Obfite piersi, pełne biodra. Tom 1

Rewelacja

Rewelacja

Pokaż mimo to

Moja opinia nr 500. Z perspektywy czasu widzę, że ponieważ nie piszę na akord zdarzały się recenzje krótsze bądź dłuższe, słabsze bądź lepsze czy też bardziej uzasadniające moją ocenę lub mniej. Moje opinie są czysto amatorskie, nie aspiruję do miana fachowego recenzenta. Jeśli jednak udało mi się skłonić choć kilka osób do przeczytania danej książki to mogę czuć się w pewnym stopniu spełniony. Czego sobie życzyć? Chyba tylko następnych pół tysiąca opinii, które jak Bóg da to napiszę. To taka mała dygresja a teraz przejdę do książki. Mówiąc krótko- wyśmienita proza. Mo Yan opowiada nam dzieje rodziny Shangguan żyjącej w Chinach w XX wieku. Jest to opowieść pełna wyrazistych kontrastów, gdzie piękno miesza się z brzydotą, szlachetny uczynek z występkiem a narodziny ze śmiercią. To epicka rzecz o ludzkich słabościach i namiętnościach, wywołująca silne emocje i nie pozostawiająca obojętnym. Powieść fascynuje i wciąga, posiada wiele wzruszających momentów jak i takich, które wywołują obrzydzenie. Wszystko opisane bardzo plastycznie i obrazowo. Bohaterowie to postaci o bardzo pogłębionych portretach psychologicznych. Nie sposób też odmówić autorowi konsekwencji w tym co pisze, ponieważ wszystko jest tutaj na swoim miejscu i nic nie dzieje się bez przyczyny. W książce zawarto również wiele ciekawych i niecodziennych pomysłów na prowadzenie fabuły. Nie dziwi nobel dla autora, choć akurat mam wrażenie, ze ta książka to nie jest szczyt jego możliwości dlatego wkrótce mam zamiar zabrać się za Klan czerwonego sorga i mam nadzieję, że wrażenia będą równie dobre jeśli nie lepsze. Póki co mogę polecić Obfite piersi, pełne biodra jako lekturę godną poświęcenia jej dłuższego czasu. Siedem gwiazdek (bardzo dobra).

Moja opinia nr 500. Z perspektywy czasu widzę, że ponieważ nie piszę na akord zdarzały się recenzje krótsze bądź dłuższe, słabsze bądź lepsze czy też bardziej uzasadniające moją ocenę lub mniej. Moje opinie są czysto amatorskie, nie aspiruję do miana fachowego recenzenta. Jeśli jednak udało mi się skłonić choć kilka osób do przeczytania danej książki to mogę czuć się w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Mo Yan jest wyjątkowy. Potrafi połączyć patos i uroczysty nastrój z naturalizmem i brutalnością. Jest tak do bólu bezpośredni, łamie wszelkie tabu. Jego proza przepełniona jest naturalistycznymi opisami toczących ludzi chorób, bestialskich mordów, gwałtów, pełno tam przemocy i ohydy, która wycieka z rozprutych trzewi i rozłupanych głów. Autor opisuje świat brudny, wstrętny, beznadziejny, a jednocześnie... piękny. Bohaterów "Obfitych piersi" trudno polubić, ale to dlatego, że są tak bardzo wręcz ludzcy - robią rzeczy, których się wstydzą, a jednocześnie zdolni są do niesamowitych poświęceń. W każdej postaci jest pierwiastek demoniczny i anielski - ucieleśnienie yin i yang. W tej książce jest mnóstwo heroizmu, dobroci, miłości i to czystej, bezinteresownej, która tym bardziej jest widoczna, im więcej wokół panuje zła i brutalności. Shangguan Lu to chyba jedna z najbardziej upokorzonych i doświadczonych postaci w literaturze w ogóle i aż dziw, że potrafiła przejść przez swoje życie z podniesioną głową, nieugięta. Choć brzmieć to może niewłaściwie, to wszystko jest cudowne. Proza Mo Yana z pozoru wydawać się może obrzydliwa, sprośna i prostacka, a jednak jest poruszająca do głębi i pełna nadziei. Mo Yan jest geniuszem w konstruowaniu podobnych kontrastów, w przedstawianiu skrajności. Jak nikt przeplata ze sobą realizm z jawą i omamami, tak że nigdy nie wiadomo czy to jest rzeczywistość czy sen. Niewielu jest pisarzy, którzy operują piórem tak lekko jak chiński noblista. To wymagająca literatura, dla koneserów. Taka książka nie zostanie zapomniana nawet po wielu miesiącach od lektury.

