Swing Time

Kilka lat temu polowałam na tę książkę i niedawno wpadła mi w ręce w bibliotece. I chyba zbyt entuzjastycznie się nastawiłam przed lekturą ( dotychczas większość książek Z. Smith mi się podobała),bo jakoś nie mogłam wejść w świat tej powieści. Dopiero grubo za połową losy bohaterki zaczęły mnie wciągać i zaraz potem powieść się skończyła. Mocny argument, żeby jednak czytać do końca, co się da.
Muzyka, teatr, taniec to tło tej powieści, której tematem jest dorastanie i trudne relacje między przyjaciółkami, członkami rodziny i współpracownikami. Autorka wydobywa paradoksy ze zwykłych życiowych sytuacji i nie bez ironii pokazuje, że nic w świecie nie jest jednoznaczne. Jednym słowem: nie żałuję, że doczytałam do kończ ,,Swing time".

Kilka lat temu polowałam na tę książkę i niedawno wpadła mi w ręce w bibliotece. I chyba zbyt entuzjastycznie się nastawiłam przed lekturą ( dotychczas większość książek Z. Smith mi się podobała),bo jakoś nie mogłam wejść w świat tej powieści. Dopiero grubo za połową losy bohaterki zaczęły mnie wciągać i zaraz potem powieść się skończyła. Mocny argument, żeby jednak czytać...

Swing Time to powieść nie tylko o tańcu i przyjaźni, ale też o rozwijaniu się w nierówny świecie i wpisanej w tożsamość przynależności społecznej.

W pierwszej części poznajemy historię wieloletniej przyjaźni z dzieciństwa. Akcja osadzona jest w Londynie, bezimienna narratorka opowiada o swojej relacji z Tracey. Czarnoskóre dziewczynki połączyła miłość do tańca i starych musicali. Tracey wywodzi się z rozbitej rodziny, ma ojca kryminalistę i duży talent taneczny. Narratorka ma troskliwego ojca i ambitną matkę, która robi karierę polityczną. Ma też platfusa, który przekreśla jej marzenia o zawodzie tancerki. Ta kobieca przyjaźń stanowi wielowątkowy i obszerny temat. Jest tu solidarność i wsparcie, a także rywalizacja i zazdrość.

W drugiej części przyjaciółki tracą ze sobą kontakt, a akcja częściowo przenosi się do Nowego Jorku i Afryki Zachodniej. W tym czasie narratorka pracuje dla sławnej piosenkarki muzyki pop - Aimee. Celebrytka stanowi książkowy przykład naiwnej i oderwanej od rzeczywistości mega gwiazdy. Finansuje budowę szkoły dla dziewcząt w jednej z afrykańskich wiosek, ignorując przy tym inne problemy tamtego świata.

To opowieść o dwóch społecznie splecionych życiorysach, o tożsamości narodowej i miłości do tańca. Jest hejt, cyberstalking, celebrycka działalność charytatywna i networking, są nierówności klasowe i wrażliwość międzykulturowa. Błyskotliwie napisane, naprawdę bardzo błyskotliwie.

Swing Time to powieść nie tylko o tańcu i przyjaźni, ale też o rozwijaniu się w nierówny świecie i wpisanej w tożsamość przynależności społecznej.

W pierwszej części poznajemy historię wieloletniej przyjaźni z dzieciństwa. Akcja osadzona jest w Londynie, bezimienna narratorka opowiada o swojej relacji z Tracey. Czarnoskóre dziewczynki połączyła miłość do tańca i starych...

Super napisana ksiazka o postawach czarnych ludzi i Madonny we wspołczesnym swiecie, i choc jest to krytyka tych postaw, bo panegiryk to słaba literatura, to na koniec i tak kazda z tych osób zostaje przez autorke rozgrzeszona czyms pozytywnym.
Te postaci sa tak dobrze napisana ze ma sie wrażenie jakby były wycięte z jakiegos szablonu albo zostały skopiowane z innego dzieła literackiego gdzie sie sprawdziły i wklejone tutaj, tak samo jak robiła Madonna ze zdjęciami :)
W sumie ksiazka o niczym, taki inteligentny reportaż i wspomnienia z dzieciństwa ale jak fajnie napisane.

ps jest to ksiazka głownie o kobietach wiec jesli czyta to kobieta to moze byc ciezko, bo sa tu opisane łajdactwa których doświadcza każda z nich np w dzieciństwie będąc zazdrosna o inne dziewczynki

najlepszy moment w tej ksiazce jest jak narratorka opisuje swoje marzenie ze śpiewa w Cotton Clubie i istnieją tylko czarni ludzie i wszystko jest golden :)

Super napisana ksiazka o postawach czarnych ludzi i Madonny we wspołczesnym swiecie, i choc jest to krytyka tych postaw, bo panegiryk to słaba literatura, to na koniec i tak kazda z tych osób zostaje przez autorke rozgrzeszona czyms pozytywnym.
Te postaci sa tak dobrze napisana ze ma sie wrażenie jakby były wycięte z jakiegos szablonu albo zostały skopiowane z innego dzieła...

