Swing Time

Hmmmmm...
Nie podeszła mi ta książka. Niby jest to co trzeba: przyjaźń, taka od dziecka (z pięknym symbolem idących i trzymających się za ręce dziewczynek), relacje w rodzinie, relacje matka córka, ojciec córka, samotna matka, zranienie w młodości, władza, pieniądze, miłość, ale. Ale nie ma tego czegoś,
Ja książki nie polecam

Hmmmmm...
Nie podeszła mi ta książka. Niby jest to co trzeba: przyjaźń, taka od dziecka (z pięknym symbolem idących i trzymających się za ręce dziewczynek), relacje w rodzinie, relacje matka córka, ojciec córka, samotna matka, zranienie w młodości, władza, pieniądze, miłość, ale. Ale nie ma tego czegoś,
Ja książki nie polecam

Pokaż mimo to

Mogło być ciekawie, wyszło tak sobie. Zaczynam być pesymistą i wierzyć, że autorka nigdy nie sięgnie już poziomu "Białych zębów"... ani nawet poziomu "O pieknie".

Mogło być ciekawie, wyszło tak sobie. Zaczynam być pesymistą i wierzyć, że autorka nigdy nie sięgnie już poziomu "Białych zębów"... ani nawet poziomu "O pieknie".

Pokaż mimo to

“Swing time” to kolejna już książka fabularna w tym roku która mnie całkowicie zaskoczyła. Spodziewałam się lekkiej, przyjemnej historii o dorastaniu i kolejno dorosłości a przeczytałam wielowarstwową historię z trudnymi i niepokojącymi wątkami, która pozostawiła w mojej głowie i sercu jedynie smutek.

Rzadko zdarza się żebym nie lubiła żadnej z postaci występującej w danej książce, tak było jednak w tym przypadku. Poniekąd przywiązałam się do narratorki widząc świat jej oczami, jednak jej zachowania i ogólnie obrana droga życiowa budziły we mnie niekiedy niesmak. Mimo że patrząc na jej rodzinę i sposób wychowania niektórym z jej decyzji nie powinnam się dziwić. Ludzie którymi bohaterka się otacza są w większości toksyczni aż do bólu, mimo że ma to zupełnie odmienny wymiar w każdym z przypadków. “Przyjaciółka” z dzieciństwa, rozpieszczona i absolutnie zaniedbana dziewczyna, której ścieżka mimo talentu tanecznego została wytyczona ze względu na jej pochodzenie i wychowanie, a skutecznie obrana i potem wydeptana przez nią samą. Jej agresja, niewdzięczność, brak jakiejkolwiek pokory i bezrefleksyjność doprowadziły ją do momentu kiedy mogła żyć tylko wspomnieniami gorzkniejąc i zatruwając życie innym ludziom. Przy niej narratorka wydaje się zupełnie bezbarwna i z początku stanowi jej przeciwieństwo. Z silną matką za plecami i kochającym ale nie będącym żadnym autorytetem ojcem, wydaje się że jej ścieżka pobiegnie zupełnie odmiennie. I z wierzchu faktycznie tak jest, po czym jednak okazuje się że oboje rodzice nie potrafili spełnić swojej roli, a dziewczyna będąc kobietą stała się marionetką poświęcającą swoje życie na służenie rozkapryszonej gwieździe muzyki i zgadzając się na wszystko co los jej przyniesie mimo wewnętrznych zastrzeżeń i własnych, słabo odzywających się poglądów. Mimo że rozumiem skąd taki problem znając poniekąd jej dzieciństwo, nadal nieprzyjemnie się to czyta i choć być może powinno być mi jej żal, po prostu nie jest.

W tle autorka świetnie ilustruje kulturę, życie i problemy z jakimi borykają się ludzie w zależności od miejsca pochodzenia i zamieszkania, co niekiedy jest mocno jaskrawe i zmusza nieszczęsną narratorkę do przemyśleń, które tak czy siak kończą się jej absolutną biernością. Ze strony książki na kolejną, widzimy jak jej życie coraz bardziej ucieka jej z rąk a gdy to nareszcie zauważa jest już za późno. Postać jej pracodawczyni to idealny symbol bogatej osoby zupełnie oderwanej od rzeczywistości, która jest zupełną ignorantką jeśli chodzi o rzeczywiste potrzeby innych ludzi. Tylko teoretycznie chce naprawdę pomagać a raczej zaspokoić po prostu swoje wybujałe ego. Ludzi traktuje jako śmieci, coś co fajnie wykorzystać i wyrzucić kiedy nie jest już potrzebne - nie ważne czy mówimy o jej pracownikach, dzieciach czy ludności którą w swej łaskawości wybrała na działalność charytatywną mającą zapewne ocieplić jej wizerunek. Są w tej książce też momentami piękne i beztroskie sceny, ale na tyle nieliczne że zupełnie nie łagodzą tych smutnych i gorzkich.