Mo Yan jest wyjątkowy. Potrafi połączyć patos i uroczysty nastrój z naturalizmem i brutalnością. Jest tak do bólu bezpośredni, łamie wszelkie tabu. Jego proza przepełniona jest naturalistycznymi opisami toczących ludzi chorób, bestialskich mordów, gwałtów, pełno tam przemocy i ohydy, która wycieka z rozprutych trzewi i rozłupanych głów. Autor opisuje świat brudny, wstrętny,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Tragedia. Totalna grafomania i to popełniona przez erotomana-gawędziarza. Miałam wrażenie, jak podczas lektury "Cichego Donu", że autor w połowie historii się potknął i już do końca kuleje. Nie lubię tego sposobu narracji, nie przekonują mnie groteskowi bohaterowie, a fabuła mimo całej panoramy historycznej tak naprawdę jest płytka i zalewa pstrokacizną zamiast feerią barw. No i ta postać główna, która napawa wręcz odrazą i niechęcią - co w sumie też jest jakimś efektem. Nie, nie i jeszcze raz nie.

Tragedia. Totalna grafomania i to popełniona przez erotomana-gawędziarza. Miałam wrażenie, jak podczas lektury "Cichego Donu", że autor w połowie historii się potknął i już do końca kuleje. Nie lubię tego sposobu narracji, nie przekonują mnie groteskowi bohaterowie, a fabuła mimo całej panoramy historycznej tak naprawdę jest płytka i zalewa pstrokacizną zamiast feerią barw....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Oddech prawdziwej literatury

Dobrze jest po płaskich kryminalnych opowiastkach, których jedyną wartością jest liczba egzemplarzy sprzedanych przez danego autora, sięgnąć po prawdziwą literaturę. "Obfite piersi, pełne biodra" chińskiego noblisty Mo Yana smakuje przy czytaniu niczym dobra źrodlana woda po gazowanej lemoniadzie.

W warstwie fabuły - to opowieść o losach rodziny Szangguan na tle dramatycznej historii Chin XX wieku. (Nie rozumiem, dlaczego i przy tłumaczeniu, i przy omawianiu stosuje się anglojęzyczny zapis chińskiego nazwiska, przecież normy języka polskiego jednoznacznie opisują, jak należy zapisywać po polsku nazwy własne z języków nie zapisywanych alfabetem łacińskim). Opowieść snuta z perspektywy dorastającego chłopca nie szczędzi czytelnikowi drastycznych opisów morderstw. głodu, wojny, ludobójstwa, ale autor nie epatuje nimi, podobnie jak scenami seksu, lecz stara się najpełniej oddać dramatyczne dzieje swego kraju i ludzi. Epicki rozmach, sposób obrazowania ludzi i scen upodabnia Mo Yana do wielkich pisarzy europejskich, oryginalna, wschodnia jest natomiast psychologiczna perspektywa postrzegania wydarzeń, jakby oderwana od emocji, uznająca historię tworzoną przez człowieka za czynnik obiektywny, zewnętrzny, na który - podobnie jak na zjawiska przyrody - ludzie nie mają wpływu a są tylko przedmiotami (i ofiarami) zygzakow Historii.

Niektórzy krytycy piszą o realizmie magicznym w powieści Mo Yana, co wydaje mi się zupełnym nieporozumieniem. Rzeczywistość w powieści "Obfite piersi, pełne biodra" nie ma w sobie nic magicznego, podobnie jak metoda pisarstwa Mo Yana; jest natomiast dominacja biologizmu i naturalistycznego wręcz realizmu.

Dzięki Nagrodzie Nobla nazwisko Mo Yana stało się znane na całym świecie, a chińska proza, dotychczas jednak troche marginalizowana, włączona w obieg literatury światowej. Od teraz znać pisarstwo Mo Yana jest takim samym obowiązkiem jak znać twórczość Tołstoja, Zweiga, Musseta czy Boccaccio.

Oddech prawdziwej literatury

Dobrze jest po płaskich kryminalnych opowiastkach, których jedyną wartością jest liczba egzemplarzy sprzedanych przez danego autora, sięgnąć po prawdziwą literaturę. "Obfite piersi, pełne biodra" chińskiego noblisty Mo Yana smakuje przy czytaniu niczym dobra źrodlana woda po gazowanej lemoniadzie.

