam typowo trzy:

Zamknięte - nudne, ale zwykle satysfakcjonujące, ponieważ na końcu nie mamy już żadnych wątpliwości względem czegokolwiek.

Otwarte -...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zakończenie niestety zepsuło dla mnie całą historię. W moim odczuciu, autorka równie dobrze mogłaby uśmiercić wszystkich bohaterów...

Zakończenie niestety zepsuło dla mnie całą historię. W moim odczuciu, autorka równie dobrze mogłaby uśmiercić wszystkich bohaterów...

Pokaż mimo to

Nie jest to seria w moim guście, ale muszę ją bardzo pochwalić. Jest bardzo oryginalna! Jeszcze nigdy nie spotkałam się z zastosowaniem takiego zakończenia jakie jest w tej książce i poprowadzenia wątku przeszłości w takim stylu. Duży szacuneczek za wyłamanie się ze schematyczności książek młodzieżowych dla pani Eriki. Uważam jednak, że autorka zepsuła w tej części główną bohaterkę, która z walecznej stała się miękką kluchą. Przeszkadzał mi również natłok bohaterów, ale ja nie lubię tego zabiegu we wszystkich książkach. Bardzo doceniam za oryginalność i polecam osobom, które mają dość schematów i chcą przeczytać serię, która ich zaskoczy.

Nie jest to seria w moim guście, ale muszę ją bardzo pochwalić. Jest bardzo oryginalna! Jeszcze nigdy nie spotkałam się z zastosowaniem takiego zakończenia jakie jest w tej książce i poprowadzenia wątku przeszłości w takim stylu. Duży szacuneczek za wyłamanie się ze schematyczności książek młodzieżowych dla pani Eriki. Uważam jednak, że autorka zepsuła w tej części główną...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Kelsea jest wychowywana w ukryciu przez przybranych rodziców, wśród książek i ciągłego zagrożenia ze strony regenta, swojego wuja. Przez cale jej życie wynajmuje on skrytobójców, którzy mają odnaleźć dziewczynę i ją zabić. W dniu jej 19 urodzin do chaty w lesie przybywa straż królewska i zabiera Kelsea do zamku, do królestwa Tearlingu, ma ona zasiąść na tronie i zostać królową. Od tej chwili zmuszona jest stawić czoła trudnej sytuacji w państwie oraz Szkarłatnej Królowej, która od setek lat zagraża Tearlingowi.
Pierwsza rzecz, która spodobała mi się w tej historii to ramy czasowe. Mamy królestwa, zamki, królowe, straż, ale nie są to zamierzchłe czasy tylko przyszłość po Przeprawie Williama Teara w 21 wieku. Chciał on stworzyć nowy świat, z dala od technologii, wrócić do korzeni w których ludzie będą sobie bliscy i życzliwi.
Nie jest to książka w której doszukamy się wystawnych bali arystokracji, bogatego życia, romansów.
Tearling jest państwem w rozsypce. Wcześniejszy rozejm ze Szkarłatną Królową sprawia, ze co miesiąc setki ludzi jest wywożone w klatkach i wystawiane na licytacje. Jest przemoc domowa, pedofilia, niewolnictwo, korupcja, próby obalenia królowej przez Kościół. Mamy historię pełną zdrad, królewskich intryg i kłamstw. I w tym wszystkim mamy Kelsea, która żyła w odosobnieniu przez całe swoje życie, a teraz musi naprawić jej nowy świat. Świetnie wykreowana postać pierwszoplanowa. Nie jest głupią dziewczyną, ma własny rozum, nie boi się podejmowania trudnych decyzji, a jednocześnie potrafi się przyznać do strachu i błędów.
Nie znajdziemy tutaj wątków miłosnych, ale dzięki temu możemy się skupić na sytuacji politycznej Tearlingu, która jest tu najważniejsza 🙂

Kelsea jest wychowywana w ukryciu przez przybranych rodziców, wśród książek i ciągłego zagrożenia ze strony regenta, swojego wuja. Przez cale jej życie wynajmuje on skrytobójców, którzy mają odnaleźć dziewczynę i ją zabić. W dniu jej 19 urodzin do chaty w lesie przybywa straż królewska i zabiera Kelsea do zamku, do królestwa Tearlingu, ma ona zasiąść...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Chyba nigdy nie przeczytałam gorszego zakończenia. Aż się popłakałam na końcu, co dziwne bo całość trylogii oceniłam na przeciętną. Już chyba bym wolała, żeby wszyscy zginęli... Bo to co autorka wymyśliła na końcu było tak złe, że aż nie do przebicia.
(Ale trylogię polecam ;) Pięknie wydane książki i fabuła w porządku).