Ogólnie książka nie nastroiła mnie pozytywnie co też nie miało być jej rolą, ale muszę przyznać że mnie zmęczyła. Czułam się jakbym brnęła przez pamiętnik jakiejś więźniarki okoliczności i otoczenia, która mimo że ma tyle możliwości uwolnienia się i widzi że to co robi unieszczęśliwia ją i szkodzi innym ludziom, kurczowo się jej trzyma. Postacie są denerwujące (mimo że wcale nie przejaskrawione) co nie sprzyja czytaniu. Ogólnie jednak książka nie jest wcale zła, generuje mnóstwo przemyśleń i refleksji, być może tylko z zewnątrz tak łatwo jest oceniać mi główną bohaterkę i jej przyjaciółkę a ich uwarunkowane niezależnymi od nich okolicznościami życie wcale nie było tak łatwe do zmiany? Ja uważam że obie dostały szanse i obie ją zmarnowały, ale to tylko moja opinia. Książki jakoś szczególnie nie polecam, nie wniosła nic nowego w moje życie a pozostawiła mnie jakąś przygnębioną co nawet w przypadku trudnych książek w moim przypadku się nie zdarza. Czytacie na własną odpowiedzialność :)

“Swing time” to kolejna już książka fabularna w tym roku która mnie całkowicie zaskoczyła. Spodziewałam się lekkiej, przyjemnej historii o dorastaniu i kolejno dorosłości a przeczytałam wielowarstwową historię z trudnymi i niepokojącymi wątkami, która pozostawiła w mojej głowie i sercu jedynie smutek.

Rzadko zdarza się żebym nie lubiła żadnej z postaci występującej w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

To moje pierwsze spotkanie z twórczością Zadie Smith.... i tak sobie myślę, że może niefortunnie wybrałam tę powieść jako pierwszą do zapoznania się z autorką ? ALE, wchodząc w komentarze innych jej książek w wielu przewija się myśl o takowej niefortunności losu ;) przypadek? Nie sądzę.
A więc, okazuje się, że Pani Zadie ma bardzo fajny warsztat pisarski ale fabuły jej książek nie porywają.
Swing Time był mocno niespójny, chwilami irytujący bezbarwnością głównej bohaterki. Klimat Londynu i Nowego Yorku kompletnie nie oddany.
Chciałam dać sobie chwilę na "przegryzienie się tematu" po przeczytaniu Swing Time (a może czegoś nie dojrzałam? nie doceniłam?)... Niestety - za mało tam Swing'u a za dużo straty Time'u.

To moje pierwsze spotkanie z twórczością Zadie Smith.... i tak sobie myślę, że może niefortunnie wybrałam tę powieść jako pierwszą do zapoznania się z autorką ? ALE, wchodząc w komentarze innych jej książek w wielu przewija się myśl o takowej niefortunności losu ;) przypadek? Nie sądzę.
A więc, okazuje się, że Pani Zadie ma bardzo fajny warsztat pisarski ale fabuły jej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Och, Zadie, co Ty mi robisz. Oderwać się trudno. Zapomnieć po przeczytaniu jeszcze trudniej. Bardzo polecam.

Och, Zadie, co Ty mi robisz. Oderwać się trudno. Zapomnieć po przeczytaniu jeszcze trudniej. Bardzo polecam.

Pokaż mimo to

Epizodycznie w swoich wyborach literackich sięgam po literaturę piękną i właśnie staram się poszerzyć swe horyzonty poprzez zapoznanie się z prozą Smith. Autorka już jakiś czas temu zostawiła swoje nazwisko w głowie i oto efekt - opinia o książce napisanej w nieco specyficzny sposób, w której dwutorowo biegną wątki teraźniejszości i przeszłości. A zaczynamy od samego końca, od chwili, kiedy już doszło do pewnego zmieniającego rzeczywistość epizodu i teraz przychodzi pora na to, żeby dowiedzieć się, jak do tego doszło.



Jak wspominałam, bohaterka nie przedstawia się nam z imienia, a co ciekawe, w dialogach zamieszczonych w powieści też go nie uświadczymy, więc pozostanie dla nas anonimem. Narratorka jednak w bardzo szczegółowy sposób opisuje swoje przemyślenia i odczucia, nie pozostawiając obojętną, na swoje otoczenie. jest dużo tekstu ciągłego, ale w ogóle nie przeszkadza to w lekturze i nie męczy - zasługą są zapewne umiejętności pisarskie Zadie Smith.