W warstwie fabuły - to opowieść o losach...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka n a p r a w d ę n i e b y w a ł a. Dla osób o faktycznie mocnych nerwach. Nieprawdopodobne losy rodziny Shanguan na tle historycznym, muszę przyznać, są ciekawe. Dynamika akcji – wręcz przytłaczająca. Powieść jest długa, więc Czytelnik/Czytelniczka ma okazję poznać losy wszystkich członków rodziny na przestrzeni kilkudziesięciu lat. Losy rodziny są ściśle powiązane z wydarzeniami historycznymi, co mnie osobiście strasznie zaciekawiło – ta zależność. Lekturę czyta się z zapartym tchem, brak miejsca na znudzenie. Powieść pełna realizmu magicznego, już od początku przypominała mi „Sto lat samotności”, oczywiście w wersji cztery razy drastycznej i brutalnej. To co realne mieszało się z tym, co nie realne, tworząc mieszaninę przyprawiającą o zawroty głowy. Wątek kobiecy – niezwykle brutalny, ale jakże prawdziwy i inteligentny. Dużo dający do myślenia. Co jeszcze zabarwia ową książkę? Ekstremalny czarny humor, który sprawiał, że wytrzeszczałam oczy i już nie wiedziałam czy się śmiać, czy płakać. Śmiech, jakby niestosowny do pewnych sytuacji, wymykał mi się jednak z ust. Co do bohaterów - oni też niezwykle barwni, podkreślali nietypowość lektury. Do tego przyczyniała się również fabuła i wydarzenia , swoim absurdem, dynamizmem i przede wszystkim realizmem.

Reasumując: ta książka to jedna z bardziej oryginalnych pozycji, jakie miałam szansę przeczytać. Zdecydowanie jedyna w swoim rodzaju. I tak, przyznaję, że miejscami owa powieść może wyglądać na dziwaczną, bo w sumie tak jest, ale proszę mi uwierzyć, że właśnie ten aspekt osobliwości tworzy tą niepowtarzalność. Pomimo całej absurdalności, powieść dosłownie mnie pochłonęła. Gorąco polecam przeczytać „Obfite piersi, pełne biodra”, mając jednak na uwadze osobliwość, która przelewa się z kartki na kartkę.

Książka n a p r a w d ę n i e b y w a ł a. Dla osób o faktycznie mocnych nerwach. Nieprawdopodobne losy rodziny Shanguan na tle historycznym, muszę przyznać, są ciekawe. Dynamika akcji – wręcz przytłaczająca. Powieść jest długa, więc Czytelnik/Czytelniczka ma okazję poznać losy wszystkich członków rodziny na przestrzeni kilkudziesięciu lat. Losy rodziny są ściśle...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Długo czytałam, chyba najdłużej z wszystkich książek do tej pory. Ale nie żałuję ani minuty. Jest to dziwna historia w dziwny sposób opowiedziana, mówiąca wiele o ludzkiej naturze i wyborach jakich dokonujemy.

Długo czytałam, chyba najdłużej z wszystkich książek do tej pory. Ale nie żałuję ani minuty. Jest to dziwna historia w dziwny sposób opowiedziana, mówiąca wiele o ludzkiej naturze i wyborach jakich dokonujemy.