Nie doczytałam. Początek wciągający, interesująco pisane "wspominkowe" fragmenty dzieciństwa. Niestety potem coraz gorzej: chaotycznie i rozwlekle, w dodatku coraz częściej zadawałam sobie pytanie "po co?". Nie polecam.

Nie doczytałam. Początek wciągający, interesująco pisane "wspominkowe" fragmenty dzieciństwa. Niestety potem coraz gorzej: chaotycznie i rozwlekle, w dodatku coraz częściej zadawałam sobie pytanie "po co?". Nie polecam.

Dotrwałam do końca tylko dlatego, że źle się czuję porzucając "nadczytane" książki, a także dlatego, że choć męczyłam się z tą historią raz bardziej, raz mniej, cały czas wierzyłam, że do czegoś ta historia zmierza. Tymczasem po prostu minęło 25 lat, ktoś zachorował, ktoś się roztył - i nie wydarzyło się nic, co uzasadniałoby opowiedzenie (i zapoznanie się) z tą historią.

Dotrwałam do końca tylko dlatego, że źle się czuję porzucając "nadczytane" książki, a także dlatego, że choć męczyłam się z tą historią raz bardziej, raz mniej, cały czas wierzyłam, że do czegoś ta historia zmierza. Tymczasem po prostu minęło 25 lat, ktoś zachorował, ktoś się roztył - i nie wydarzyło się nic, co uzasadniałoby opowiedzenie (i zapoznanie się) z tą...

Początek wciągnął i czytało się żwawo, ale po trochę ponad 100 stronach szło już jak po grudzie.
Mam poczucie, że zbyt wiele wątków i problemów zostało poruszone na raz, a każdy zbyt powierzchownie.

Początek wciągnął i czytało się żwawo, ale po trochę ponad 100 stronach szło już jak po grudzie.
Mam poczucie, że zbyt wiele wątków i problemów zostało poruszone na raz, a każdy zbyt powierzchownie.

Nie do końca wiem, jak ocenić tę książkę. W pewien sposób jest ciekawa i opowiada o innym życiu, niż moje. I dobrze walczyć z odruchowym założeniem, że GB jest biały. Ale czy ja właściwie cokolwiek zrozumiałam z tej książki? Sama nie wiem

Nie do końca wiem, jak ocenić tę książkę. W pewien sposób jest ciekawa i opowiada o innym życiu, niż moje. I dobrze walczyć z odruchowym założeniem, że GB jest biały. Ale czy ja właściwie cokolwiek zrozumiałam z tej książki? Sama nie wiem

Książka przed wszystkim o poszukiwaniu swojej własnej tożsamości (nie tylko jako dziecko) oraz o tym co się z nami dzieje, gdy jej właściwie nie mamy.

Książka przed wszystkim o poszukiwaniu swojej własnej tożsamości (nie tylko jako dziecko) oraz o tym co się z nami dzieje, gdy jej właściwie nie mamy.

Lubię w książkach Zadie Smith to, że Londyn jest w nich jednym z bohaterów. Również w tej powieści odgrywa on ważną rolę, ale jest to zupełnie inne miasto od tego, które widać na pocztówkach. To Londyn, z dzielnicami, do których nie zaglądają turyści, to tygiel różnych ras, poglądów i religii, często brudny, zaniedbany i niebezpieczny, ale nieodparcie pociągający.

Lubię w książkach Zadie Smith to, że Londyn jest w nich jednym z bohaterów. Również w tej powieści odgrywa on ważną rolę, ale jest to zupełnie inne miasto od tego, które widać na pocztówkach. To Londyn, z dzielnicami, do których nie zaglądają turyści, to tygiel różnych ras, poglądów i religii, często brudny, zaniedbany i niebezpieczny, ale nieodparcie pociągający.

Ciężko było mi ocenić tę książkę, gdyż moim zdaniem jest ona bardzo nierówna. Początek, gdzie opisane jest dzieciństwo bohaterki, bardzo mnie wciągnął i zachwycił. Niestety, dalsza część książki bardzo mnie zawiodła. W dodatku po skończeniu lektury pozostałam z poczuciem, że właściwie nie wiem, o czym była ta książka. Na początku wydawało mi się, że to opowieść o dorastaniu, dojrzewaniu, poszukiwaniu swojej tożsamości kulturowej, a jednak na koniec okazuje się, że przeszliśmy z bohaterką długą drogę, cofnęliśmy się do jej wspomnień, a ona nadal nie wie, kim jest i co ma ze sobą zrobić, dla mnie jest to taka książka bez celu, i nie chodzi mi o to, że powieść koniecznie musi mieć jakieś ściśle określone przesłanie, ale o to, że pozostałam z takim rozczarowaniem, bo przeszłam długą drogę, a na mecie właściwie nic na mnie nie czekało.

Ciężko było mi ocenić tę książkę, gdyż moim zdaniem jest ona bardzo nierówna. Początek, gdzie opisane jest dzieciństwo bohaterki, bardzo mnie wciągnął i zachwycił. Niestety, dalsza część książki bardzo mnie zawiodła. W dodatku po skończeniu lektury pozostałam z poczuciem, że właściwie nie wiem, o czym była ta książka. Na początku wydawało mi się, że to opowieść o...