Po szybkim zastanowieniu się na czoło wysuwają się w powieści trzy wątki - relacja narratorki z matką, relacja narratorki z Tracey, jej przyjaciółką oraz trzecia więź czy raczej stosunek zawodowy z Aimee, tancerką i artystką. Każda z tych trzech "nitek" jest ważna, choć mnie najmniej porwała ostatnia. Co prawda mocno rzutująca na stosunek bohaterki z matką czy przyjaciółką, ale mimo wszystko, najmniej porywająca. Tak właściwie wydaje mi się, że problem polega tu na tym, że autorka słabo wykreowała "niezwykłość" Aimee. Narratorka jest w nią zapatrzona, mocno angażuje się w pracę dla artystki, a tak naprawdę czytelnik dostaje tylko mętne przesłanki co do motywacji bohaterki.



Ciekawe jest zderzenie nowoczesnego świata Nowego Jorku z zupełnie innym rytmem życia w Afryce, do której chwilami przenosi się akcja. Bohaterowie tych fragmentów Swing time to przesycone wierzeniami i tańcem realia, w których do codziennych rozterek należy walka z biedą. Pojawia się motyw powrotu do korzeni i refleksji nad tym, kim właściwie jestem, z czym narratorka w trochę utajony sposób zmaga się w całej powieści.



Czy faktycznie jest to książka o cenie, jaką płacimy za marzenia? Zależy jak na to spojrzeć. Główna bohaterka w zasadzie nie staje przed bolesnymi dylematami, a jedynie konfrontuje się z zastaną sytuacją. Popełnia błędy, czasem wydaje się nad wyraz naiwna, co ma swój urok gdy zastanowimy się nad snutym przez siebie marzeniami z dzieciństwa. Nic mnie specjalnie w prozie Smith nie uderzyło, ale widzę koncepcję na przesłanie, które jest całkiem niezłe. Liczyłam na nieco więcej artyzmu w tej powieści, ponadto autorka pisze na tyle subtelnie, że, pomimo iż główny wydźwięk powieści załapałam, pewnie niuanse zostały zbyt delikatnie zasygnalizowane. Uważam też, że pomocne byłoby rozgraniczenie rozdziałów na "wtedy" i "teraz", lub dopisek z miejscem akcji, bo chwilami mi to umykało, a narracja nie zawierała konkretnych znaczników tylko kolejne akapity przemyśleń. To taka bardzo leniwa momentami historia przesycona dążeniem do nieokreślonego celu. On się pojawia, a i owszem, ale takiego ostatecznego kształtu nie przyjmuje w pełni.

Epizodycznie w swoich wyborach literackich sięgam po literaturę piękną i właśnie staram się poszerzyć swe horyzonty poprzez zapoznanie się z prozą Smith. Autorka już jakiś czas temu zostawiła swoje nazwisko w głowie i oto efekt - opinia o książce napisanej w nieco specyficzny sposób, w której dwutorowo biegną wątki teraźniejszości i przeszłości. A zaczynamy od samego końca,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo rzadko zdarza mi się niedokończyć książki. Tym razem tak się właśnie stało. Tak naprawdę nie wiem jaki był tego powód. Czy fabuła ciągnęła się niemiłosiernie zmierzając niewiadomo gdzie? Czy narratorka/bohaterka była jakaś taka nijaka? A może po prostu nie odnalazłam w powieści tego "czegoś"? Ogólnie poległam, niedoczytałam, zakopałam. Czasem wracam do niedoczytanych książek w nadziei, że coś mnie jeszcze w niej porwie. Kto wie, może jeszcze powrócę do "Swing time".

Bardzo rzadko zdarza mi się niedokończyć książki. Tym razem tak się właśnie stało. Tak naprawdę nie wiem jaki był tego powód. Czy fabuła ciągnęła się niemiłosiernie zmierzając niewiadomo gdzie? Czy narratorka/bohaterka była jakaś taka nijaka? A może po prostu nie odnalazłam w powieści tego "czegoś"? Ogólnie poległam, niedoczytałam, zakopałam. Czasem wracam do niedoczytanych...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Swing Time to moje pierwsze spotkanie z twórczością Zadie Smith, ale już wiem, że na pewno nie ostatnie. Autorka posiada niezwykły dar – z wyjątkową wrażliwością i delikatnością porusza istotne aktualne problemy. To przykład literatury zaangażowanej, która wciąga czytelnika bez reszty, budzi refleksje i uczucia głęboko w nas ukryte.