Pokaż mimo to

Historia Chin na przestrzeni siedemdziesięciu (a ze wspomnieniami nawet stu) lat widziana przez pryzmat losów jednej rodziny – narratora (w większości rozdziałów), jego matki i sióstr. Wszystko rozgrywa się w okolicy jednej miejscowości, w rodzinnej prowincji autora. Od inwazji japońskiej (a we wspomnieniach matki od czasu powstania bokserów), poprzez drugą wojnę światową, wojnę domową komunistów z Kuomintangiem i triumf tych pierwszych, wielki skok, rewolucję kulturalną aż do czasów reform Denga Xiaopinga, a raczej ich skutków.
A z punktu widzenia zwykłej wiejskiej rodziny – od czasów krępowania stóp kobietom, poprzez czasy głodu i terroru aż do powstania miasta i wieżowców. Od ludowych zabobonów, poprzez triumf ideologii (szczególnie nad zdrowym rozsądkiem i moralnością) aż po zwycięstwo konsumpcjonizmu. Od wielożeństwa lokalnych bogaczy, aż do kobiety burmistrza.
Wartka, wciągająca akcja, obejmuje wszystkie kluczowe momenty historii kraju, widziane z perspektywy zwykłych ludzi, z których nikt nie robi kariery w wymiarze przekraczającym granice powiatu. Dzięki temu poznajemy dawne życie codzienne, obyczaje oraz tradycje, od sposobu mieszkania, ubierania się, wyżywienia, poprzez targi, święta, zwyczaje. Poznajemy postawy ludzi wobec kolejnych władz, zagrożeń oraz przemocy i klęsk żywiołowych. Wiele opisanych sytuacji i zdarzeń, wyjętych z kontekstu byłoby szokujących i odrażających, lecz bez nich powieść byłaby dużo mniej wiarygodna.
Wreszcie znakomicie zarysowana rozmaitość typów ludzkich, od głównych bohaterów do postaci drugo- i trzecioplanowych oraz reakcji tłumu. Widzimy ludzi szlachetnych i podłych, zdrowych i kaleki, realistów i marzycieli, bardziej i mniej zaradnych, odważnych i tchórzliwych, idealistów i konformistów. Wydaje się, że w pewnym momencie niektórzy do czegoś dochodzą, ale zaraz okazuje się, że zostają strąceni z lokalnego piedestału. Lub przeciwnie – osiągają coś, mimo ułomności czy trudnego startu lub wypadków z przeszłości.
Wielką zaletą jest przedstawienie wydarzeń z punktu widzenia zwykłego człowieka. Widzi on kolejne zajmujące miejscowość oddziały poprzez ich nazwy, umundurowanie i sposób przemieszczania się, a nie wyznawaną ideologię. Podróżujemy przez historię ze świadomością chłopa z północno-wschodnich Chin, a nie współczesnego historyka, co uwiarygadnia opowieść.
Mo Yan nie jest dysydentem, ale nie jest też ideologiem komunizmu. A przynajmniej w tej powieści. Nietrudno zauważyć, że w powieści większą sympatię swoją postawą robią na nas przeciwnicy tego ustroju, niż ci, którzy go wprowadzają, aczkolwiek ani jedni, ani drudzy nie są bez wad. A karierę w panującym systemie robią najmniej pozytywne postacie.
Na szczęście ideologia przewija się tylko wtedy, gdy jest to uzasadnione rozgrywającymi się wydarzeniami (szczególnie podczas rewolucji kulturalnej). Albowiem jest to powieść o ludziach w trybach historii. I jeszcze jedno - główny bohater, podobnie jak autor jest mężczyzną. Ale to kobiety stanowią absolutnie większość najciekawszych postaci. Szczególnie matka bohatera i jego siostry. I to one były zdolne do naprawdę wielkiej miłości. Znakomita powieść chińskiego noblisty.

Historia Chin na przestrzeni siedemdziesięciu (a ze wspomnieniami nawet stu) lat widziana przez pryzmat losów jednej rodziny – narratora (w większości rozdziałów), jego matki i sióstr. Wszystko rozgrywa się w okolicy jednej miejscowości, w rodzinnej prowincji autora. Od inwazji japońskiej (a we wspomnieniach matki od czasu powstania bokserów), poprzez drugą wojnę światową,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Rzeczywiście książka jest ciężka do zaklasyfikowania w jakiś standardowych ramach.

Sam pomysł wydaje mi się całkiem ciekawy - osiem córek i każda z nich w pewien sposób cierpi na skutek zmian politycznych zachodzących w Chinach. Jest jednak parę "ale"...
Po pierwsze fascynacja piersiami głównego bohatera, jest zasadniczo zrozumiała i nie ma w tym nic dziwnego, że mężczyzna fascynuje się nimi. Niemniej jednak już karmienie piersią do wieku nastoletniego jest co najmniej dziwne. Dziwne jest też to, że fascynacja ta zaczyna się od samego urodzenia, gdy dzieci nawet nie widzą. Autor często opisuje zbliżenia z piersiami dość niesmacznie, zaś ssanie kozich wymion w sytuacji, gdy bohater jest na tyle duży by pić ze szklanki, wydaje się być dość tanim zabiegiem, który nie do końca wiem co ma na celu? Czytając inne opisy jak choć by akt nekrofilski, potwierdza to, że autor mimo iż stworzył fabułę o dużym potencjale, często sprawia wrażenie, jakby chciał poruszyć odbiorcę dość brutalnymi i budzącymi odrazę opisami, jak choćby wybuchające martwe, nabrzmiałe przez przebywanie w wodzie ciało, jest absurdalne i obrzydliwe.
Kolejną rzeczą jest brutalność. Jakkolwiek akcja dzieje się w czasach brutalnych, tak mam wrażenie, że autor po raz kolejny na siłę chce poruszyć czytelnika, mnożąc te akty przemocy.
Następnym "ale" jest to, czy bohaterowie postępują logicznie? Jakkolwiek nie mam zastrzeżeń do realizmu magicznego, w postaci Ptasiej Nieśmiertelnej, wręcz odwrotnie uważam, że to całkiem ciekawy pomysł, tak jest wiele zdarzeń, które są po prostu nielogiczne, np. czemu wspomniana Ptasia Nieśmiertelna w jednym rozdziale, ustawiają się kolejki, które płacą za jej porady, a w kolejnych nie dzieje się w ogóle nic. Kolejny dziwny opis to wędrówka w mrozie i śnieżycy, by dostać miskę kleiku ryżowego, po której umiera wiele osób, albo to, że jedna z sióstr się sprzedaje, zaś po tym gdy sytuacja rodziny poprawia się na tyle, że bez problemu mogliby ją wykupić lub odebrać siłą, jakby wszyscy o niej zapomnieli, jakby chodziło o kogoś obcego.