Chyba nigdy nie przeczytałam gorszego zakończenia. Aż się popłakałam na końcu, co dziwne bo całość trylogii oceniłam na przeciętną. Już chyba bym wolała, żeby wszyscy zginęli... Bo to co autorka wymyśliła na końcu było tak złe, że aż nie do przebicia.
(Ale trylogię polecam ;) Pięknie wydane książki i fabuła w porządku).

Pokaż mimo to

Bardzo interesujące zakończenie, najlepsza cześć ze wszystkich!

Bardzo interesujące zakończenie, najlepsza cześć ze wszystkich!

Pokaż mimo to

Rozumiem to, dlaczego większości nie podoba się zakończenie. Sądzę jednak, że było tu idealne. Niespodziewane, niby szczęśliwe, ale jednak wzbudza w nas wiele smutku i przygnębienia. Sama liczyłam na inne podsumowanie tychże zachwycających przygód Kelsea, ale było ono na tyle nieszablonowe, że z czasem coraz bardziej mi się podoba. Tak czy tak, gorąco zachęcam, bo sama trylogia warta przeczytania, a koniec warty doświadczenia osobistego.

Rozumiem to, dlaczego większości nie podoba się zakończenie. Sądzę jednak, że było tu idealne. Niespodziewane, niby szczęśliwe, ale jednak wzbudza w nas wiele smutku i przygnębienia. Sama liczyłam na inne podsumowanie tychże zachwycających przygód Kelsea, ale było ono na tyle nieszablonowe, że z czasem coraz bardziej mi się podoba. Tak czy tak, gorąco zachęcam, bo sama...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ojoj ojojo....

Tylko to przychodzi mi do glowy po przeczytaniu ostatniej czesci tego cyklu😒
I niestety moja opinia nie jest juz taka pozytywna jak w poprzednich czesciach😞

Moi drodzy stalo sie tu cos... banalnego?🤔
Cos co sprawilo, ze zachwyt nad cala seria gdzies ulecial, jak powietrze z przebitej opony💨
A szkoda bo autorce szlo swietnie😟
Mozna powiedziec zarlo, zarlo i zdechlo💔
Wszystko super, ale zakonczenie to jakies nieporozumienie🤷‍♀️🤷‍♀️
Takiego rozczarowania dawno nie przezylam🤧
Wielka szkoda😥

Mial byc sztos a jest klops😩😫

Ojoj ojojo....

Tylko to przychodzi mi do glowy po przeczytaniu ostatniej czesci tego cyklu😒
I niestety moja opinia nie jest juz taka pozytywna jak w poprzednich czesciach😞

Moi drodzy stalo sie tu cos... banalnego?🤔
Cos co sprawilo, ze zachwyt nad cala seria gdzies ulecial, jak powietrze z przebitej opony💨
A szkoda bo autorce szlo swietnie😟
Mozna powiedziec zarlo, zarlo i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Piękne zakończenie serii.

Piękne zakończenie serii.

Pokaż mimo to

Ostatni tom nie porywa, bardzo nużący i wypada na tle poprzednich najgorzej. Rozwiązanie niektórych wątków mało ciekawe, inne potraktowane po macoszemu. No ale już trzeba było skończyć, chociaż z szacunku za fajnie wykreowany świat i bohaterów z pierwszego tomu.

Ostatni tom nie porywa, bardzo nużący i wypada na tle poprzednich najgorzej. Rozwiązanie niektórych wątków mało ciekawe, inne potraktowane po macoszemu. No ale już trzeba było skończyć, chociaż z szacunku za fajnie wykreowany świat i bohaterów z pierwszego tomu.

Pokaż mimo to