Bezimienna główna bohaterka dorastając rozwija trudne relacje z rodzicami i przyjaciółką Tracey, które naznaczą całe jej dorosłe życie. Jest niezwykle szczera i prawdziwa. Autorce udało się bezbłędnie uchwycić emocje i uczucia towarzyszące przyjaźni między kobietami, w tym również te złe – zazdrość i zawiść. Główna bohaterka, podobnie jak Tracey, jako dziecko pragnie zostać zawodową tancerką. Jednak w porównaniu z utalentowaną przyjaciółką okazuje się zupełnie przeciętna i szybko zdaje sobie z tego sprawę. To dotyczy nie tylko tej relacji. Nasza bohaterka nie charakteryzuje się niczym wybitnym, co kontrastuje mocno z wyrazistymi i silnymi kobiecymi postaciami, które ją otaczają w tym choćby matką – działaczką polityczną i szefową Aimee – supergwiazdą pop. Jest osobą niezdecydowaną i bez inicjatywy. Pozwala by jej życiem rządził przypadek, a cudze decyzje i zachcianki rzucają ją w różne zakątki świata. Podczas gdy wszystkie ważne postaci powieści przechodzą przemianę i pokonują długą drogę do sukcesu lub upadku, ona zdaje się tkwić zawieszona w swoim bezbarwnym życiu. Definiuje ją wyłącznie praca asystentki gwiazdy, która wypełnia cały jej czas.

Swing Time Zadie Smith to wielowątkowa powieść pulsująca muzyką i tańcem. Pełna emocji i pasji opowiada o dorastaniu i powrocie do korzeni. Porusza ważne tematy różnic i podziałów, szans i zaniedbań, a także niezaprzeczalnego wpływu przeszłości na teraźniejszość. To również doskonale odmalowane tło społeczno-obyczajowe. Fabuła nie jest jedynie pretekstem do przekazania głównych idei. Przesłanie jest niewymuszone, nie narzuca się, a akcja wciąga bez reszty.

Powieść charakteryzuje się nieregularnym rytmem niczym tytułowy swing. Wydarzenia nie są przedstawione chronologicznie lecz w końcu układają się w jedną spójną całość. Akcja balansuje, zakręca. Pozorny chaos tworzą dobrze przemyślane kroki, jak w tańcu. Jest złożona przez co może sprawiać wrażenie „ciężkiej”, ale w rzeczywistości czyta się bardzo dobrze. Język jest barwny i żywy podobnie jak dialogi.

Będę chętnie polecać Swing Time, każdemu kto szuka czegoś wyjątkowego, czegoś co wymyka się wszelkim ramom. To historia, która zostanie w pamięci na długo i zainspiruje do rozmyślań. Z przyjemnością sięgnę po przyszłe książki autorki i wkrótce także pochłonę Białe Zęby, które już zagościły na mojej półce.

więcej na: http://lenkowska.com/2019/02/22/swing-time-zadie-smith-recenzja/

Swing Time to moje pierwsze spotkanie z twórczością Zadie Smith, ale już wiem, że na pewno nie ostatnie. Autorka posiada niezwykły dar – z wyjątkową wrażliwością i delikatnością porusza istotne aktualne problemy. To przykład literatury zaangażowanej, która wciąga czytelnika bez reszty, budzi refleksje i uczucia głęboko w nas ukryte.

Bezimienna główna bohaterka dorastając...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Typowa obyczajówka ale dobrze napisana, czyta się sama, lekko i przyjemnie, niebanalnie. Zdania wielokrotnie złożone, wielowarstwowość, retrospekcje, tempo. Warto przeczytać wybierając ten gatunek.

Typowa obyczajówka ale dobrze napisana, czyta się sama, lekko i przyjemnie, niebanalnie. Zdania wielokrotnie złożone, wielowarstwowość, retrospekcje, tempo. Warto przeczytać wybierając ten gatunek.

Pokaż mimo to

Jak dobrze przeczytać książkę, która nie była pisana wg sztampy uczonej na kursach kreatywnego czytania (chociaż sama autorka podobno zajęcia z creative writing prowadzi).
Jak dobrze przeczytać książkę, w której akcja nie pędzi i nie jesteśmy co chwila zaskakiwani zwrotami akcji, a i tak jesteśmy ciekawi co będzie dalej.
Jak dobrze przeczytać książkę, której autorka umie posługiwać się językiem i swobodnie używa zdań złożonych, przenośni i porównań.
Jak dobrze przeczytać książką pisaną z miłości i pasji, a nie z chęci zysku.
Jak dobrze przeczytać książkę poruszającą tyle tematów (nierówność rasowa i ekonomiczna, przyjaźń, rola kobiety, bieda, macierzyństwo, sława, władza), w której przez prawie 500 stron nikt nikogo nie morduje.
Jak dobrze przeczytać książkę o kobietach bez banałów.
Jak dobrze przeczytać tę książkę.

Jak dobrze przeczytać książkę, która nie była pisana wg sztampy uczonej na kursach kreatywnego czytania (chociaż sama autorka podobno zajęcia z creative writing prowadzi).
Jak dobrze przeczytać książkę, w której akcja nie pędzi i nie jesteśmy co chwila zaskakiwani zwrotami akcji, a i tak jesteśmy ciekawi co będzie dalej.
Jak dobrze przeczytać książkę, której autorka umie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to