W końcu główny bohater. Rozumiem, że bohater może mieć jakieś fobie, urojenia, wyjątkowo dziwne schorzenie psychiczne itp. ale Yintong to jest chodząca tragedia. Po raz kolejny autor zamiast stworzyć po prostu nieudacznika, stworzył takiego nieudacznika, w którego nawet ciężko uwierzyć.
Niejednoznaczną kwestią jest również sam język. Nie da się ukryć, że Mo Yan, włada nim wspaniale. Ma niezwykłą zdolność do długich plastycznych opisów. Z drugiej strony warto zadać sobie pytanie, czy autor nie przesadza, stosując te opisy w każdym możliwym momencie. Zamiast napisać o ostrzale artyleryjskim, autor przez 1/3 strony opisuje podmuch gorąca, wibrujące powietrze, huk itd. i oczywiście jest to pewien kunszt być w stanie stworzyć taki opis, z drugiej strony, pytanie brzmi czy Mo Yan nie nadużywa swoich zdolność. Ciężko nie odnieść wrażenia, że gdyby zostały tylko opisy, które coś wnoszą książka byłaby o ponad 100 stron krótsza.

Reasumując ciężko powiedzieć o tej książce w samych superlatywach. Opisy Chin z ubiegłego wieku, są dużą zaletą. Odmienne podejście ludzi z tamtych stron też skłania do myślenia. Z pewnością bogaty, plastyczny język autora jest plusem, za to już nadużywanie opisów już nie, podobnie jak nadmierne epatowania obrzydliwymi porównaniami. Ciekawa fabuła jest psuta przez nielogiczne, często absurdalne zachowania bohaterów. To jest chyba największy zarzut, czyli 8 sióstr, różni zięciowie, którzy stoją w konflikcie, stwarzają prawie nieograniczone możliwości komplikowania fabuły i wydaje mi się, ze autor zmarnował ten potencjał idąc w kierunku epatowania dziwacznymi i często naciąganymi historiami. Mo Yan ma talent do tworzenia charakterystycznych różnorodnych postaci. Jednak po przeczytaniu kilkuset stron, tak właściwie, ani nie byłem w stanie się z żadnym z nich zżyć, a wiele ich decyzji było niezrozumiałych. Mimo wszystko książkę czyta się dobrze co należy przypisać bardzo sprawnemu i płynnemu językowi, ale w rzeczywistości nie wiem czy z tej powieści cokolwiek we mnie zostało.

Wybaczcie przydługi wywód, ale do prawdy ciężko jednoznacznie ocenić tę pozycję. Jeśli macie ją w bibliotece to sięgnijcie by wyrobić sobie własną opinię, ale nie jestem przekonany, czy bym ją kupił.

Rzeczywiście książka jest ciężka do zaklasyfikowania w jakiś standardowych ramach.

Sam pomysł wydaje mi się całkiem ciekawy - osiem córek i każda z nich w pewien sposób cierpi na skutek zmian politycznych zachodzących w Chinach. Jest jednak parę "ale"...
Po pierwsze fascynacja piersiami głównego bohatera, jest zasadniczo zrozumiała i nie ma w tym nic dziwnego, że mężczyzna...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Na początku trudno się odnaleźć w liczbie bohaterów. Z czasem wchodzi się w chińska prowincję bez reszty. Dzieło naprawdę warte przeczytania.

Na początku trudno się odnaleźć w liczbie bohaterów. Z czasem wchodzi się w chińska prowincję bez reszty. Dzieło naprawdę warte przeczytania.

Pokaż mimo to